a także mając na uwadze, co następuje:(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE 3 zezwala państwom członkowskim na dalsze stosowanie procedur szczególnych dla małych przedsiębiorstw, zgodnie ze wspólnymi przepisami oraz z myślą o ściślejszej harmonizacji. Niemniej jednak przepisy te są przestarzałe i nie zmniejszają obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów, ponieważ zostały zaprojektowane na potrzeby wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (VAT) opartego na opodatkowaniu w państwie członkowskim pochodzenia.
(2) W planie działania w sprawie VAT Komisja zapowiedziała kompleksowy pakiet uproszczeń dla małych przedsiębiorstw, które mają na celu zmniejszenie ich obciążeń administracyjnych oraz pomoc w stworzeniu otoczenia fiskalnego sprzyjającego ich wzrostowi i rozwojowi handlu transgranicznego. Pakiet uproszczeń wymaga dokonania przeglądu procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw, zgodnie z komunikatem w sprawie działań następczych w odniesieniu do planu działania w sprawie VAT. Przegląd procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw stanowi zatem istotny element pakietu reform określonych w planie działania w sprawie VAT.
(3) Aby zająć się kwestią nieproporcjonalnego obciążenia związanego z przestrzeganiem przepisów, z którym borykają się zwolnione małe przedsiębiorstwa, powinny one mieć również dostęp do pewnych środków upraszczających.
(4) Procedura szczególna dla małych przedsiębiorstw zezwala obecnie na przyznawanie zwolnienia jedynie przedsiębiorstwom mającym siedzibę w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny. Ma to negatywny wpływ na konkurencję w ramach rynku wewnętrznego w odniesieniu do przedsiębiorstw niemających siedziby w tym państwie członkowskim. W celu rozwiązania tego problemu oraz uniknięcia dalszych zakłóceń należy zezwolić na korzystanie ze zwolnienia również przez małe przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwach członkowskich innych niż to, w którym VAT jest należny.
(5) W przypadku gdy podatnik jest objęty zwykłym systemem VAT w państwie członkowskim siedziby, ale korzysta ze zwolnienia z VAT dla małych przedsiębiorstw w innym państwie członkowskim, odliczenie podatku naliczonego powinno odzwierciedlać powiązanie z opodatkowanymi dostawami towarów lub świadczeniem usług dokonywanymi przez tego podatnika. A zatem w przypadku gdy tacy podatnicy nabywają w państwie członkowskim siedziby towary lub usługi, które są powiązane z dokonywanymi przez nich dostawami towarów lub świadczeniem usług zwolnionymi w innych państwach członkowskich, nie powinni oni mieć możliwości odliczenia naliczonego VAT.
(6) Małe przedsiębiorstwa mogą korzystać ze zwolnienia jedynie w przypadku, gdy ich roczny obrót znajduje się poniżej progu stosowanego przez państwo członkowskie, w którym VAT jest należny. Przy ustalaniu swojego progu państwa członkowskie powinny przestrzegać przepisów dotyczących progów określonych w dyrektywie 2006/112/WE. Przepisy te, których większość wprowadzono w 1977 r., nie są już odpowiednie.
(7) Z myślą o uproszczeniu wiele państw członkowskich zostało tymczasowo upoważnionych do stosowania progu wyższego niż próg dozwolony na mocy dyrektywy 2006/112/WE. Ponieważ nie jest wskazane, aby kontynuować zmienianie zasad ogólnych poprzez stosowanie środków przyznanych na zasadzie odstępstwa, przepisy dotyczące progów powinny zostać uaktualnione.
(8) Państwa członkowskie powinny móc ustalać krajowy próg zwolnienia na poziomie najlepiej odpowiadającym ich sytuacji gospodarczej i politycznej, z zastrzeżeniem górnego progu przewidzianego w niniejszej dyrektywie. W tym względzie należy uściślić, że w przypadku gdyby państwa członkowskie stosowały zróżnicowane progi w odniesieniu do różnych sektorów działalności gospodarczej, musiałoby to być oparte na obiektywnych kryteriach. W przypadku gdy podatnik kwalifikuje się do korzystania z więcej niż jednego progu sektorowego, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby taki podatnik miał możliwość zastosowania tylko jednego z tych progów. Powinny również zapewnić, aby ustalone przez nie progi nie wprowadzały rozróżnienia między podatnikami mającymi siedzibę i podatnikami niemającymi siedziby.
(9) Na próg rocznego obrotu, który stanowi podstawę zwolnienia wprowadzonego w ramach procedury szczególnej ustanowionej niniejszą dyrektywą, składa się wyłącznie całkowita wartość dokonanych dostaw towarów i świadczonych usług przez dane małe przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym przyznaje się zwolnienie. Zakłócenia konkurencji mogłyby pojawić się w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo niemające siedziby w tym państwie członkowskim mogłoby korzystać z takiego zwolnienia niezależnie od obrotów, jakie generuje w innych państwach członkowskich. Aby ograniczyć takie zakłócenia konkurencji oraz zabezpieczyć dochody podatkowe, jedynie te przedsiębiorstwa, których roczny obrót w Unii znajduje się poniżej określonego progu powinny się kwalifikować do zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby. Przedsiębiorstwa, których obrót w państwie członkowskim, w którym mają siedzibę, znajduje się poniżej progu krajowego, powinny mieć możliwość dalszego dokonywania zwolnionych dostaw towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim niezależnie od obrotu, jaki generują w innych państwach członkowskich nawet, jeżeli ich całkowity obrót przekracza próg obrotu w Unii.
