RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej(1) (podstawowe rozporządzenie), w szczególności jego art. 11 ust. 3,
uwzględniając wniosek przedłożony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
A. PROCEDURA
1. Obowiązujące środki
(1) W lutym 2000 r., na mocy rozporządzenia (WE) nr 360/2000(2) Rada nałożyła ostateczne cła antydumpingowe na przywóz magnezji całkowicie wypalonej (spiekanej) pochodzącej z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL). Cła przyjęły formę minimalnej ceny importowej (MCI).
2. Wszczęcie postępowania
(2) Dnia 13 czerwca 2002 r., Komisja ogłosiła w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich(3) (zawiadomienie o wszczęciu postępowania), wszczęcie częściowego przeglądu tymczasowego środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu do Wspólnoty magnezji całkowicie wypalonej (spiekanej) pochodzącej z ChRL na podstawie art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia.
(3) Przegląd został wszczęty z inicjatywy Komisji w celu zbadania stosowności formy obowiązujących środków. Obecne środki w formie MCI nie wprowadzają rozróżnienia między sprzedażą stronom powiązanym a sprzedażą stronom niepowiązanym, lub między sprzedażą bezpośrednią do Wspólnoty a sprzedażą pośrednią, tj. sprzedażą, która nie jest dokonywana bezpośrednio przez eksportera w zainteresowanym kraju importerowi we Wspólnocie. Taki brak rozróżnienia między różnymi typami sprzedaży może prowadzić do problemów związanych z obchodzeniem środków. Faktycznie strony mogą ustalić cenę importową na sztucznie wysokim poziomie w czasie wprowadzenia do Wspólnoty, w celu uniknięcia zapłaty ceł antydumpingowych. Taki sztucznie wysoki poziom może zostać osiągnięty poprzez układ między powiązanymi stronami lub z powodu inflacji ceny z uwagi na kolejne sprzedaże przed odprawą celną.
(4) W konsekwencji, istniejące środki nie wydają się być wystarczające do przeciwdziałania dumpingowi wyrządzającemu szkodę.
(5) Ponadto, obecne środki nie są wystarczające w sytuacjach, w których towary przywożone zostały zniszczone przed wprowadzeniem do swobodnego obrotu we Wspólnocie. W związku z tym powinno zostać zauważone, że ponieważ środki nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do usunięcia szkody, należy zwrócić należytą uwagę na możliwe obniżenie wartości w przypadkach zniszczenia towarów przed ich wprowadzeniem do swobodnego obrotu we Wspólnocie.
3. Postępowanie
(6) Komisja poinformowała z urzędu producentów eksportujących i importujących oraz użytkowników, o których wiadomo, że są zainteresowani i ich związki, przedstawicieli zainteresowanych krajów wywozu oraz producentów wspólnotowych o wszczęciu postępowania.
(7) Strony zainteresowane otrzymały możliwość przedstawienia swych stanowisk na piśmie oraz wystąpienia z wnioskiem o wysłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.
(8) Pewna izba handlowa w zainteresowanym kraju, jak również producenci wspólnotowi oraz importerzy wspólnotowi/podmioty gospodarcze przedstawili swoje stanowiska na piśmie. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem w określonym terminie i przedstawiły istnienie szczególnych powodów, dla których powinny zostać wysłuchane, otrzymały możliwość wysłuchania.
(9) Komisja przejrzała i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za niezbędne do celów ustalenia stosowności obowiązujących środków.
B. SPRZEDAŻ STRONOM POWIĄZANYM I NIEPOWIĄZANYM
(10) Przy dokonywaniu wywozu do powiązanych przedsiębiorstw we Wspólnocie, eksporterzy podlegający obowiązującym środkom, mają możliwość fakturowania powyżej MCI, oraz późniejszej kompensacji takiej ceny po dokonaniu zgłoszenia celnego. Może to uczynić MCI nieefektywną, jako że może to oznaczać, że rozważany produkt jest nadal skutecznie wywożony po cenie niższej niż MCI do Wspólnoty. Odpowiednio, może to prowadzić do dalszych cen odsprzedaży we Wspólnocie, które uniemożliwią osiągnięcie zamierzonych skutków danego środka, tj. usunięcie szkodliwych skutków dumpingu.
