RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej(1), w szczególności jego art. 9,
uwzględniając wniosek przedłożony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
A ŚRODKI TYMCZASOWE
(1) Komisja rozporządzeniem (WE) nr 1497/2001(2) (rozporządzenie tymczasowe) nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz mocznika objętego kodami CN 3102 10 10 i 3102 10 90, pochodzącego z Białorusi, Bułgarii, Chorwacji, Estonii, Libii, Litwy, Rumunii i Ukrainy.
(2) W tym samym rozporządzeniu zdecydowano o zakończeniu postępowania w odniesieniu do przywozu mocznika pochodzącego z Egiptu i z Polski.
B. DALSZA PROCEDURA
(3) W następstwie ujawnienia zasadniczych faktów i względów, na podstawie których podjęto decyzję o nałożeniu tymczasowych środków na przywóz mocznika z Białorusi, Bułgarii, Chorwacji, Estonii, Libii, Litwy, Rumunii i Ukrainy, kilka z zainteresowanych stron przedłożyło swoje uwagi na piśmie. Stronom, które o to wnioskowały, przyznano także możliwość poddania się ustnemu przesłuchaniu.
(4) Komisja kontynuowała poszukiwania i weryfikację wszystkich informacji, które uznała za niezbędne do jej ostatecznych ustaleń.
(5) Przeprowadzono dodatkowe wizyty weryfikacyjne w pomieszczeniach następujących przedsiębiorstw:
Producenci wspólnotowi:
- Fertiberia, Madryt,
- Hydro Agri France, Paryż
Użytkownicy we Wspólnocie:
- Libera Associazione Agricoltori Cremonesi, Cremona.
(6) Wszystkie strony poinformowano o zasadniczych faktach i względach, na podstawie których zamierza się zalecić nałożenie ostatecznych ceł antydumpingowych i ostateczny pobór kwot zabezpieczonych cłami tymczasowymi. Stronom wyznaczono także okres, w którym mogły składać oświadczenia w związku z tym ujawnieniem.
(7) Uwagi w formie pisemnej i ustnej przedłożone przez strony zostały rozważone i gdy uznano to za właściwe, tymczasowe ustalenia zostały odpowiednio zmienione.
C. PRODUKT PRZEDMIOTOWY I PRODUKT PODOBNY
(8) Wobec braku uwag definicja produktu przedmiotowego i produktu podobnego opisana w akapitach 9-12 rozporządzenia tymczasowego została potwierdzona.
D. DUMPING
1. Kraje gospodarki rynkowej
Wartość normalna
Zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego
(9) Producent eksportujący w Libii twierdził, że akapit 63 rozporządzenia tymczasowego niedokładnie opisuje poziom zapewnionej współpracy. Twierdził on, że Komisja była świadoma faktu i w sposób dorozumiany zaakceptowała fakt, że ze względu na poufność nie zostały przedłożone całościowe sprawozdania spółki obejmujące wszystkie działania grupy. Ponadto twierdził on, że zgodnie z libijskimi wymaganiami dotyczącymi rachunkowości sprawozdania sprawdzane publicznie nie muszą być składane do akt i dlatego, zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, Komisja nie powinna była na tej podstawie odrzucać sprawozdań spółki.
(10) W zakresie, w jakim dotyczy do poziomu współpracy, Komisja nigdy nie dała wskazówki, że akceptuje odmowę spółki w odniesieniu do przedłożenia podstawowych dokumentów księgowych. Przeciwnie, wielokrotnie informowała ona producenta eksportującego o możliwości zastosowania art. 18 rozporządzenia podstawowego włącznie z wykorzystaniem najlepszych dostępnych faktów wobec niedostatecznego poziomu współpracy. Niemniej jednak spółka utrzymała swoje stanowisko i nie przedłożyła istotnych informacji koniecznych dla uzgodnienia w szczególności sprzedaży krajowej i kosztów produkcji przedmiotowych produktów. W tych okolicznościach i w celu ustalenia wartości normalnej w odniesieniu do przedmiotowej spółki instytucje nie miały innego wyboru, jak wykorzystać, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, dostępne fakty, a mianowicie informacje zawarte w skardze. Wobec powyższego niewłaściwie jest przyjęcie, jak uczyniła to spółka, że brak publicznie sprawdzanych sprawozdań był powodem wykorzystania dostępnych faktów dla ustalenia wartości normalnej.
(11) Jest to również potwierdzone przez fakt, że zgłoszone dane były wykorzystywane w każdym przypadku, gdy było możliwe ich racjonalne zweryfikowanie i uzgodnienie z wewnętrznymi sprawozdaniami spółki, w szczególności przy ustalaniu ceny eksportowej libijskiego producenta eksportującego (patrz akapity 67-72 rozporządzenia tymczasowego).
(12) Ten sam producent eksportujący twierdził, że wartość normalna powinna była zostać ustalona dla niego na podstawie rzeczywistych cen sprzedaży krajowej lub, alternatywnie, skonstruowana na podstawie własnych danych księgowych spółki, a nie na podstawie danych przedłożonych przez przemysł wspólnotowy w jego skardze. Argumentował on, że zostały dostarczone wszystkie niezbędne w tym celu dowody i informacje w odniesieniu do produkcji i sprzedaży mocznika na libijskim rynku krajowym.
(13) Spółka konsekwentnie odmawiała przedłożenia zasadniczych informacji w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz wyjaśnienia w sposób zadowalający niespójności i sprzeczności ujawnionych podczas wizyty weryfikacyjnej, pomimo faktu, że zostały one wyraźnie wskazane przez Komisję w listach na temat braków oraz na miejscu wizyty. Dlatego nie było możliwe ustalenie kompletności i poprawności zgłoszonej sprzedaży krajowej ani też przedłożonych kosztów produkcji. W konsekwencji w zakresie, w jakim dotyczy to przedłożenia dowodów i informacji związanych z produkcją i sprzedażą mocznika na libijskim rynku krajowym, ustalenia akapitów 64 i 65 tymczasowego rozporządzenia zostają potwierdzone.
(14) Jak wspomniano w akapicie 66 rozporządzenia tymczasowego, wobec braku jakichkolwiek innych wiarygodnych informacji wartość normalna dla libijskiego producenta eksportującego musiała zostać ustalona na podstawie danych przedstawionych w skardze, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.
(15) Ten sam producent eksportujący twierdził, że w każdym przypadku marża zysku wykorzystana w skardze w celu skonstruowania wartości normalnej była zawyżona. Uzasadniając swoje twierdzenie argumentował on, że w branży mocznika marże zysku są tradycyjnie niskie.
(16) Na podstawie ustaleń dotyczących innych współpracujących producentów eksportujących w tym postępowaniu Komisja uważała za właściwe dokonać kontroli poziomu marży zysku wykorzystanej dla skonstruowania wartości normalnej w odniesieniu do producenta eksportującego.