(10) Aby umożliwić skuteczną kontrolę stosowania zwolnienia oraz zapewnić państwom członkowskim dostęp do niezbędnych informacji, podatnicy, którzy chcą skorzystać ze zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby, powinni być zobowiązani do dokonania uprzedniego powiadomienia w państwie członkowskim, w którym mają siedzibę. W celu uproszczenia i obniżenia kosztów przestrzegania przepisów tacy podatnicy powinni być zidentyfikowani za pomocą indywidualnego numeru identyfikacyjnego jedynie w państwie członkowskim siedziby. Numer ten może, ale nie musi, być indywidualnym numerem identyfikacyjnym VAT.
(11) Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie i monitorowanie zwolnienia, a także terminowe przekazywanie informacji, należy wyraźnie określić obowiązki sprawozdawcze podatników korzystających ze zwolnienia w państwie członkowskim, w którym nie mają siedziby. Dzięki temu podatnicy przestrzegający przepisów mogliby zostać zwolnieni z takich obowiązków, a także z obowiązku rejestracji w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie siedziby. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość wymagania - w przypadku gdy tacy niemający siedziby podatnicy nie wypełniają obowiązków sprawozdawczych, które zostały określone specjalnie dla nich - aby podatnicy ci wypełniali ogólne obowiązki w zakresie rejestracji do celów VAT i obowiązki sprawozdawcze określone w krajowych przepisach dotyczących VAT.
(12) Aby uniknąć niespójności w obliczaniu rocznego obrotu w danym państwie członkowskim - stanowiącego punkt odniesienia do celów stosowania zwolnienia - oraz rocznego obrotu w Unii, należy określić elementy obrotu, które mają być brane pod uwagę.
(13) Aby zapobiec obchodzeniu przepisów dotyczących zwolnienia dla małych przedsiębiorstw oraz utrzymać cel tego zwolnienia, podatnik - niezależnie od tego, czy ma siedzibę w państwie członkowskim przyznającym zwolnienie - nie powinien mieć możliwości korzystania z tego zwolnienia w przypadku, gdy krajowy próg określony w tych przepisach został przekroczony w poprzednim roku kalendarzowym. Z tych samych powodów podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim przyznającym zwolnienie nie powinien mieć możliwości korzystania z tego zwolnienia w przypadku, gdy w poprzednim roku kalendarzowym przekroczył próg rocznego obrotu w Unii.
(14) Aby zapewnić stopniowe przechodzenie małych przedsiębiorstw od sytuacji, w której były one objęte zwolnieniem, do sytuacji, w której podlegają opodatkowaniu, podatnicy powinni mieć możliwość dalszego korzystania ze zwolnienia dla małych przedsiębiorstw przez ograniczony okres czasu w przypadku, gdy ich obrót nie przekracza krajowego progu zwolnienia o więcej niż określoną wielkość procentową tego progu. W związku z tym że poziomy stosowanych progów mogą być różne w poszczególnych państwach członkowskich, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru jednej z dwóch proponowanych wielkości procentowych, o ile zastosowanie danej wielkości procentowej nie prowadzi do sytuacji, w której obrót podatnika objętego zwolnieniem przekroczy pewną określoną kwotę. W przypadku gdy w trakcie danego roku kalendarzowego próg rocznego obrotu w Unii zostanie przekroczony, zwolnienie takie - ze względu na funkcję zabezpieczenia dochodów podatkowych, jaką pełni ten próg - powinno przestać mieć zastosowanie od tego momentu.
(15) W przypadku gdy zwolnienie ma zastosowanie, małe przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnienia w państwie członkowskim siedziby powinny przynajmniej mieć możliwość dokonania rejestracji do celów VAT w określonym terminie. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedłużenia tego terminu w szczególnych przypadkach wymagających dogłębnej kontroli w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania.
(16) Małe przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnienia w państwie członkowskim siedziby powinny co najmniej mieć możliwość stosowania uproszczonych obowiązków sprawozdawczych.
(17) Oprócz przyznania zwolnienia z VAT procedury szczególne umożliwiają również stopniowe obniżanie podatku. Stopniowe obniżanie podatku powoduje utrudnienia i w niewielkim stopniu przyczynia się do zmniejszenia obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów. Środek ten powinien zatem zostać wycofany.
(18) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia podatnikom prawa wyboru pomiędzy ogólnym systemem VAT a procedurą szczególną dla małych przedsiębiorstw. W przypadku gdy dany podatnik korzysta z tego prawa, państwom członkowskim należy pozostawić możliwość ustanawiania szczegółowych przepisów i warunków dotyczących dokonywania takiego wyboru.
(19) Niniejsza dyrektywa nie powinna pociągać za sobą nowych obowiązków dotyczących rejestracji lub sprawozdawczości dla małych przedsiębiorstw, które korzystają ze zwolnienia wyłącznie w państwie członkowskim siedziby.
(20) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zmniejszenie obciążeń małych przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem przepisów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(21) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających 4 państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(22) Aby zapewnić możliwość prawidłowego monitorowania stosowania środków upraszczających określonych w dyrektywie 2006/112/WE w zakresie procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw, należy wprowadzić zmiany w rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010 5 , tak aby właściwe organy państw członkowskich miały automatyczny dostęp do danych zbieranych od podatników korzystających ze zwolnienia z VAT dla małych przedsiębiorstw.
(23) Aby zapewnić małym przedsiębiorstwom łatwy dostęp do przepisów dotyczących procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw w każdym państwie członkowskim, przepisy te należy opublikować na stronie internetowej Komisji.
(24) Komitet Regionów wydał opinię w dniu 10 października 2018 r. 6
(25) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE oraz rozporządzenie (UE) nr 904/2010,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: