Rada miejska uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Między innymi ustaliła w nim zasady ochrony w stosunku do zabytków archeologicznych, rozszerzając kompetencje wojewódzkiego konserwatora zabytków.
Wojewoda wniósł skargę na uchwałę.
WSA podkreślił, iż skoro ustawodawca w przepisach rangi ustawowej określił zamknięty katalog działań wymagających uzyskania pozwolenia konserwatorskiego, a nadto określił, że zakres i rodzaj niezbędnych badań archeologicznych określa wojewódzki konserwator zabytków w drodze decyzji, to nie można domniemywać kompetencji rady gminy do określania dodatkowych sytuacji, w których wymagane jest pozwolenie lub współdziałanie z organem nadzoru konserwatorskiego.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Oczywiście za jedną z form ochrony zabytku uznaje się ustalenie ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jednak ochrona taka musi być spójna z regulacją ustawową.
W ocenie sądu, uchwała stanowi nie tylko niezgodną z prawem modyfikację postanowień ustawowych ale również w sposób nieuzasadniony rozszerza kompetencję wojewódzkiego konserwatora zabytków, wprowadzając konieczność uzyskania każdorazowego pozwolenia.
Rada zwiększyła tym samym zakres prac, dla których wymagane jest współdziałanie z wojewódzkim konserwatorem zabytków.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Olsztynie z 28 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Ol 15/17, nieprawomocny