(11) Jednakże jeżeli sprzedaż dokonywana przez eksporterów mających swoją siedzibę w ChRL powiązanym importerom we Wspólnocie podlegała cłu ad valorem, poważne ryzyko obejścia takiego cła między powiązanymi stronami zostałoby znacząco ograniczone, a wszelkie możliwe manipulacje cenami byłyby łatwiej wykrywalne. Rzeczywiście, cło ad valorem byłoby wymierzone w odniesieniu do wartości ze względu na istniejące reguły określania wartości celnej towarów przywożonych do Wspólnoty, jak określono we Wspólnotowym Kodeksie Celnym(4). Dla transakcji dokonywanych między niepowiązanymi stronami, Wspólnotowy Kodeks Celny przyjmuje, że wartością przywożonych towarów do celów celnych jest zwykle wartość transakcyjna. W celu zatwierdzenia przez organy celne wartości transakcyjnej między powiązanymi stronami, eksporter musi wykazać, że ta wartość jest ściśle zbliżona do jednej z wartości transakcyjnych zdefiniowanych w art. 30 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Częścią bieżącej działalności organów celnych jest wykrywanie możliwych zbyt niskich szacunków tak ustalonych wartości transakcyjnych. Rzeczywiście, jeżeli organy celne wykryją sztucznie zaniżone ceny transferowe między powiązanymi stronami, obliczą nową wartość celną, która wówczas będzie wyższa. Wspólnotowe ustawodawstwo celne(5) przewiduje wyczerpującą definicję "powiązanych stron" do celów celnych. Dlatego częścią rutynowych czynności organów celnych jest ustalanie, czy transakcja jest dokonywana między powiązanymi stronami i dlatego organy celne są dobrze wyposażone do ustalenia statusu stron dokonujących transakcji danym produktem. W wyniku tego, w sytuacji gdy powinno być stosowane cło ad valorem, organy celne miałyby możliwość wykrywania wszelkich nieprawidłowych deklaracji wartości między powiązanymi stronami, utrudniając w ten sposób obchodzenie środków.
(12) Cło będzie płacone w oparciu o kwotę wartości transakcyjnej. Jeżeli strony obniżają wartość transakcyjną, będzie to skutkować dalszymi przeglądami, włączając postępowania antyabsorbcyjne, ponieważ te niskie wartości transakcyjne będą stanowić podstawę ustalenia nowej ceny eksportowej z potencjalnym zwiększeniem marginesu dumpingu. W tym kontekście, w przypadku cła ad valorem, (niskie) wartości transakcyjne są zamieszczone w odpowiednich dokumentach przewozowych.
(13) Wreszcie, należy również uznać, że chęć powiązanych stron do manipulacji cenami jest wyższa w przypadku MCI. Rzeczywiście w przypadku MCI, manipulacje cenami mogą prowadzić do całkowitego unikania cła antydumpingowego. Z drugiej strony, w przypadku cła ad valorem, możliwe manipulacje cenami będą prowadzić jedynie do niższego cła, gdyż cło wyrażone jest procentowo niezależnie od nałożonej ceny. Dlatego ryzyko manipulacji jest wyższe w przypadku stosowania MCI niż w przypadku stosowania cła ad valorem.
(14) Producenci wspólnotowi złożyli wniosek, aby nie zmieniać formy środków, które mają być stosowane do transakcji między powiązanymi importerami. Argumentowali, że istnieje ryzyko, że krajowe organy celne nie będą właściwie określały statusu powiązanych importerów. W konsekwencji twierdzono, że niepowiązani importerzy mogą określić się jako importerzy powiązani, a zatem korzystający z cła ad valorem, w przeciwieństwie do MCI, w nieuzasadniony sposób. W związku z tym, jak wspomniano powyżej, organy celne mogą określać status zaangażowanych stron. Ponadto, niezależnie od swojej formy, tj. niezależnie czy jest to minimalna cena importowa czy cło ad valorem, skutek cła jest taki sam, czyli usunięcie skutków wyrządzającego szkodę dumpingu. Z tych powodów, nawet w mało prawdopodobnym przypadku gdy importerzy niewłaściwe określą się jako importerzy powiązani, cło nadal będzie miało ten sam skutek, podczas gdy ogólne ryzyko obejścia uznawane jest za zmniejszone.
