(wersja ujednolicona)(Dz.U.UE L z dnia 10 listopada 2009 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 93 i 94,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 1 ,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 83/181/EWG z dnia 28 marca 1983 r. określająca zakres art. 14 ust. 1 lit. d) dyrektywy 77/388/EWG w odniesieniu do zwolnienia z podatku od wartości dodanej na przywóz finalny niektórych towarów 3 została kilkakrotnie znacząco zmieniona 4 . W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy ją zatem ujednolicić.
(2) Zgodnie z art. 131 i art. 143 lit. b) i c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 5 państwa członkowskie, bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez nie w celu, w szczególności, zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć, zwalniają ostateczny import towarów, które korzystają ze zwolnienia z ceł innego niż określone we Wspólnej taryfie celnej.
(3) Zgodnie z art. 145 dyrektywy 2006/112/WE Komisja przedstawia Radzie wnioski mające na celu ustanowienie wspólnotowych zasad opodatkowania, precyzujących zakres stosowania zwolnień przewidzianych w art. 143 i 144 tej dyrektywy oraz szczegółowe zasady ich wprowadzenia.
(4) Uznaje się, że wskazane jest osiągnięcie możliwie najwyższego stopnia ujednolicenia pomiędzy systemem ceł i systemem podatku od wartości dodanej, jednak w stosowaniu tego ostatniego systemu należy wziąć pod uwagę różnice dotyczące celów i struktury istniejące między cłem a podatkiem od wartości dodanej.
(5) Należy przewidzieć odrębny system podatku od wartości dodanej przy imporcie w zakresie niezbędnym do zrealizowania celów harmonizacji podatków. Zwolnienia w imporcie mogą być udzielone tylko, jeżeli nie powstaje ryzyko naruszenia warunków konkurencji na rynku wewnętrznym.
(6) Niektóre zwolnienia stosowane w państwach członkowskich wywodzą się z konwencji zawartych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, które to konwencje, ze względu na ich przedmiot, dotyczą tylko państw członkowskich będących sygnatariuszami. Określenie na poziomie wspólnotowym warunków udzielania takich zwolnień nie jest celowe. Wystarczy zezwolić państwom członkowskim, których to dotyczy, na utrzymanie tych zwolnień.
(7) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Luksemburgu dnia 19 października 2009 r.
|
W imieniu Rady |
|
E. ERLANDSSON |
|
Przewodniczący |
1 Opinia z dnia 11 marca 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
2 Dz.U. C 175 z 28.7.2009, s. 123.
3 Dz.U. L 105 z 23.4.1983, s. 38.
4 Zob. załącznik II część A.
5 Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.
6 Tytuł IV skreślony przez art. 3 dyrektywy nr (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. (Dz.U.UE.L.2017.348.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2021 r.
7 Art. 23 skreślony przez art. 3 dyrektywy nr (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. (Dz.U.UE.L.2017.348.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2021 r.
8 Art. 24 skreślony przez art. 3 dyrektywy nr (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. (Dz.U.UE.L.2017.348.7) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2021 r.
9 Dz.U. L 105 z 23.4.1983, s. 1.