a także mając na uwadze, co następuje:(1) Rozporządzenie (UE) 2019/1896 przewiduje wzmocnienie mandatu Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej ("agencja") i wyposażenie jej w niezbędne zasoby w postaci stałej służby Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej ("stała służba").
(2) Stała służba ma obejmować członków personelu operacyjnego oddelegowanych jako wkład państw członkowskich. Aby zapewnić państwom członkowskim możliwość wnoszenia wkładu w postaci takiego personelu, należy ustanowić system finansowy mający na celu wspieranie rozwoju odpowiednich zasobów kadrowych.
(3) Wsparcie finansowe powinno być udzielane w formie płatności rocznej dokonywanej przez agencję na rzecz państw członkowskich po zakończeniu roku N. Agencja powinna mieć również możliwość przyznania zaliczki przed końcem roku N na wniosek państwa członkowskiego.
(4) W art. 61 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) 2019/1896 określono wzory obliczania płatności rocznej dla różnych kategorii personelu operacyjnego stałej służby. Wsparcie finansowe, które ma zostać przyznane, powinno zależeć w dużej mierze od poziomu zaangażowania państw członkowskich w stałą służbę w kategoriach personelu 2 i 3. W niektórych przypadkach system wsparcia finansowego powinien obejmować również mechanizm kompensacyjny dla służb krajowych państw członkowskich, z których zatrudniony zostaje personel statutowy agencji ("finansowanie dla kategorii 1").
(5) Wzory obliczania płatności rocznej powinny opierać się na kwocie referencyjnej określonej w art. 61 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/1896.
(6) W celu uproszczenia i skutecznej koordynacji każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć jeden centralny organ krajowy odpowiedzialny za zarządzanie wsparciem finansowym. Krajowy punkt kontaktowy wyznaczony zgodnie z art. 13 rozporządzenia (UE) 2019/1896 może również zostać wyznaczony jako centralny organ krajowy.
(7) Aby ułatwić przygotowywanie wniosków o płatności, agencja powinna przekazywać państwom członkowskim odpowiednie informacje, w szczególności informacje na temat kwot referencyjnych i liczby osób ze służb krajowych zatrudnionych przez agencję.
(8) Na potrzeby kompensowania inwestycji szkoleniowych państw członkowskich dla nowych członków personelu zastępujących członków personelu odchodzących ze służb krajowych agencja powinna brać pod uwagę wyłącznie pracowników, którzy na stałe zakończyli stosunek instytucjonalny z odnośnymi organami krajowymi lub zawiesili go na okres zatrudnienia przez agencję.
(9) Jeśli chodzi o spełnienie warunków dotyczących finansowania dla kategorii 2 personelu operacyjnego, faktyczny wzrost ogólnej liczby krajowych funkcjonariuszy straży granicznej należy mierzyć w odniesieniu do sytuacji z dnia 30 kwietnia 2019 r., czyli dnia następującego po osiągnięciu przez Parlament Europejski i Radę porozumienia politycznego w sprawie tekstu, który stał się rozporządzeniem (UE) 2019/1896. W obliczeniach należy uwzględnić ogólną liczbę pracowników wszystkich głównych organów systematycznie wnoszących wkład do stałej służby Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej poprzez oddelegowanie lub - w przypadku organów posiadających szerszy mandat niż działalność operacyjna agencji wspierana za pośrednictwem stałej służby - liczbę pracowników danych jednostek należących do takich organów wnoszących wkład poprzez oddelegowanie.
(10) Państwa członkowskie powinny dysponować mechanizmami i procedurami pozwalającymi uniknąć nieprawidłowości i nadużyć w ramach systemu wsparcia finansowego. Aby ograniczyć w możliwie największym stopniu obciążenia administracyjne i związane z nimi koszty, takie procedury i mechanizmy powinny być ukierunkowane w świetle ocen ryzyka.
(11) Mając na uwadze cel, jakim jest wspieranie przygotowania państw członkowskich do wniesienia wkładu do stałej służby, ważne jest, aby wsparcie finansowe udostępnić jak najszybciej. W związku z tym niniejsza decyzja powinna wejść w życie już następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
(12) Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE 2 ; Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(13) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE 3 .
(14) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE 4 .
(15) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE 5 .
(16) Niniejsza decyzja jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu, odpowiednio, art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.
(17) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