(17) Jak przedstawiono w zarysie w akapicie 22 rozporządzenia tymczasowego, średnia marża zysku realizowana przez współpracujących producentów eksportujących w tym badaniu, przy sprzedaży przedmiotowego produktu na ich rynkach krajowych, zgodnie art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, została wykorzystana dla skonstruowania wartości normalnej dla tych producentów eksportujących, dla których marża zysku nie mogła zostać ustalona zgodnie z przepisami części wstępnej art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego albo jego lit. a) i b). Biorąc pod uwagę, że nie można było określić żadnych ważnych powodów, które uzasadniałyby zastosowanie innej marży zysku wobec libijskiego producenta eksportującego oraz wobec braku bardziej odpowiednich informacji, w celu ustalenia wartości normalnej zdecydowano zastosować w ostatecznym etapie tę samą marżę zysku wobec libijskiego producenta.
Wartość normalna oparta na sprzedaży krajowej
(18) Dwaj producenci eksportujący w Rumunii żądali wzięcia pod uwagę, że wartość normalna powinna być ustalana w okresach miesięcznych ze względu na inflację w Rumunii w okresie badania. Metodologię tę wykorzystano na etapie tymczasowym wobec wszystkich producentów eksportujących w Rumunii.
(19) Jednakże po nałożeniu tymczasowych ceł antydumpingowych podejście to ponownie przeanalizowano. Badanie wykazało, że skutki inflacji nie były takie, aby uzasadniać obliczanie miesięcznych wartości normalnych. Stałą praktyką instytucji jest ustalanie średnich wartości normalnych dla okresu badania, z wyjątkiem sytuacji takich jak hiperinflacja. Jednakże warunki te nie zostały spełnione w przypadku Rumunii.
(20) W konsekwencji uważano za właściwe ustalenie wartości normalnej na etapie ostatecznym dla każdego producenta eksportującego w Rumunii na podstawie średniej ceny płaconej na rynku krajowym w okresie badania.
Wartość normalna konstruowana
(21) Przemysł wspólnotowy twierdził, że dla ustalenia marży zysku wykorzystywanej dla konstruowania wartości normalnych dla producentów eksportujących w Bułgarii, Estonii i na Litwie należało wykorzystać minimalny zwrot zaangażowanego kapitału "zwykle niezbędnego dla utrzymania w średnim i długim okresie, rentownego przedsiębiorstwa oferującego mocznik". Argumentowano, że marże zysku w tych krajach nie byłyby wiarygodne co do zasady wskutek "znacznego udziału" nierynkowego systemu gospodarczego w odniesieniu do zasad rachunkowości przedmiotowych spółek.
(22) Badanie nie ujawniło żadnych dowodów lub informacji wskazujących na to, że sprawozdania przedmiotowych spółek były niewiarygodne i że nie mogły zatem być one wykorzystywane dla ustalenia marży zysku. Dlatego instytucje nie miały innej alternatywy, jak ustalić wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego. Zatem w przypadku Litwy marże zysku zostały ustalone zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, tj. na podstawie zysku realizowanego dla tej samej ogólnej kategorii produktów produkowanych i sprzedawanych na rynku krajowym przez zainteresowanego producenta eksportującego; a w przypadku Bułgarii i Estonii na innych rozsądnych podstawach, tj. na podstawie średniej ważonej marży zysku ustalonej dla innych współpracujących producentów eksportujących w tym postępowaniu.
(23) Jednakże poziom marży zysku, który został ustalony zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego na podstawie średniej ważonej marż zysku współpracujących producentów eksportujących z rentownej sprzedaży krajowej, został ponownie przeanalizowany. Po zakończeniu postępowania w odniesieniu do przywozu mocznika pochodzącego z Egiptu producenci eksportujący w Egipcie zostali wyłączeni z obliczania średniej marży zysku.
(24) W związku z uwagami estońskiego producenta eksportującego marża zysku wykorzystana dla zrekonstruowania dla niego wartości normalnej została ponownie oszacowana. Ponowne badanie ustaleń tymczasowych uwidoczniło, że wykorzystana marża zysku - oparta na sprzedaży innych produktów przez spółkę - musiała zostać skontrolowana, ponieważ produkty te nie mogły być uważane za stanowiące część tej samej ogólnej kategorii, co przedmiotowy produkt (tj. nawozy). Zatem wobec braku wystarczającej sprzedaży w toku zwykłej działalności handlowej innych estońskich eksporterów/producentów przedmiotowych produktów i/lub innych produktów tej samej ogólnej kategorii sprzedawanych przez zainteresowane spółki estońskie zastosowano na etapie ostatecznym inną rozsądną metodę na podstawie art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. W tym względzie marża zysku została oparta na średniej ważonej marży zysku innych współpracujących producentów eksportujących (w odniesieniu do bułgarskiego producenta eksportującego patrz motyw 22 powyżej).
(25) Litewski producent eksportujący argumentował przeciwko wykorzystywaniu kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych (SO & A) oraz zysku z azotanu amonu (AA) przy konstruowaniu wartości normalnej. Twierdził on, że mocznik i azotan amonu są różnymi nawozami, sprzedawanymi na różnych rynkach i w różnych sytuacjach w konkurencji, przy występujących różnicach w technologii produkcji, popycie rynkowym, cenach sprzedaży i kosztach.
(26) Ponieważ na Litwie istnieje tylko jeden producent mocznika i wobec braku reprezentatywnej sprzedaży krajowej, art. 2 ust. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego stwarza możliwość ustalenia SO& A i zysku. Ponadto mocznik i AA są oba nawozami azotowymi i, nawet jeżeli w pewnym zakresie istnieją różnice w technologii produkcji, to należą one do tej samej ogólnej kategorii produktów, jak wymaga tego rozporządzenie podstawowe. Można przyjąć, że rynek i sytuacja konkurencyjna nie różnią się od siebie (jeden producent, konkurencja w przywozie). Wobec powyższego zadecydowano utrzymać tymczasowy sposób ustalania.
Cena eksportowa
(27) Wobec braku uwag ze strony zainteresowanych stron lub innych ustaleń, które mogłyby zdewaluować ustalenia tymczasowe, ustalone tymczasowo ceny eksportowe przedmiotowych producentów eksportujących zostają potwierdzone.
Porównanie
Koszty przeładunku i załadunku
(28) W związku z uwagami otrzymanymi przez libijskiego producenta eksportującego w odniesieniu do obliczania kosztów załadunku i przeładunku przy wywozie przedmiotowego produktu do Wspólnoty Komisja skontrolowała swoje obliczenia i znalazła błąd obliczeniowy, który został odpowiednio poprawiony.
2. Kraje gospodarki nierynkowej
(29) Producent eksportujący z Białorusi kwestionował fakt, że Komisja rzekomo traktowała go jako stronę niewspółpracującą w postępowaniu. Spółka twierdziła, że dostarczyła Komisji wszystkich żądanych informacji i uważała, że powodem dla traktowania jej jako niewspółpracującej było dążenie do pozbawienia jej praw strony współpracującej, a mianowicie możliwości złożenia propozycji zobowiązania.
(30) W obecnym badaniu fakt, że spółka nie dostarczyła informacji wymaganych dla ustalenia dającej się zweryfikować ceny eksportowej, doprowadził do zastosowania zasady ustanowionej w art. 18 rozporządzenia podstawowego dla stron niewspółpracujących i w konsekwencji do częściowego wykorzystania "dostępnych faktów", w tym przypadku liczb dostarczonych przez Eurostat.
