a także mając na uwadze, co następuje:(1) W celu zapewnienia skutecznej współpracy między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich konieczne jest określenie, które informacje dotyczące firm inwestycyjnych i, w stosownych przypadkach, dotyczące funkcjonowania ich oddziałów lub korzystania ze swobody świadczenia usług w co najmniej jednym państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym znajduje się ich siedziba główna, właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia muszą przekazać właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego i odwrotnie.
(2) Istotne jest, aby wymianę informacji między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich postrzegać w szerszym kontekście nadzoru nad transgranicznymi grupami firm inwestycyjnych. W stosownych przypadkach właściwe jest zatem, aby informacje były przekazywane na poziomie skonsolidowanym. W szczególności, jeżeli firma inwestycyjna prowadząca działalność za pośrednictwem oddziału posiada jednostkę dominującą najwyższego szczebla w państwie członkowskim, w którym znajduje się jej siedziba główna, a dany właściwy organ jest również organem sprawującym nadzór nad grupą, uznaje się za właściwe przekazywanie informacji na poziomie skonsolidowanym, a nie na poziomie firmy inwestycyjnej. W tym przypadku właściwy organ powinien jednak powiadomić właściwe organy przyjmujących państw członkowskich o tym, że dane informacje są przekazywane na poziomie skonsolidowanym grupy firm inwestycyjnych.
(3) Przy przekazywaniu kluczowych elementów, które powinny podlegać wymianie informacji między właściwymi organami, ograniczanie zakresu takiej wymiany informacji nie byłoby właściwe w kontekście skutecznej współpracy między właściwymi organami w wymiarze transgranicznym. W szczególności w art. 14 dyrektywy (UE) 2019/2034 określono przepisy szczegółowe dotyczące wymiany informacji na temat kontroli na miejscu oddziałów, które mogą być również istotne w kontekście art. 13 tej dyrektywy.
(4) Wymogi dotyczące współpracy i wymiany informacji w zakresie powiadomień o korzystaniu ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług określono w art. 34 i 35 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE 2 , a wymogi dotyczące współpracy między właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkami i instrumentami w zakresie działalności nadzorczej, weryfikacji na miejscu lub dochodzeń określono w art. 80 dyrektywy 2014/65/UE i doprecyzowano w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2017/586 3 . W niniejszym rozporządzeniu nie określono zatem żadnych wymogów dotyczących wymiany informacji w tych obszarach.
(5) Chociaż w kontekście świadczenia usług transgranicznych w przyjmującym państwie członkowskim należy określić informacje, których wymiana jest konieczna w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony klientów i zabezpieczenia stabilności systemu finansowego w przyjmującym państwie członkowskim, należy również unikać powielania wymiany informacji. W związku z tym właściwe organy powinny uwzględnić informacje już im udostępnione, w szczególności za pośrednictwem mechanizmu ustanowionego zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy (UE) 2019/2034 w celu wymiany informacji między właściwymi organami i organami wyznaczonymi na mocy art. 67 dyrektywy 2014/65/UE w danym państwie członkowskim, w przypadku gdy organy te różnią się między sobą, art. 80 dyrektywy 2014/65/UE i rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/586.
(6) W celu zapewnienia wystarczającej konwergencji praktyk regulacyjnych i nadzorczych w całej Unii oraz minimalnego poziomu wymiany informacji umożliwiającego właściwym organom wypełnianie ich obowiązków nadzorczych, konieczne jest określenie minimalnych wymogów dotyczących informacji wymienianych między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich. Zakres tych informacji powinien obejmować co najmniej wszystkie obszary określone w art. 13 dyrektywy (UE) 2019/2034, tj. informacje na temat: struktury zarządzania i struktury właścicielskiej firmy inwestycyjnej, spełniania wymogów w zakresie funduszy własnych przez firmę inwestycyjną, spełniania wymogów dotyczących ryzyka koncentracji i wymogów dotyczących płynności firmy inwestycyjnej, procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej w firmie inwestycyjnej oraz wszelkich innych istotnych czynników, które mogą wpływać na ryzyko stwarzane przez firmę inwestycyjną. Aby ułatwić odpowiedni nadzór nad firmami inwestycyjnymi, właściwe organy przyjmujących państw członkowskich i państw członkowskich pochodzenia powinny informować się wzajemnie o stwierdzonych przypadkach nieprzestrzegania prawa krajowego lub prawa Unii, jeżeli takie nieprzestrzeganie prawa może wpłynąć na ochronę klientów lub stabilność systemu finansowego w przyjmującym państwie członkowskim, a także o środkach nadzorczych i sankcjach nałożonych na firmy inwestycyjne. Ponadto do zakresu informacji wymienianych między właściwymi organami państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich należy włączyć dodatkowe informacje na temat przygotowań na wypadek sytuacji nadzwyczajnych, tak aby właściwe organy przyjmujących państw członkowskich mogły skutecznie monitorować firmy inwestycyjne.
(7) Aby zapewnić wymianę istotnych informacji w rozsądnych ramach czasowych, unikając jednocześnie sytuacji, w których właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia są zobowiązane do przekazania wszelkich informacji na temat firmy inwestycyjnej, bez względu na ich charakter i znaczenie, wszystkim właściwym organom przyjmujących państw członkowskich, w niektórych określonych przypadkach właściwe jest, aby tylko informacje, które są istotne dla konkretnego oddziału, były przekazywane wyłącznie właściwym organom odpowiedzialnym za nadzór nad tym oddziałem. Z podobnych względów dotyczących skuteczności i proporcjonalności w szeregu określonych dziedzin właściwe organy państw członkowskich pochodzenia i przyjmujących państw członkowskich powinny wymieniać jedynie informacje, które dotyczą stwierdzonych przypadków nieprzestrzegania przepisów, co oznacza, że nie trzeba wymieniać żadnych informacji, jeżeli dana firma inwestycyjna przestrzega prawa krajowego i prawa Unii.
(8) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB), który opracowano w porozumieniu z Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.
(9) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął porady Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 4 ,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.Sporządzono w Brukseli dnia 12 stycznia 2023 r.
