Czy pracodawca ma obowiązek skierowania pracownika na badania kontrolne po chorobie trwającej dłużej niż 30 dni?

Pytanie pochodzi z publikacji Serwis Prawa Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychCzy pracownik musi zrobić badania kontrolne, jeżeli był na zwolnieniu lekarskim od 19 lutego 2015 r. do 1 kwietnia 2015 r.?

Odpowiedź:
Tak. Pracodawca ma obowiązek skierowania pracownika na badania kontrolne po nieobecności w pracy spowodowanej chorobą trwającej dłużej niż 30 dni. Pracownik natomiast ma obowiązek poddać się wspomnianym badaniom.
Uzasadnienie:
Stosownie do art. 229 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) – dalej k.p. w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Pracodawca ma obowiązek skierowania pracownika na badania kontrolne po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego. Należy przy tym pamiętać, że obowiązek ten dotyczy pracownika, który po upływie tego okresu stawił się do pracy i zgłosił gotowość jej wykonywania (wyrok SN z dnia 21 września 2001 r., I PKN 639/00, OSNP 2003, nr 17, poz. 415). Ponieważ pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku, to pracownik ma obowiązek będąc skierowanym przez pracodawcę poddać się badaniom kontrolnym. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 10 maja 2000 r., I PKN 642/99, OSNAPiUS 2001, nr 20, poz. 619, niewykonanie przez pracownika zgodnego z prawem polecenia poddania się badaniom lekarskim jako naruszające obowiązek wykonania polecenia dotyczącego pracy (art. 100 k.p.) i poddawania się kontrolnym badaniom lekarskim (art. 211 pkt 5 k.p.) może stanowić podstawę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Ponadto, odmowa poddania się kontrolnym badaniom lekarskim po długotrwałej chorobie uzasadnia niedopuszczenie pracownika do pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia, gdy wyłączną przyczyną tej odmowy są okoliczności leżące po stronie pracownika (wyrok SN z dnia 23 września 2004 r., I PK 541/03, OSNP 2005, nr 7, poz. 94, por. także wyrok SN z dnia 17 listopada 2000 r., II UKN 49/00, powołany w uw. 1.3 do art. 234).

Anna Sokołowska,
autorka współpracuje z publikacją Serwis Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz jest doradcą Centrum Pomocy Profesjonalisty – Doradztwo kadrowe
Odpowiedzi udzielono 2.04.2015 r.