(Tekst mający znaczenie dla EOG)(Dz.U.UE L z dnia 13 listopada 2004 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 2003/87/WE ustanawia system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie(3) ("system wspólnotowy") w celu wspierania redukcji emisji gazów cieplarnianych w sposób opłacalny i ekonomicznie efektywny, uznając, że w dłuższym okresie globalne emisje gazów cieplarnianych będą musiały zostać zredukowane w przybliżeniu o 70 % w porównaniu z poziomem z roku 1990. Dyrektywa ta ma na celu przyczynianie się do wykonania zobowiązań Wspólnoty Europejskiej i jej Państw Członkowskich dotyczących redukcji antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych zgodnie z Protokołem z Kioto zatwierdzonym decyzją Rady 2002/358/WE z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotyczącą zatwierdzenia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i wspólnego wykonania wynikających z niego zobowiązań(4).
(2) Dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że począwszy od 2005 r., uznanie kredytów wynikających z mechanizmów projektowych dla wykonania zobowiązań zwiększy opłacalność osiągania redukcji globalnych emisji gazów cieplarnianych i zapewni, poprzez odpowiednie przepisy, powiązanie mechanizmów projektowych z Kioto, w tym wspólnych wdrożeń (JI) oraz mechanizmów czystego rozwoju (CDM), z system wspólnotowym.
(3) Powiązanie mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto z systemem wspólnotowym pozwoli, przy zachowaniu integralności środowiskowej systemu wspólnotowego, na stosowanie kredytów emisji związanych z projektami kwalifikowanymi zgodnie z art. 6 i 12 Protokołu z Kioto w celu wykonania zobowiązań Państw Członkowskich zawartych w art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE. W efekcie pozwoli to na zwiększenie różnorodności niskonakładowych rozwiązań dostosowawczych w ramach systemu wspólnotowego, prowadząc do zmniejszenia całkowitych kosztów realizacji Protokołu z Kioto przy jednoczesnym usprawnianiu płynności wspólnotowego obrotu przydziałami emisji gazów cieplarnianych. Poprzez zwiększenie popytu na kredyty związane z mechanizmem JI przedsiębiorstwa wspólnotowe będą inwestować w rozwój i transfer przyjaznych dla środowiska zaawansowanych technologii i know-how. Wzrośnie również popyt na kredyty związane z CDM, co pomoże krajom rozwijającym się, w których realizowane są projekty CDM, w osiąganiu celów stałego rozwoju.
(4) Oprócz wykorzystania mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto przez Wspólnotę i jej Państwa Członkowskie, jak również przez przedsiębiorstwa i osoby fizyczne poza systemem wspólnotowym, mechanizmy te powinny zostać powiązane z systemem wspólnotowym, tak aby zapewnić spójność z Ramową konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) i z Protokołem z Kioto oraz późniejszymi decyzjami przyjętymi na ich mocy, a także z celami i strukturą systemu wspólnotowego oraz z przepisami ustanowionymi dyrektywą 2003/87/WE.
(5) Państwa Członkowskie mogą zezwolić operatorom na wykorzystanie poświadczonych redukcji emisji (CER), począwszy od 2005 r., i jednostek redukcji emisji (ERU) w ramach systemu wspólnotowego od roku 2008. Od 2008 r. wykorzystanie CER lub ERU nie może przekroczyć wartości równej procentowi przydziału dla każdej instalacji, która zostanie określona przez każde Państwo Członkowskie w krajowym planie rozdzielania. Wykorzystanie CER lub ERU odbywa się poprzez wydanie i natychmiastowe zrzeczenie się przydziału w zamian za jedną CER lub ERU. Każdy przydział zamieniony na CER lub ERU będzie odpowiadać danej CER lub ERU.
(6) Warunki i procedury dotyczące systemu rejestrów mającego na celu wykorzystanie CER w okresie 2005-2007 i w późniejszych okresach oraz ERU w okresie 2008-2012 i w późniejszych okresach zostaną zawarte w rozporządzeniu Komisji ustanawiającym znormalizowany i zabezpieczony system rejestrów, które ma zostać przyjęte zgodnie z art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE i art. 6 ust. 1 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 280/2004/WE z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wykonania Protokołu z Kioto(5).
(7) Każde Państwo Członkowskie określi własny limit wykorzystania CER i ERU wynikający z projektów, uwzględniając odpowiednie postanowienia Protokołu z Kioto i Porozumień z Marrakeszu, tak aby zgodnie z zawartymi tam wymaganiami mechanizmy te wykorzystywane były jako uzupełnienie działań krajowych. Działania krajowe będą stanowiły znaczącą część podjętego wysiłku.
(8) Zgodnie z UNFCCC i Protokołem z Kioto oraz z późniejszymi decyzjami przyjętymi w tym zakresie Państwa Członkowskie mają powstrzymać się od wykorzystania CER i ERU pochodzących z instalacji jądrowych w celu wykonania swych zobowiązań na mocy art. 3 ust. 1 Protokołu z Kioto i decyzji 2002/358/WE.