(31) Niemniej jednak zwraca się uwagę na to, że wbrew zarzutom spółki, częściowe zastosowanie art. 18 nie pozbawiło jej praw jako zainteresowanej strony, a mianowicie prawa do otrzymywania ujawnianych informacji, do bycia wysłuchaną, do prezentowania pisemnych przedłożeń, do zapoznawania się z niepoufnymi aktami i możliwości złożenia zobowiązania.
Status gospodarki rynkowej
(32) Jak to przedstawiono w zarysie w akapicie 118-130 rozporządzenia tymczasowego, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego trzy spółki na Ukrainie złożyły wnioski o uznanie, że warunki gospodarki rynkowej przeważają w odniesieniu do produkcji i sprzedaży przedmiotowych produktów podobnych ("status gospodarki rynkowej"). Przypomina się, że dwie spółki ukraińskie otrzymały status gospodarki rynkowej. Jeden ukraiński producent eksportujący, któremu odmówiono statusu gospodarki rynkowej, nie zgodził się z ustaleniami Komisji w sprawie możliwej ingerencji państwa.
(33) Przemysł wspólnotowy powtórzył twierdzenie, że spółki na Ukrainie produkujące i sprzedające nawozy azotowe, w tym mocznik, podlegają znaczącej ingerencji państwa i że dlatego, co do ogólnej zasady, nie powinien był zostać im przyznany status gospodarki rynkowej. Argumentował on w szczególności, że ukraiński rynek nawozów charakteryzowało istnienie umów o przerobie usługowym, umów o łańcuchu barterowym i ingerencja państwa w koszty energii, elektryczności i transportu oraz że wszystkie te czynniki były niezgodne z sytuacją gospodarki rynkowej.
(34) Te argumenty producentów eksportujących i przemysłu wspólnotowego zostały już skomentowane w akapitach 118-130 rozporządzenia tymczasowego. Niemniej jednak dodaje się, że w odniesieniu do umów o przerobie usługowym uważano, że nie stoją one per se w sprzeczności ze statusem gospodarki rynkowej, ponieważ nie mogą być koniecznie uważane za typowy przejaw ingerencji państwa. W zakresie, w jakim dotyczy to ingerencji państwa w koszty transportu, wzięto ją pod uwagę poprzez wykorzystanie stawek transportowych stosowanych w kraju analogicznym. W odniesieniu do kosztów energii i elektryczności nie znaleziono dowodów na to, że koszty te były znacząco zniekształcane przez ingerencję państwa i że zasadniczo nie odzwierciedlały one wartości rynkowej. Ponadto w porównaniu z gazem ziemnym, koszty energii i elektryczności nie stanowią istotnego czynnika produkcji mocznika.
Indywidualne traktowanie
(35) Przemysł wspólnotowy sprzeciwiał się decyzji, aby przyznać indywidualne traktowanie jednemu z ukraińskich producentów eksportujących argumentując, że posiadanie przez państwo udziałów w tej spółce umożliwiłoby znaczną ingerencję państwa.
(36) Jednakże nie zostały przedłożone przez skarżący przemysł wspólnotowy żadne nowe informacje ani dowody wykazujące, że rzekoma ingerencja państwa pozwoliłaby na obchodzenie nałożonych środków, zatem skarga ta musiała zostać odrzucona. W konsekwencji ustalenia tymczasowego rozporządzenia (akapit 132) zostają potwierdzone.
Sprzedaż w ramach umów o przerobie usługowym
(37) Jak opisano w akapitach 133-135 rozporządzenia tymczasowego, trzy spółki na Ukrainie uczestniczyły w umowach o przerobie usługowym. Przypomina się, że zgodnie z prawem ukraińskim dostawca surowców pozostaje właścicielem produktu gotowego, a spółka dokonująca przetworzenia nie nabywa prawa własności do towarów.
(38) Badanie ujawniło, że jedna ze spółek, której przyznano status gospodarki rynkowej, nie mogła być uważana, jako taka, za producenta eksportującego przedmiotowego produktu. Spółka ta to ustanowiła długookresowe związki gospodarcze z inną spółką, mającą siedzibę w państwie trzecim. Na podstawie tych związków ta ostatnia spółka była w rzeczywistości wyłącznym dostawcą w ramach umowy o przerobie usługowym (i właścicielem podczas trwania procesu produkcyjnego) głównego surowca. Spółka ta była również aktywnie włączona w sprzedaż eksportową przedmiotowego produktu. Fakty te wyraźnie wskazywały, że związek między spółkami wykraczał poza zwykły związek między kupującym i sprzedającym.
(39) Wobec braku jakiejkolwiek współpracy ze strony stowarzyszonego dostawcy gazu nie można było ustalić ani nawet zweryfikować pełnych kosztów produkcji ani cen zapłaconych lub należnych w sprzedaży eksportowej. Należy także zauważyć, że chociaż były dostępne niektóre informacje o cenach eksportowych dla pierwszego niezależnego nabywcy, to informacje ta nie dawały się zweryfikować i dlatego nie mogły być wykorzystane dla ustalenia marginesu dumpingu. Z powodu braku współpracy stowarzyszonego dostawcy (i prawnego właściciela zarówno głównego surowca, jak i produktu gotowego), wartość normalna ani cena eksportowa zainteresowanej spółki ukraińskiej nie mogły zostać wiarygodnie ustalone. Dlatego indywidualny margines dumpingu nie mógł zostać ustalony dla tej spółki.
(40) Inna spółka ukraińska, której nie przyznano statusu gospodarki rynkowej ani indywidualnego traktowania, realizowała całą swoją sprzedaż eksportową w ramach umów o przerobie usługowym. Wobec braku jakiejkolwiek współpracy ze strony jej dostawcy gazu i braku dających się zweryfikować cen eksportowych dla pierwszego niezależnego nabywcy ceny tych transakcji ustalono w sposób opisany w akapicie 66 poniżej w celu dokonania oceny ogólnokrajowego marginesu dumpingu.
(41) Ostatecznie, trzecia ze spółek dokonała części swojej krajowej i eksportowej sprzedaży w ramach umów o przerobie usługowym. Ponadto wobec braku współpracy ze strony jej dostawcy i wobec braku dających się zweryfikować cen uzyskiwanych od pierwszego niezależnego nabywcy instytucje Wspólnoty nie miały wyboru poza pominięciem całej sprzedaży dokonanej w ramach takich umów o przerobie usługowym. Pozostała sprzedaż krajowa była wciąż reprezentatywna, jak to ustalono w akapicie 138 rozporządzenia w sprawie cła tymczasowego.
(42) Dwie dalsze spółki ukraińskie, które także dokonywały sprzedaży na podstawie umów o przerobie usługowym i których dostawcy gazu również odmówili współpracy, argumentowały jednakże, że dostarczone dane dotyczące sprzedaży były dokładne i wiarygodne i że dostarczyły one wystarczających dowodów, pozwalających na uwzględnienie tych transakcji w przy ustalaniu wartości normalnej lub ceny eksportowej.