(15) Uwzględniając powyższe uznaje się również, że jeżeli sprzedaż, dokonywana przez eksporterów mających swoją siedzibę w ChRL powiązanym stronom we Wspólnocie podlegała cłu ad valorem, ryzyko obejścia cła byłoby znacznie zmniejszone. Dlatego wniosek producentów wspólnotowych, aby nie zmieniać formy środków odnoszących się do powiązanych importerów został odrzucony.
(16) Producenci wspólnotowi argumentowali również, że definicja ceny w rozporządzeniu (WE) nr 360/2000 "netto franco granica Wspólnoty" nadal zezwala importerom na odprawę towarów w magazynie odbiorcy końcowego, włączając wszystkie koszty logistyczne poniesione na bazie od "cif free out" do "franco końcowy odbiorca" i że z tego powodu cena importowa może zostać sztucznie zawyżona. Dlatego wniesiono o zmianę wyrażenia na "franco port Wspólnoty".
(17) Jednakże wartość celna uzyskana w drodze definicji "netto franco granica Wspólnoty" obejmuje jedynie koszty transportu i ubezpieczenia przywożonych towarów, a także koszty załadunku i opłaty manipulacyjne związane z transportem przywożonych towarów do miejsca przywozu na obszar celny Wspólnoty. W konsekwencji, koszty poniesione po przywozie z granicy odbiorcy końcowemu nie są wliczone i dlatego wniosek został odrzucony jako nieuzasadniony.
(18) Przemysł wspólnotowy argumentował również, że w celu uniknięcia absorpcji środków, formą środka powinno być podwójne cło, tj. MCI lub cło ad valorem, w zależności od tego, które jest wyższe, w celu uniknięcia możliwej manipulacji cenami. Argument nie został udowodniony i dlatego został odrzucony.
(19) Wreszcie pewna Izba Handlowa argumentowała, że wszelkie transakcje po cenie na poziomie lub ponad poziomem MCI powinny być wystarczające dla usunięcia szkody, niezależnie od tego, czy taka transakcja jest przeznaczona dla strony powiązanej lub niepowiązanej. Jeżeli stosowano by cło ad valorem w odniesieniu do ceny, która jest na poziomie lub ponad poziomem MCI, ochrona przekraczałaby poziom niezbędny dla usunięcia szkody.
(20) W związku z tym podkreśla się, że niezależnie od swojej formy, tj. niezależnie czy jest to minimalna cena importowa czy cło ad valorem, skutek cła jest taki sam, czyli usunięcie skutków wyrządzającego szkodę dumpingu. Z drugiej strony, nie wnioskuje się, aby cło ad valorem było stosowane dodatkowo do MCI, ale zamiast MCI. Dodatkowo, jak wskazano powyżej, eksporterzy produktów, do których odnoszą się środki antydumpingowe, mogą łatwo fakturować po sztucznie zawyżonej cenie (tj. powyżej MCI) przy wywozie do powiązanych przedsiębiorstw we Wspólnocie, a następnie kompensować taką cenę po dokonaniu zgłoszenia celnego. Może to pozbawić MCI znaczenia, a dalsze ceny odsprzedaży we Wspólnocie mogą nie osiągnąć zamierzonych skutków danego środka. Z tych powodów oraz uwzględniając poważne ryzyko manipulacji cenami w sprzedaży między powiązanymi stronami, argument Izby Handlowej został odrzucony.
C. SPRZEDAŻ BEZPOŚREDNIA/POŚREDNIA MIĘDZY NIEPOWIĄZANYMI STRONAMI
(21) W odniesieniu do sprzedaży stronom niepowiązanym, należy dokonać dalszego podziału między sprzedażą bezpośrednią (tj. między importerem we Wspólnocie a eksporterem w danym kraju) a sprzedażą pośrednią (tj. niedokonywaną bezpośrednio przez eksportera w danym kraju importerowi we Wspólnocie), ponieważ w tym ostatnim przypadku występuje takie samo ryzyko manipulacji cenami.
(22) Pewien importer argumentował, że nie powinno być rozróżnienia między bezpośrednią a pośrednią sprzedażą do Wspólnota, gdyż prowadziłoby to do nierównoprawnego traktowania różnych importerów. Na przykład, importerzy dokonujący zakupu produktów poprzez podmioty gospodarcze w państwach trzecich byliby pokrzywdzeni w porównaniu do importerów dokonujących zakupu produktu bezpośrednio od eksportera w danym kraju, nawet jeżeli wszystkie zaangażowane przedsiębiorstwa byłyby niepowiązane.
