W przedmiotowej sprawie fiskus w toku postępowania podatkowego przeprowadził dowód z opinii biegłego dla ustalenia rzeczywistej wartości rynkowej nieruchomości podatnika, którą ten sprzedał przed upływem 5 lat od jej nabycia. Ponieważ określona przez biegłego wartość rynkowa nieruchomości odbiega o ponad 33 proc. od wartości nieruchomości podanej w akcie notarialnym przez podatnika, to koszty opinii biegłego miał ponieść podatnik. Koszty wykonania wyceny zabudowanej nieruchomości wyniosły tu 553,50 zł, zgodnie z przedłożoną przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego fakturą VAT.
WSA w Łodzi, do którego trafiła sprawa wskazał, że skoro istnieje nakaz określenia wysokości wynagrodzenia biegłego, rozstrzygnięcie takie powinno przybrać formę postanowienia, na które służy zażalenie. Należności biegłych ustala się i przyznaje na podstawie przedstawionych rachunków i innych dokumentów sprawdzonych przez głównego księgowego organu podatkowego wypłacającego należność lub przez innego pracownika wyznaczonego przez ten organ.
Organ podatkowy nie może więc bezkrytycznie przyjmować rachunków (faktur) wystawionych przez biegłych za sporządzenie opinii, lecz jest zobligowany do ich sprawdzenia, uwzględniając: kwalifikacje biegłego, potrzebny do wydania opinii nakład pracy i poświęcony czas, a także wydatki niezbędne do wykonania zleconej pracy czemu powinien dać wyraz w uzasadnieniu postanowienia w sprawie obciążenia strony kosztami postępowania podatkowego. Tych elementów zabrakło. W niniejszej sprawie biegły wystawił fakturę VAT za wykonaną usługę, jednakże bez stosownej kalkulacji – godzinowego wyliczenia czasu pracy i poniesionych nakładów, co nie zostało sprawdzone przez organ podatkowy z przepisami o należnościach świadków i biegłych w postępowaniu sądowym.
Wyrok WSA w Łodzi z 4 grudnia 2013 r., I SA/Łd 750/13