(43) Podczas wizyty weryfikacyjnej ustalono, że ani ceny fakturowe, ani płatności za mocznik nie były zawarte w dokumentacji księgowej tych spółek. Wobec braku współpracy ze strony dostawców gazu, w sprawozdaniach których powinny być zwykle rejestrowane te dane, lub jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających rzeczywiście płatności w tych transakcjach, informacje nie mogły zostać zweryfikowane i dlatego nie mogły zostać zaakceptowane.
Wartość normalna
i) Kraj analogiczny
(44) Trzej ukraińscy producenci eksportujący argumentowali, że wartość normalna dla nich nie powinna być oparta na cenach krajowych i kosztach kraju analogicznego, ale że zamiast tego powinna zostać wykorzystana wartość normalna oparta na cenach sprzedaży krajowej ukraińskiego producenta eksportującego, któremu przyznano status gospodarki rynkowej.
(45) Stałą praktyką instytucji Wspólnoty, zgodną z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, jest ustalanie wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 1-6 rozporządzenia podstawowego tylko dla tych producentów, którzy mogą wykazać, że działają zgodnie z warunkami gospodarki rynkowej. Dla wszystkich innych producentów w tym samym kraju wartość normalna jest ustalana na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a), tj. na podstawie ceny lub wartości konstruowanej w kraju trzecim o gospodarce rynkowej lub też na każdej innej rozsądnej podstawie przewidzianej w art. 2 ust. 7 lit. a). Dlatego żadne zmiany tym względzie nie są uzasadnione w odniesieniu do ustaleń tymczasowych.
(46) Białoruski producent eksportujący, trzej ukraińscy producenci eksportujący, rząd Białorusi i Ukrainy, jak również stowarzyszenie importerów sprzeciwiali się wyborowi USA na kraj analogiczny twierdząc, że bardziej właściwym państwem trzecim o gospodarce rynkowej była Litwa.
(47) Strony te zarzucały, że wybór USA nie był właściwy z powodu wysokich kosztów gazu w tym kraju, co prowadziłoby do zniekształcenia ceny mocznika, jego innego poziomu rozwoju gospodarczego w porównaniu z Białorusią i Ukrainą oraz różnic w rozmiarach rynku. Fakt, że tylko jeden producent w USA współpracował, traktowano również jako argument za niewykorzystywaniem USA jako państwa trzeciego o gospodarce rynkowej. Twierdzono dalej, że Litwa byłaby najwłaściwszym krajem analogicznym. Twierdzono, że wielkość mocznika produkowanego na Litwie była reprezentatywna w porównaniu z wielkością wywozu mocznika z Ukrainy i z Białorusi do Wspólnoty w okresie badania. Twierdzono ponadto, że Litwa jest rynkiem otwartym i konkurencyjnym, gdzie nie istnieją należności celne przywozowe, z podobnym dostępem do gazu ziemnego i o procesie produkcyjnym podobnym jak na Białorusi i Ukrainie. Fakt, że na Litwie był tylko jeden producent mocznika także był uznawany za nieistotny przez strony, ponieważ Litwę i inne kraje z jednym producentem przedmiotowego produktu już wykorzystywano w poprzednich badaniach w odniesieniu do produktów należących do tej samej kategorii.
(48) Instytucje Wspólnoty szczegółowo zbadały powyższe argumenty i doszły do następujących wniosków:
(49) Podczas gdy na rynku USA działa ponad dziesięciu producentów mocznika w porównaniu z pięcioma działającymi na Ukrainie, to na Litwie istnieje tylko jeden producent. Pomimo faktu, że w USA istnieją cła antydumpingowe na przywóz mocznika z krajów byłego Związku Radzieckiego, miał tam miejsce znaczący przywóz mocznika (ponad 1 milion ton) z szeregu innych państw trzecich. Chociaż dalsze badanie ujawniło, że na Litwie nie są stosowane cła przywozowe w odniesieniu do przywozu mocznika, to jednak przywóz ten pozostaje na bardzo niskim poziomie. USA posiadają rozległy rynek mocznika (ponad 10 milionów ton rocznie), podczas gdy litewski rynek mocznika praktycznie nie istnieje. Zatem sprzedaż mocznika w okresie badania na rynku litewskim była minimalna i, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez producenta litewskiego, nie była dokonywana w toku zwykłej działalności handlowej. Stwierdzono zatem, że rynek mocznika w USA jest wysoce konkurencyjny, w przeciwieństwie do rynku litewskiego. Ostatecznie, w przeciwieństwie do Litwy, sprzedaż krajowa w USA jest reprezentatywna w porównaniu do białoruskiego i ukraińskiego wywozu do Wspólnoty.
(50) Fakt, że tylko jeden producent z USA współpracował w badaniu, nie czyni powyższych wniosków nieaktualnymi. Faktycznie bowiem ceny tego producenta, które zostały wykorzystane dla ustalenia wartości normalnej, podlegają opisanej wyżej konkurencji. Ilości sprzedawane jedynie przez tego producenta byłyby reprezentatywne nawet w porównaniu z ogólnymi ilościami wywożonymi z Białorusi i Ukrainy do Wspólnoty.
(51) W odniesieniu do podobieństw w dostępie do gazu ziemnego, głównego surowca stosowanego w produkcji mocznika, dokonano również analizy dostaw do producentów mocznika. Zostało potwierdzone, że podczas gdy amerykański producent otrzymywał gaz ziemny od więcej niż jednego dostawców, podobnie jak miało to miejsce na Ukrainie, to producent litewski miał tylko jednego dostawcę i nie miał żadnych ewentualnych dostawców alternatywnych. Ponadto, podobnie jak w przypadku Ukrainy, USA jest zarówno producentem, jak i importerem gazu ziemnego, podczas gdy Litwa nie posiada własnych zasobów gazu ziemnego.
(52) Komisja porównała również procesy produkcyjne w USA, na Białorusi oraz na Ukrainie i stwierdziła, że technologia wykorzystywana przez producenta amerykańskiego była co najmniej tak wydajna, jak ta wykorzystywana przez producentów białoruskich i ukraińskich.
(53) Argumentowano również, że Litwa powinna być wykorzystana jako kraj analogiczny, ponieważ podlegała ona temu samemu badaniu.
(54) Komisja zauważa, że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego stanowi, że gdy jest to właściwe, wykorzystuje się kraj gospodarki rynkowej, który podlega temu samemu badaniu. Jednakże ze względów przedstawionych w zarysie w akapicie 49-51 Litwa nie mogła być uważana za właściwy kraj analogiczny w tym badaniu.
(55) Jak to już stwierdzono w akapicie 107 rozporządzenia tymczasowego, dokonano dostosowania w odniesieniu do wysokich kosztów gazu ziemnego w USA w okresie badania. Wysokie koszty gazu ziemnego wynikały ze szczególnej sytuacji rynkowej w USA w okresie badania. Dostosowanie to sprowadziło koszt gazu w dół do poziomu porównywalnego do tego, jaki dotyczył jednej ze spółek współpracujących w tym samym postępowaniu.