(9) Decyzje 15/CP.7 i 19/CP.7, przyjęte zgodnie z UNFCCC i Protokołem z Kioto, podkreślają, że integralność środowiskowa ma zostać zapewniona, między innymi, poprzez racjonalne warunki, reguły i wytyczne dotyczące mechanizmów oraz przez racjonalne i oparte na solidnych podstawach zasady i reguły działalności związanej z przeznaczeniem gruntów i zmianą przeznaczenia gruntów oraz z leśnictwem, a także, że należy uwzględnić kwestie nietrwałości, dodatkowości, strat z powodu wycieków, niepewności i skutków społeczno-ekonomicznych oraz wpływu na środowisko, w tym wpływu na różnorodność biologiczną i naturalne ekosystemy w związku z projektami w zakresie zalesiania i ponownego zalesiania. Zgodnie z decyzjami przyjętymi na mocy UNFCCC lub Protokołu z Kioto Komisja powinna rozważyć, podczas przeglądu dyrektywy 2003/87/WE w 2006 r., przepisy techniczne dotyczące tymczasowego charakteru kredytów i limitu w wysokości 1 %, kwalifikującego do przeznaczenia gruntów, zmiany przeznaczenia gruntów i projektów w zakresie leśnictwa, przewidziane w decyzji 17/CP.7, jak również przepisy dotyczące wyników oceny potencjalnego ryzyka związanego z wykorzystywaniem organizmów zmodyfikowanych genetycznie lub obcych, potencjalnie inwazyjnych gatunków w ramach projektów dotyczących zalesiania lub ponownego zalesiania, w celu umożliwienia operatorom korzystania z CER i ERU wynikających z przeznaczenia gruntów, zmiany przeznaczenia gruntów i projektów w zakresie leśnictwa w systemie wspólnotowym od 2008 r.
(10) Aby uniknąć podwójnego liczenia, nie powinno się przyznawać CER ani ERU wynikających z projektów podjętych we Wspólnocie, które również prowadzą do redukcji lub ograniczenia emisji z instalacji określonych w dyrektywie 2003/87/WE, chyba że taka sama ilość przydziałów zostanie anulowana w rejestrze Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi ERU lub CER.
(11) Zgodnie z odpowiednimi traktatami o przystąpieniu dorobek wspólnotowy powinien zostać uwzględniony przy określaniu poziomów odniesienia dla projektów podjętych w krajach przystępujących do Unii Europejskiej.
(12) Każde Państwo Członkowskie, które zezwala podmiotom prywatnym lub publicznym na udział w projektach, pozostaje odpowiedzialne za wykonanie zobowiązań wynikających dla niego z UNFCCC i z Protokołu z Kioto i w tym celu zapewnia zgodność tego udziału z odpowiednimi wytycznymi, warunkami i procedurami przyjętymi zgodnie z UNFCCC i Protokołem z Kioto.
(13) Zgodnie z Konwencją UNFCCC, z Protokołem z Kioto oraz z późniejszymi decyzjami przyjętymi dla ich wykonania Komisja i Państwa Członkowskie powinny wspierać działania zmierzające do budowania potencjału w krajach rozwijających się i w krajach przechodzących transformację gospodarczą w celu umożliwienia im pełnego wykorzystaniu JI i CDM dla wsparcia ich strategii stałego rozwoju. Komisja powinna również badać podjęte w tym celu wysiłki i składać sprawozdania.
(14) Kryteria oraz wytyczne służące do ustalenia, czy projekty produkcji energii elektrycznej w hydroenergetyce mają negatywne skutki dla środowiska i społeczeństwa, zostały określone przez Światową Komisję ds. Zapór Wodnych w jej sprawozdaniu z listopada 2000 r. "Zapory wodne i rozwój. Nowe ramy podejmowania decyzji", przez OECD i przez Bank Światowy.
(15) Biorąc pod uwagę fakt, że udział w projektach dotyczących JI i CDM jest dobrowolny, powinno się wzmocnić świadomość i odpowiedzialność przedsiębiorstw w zakresie środowiska i w aspekcie społecznym, zgodnie z pkt 17 Planu wdrażania światowego szczytu w sprawie stałego rozwoju. Z tego względu przedsiębiorstwa powinny być zachęcane do usprawnienia społecznych i środowiskowych efektów działań, w których uczestniczą w ramach JI i CDM.
(16) Informacje dotyczące projektów, w których uczestniczy Państwo Członkowskie lub na udział w których Państwo Członkowskie zezwala podmiotom prywatnym lub publicznym, powinny być udostępnione społeczeństwu zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska(6).
(17) W swych sprawozdaniach dotyczących handlu przydziałami emisji i wykorzystywania przydziałów pochodzących z projektów Komisja może zamieszczać informacje o wpływie na rynek energii elektrycznej.
(18) Po wejściu w życie Protokołu z Kioto Komisja powinna zbadać możliwości zawarcia porozumień z krajami wymienionymi w załączniku B do Protokołu z Kioto, które nie ratyfikowały jeszcze Protokołu, aby zapewnić uznawanie przydziałów pomiędzy systemem wspólnotowym i istniejącymi w tych krajach obowiązkowymi systemami handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych ograniczającymi całkowite emisje.
(19) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, jakim jest ustanowienie powiązania pomiędzy mechanizmami projektowymi Protokołu z Kioto i systemem wspólnotowym, nie może zostać w sposób wystarczający osiągnięty przez Państwa Członkowskie działające pojedynczo, i w związku z tym cel ten może być, z uwagi na zakres i skutki niniejszej dyrektywy, lepiej zrealizowany na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia wyznaczonego celu zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w wyżej wymienionym artykule.
(20) Dyrektywa 2003/87/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Strasburgu, dnia 27 października 2004 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
J. BORRELL FONTELLES |
A. NICOLAÏ |
Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 80 z 30.3.2004, str. 61.
(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 20 kwietnia 2004 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 13 września 2004 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, str. 32.
(4) Dz.U. L 130 z 15.5.2002, str. 1.
(5) Dz.U. L 49 z 19.2.2004, str. 1.
(6) Dz.U. L 41 z 14.2.2003, str. 26.