Tak wynika z wyroku NSA z 15 lipca 2015 r. W przedmiotowej sprawie spółka wystąpiła do fiskusa o stwierdzenie nadpłaty w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób prawnych za 2011 r. od wypłaconej dywidendy. Spółka uznała, że podatek został pobrany nienależnie, bowiem jako rezydent Szwajcarii, spełniając warunki z art. 22 ust. 4, ust. 4a, ust. 4c pkt 2, ust. 6 ustawy o CIT, miała prawo skorzystać ze zwolnienia.
Fiskus się nie zgodził stwierdzając, że obowiązująca w 2011 r. Konwencja między Polską a Szwajcarią o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewidywała możliwości wymiany informacji podatkowej, a zatem nie był spełniony warunek, o którym mowa w art. 22b ustawy o CIT. A zgodnie z tym przepisem zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.
Także WSA we Wrocławiu uznał, że fiskus ma rację, ponieważ dopiero dodanie w Konwencji art. 25a – Wymiana informacji umożliwiło Polsce wymianę informacji podatkowych, przy czym przepis ten ma zastosowanie w stosunku do wniosków o wymianę informacji dotyczących lat podatkowych zaczynających się w dniu lub po dniu 1 stycznia 2012 r.
Rację fiskusowi przyznał także NSA. Zdaniem sądu kasacyjnego, wymiana informacji musi obejmować przedmiot zwolnienia lub odliczenia w konkretnej sprawie podatkowej. W sprawie niniejszej przedmiotem zwolnienia jest dochód z dywidend. W związku z tym podstawa prawna w postaci umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, musi obejmować powyższy zakres. Wprowadzając analizowany przepis do ustawy o CIT (z dniem 1 stycznia 2011 r.) nowelą z 25 listopada 2010 r. ustawodawca miał świadomość, iż we wskazanym powyżej zakresie, w dacie wejścia noweli w życie polskie organy podatkowe nie miały mechanizmów kontrolnych dla oceny prawidłowości przyznawania wskazanych zwolnień.
Według sądu, polski ustawodawca w sposób jak najbardziej świadomy i racjonalny wprowadził do polskiego porządku prawnego klauzulę, na mocy której określone podmioty będą miały możliwość korzystania ze zwolnień i odliczeń, o których mowa w art. 20-22 ustawy o CIT tylko wtedy, gdy polskie organy podatkowe będą miały podstawę prawną do wymiany informacji z administracją kraju, w którym opodatkowana jest spółka wypłacająca zyski lub otrzymująca je. Tylko w takiej sytuacji można uniknąć nadużyć, ponieważ można zweryfikować status zagranicznego podmiotu, jego dochody i prawo do wszelkich zwolnień.
Wyrok NSA z 15 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 3191/14
Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość
|