(56) Przemysł wspólnotowy poparł wybór USA jako kraju analogicznego. Jednakże twierdził on, że cena gazu w USA doznała jedynie łagodnego wzrostu i dlatego nie powinno dokonywać się żadnego dostosowania w tym względzie. Prawdą jest, że najostrzejszy wzrost cen gazu miał miejsce tylko w drugiej połowie 2000 r., tj. po okresie badania, ustalono, że w drugiej połowie okresu badania miał już miejsce niezwykły i szczególny wzrost cen gazu ziemnego. Dlatego dostosowanie uznano za uzasadnione.
(57) Ze względu na wszystkie powyższe okoliczności stwierdza się, że USA jest odpowiednim analogicznym krajem o gospodarce rynkowej i że nie zostały wybrane w sposób nieracjonalny. Dlatego wartość normalna oparta na sprzedaży krajowej w USA dokonywanej w zwykłym trybie działalności handlowej, co obejmuje rozsądną i nienadmierną marżę zysku, jest całkowicie zgodna z wymaganiami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.
ii) Wartość normalna dla spółek o przyznanym statusie gospodarki rynkowej
(58) Spółka ukraińska, które dokonywała niemal całej swojej sprzedaży w ramach umów o przerobie usługowym, argumentowała, że jako podstawę dla ustalenia wartości normalnej należy wykorzystać jego sprzedaż krajową. Jako alternatywy spółka proponowała Komisji wykorzystanie wartości normalnej ukraińskich producentów eksportujących, którym przyznano status gospodarki rynkowej lub skonstruowanie wartości normalnej na podstawie własnych danych spółki.
(59) W konsekwencji braku współpracy ze strony powiązanego dostawcy gazu stwierdzono, że ta spółka ukraińska nie może zostać jako taka zakwalifikowana jako producent eksportujący mocznik (szczegóły patrz w akapitach 38 i 39). W konsekwencji nie ustalono wartości normalnej.
(60) Jak powiadomiono w akapicie 138 rozporządzenia w sprawie cła tymczasowego, zbadano następnie, czy konieczne były dostosowania w odniesieniu do innych czynników kosztowych, w szczególności w stosunku do amortyzacji dokonywanej przez ukraińskiego producenta eksportującego, dla którego wartość normalna była oparta na jego własnych danych.
(61) Porównanie kosztów amortyzacji zawartych w kosztach produkcji różnych zakładów produkcyjnych współpracującego producenta w kraju analogicznym z amortyzacją dokonywaną przez producenta ukraińskiego wykazało pewne różnice. Jednakże różnice te mogły być spowodowane przez liczne czynniki i w żadnym przypadku nie były takie, aby uzasadniać dostosowanie kosztów ukraińskiego producenta. Ponadto, ponieważ wartość normalna dla tego producenta ukraińskiego była oparta na sprzedaży krajowej, zmiany w kosztach miałyby nieznaczny wpływ, jeżeli w ogóle miałyby jakikolwiek. Dlatego nie dokonano żadnych dostosowań.
Cena eksportowa
(62) Dwie spółki na Ukrainie, których sprzedaż eksportowa była dokonywana na podstawie umów o przerobie usługowym i dlatego została wyłączona z obliczania dumpingu, przedkładały, że ich cena eksportowa powinna być konstruowana na podstawie opłat za przetworzenie pobieranych od ich klientów eksportowych plus koszt gazu płacony przez te spółki lub innych producentów eksportujących lub innych producentów eksportujących na Ukrainie plus rozsądna kwota zysku.
(63) W przypadku jednej ze spółek w konsekwencji braku współpracy ze strony powiązanego dostawcy gazu nie tylko ceny eksportowe nie mogły zostać zweryfikowane, ale spółka ta nie mogła zostać zakwalifikowana, jako taka, jako producent eksportujący mocznik (patrz szczegóły w akapitach 38 i 39). W konsekwencji nie ustalono indywidualnego marginesu dumpingu dla tej spółki.
(64) W odniesieniu do drugiej ze spółek zaproponowana metodologia nie jest zgodna z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Celem tego artykułu nie jest dostarczenie alternatywnych metod ustalania cen eksportowych w przypadkach braku współpracy, ale uwzględnienie udziału w sprzedaży eksportowej importera we Wspólnocie powiązanego lub stowarzyszonego z producentem eksportującym. Konstrukcja zaproponowana przez spółki ukraińskie, w przeciwieństwie do tego, co ustala art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, nie jest oparta na cenie sprzedaży niezależnej stronie. Zamiast tego wykorzystuje ona jako punkt wyjścia koszt produkcji (metoda wykorzystywana dla konstruowania wartości normalnych, a nie cen eksportowych). Dlatego wniosek ten został odrzucony.
(65) Trzecia spółka ukraińska, która również dokonywała całej swojej sprzedaży eksportowej w ramach umów o przerobie usługowym, argumentowała, że zamiast przyjmowania najniższych cen eksportowych, należałoby wykorzystać średnią cenę eksportową innych ukraińskich producentów eksportujących.
(66) Jednakże nie było powodu wierzyć, że średnia cena eksportowa innego ukraińskiego producenta eksportującego była bardziej dokładna. Jest praktyką instytucji Wspólnoty, by w przypadkach braku współpracy wykorzystywać średnią ważoną ceny eksportowej transakcji o najniższych cenach eksportowych, reprezentujących równocześnie znaczącą część ilości wywożonych, których ceny dadzą się zweryfikować.
Porównanie
(67) Dwie spółki ukraińskie i jedna spółka białoruska twierdziły, że Komisja powinna dostarczyć im podstawowych informacji, aby pozwolić im powołać się na swe korzyści komparatywne.
(68) Ponieważ w postępowaniu współpracowała tylko jedna spółka ze Stanów Zjednoczonych, nie można było ujawnić żadnych dowodów dotyczących szczegółów produkcji i sprzedaży tej spółki bez złamania zasad dotyczących poufności. Inne podstawowe informacje (położenie geograficzne, dostęp do surowców itd.) są powszechnie dostępne. Instytucje wspólnotowe przeanalizowały dostępne informacje i dokonały, z własnej inicjatywy, koniecznego dostosowania. Przypomina się, że ustalono występowanie niezwykle wysokich kosztów gazu ziemnego w USA w okresie badania i w konsekwencji, dokonane dostosowanie w odniesieniu do kosztów gazu wykorzystywanego przez współpracującą spółkę z USA sprowadziło koszt gazu w dół do poziomu porównywalnego z tym, na którym znajdują się ceny gazu wykorzystywanego przez spółki współpracujące w tym samym postępowaniu.
(69) Trzy spółki ukraińskie i jedna spółka białoruska nie zgadzały się z faktem, że Komisja dokonała dostosowania w odniesieniu do transportu śródlądowego do ceny eksportowej opartej na taryfach kolejowych w kraju analogicznym. Argumentowano, że należało przyjąć ukraińskie lub alternatywnie litewskie taryfy.
