PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:(1) Decyzja Rady 2003/17/WE 3 stanowi, że pod pewnymi warunkami inspekcje polowe stosowane w odniesieniu do określonych upraw nasiennych roślin uprawnych w państwach trzecich wymienionych w załączniku I do tej decyzji uznaje się za równoważne z inspekcjami polowymi stosowanymi zgodnie z prawem Unii. Stanowi ona również, że pod pewnymi warunkami materiał siewny niektórych gatunków produkowany w tych państwach trzecich uznaje się za równoważny z materiałem siewnym produkowanym zgodnie z prawem Unii.
(2) Równoważność została przyznana tym państwom trzecim w oparciu o wielostronne ramy międzynarodowego handlu nasionami, a mianowicie o systemy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dla certyfikatów odmian materiału siewnego znajdującego się w obrocie międzynarodowym oraz o metody Międzynarodowego Związku Oceny Nasion (ISTA) lub, w stosownych przypadkach, zasady Stowarzyszenia Urzędowych Analityków Nasion, które są równoważne metodom ISTA. Komisja przeprowadziła również oceny ustawodawstwa i audyty w niektórych z tych państw trzecich w celu sprawdzenia, czy spełniają one wymogi określone w prawie Unii przed przyznaniem równoważności po raz pierwszy. Coroczne badania i sprawozdania w ramach OECD, okresowe ponowne audyty laboratoriów na potrzeby akredytacji ISTA, a także urzędowe inspekcje w kontekście prawa Unii wskazują, że inspekcje polowe stosowane w tych państwach trzecich nadal dają takie same gwarancje jak inspekcje polowe stosowane przez państwa członkowskie oraz że materiał siewny produkowany i certyfikowany w tych państwach trzecich nadal daje takie same gwarancje jak materiał siewny produkowany i certyfikowany w państwach członkowskich. Te inspekcje polowe i materiał siewny należy zatem nadal uznawać za równoważne z unijnymi inspekcjami polowymi i unijnym materiałem siewnym.
(3) W 2016 r. Boliwia złożyła do Komisji wniosek o przyznanie równoważności jej systemowi inspekcji polowych upraw nasiennych roślin uprawnych i materiałowi siewnemu Sorghum spp. (sorgo), Zea mays (kukurydzy) i Helianthus annuus (słonecznika) produkowanemu i certyfikowanemu w Boliwii.
(4) Komisja oceniła odpowiednie ustawodawstwo Boliwii, przeprowadziła audyt w 2018 r. dotyczący systemu urzędowych kontroli produkcji oraz certyfikacji materiału siewnego sorgo, kukurydzy i słonecznika w Boliwii oraz ich równoważności z wymogami Unii oraz opublikowała ustalenia z tego audytu w sprawozdaniu zatytułowanym "Sprawozdanie końcowe z audytu przeprowadzonego w Wielonarodowym Państwie Boliwia w okresie od 14 marca 2018 r. do 22 marca 2018 r. w celu oceny systemu kontroli urzędowych i certyfikacji materiału siewnego oraz ich równoważności z wymogami Unii Europejskiej".
(5) Audyt wykazał, że w Boliwii istnieje dobrze zorganizowany system produkcji i certyfikacji materiału siewnego. Komisja zidentyfikowała pewne niedociągnięcia i przedstawiła Boliwii zalecenia. Ponieważ Boliwia usunęła te niedociągnięcia do dnia 30 listopada 2018 r., spełnia ona warunki określone w załączniku II do decyzji 2003/17/WE oraz odpowiednie wymogi określone w dyrektywach Rady 66/402/EWG 4 i 2002/57/WE 5 .
(6) W związku z tym należy przyznać równoważność inspekcji polowych stosowanych w odniesieniu do upraw nasiennych roślin uprawnych sorgo, kukurydzy i słonecznika w Boliwii oraz równoważność materiału siewnego sorgo, kukurydzy i słonecznika produkowanego w Boliwii i urzędowo certyfikowanego przez organy tego kraju.
(7) Ponieważ decyzja 2003/17/WE wygaśnie w dniu 31 grudnia 2022 r., należy przedłużyć okres, w odniesieniu do którego uznaje się równoważność na mocy tej decyzji, aby uniknąć ryzyka zakłóceń w przywozie materiału siewnego do Unii. Biorąc pod uwagę inwestycje i czas potrzebny na produkcję materiału siewnego certyfikowanego zgodnie z prawem Unii, należy przedłużyć ten okres o siedem lat.
(8) Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2003/17/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
