Burmistrz miasta zatwierdził dokonywany z urzędu podział nieruchomości pozostającej w trwałym zarządzie specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego na działki w części przeznaczone pod tereny zabudowy usługowej i w części pod budowę ulicy dojazdowej.
Zarząd powiatu negatywnie zaopiniował przebieg granic nowo wydzielonych działek. W związku z tym zaproponował własną propozycję podziału.
W jego ocenie wyznaczenie przebiegu drogi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma charakter jedynie "informacyjny", zaś o przebiegu granic wydzielonych działek decydować może wyłącznie właściciel.
WSA nie zgodził się z takim stanowiskiem.
Sąd podkreślił, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, a więc aktem powszechnie obowiązującym.
Taki charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako aktu prawa powszechnie obowiązującego przesądza zaś o tym, iż nieruchomość staje się niezbędna na cel publiczny już w chwili wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym dokonano ustaleń co do przebiegu drogi publicznej.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Jeśli bowiem plan miejscowy w sposób jednoznaczny przesądza o przebiegu drogi publicznej, to podział służący wydzieleniu działek koniecznych dla realizacji tej drogi jest niezbędny dla osiągnięcia celu publicznego jakim jest zastosowanie się do przepisów prawa miejscowego określających przebieg drogi publicznej i wydzielenie gruntów pod te drogi.
Dopiero gdy prawodawca lokalny nie dokonałby jednoznacznych ustaleń w tym zakresie, koniecznym byłoby weryfikowanie czy planowany podział nie narusza słusznego interesu właściciela dzielonej nieruchomości.
Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w rozpatrywanej sprawie.
Organ zatem nie mógł zatwierdzić podziału nieruchomości w sposób odbiegający od ustaleń planu. Brak zgody właściciela nieruchomości nie był przy tym przeszkodą do jego dokonania, bowiem postępowanie prowadzone było z urzędu – podkreślił sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Łodzi z 29 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 735/16, nieprawomocny