(70) Taryfy kolejowe na Białorusi i Ukrainie, krajach niefunkcjonujących jeszcze w warunkach gospodarki rynkowej, są ustalane przez państwo i dlatego nie mogą być uważane za odzwierciedlające zwykłe ceny rynkowe. Od dawna ustaloną praktyką instytucji Wspólnoty jest opieranie dostosowań dla tego rodzaju transportu śródlądowego dla krajów określonych w art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, na zweryfikowanych danych z kraju analogicznego, w przypadku gdy są one dostępne. Przyznając status gospodarki rynkowej kilku zainteresowanym spółkom ukraińskim także specjalnie wspomniano, że niektóre czynniki kosztów mogłyby zostać zmienione w celu doprowadzenia do ich zgodności z rynkową wartością normalną. Dlatego żadna zmiana ustaleń tymczasowych nie jest uzasadniona.
(71) Twierdzono także, że należy zastosować niższe taryfy, ponieważ ukraińscy producenci eksportujący wykorzystywali własne wagony kolejowe dla dużych przesyłek, włącznie ze zwrotem pustych wagonów.
(72) Informacje od producenta w kraju analogicznym ujawniły, że dostosowanie w odniesieniu do wykorzystania własnych wagonów było uzasadnione. Dlatego wnioski zostały odpowiednio zmienione.
(73) Spółki ukraińskie i białoruskie argumentowały, że dostosowanie dokonane w odniesieniu do fizycznych różnic między mocznikiem "granulowanym" sprzedawanym na rynku krajowym kraju analogicznego i mocznikiem "bryłkowanym" wywożonym przez te kraje powinno było zostać oparte na różnicach w cenach na rynku europejskim.
(74) Jednakże ponieważ celem jest ustalenie wartości normalnej dla mocznika bryłkowanego na rynku kraju analogicznego, dostosowanie musi zostać oparte na różnicy w cenie na tym samym rynku. Dokonane dostosowanie było zatem oparte na różnicach w cenie na rynku USA. Wykorzystanie rynku Wspólnoty nie wydaje się właściwe, ponieważ różnica w cenie na tym rynku będzie, według wszelkiego prawdopodobieństwa, pod wpływem praktyk dumpingowych.
(75) Dwie spółki ukraińskie i spółka białoruskia żądały także dostosowania poziomu handlu, ponieważ miały one rzekomo sprzedawać tylko podmiotom gospodarczym.
(76) Producenci eksportujących z Ukrainy i Białorusi wywozili przedmiotowy produkt do podmiotów gospodarczych. Współpracujący producent w kraju analogicznym również sprzedawał produkt do podmiotów gospodarczych. Część sprzedaży krajowej producenta z kraju analogicznego była dokonywana do mieszalni. Dokładne analizy działań i cen ujawniły, że żądanie to było nieuzasadnione.
3. Margines dumpingu dla spółek objętych badaniem
Stosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego
(77) Po nałożeniu ceł tymczasowych Komisja nadal badała, czy dane dotyczące koszty frachtu zgłoszone przez litewskiego producenta eksportującego, ale płacone przez importerów, były dokładne. Stwierdzono, że koszty te były zawyżone w porównaniu z informacjami zebranymi od importerów oraz z dostępnymi publicznie notowaniami dla tych samych tras. Kwoty kosztów frachtu zostały odpowiednio zmienione i zastosowano koszty rzeczywiste.
(78) W związku z uwagami estońskiego producenta eksportującego dotyczącymi nieprawidłowości w dostosowaniu wartości CIF sprzedaży niezgłoszonej, wykorzystanej dla wyrażenia marginesu dumpingu dla tej sprzedaży, jakiego dokonano na etapie tymczasowym, Komisja bardziej szczegółowo przeanalizowała tą kwestię i zdecydowała zmienić wykorzystywaną metodologię. Dostosowanie dokonane na etapie tymczasowym zostało wycofane. Jednakże wobec niedostarczenia przez spółkę wiarygodnych informacji, Komisja zdecydowała oprzeć swoje ustalenia na informacjach dostarczonych przez Eurostat, ponieważ stanowią one najbardziej wiarygodne dostępne dane.
(79) Komisja dokonała tymczasowego dostosowania wartości CIF białoruskiego producenta eksportującego, wykorzystywanej dla obliczenia marginesu dumpingu. Ponieważ dostosowania tego dokonano w sposób błędny, zostało ono wycofane.
Marginesy dumpingu
(80) Ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako udział procentowy ceny importowej CIF granica Wspólnoty, wynoszą.
Białoruś
Wszystkie spółki: 67,3 %
Bułgaria
- Chimco AD: 90,3 %
- Pozostałe: 90,3 %
Chorwacja
- Petrokemija d.d.: 72,9 %
- Pozostałe: 72,9 %
Estonia
- JSC Nitrofert 37,4 %
- Pozostałe: 37,4 %
Libia
- National Oil Corporation: 48,8 %
- Pozostałe: 48,8 %
Litwa
- Joint Stock Company Achema, Jonava: 10,0 %
- Pozostałe: 10,0 %
Rumunia
- S.C. Amonil S.A., Slobozia 20,1 %
- Petrom S.A. Sucursala Doljchim Craiova, Craiova 40,7 %
- Sofert S.A., Bacau 25,2 %
- Pozostałe: 40,7 %
Ukraina
- Cherkassy Azot, Cherkassy 21,1 %
- Dnipro Azot, Dniprodzerzhinsk 66,3 %
- Pozostałe: 82,1 %.
E. SZKODA
1. Definicja przemysłu wspólnotowego
(81) Kilka zainteresowanych stron powtarzało swoje twierdzenie, że ci producenci wspólnotowi, którzy kupowali i przywozili mocznik z krajów objętych niniejszym postępowaniem, powinni zostać wyłączeni z definicji przemysłu wspólnotowego.
(82) Jak przedstawiono w zarysie w akapicie 156 rozporządzenia tymczasowego, zakupy te miały głównie małe rozmiary i były dokonywane w celu pokrywania niedoborów spowodowanych robotami konserwacyjnymi. Jedyna spółka, która dokonywała poważnych zakupów odpowiadających w przybliżeniu 20 % jej własnej produkcji w okresie badania, czyniła to w celu uzupełnienia swojego asortymentu produktów. Badanie wykazało, że spółka ta jest przede wszystkim producentem mocznika, a nie importerem, i że nie istnieją zatem dostateczne powody dla wyłączenia ją z definicji przemysłu wspólnotowego. W każdym przypadku takie wyłączenie nie miałoby znacznego wpływu na ustalenia w tej sprawie ani na poziom nałożonych ceł.
(83) Stosownie do tego ustalenia w akapicie 157 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
2. Zużycie wspólnotowe
(84) Wobec braku nowych informacji ustalenia dotyczące zużycia wspólnotowego przedstawione w zarysie w akapitach 158 i 159 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
3. Przywóz z zainteresowanych krajów
Zbiorcza ocena skutków przedmiotowego przywozu
(85) Twierdzono, że przywóz mocznika pochodzącego z Rumunii nie powinien być kumulowany z przywozem z innych krajów objętych niniejszym postępowaniem. Żądanie zostało oparte na tej przyczynie, że wielkości przywozu i udziały w rynku zmieniały się w różny sposób w danym okresie.
