Tak orzekł WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 154/16.

Spółka A. wystąpiła do wójta gminy o wydanie środowiskowych uwarunkowań celem realizacji progu piętrzącego oraz elektrowni wodnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Możliwość powstania takiej inwestycji wynikała z obowiązujących planów miejscowych.

Organ odmówił powołując się na zapisy rozporządzenia Wojewody Warmińsko-Mazurskiego ustanawiającego obszar chronionego krajobrazu dla wskazanego terenu. Spółka wezwała więc Sejmik Województwa do usunięcia naruszenia prawa polegającego na wydaniu przez Wojewodę Warmińsko-Mazurskiego rozporządzenia, które narusza interes prawny Spółki.

Zarzucono, że zapisy ww. rozporządzenia naruszają uprawnienie Spółki do realizacji inwestycji na działkach stanowiących jej własność. Wskazała, że realizację elektrowni wodnej dopuszczają obowiązujące na danych terenach miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Sejmik odmówił uwzględnienia wezwania, a Spółka skierowała sprawę do WSA w Olsztynie.

W ocenie Sądu, Spółka nie wykazała, aby zaskarżone przepisy rozporządzenia naruszyły jej interes prawny. Zakazy wymienione w rozporządzeniu są powtórzeniem zakazów przewidzianych w art. 24 ust. 1 pkt 1 i 6 u.o.p. bez jakiejkolwiek ich modyfikacji.

Wprowadzone zostały na podstawie upoważnienia ustawowego wynikającego z art. 23 ust. 2 u.o.p. Nie sposób w oparciu o tak jednobrzmiącą treść przytoczonych wyżej przepisów ustawy o ochronie przyrody uznać, że działania Wojewody były niezgodne z prawem. Groźba bezpowrotnej utraty walorów przyrodniczych konkretnego obszaru stanowi uzasadnienie do wprowadzenia zakazów niezbędnych dla ochrony przyrody, które w swych skutkach ograniczać będą interes prawny właścicieli nieruchomości położonych na wyznaczonym obszarze chronionego krajobrazu.

W żadnym z przepisów ustawy o ochronie przyrody nie znajduje się norma prawna, która obligowałaby organ do określenia na wskazanym terenie zakazów jednak tylko takich, które uwzględniałyby obowiązujące na tym terenie normy prawa miejscowego określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wojewoda w ramach swojej kompetencji ograniczył niektóre z zakazów w stosunku do zapisów mpzp obowiązujących w chwili wejścia w życie skarżonego rozporządzenia, lecz wyłączenie dotyczyło to możliwości lokalizowania obiektów budowalnych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych.

Zatem tylko w takim zakresie można odstąpić od koniczności ochrony przyrody na wskazanym terenie i w określonym zakresie. Nie dopuszczono możliwości realizacji innych inwestycji, które pociągałyby za sobą niszczenie istniejącego ekosystemu i to zarówno wodnego, jak i lądowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że zarzuty podnoszone przez skarżącą Spółkę nie mogły zostać uwzględnione.

Sygnatura akt: II SA/Ol 154/16

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl, stan z dnia 6 lipca 2016 r.