Pracownikowi, kobiecie urodzonej w 1953 r., z dniem 1 maja 2008 r. przyznano wcześniejszą emeryturę. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu ze względu na trwające do dnia 31 grudnia 2008 r., zatrudnienie w firmie (pełny etat od 2001 r.) Umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron z dniem 31 grudnia 2008 r. i zawarta ponownie na czas określony od 2 stycznia do 31 marca 2009 r. Pracownikowi jednocześnie od stycznia wypłacana jest emerytura z ZUS.
Czy pracownik nadal objęty jest okresem ochronnym w przypadku ponownego zatrudnienia?
Jak rozliczyć trwające 5 dni zwolnienie lekarskie wystawione za ostatni tydzień stycznia 2009 r. i dostarczone 2 lutego (nowe zatrudnienie, jednodniowa przerwa pomiędzy umowami)?
Do pracownika, który pobiera wcześniejszą emeryturę nie stosuje się art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - dalej k.p.
Za okres orzeczonej niezdolności do pracy, która wystąpiła w ostatnim tygodniu stycznia pracownikowi będącemu emerytem przysługuje wynagrodzenie chorobowe. Przedmiotowe wynagrodzenie należy rozliczyć w raporcie ZUS RSA złożonym za miesiąc, w którym nastąpiła jego wypłata.

Stosownie do art. 39 k.p., pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, w okresie 4 lat przed osiągnięciem przez niego wieku emerytalnego, jeżeli ten okres zatrudnienia pozwala mu na nabycie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Celem przedmiotowego przepisu jest więc ochrona stosunku pracy - w okresie 4 lat poprzedzających osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego - przed rozwiązaniem go przez pracodawcę w drodze wypowiedzenie tak, aby umożliwić pracownikowi nabycie prawa do emerytury. Zasadnie więc Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 czerwca 1991 r., (I PZP 19/91, OSNC 1992, nr 9, poz. 166) wskazał, że zakaz wypowiedzenia umowy o pracę wynikający z art. 39 k.p., nie dotyczy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy i pobierającego jednocześnie tzw. wcześniejszą emeryturę.

Zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 k.p., pracownikowi, który pobiera emeryturę - podobnie jak pracownikowi, który nie ma ustalonego prawa do emerytury - za okres niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną przysługuje wynagrodzenie (tzw. wynagrodzenie chorobowe) w wysokości 80% podstawy jego wymiaru, chyba że zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy przepisami prawa pracy przysługuje wynagrodzenie wyższe. Należy przy mieć na uwadze, że w przypadku pracowników, którzy ukończyli 50 lat począwszy od 1 lutego 2009 r. wynagrodzenie chorobowe przysługuje za okres niezdolności do pracy trwający łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego. Dotyczy to jednak tylko tej niezdolności do pracy, która przypada w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym pracownik ukończył 50 lat.

Płatnik składek na mocy art. 41 ust. 3 pkt 8 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.), w imiennym raporcie miesięcznym jaki składa za danego ubezpieczonego, przekazuje do ZUS m.in. informacje o wypłaconych zasiłkach oraz wynagrodzeniach z tytułu niezdolności do pracy wypłaconych na podstawie k.p. oraz przepisach o zasiłkach finansowanych z budżetu państwa. Informację o wypłaconym wynagrodzeniu chorobowym jest przekazywana do ZUS przez płatnika składek przy wykorzystaniu raportu ZUS RSA z kodem świadczenia/przerwy 331. Kwotę wynagrodzenia chorobowego i okres, za jaki zostało one wypłacone wykazuje się w raporcie ZUS RSA złożonym za miesiąc, w którym pracodawca dokonał wypłaty przedmiotowego wynagrodzenia. Ponadto okres, za który zostało wypłacone wynagrodzenie chorobowe, nie może wykraczać poza ostatni dzień miesiąca, którego dotyczy raport ZUS RSA.