(86) W akapicie 162 tymczasowego rozporządzenia, ustalono że:
- przywóz ze wszystkich zainteresowanych krajów był znaczący i kształtował się znacznie powyżej poziomów określonych w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego,
- wszystkie ustalone marginesy dumpingu kształtowały się powyżej poziomu de minimis, a wszyscy producenci eksportujący podcinali ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego,
- zarówno ceny mocznika przywożonego, jak i produkowanego we Wspólnocie, znacznie spadały w danym okresie.
(87) Wielkość przywozu mocznika z Rumunii podążała za tendencją cen mocznika na rynku Wspólnoty, tj. istniał pewien związek między cenami i wielkością przywozu z Rumunii w danym okresie. W 1999 r., gdy ceny znajdowały się na swym najniższym poziomie, nie istniał prawie przywóz z Rumunii. Jest to dowodem na przejrzystość cen na rynku mocznika we Wspólnocie. Wskazuje to również, że rumuńscy eksporterzy wycofają się z rynku, gdy ceny spadną zbyt nisko. Niemniej jednak, po częściowej odbudowie cen między 1999 r. i okresem badania (akapit 164 rozporządzenia tymczasowego), przywóz rumuński wzrósł zasadniczo, tak że osiągnął on 2,3 % udziału w rynku w okresie badania. Spośród zainteresowanych krajów Rumunia była czwartym największym eksporterem do Wspólnoty w okresie badania.
(88) Tendencja w przywozie nie była specyficzna tylko dla Rumunii. Przywóz z kilku zainteresowanych krajów również uległ bardzo podobnej tendencji spadającego przywozu między 1996 r. a 1999 r., po czym nastąpił zauważalny powrót na rynek Wspólnoty w okresie badania. Jest to niezgodne z mającym miejsce poprzednio kształtowaniem się w danym okresie całkowitych wielkości przywozu z zainteresowanych krajów, który z roku na rok wzrastał. Jedyna zmiana dotyczyła udziału tego przywozu między zainteresowanymi krajami odpowiednio do cen. Stanowi to dalszy dowód konkurencji między produktami przywożonymi i nie jest powodem dla wyłączenia przywozu z Rumunii z ilości skumulowanych, a natomiast jest powodem dla wyłączenia któregokolwiek z innych zainteresowanych krajów.
(89) Zważywszy na wszystkie przedstawione wyżej w zarysie powody stwierdzono, że zostały spełnione kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dlatego ustalenia akapitu 162 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
Wielkości, udziały w rynku i ceny przedmiotowego przywozu
(90) Wobec braku jakichkolwiek nowych informacji w sprawie wielkości i cen dotyczących przywozu z zainteresowanych krajów ustalenia tymczasowe zostają potwierdzone.
Podcięcie cenowe
(91) Do celów ustaleń tymczasowych podcięcie cenowe obliczono porównując poziom ceny eksportera granica Wspólnoty, nabrzeże, z opłaconym cłem (DEQ), ze zweryfikowanymi cenami producentów wspólnotowych loco zakład. Porównania dokonano w grupach: mocznik bryłkowany do mocznika bryłkowanego, mocznik granulowany do mocznika granulowanego, mocznik luzem do mocznika luzem i mocznik w workach do mocznika w workach.
(92) Kilka ze stron, włączając kilku producentów eksportujących, twierdziło, że cena producentów wspólnotowych przyjmowana dla porównania dotyczącego podcięcia cenowego powinna być średnią ważoną ceną na poziomie przemysłu wspólnotowego, a nie ceną na poziomie indywidualnego producenta. Twierdzi się, że taka metodologia służy sztucznemu zawyżaniu marży poprzez wyzerowanie na poziomie producenta wspólnotowego.
(93) Należy w pierwszym rzędzie zauważyć, że podcięcie cenowe albo porównanie cen jest wskaźnikiem dotyczącym szkody, który, na podstawie art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ma na celu zbadanie, "czy miało miejsce znaczące podcięcie cenowe poprzez przywóz towarów po cenach dumpingowych w porównaniu z ceną podobnego produktu przemysłu wspólnotowego lub też czy skutkiem takiego przywozu jest w inny sposób obniżanie cen w znacznym stopniu".
(94) Jest prawdą, że nie cały przywóz z zainteresowanych krajów podcina ceny każdego wspólnotowego producenta. Jednakże znacząca wielkość sprzedaży eksportowej była dokonana po cenach niższych od cen przemysłu wspólnotowego. Zwraca się także uwagę na to, że rynek mocznika we Wspólnocie jest zarówno wysoce przejrzysty, jak i wrażliwy na zmiany cen.
(95) W rezultacie dalszej analizy ustalono, że w odniesieniu do zainteresowanych krajów udział przywozu poszczególnych spółek, które podcinały ceny przemysłu wspólnotowego, zmieniał się od 0 % do 56 %, przy ogólnej średniej dla przywozu wynoszącej 46 %. Poziom podcięcia cenowego sięgał nawet 17 %. Do celów tej analizy nie stosowano zerowania. Wskutek problemów ze współpracą ze strony producentów eksportujących w Białorusi (akapit 113 rozporządzenia tymczasowego) i w Estonii (akapit 58 rozporządzenia tymczasowego) nie było możliwe przeprowadzenie porównania cen dla tych spółek. Jednakże brak jest powodów, aby sugerować, że wyniki w odniesieniu do tych krajów byłyby inne.
(96) Ponadto należy zauważyć, że przemysł wspólnotowy odnotował straty w okresie badania (akapit 175 rozporządzenia tymczasowego), tj. ceny przemysłu wspólnotowego uległy obniżeniu. Również w odniesieniu do jednej ze spółek, której nie dotyczyło podcięcie cenowe, ustalono zaniżenie ceny.
(97) Dlatego ustala się w sposób ostateczny, że w okresie badania miało miejsce zarówno znaczące podcięcie cenowe przez producentów eksportujących w zainteresowanych krajach, jak i obniżenie cen na rynku Wspólnoty.
(98) Zgłoszono szereg żądań wobec obliczeń dotyczących likwidacji szkody. Odniesiono się do nich szczegółowo w akapitach 114-116 i 121-123. Jednakże w przypadkach, w których przyznano dostosowania potwierdzono, że zostały one także uwzględnione w badaniu dotyczącym podcięcia cenowego.
4. Sytuacja przemysłu wspólnotowego
(99) W wyniku dalszej weryfikacji dwóch producentów wspólnotowych, niektóre wskaźniki dotyczące szkody uległy zmianie w wielkościach absolutnych. Jednakże zmiany te nie były wystarczające, aby istotnie wpłynąć na tendencje wskaźników dotyczących szkody zaistniałej w danym okresie lub aby zmienić tymczasowe wnioski. W oparciu o powyższe tymczasowe ustalenia dotyczące istotnej szkody doznanej przez przemysł wspólnotowy zostają potwierdzone.
F. ZWIĄZEK PRZYCZYNOWY
(100) Kilka zainteresowanych stron powtórzyło twierdzenie, że szkoda doznana przez przemysł wspólnotowy została spowodowana nie przez przywóz towarów po cenach dumpingowych, ale raczej przez nadmierne dostawy mocznika na rynek światowy. Ma to związek z twierdzeniem niektórych stron, że szkoda doznana przez przemysł wspólnotowy była wynikiem jego zaangażowania się w sprzedaż eksportową, która z kolei miała wpływ na ich sprzedaż na rynku Wspólnoty.