(23) Po pierwsze należy uświadomić sobie, że te dwa rodzaje cła wywołują ten sam efekt w postaci usunięcia skutków wyrządzającego szkodę dumpingu, a zatem stanowią ten sam poziom cła. Ponadto, rozróżnienie między bezpośrednią a pośrednią sprzedażą uzasadnione jest koniecznością ograniczenia ryzyka manipulacji cenami. Uznaje się, że to ryzyko jest powszechne we wszystkich przypadkach, w których sprzedaż nie jest dokonywana bezpośrednio od eksportera mającego swoją siedzibę w ChRL niepowiązanemu importerowi we Wspólnocie, co jest wynikiem większej liczby zaangażowanych stron oraz trudności weryfikacji przez organy celne całego łańcucha zdarzeń w przypadku gdy sprzedaż dokonywana jest przez podmioty gospodarze w państwach trzecich. Powaga tego ryzyka jest podkreślona ustaleniami Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w jego rocznym sprawozdaniu za 2000 r.(6). Z uwagi na poważne ryzyko manipulacji cenami w sprzedaży pośredniej, które uznaje się za znaczące potencjalne niedogodności dla importerów pochodzących z państw trzecich, argument importerów został odrzucony.
(24) Dlatego uważa się, że bezpośrednia sprzedaż dokonywana przez eksporterów mających swoją siedzibę w ChRL stronom niepowiązanym we Wspólnocie jest uzależniona od MCI, która została ustalona jako właściwy środek w pierwotnym postępowaniu. Jednakże w celu uniknięcia ryzyka manipulacji cenami, we wszystkich innych przypadkach stosuje się stawkę celną ad valorem w wysokości 63,3 % ustanowioną uprzednio(7).
D. TOWARY ZNISZCZONE
(25) Artykuł 145 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 przewiduje, że do celów określenia wartości celnej wyznaczenie ceny faktycznie zapłaconej bądź należnej ma miejsce, w przypadku gdy towary zostały zniszczone przed wprowadzeniem tych towarów do swobodnego obrotu. W konsekwencji cła ad valorem w odniesieniu do zniszczonych towarów pociągają za sobą obniżenie cen zapłaconych bądź należnych, jeżeli towary zostały zniszczone, a należne cło jest automatycznie obniżane.
(26) W przypadku towarów zniszczonych, dla których ustalona jest MCI, należne cło, tj. różnica między MCI a ceną netto franco granica Wspólnoty, przed odprawą celną nie jest automatycznie zaokrąglana w dół. W konsekwencji, jeżeli ta sama MCI stosowana do niezniszczonych towarów miałaby również zastosowanie do towarów zniszczonych, środki mogą wykroczyć poza to, co jest niezbędne do usunięcia szkody.
(27) W celu uniknięcia opisanej powyżej sytuacji MCI powinna, w przypadku zniszczonych towarów, zostać obniżona o punkt procentowy, który odpowiada wyznaczeniu ceny faktycznie zapłaconej bądź należnej. Należne cło będzie wówczas równe różnicy między obniżoną MCI a obniżoną ceną netto franco granica Wspólnoty, przed odprawą celną.
(28) Producenci wspólnotowi argumentowali, że w celu uniknięcia nadużyć finansowych, określenie wartości celnej zniszczonych towarów powinno być oszacowane przez niezależnego eksperta.
(29) Wycena towarów, nawet zniszczonych, przeprowadzana jest przez organy celne zgodnie z należycie ustanowionymi regułami wymienionymi we Wspólnotowym Kodeksie Celnym. Z uwagi na te reguły, które zapewniają wystarczający stopień bezstronności uznaje się, że nie ma potrzeby ustanawiania dalszych przepisów szczególnych. Dlatego wniosek został odrzucony.
(30) Wobec braku jakichkolwiek istotnych argumentów zainteresowanych stron uznaje się, że w przypadkach, w których towary zostały zniszczone przed wprowadzeniem do swobodnego obrotu, należne cło powinno być równe różnicy między obniżoną minimalną ceną importową a obniżoną ceną netto franco granica Wspólnoty, przed odprawą celną,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