(101) W tym względzie należy zauważyć, że ocena sytuacji przemysłu wspólnotowego została oparta na danych związanych ze sprzedażą przedmiotowego produktu na rynku Wspólnoty. Dlatego potencjalne negatywne skutki zmniejszonej sprzedaży eksportowej są wyłączone z powyższej analizy dotyczącej szkody.
(102) Ponadto sprzedaż eksportowa przemysłu wspólnotowego w danym okresie spadła o 337.000 ton, podczas gdy sprzedaż na rynku Wspólnoty wzrosła o 172.000 ton. Dlatego wobec trudnych warunków wywozu przemysł wspólnotowy był w stanie skierować połowę z utraconej sprzedaży eksportowej na rynek Wspólnoty.
(103) Jednocześnie zużycie wspólnotowe wzrosło o 1,25 miliona ton, przywóz towarów po niskich cenach dumpingowych wzrósł o 867.000 ton (akapit 163 rozporządzenia tymczasowego), a przemysł wspólnotowy utracił 10,3 % rynku Wspólnoty (akapit 173 rozporządzenia tymczasowego). Niezdolność przemysłu wspólnotowego do wykorzystania rozwijającego się rynku wewnętrznego wobec spadku sprzedaży eksportowej jest raczej dowodem niż przyczyną istnienia szkody spowodowanej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.
(104) Stosownie do tego nadmierna podaż i strata w sprzedaży eksportowej mogły w istocie jedynie wywrzeć wpływ na przemysł wspólnotowy (w kategoriach ograniczonej straty ekonomii skali), ponieważ przywóz towarów po cenach dumpingowych przeszkodził mu w pełnym wykorzystaniu rozwijającego się rynku Wspólnoty. Dlatego stwierdza się, że wpływ na spadek sprzedaży eksportowej przemysłu wspólnotowego i rzekoma nadmierna podaż, badane osobno, nie były wystarczające, aby przełamać związek przyczynowy między wpływem przywozu towarów po cenach dumpingowych i istotną szkodą doznaną przez przemysł wspólnotowy. Wnioski akapitów 197 i 198 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
G. INTERES WSPÓLNOTOWY
1. Importerzy/podmioty gospodarcze
(105) Po opublikowaniu rozporządzenia tymczasowego nie otrzymano uwag ze strony żadnego za współpracujących importerów. Jednakże jedno stowarzyszenie importerów utrzymywało, że nałożenie środków antydumpingowych było sprzeczne z interesami importerów mocznika i że ważny jest dla nich rozwój sektora rolniczego.
(106) Jak stwierdzono w akapicie 206 rozporządzenia tymczasowego, będzie istniała stała potrzeba przywozu. Nawet w przypadku gdyby cła zostały wprowadzone w pełnej wysokości, spowodowałoby to w najgorszym razie wzrost kosztów rolników o nie więcej niż 0,6 %. Podczas gdy taki wzrost mógłby skutkować pewnymi zmianami w sposobie, w jaki rolnicy pozyskują mocznik, nie istnieją dowody dla kwestionowania wniosków określonych w akapicie 206 rozporządzenia podstawowego.
2. Użytkownicy
Rolnicy
(107) Po opublikowaniu rozporządzenia tymczasowego otrzymano uwagi od organizacji rolników z Austrii, Włoch, Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa. Żadna z tych stron nie kwestionowała tymczasowego wniosku, że cła prowadziłyby, w przypadku najgorszego scenariusza, do 0,6 % wzrostu kosztów rolników. Jednakże sprzeciwiali się oni nałożeniu środków i wnioskowi, że podwyżka cen nie zostałaby wprowadzona w pełnej wysokości.
(108) Po weryfikacji w pomieszczeniach spółdzielni rolników wniosek dotyczący wpływu zaproponowanych środków na koszty został potwierdzony. Wniosek, że przeniesienie skutków zastosowanych środków nie będzie całkowite jest oparty na doświadczeniach z wielu innych postępowań antydumpingowych. Nie ma powodów, aby sugerować, że nie miałoby tak być w również tym postępowaniu.
(109) O ile trudna sytuacja, wobec której stanęli rolnicy, została ponownie potwierdzona, to nie jest możliwe stwierdzenie, że wpływ ceł byłby tego rodzaju, aby nałożenie środków sprzeciwiało się interesowi Wspólnoty.
Użytkownicy przemysłowi
(110) Nie otrzymano żadnych uwag na piśmie bezpośrednio od współpracujących przemysłowych użytkowników mocznika. Sugeruje to, że te środki nie miałoby tak wielkiego wpływu na użytkowników mocznika.
(111) Jeden użytkownik mocznika, który także przywozi i sprzedaje mocznik, przedłożył swoje uwagi za pośrednictwem stowarzyszenia importerów. Spółka ta sugeruje, że nałożenie środków mogłoby ją zmusić do zamknięcia swojego zakładu przy stracie około 380 miejsc pracy. Jednakże ponieważ żądanie to nie zostało złożone bezpośrednio przez spółkę i nie zostało poparte żadnymi dowodami, zostało ono odrzucone.
3. Wniosek w sprawie interesu wspólnotowego
(112) Wobec braku jakichkolwiek nowych informacji w odniesieniu do aspektów związanych z interesem Wspólnoty wnioski akapitu 219 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
H. OSTATECZNE ŚRODKI ANTYDUMPINGOWE
1. Poziom likwidacji szkody
(113) Do celów ustaleń tymczasowych zaniżenie ceny obliczono poprzez porównanie ceny eksportera granica Wspólnoty, nabrzeże, cło opłacone (DEQ), ze zweryfikowanymi cenami docelowymi loco zakład producentów wspólnotowych. Porównania dokonano według spółek, w grupach: mocznik bryłkowany do mocznika bryłkowanego, mocznik granulowany do mocznika granulowanego, mocznik luzem do mocznika luzem i mocznik w workach do mocznika w workach.
(114) Wielu producentów eksportujących twierdziło, że dostosowanie dokonane w odniesieniu do kosztów wyładunku w dążeniu do otrzymania ceny DEQ było niewystarczające. Twierdzono także, że należałoby uwzględnić także marżę importerów (głownie podmiotów gospodarczych), tak jak w innych przypadkach dotyczących nawozów.
(115) Dalsze dowody dotyczące rzeczywistych kosztów wyładunku otrzymano z kilku źródeł, w tym od producentów eksportujących, z przemysłu wspólnotowego i od niezależnych importerów. Na podstawie tych informacji dokonano odpowiedniego dostosowania kwoty na koszty wyładunku.
(116) Kwestię poczynienia dostosowania w odniesieniu do marży importerów rozważano na tyle, na ile miała ona znaczenie dla tego konkretnego badania. Ustalono, że producenci eksportujący sprzedawali mocznik na rynku Wspólnoty poprzez szereg kanałów, w tym także bezpośrednio do użytkowników końcowych. Nie dostarczono żadnych dowodów na to, że ceny były zróżnicowane w zależności od wykorzystywanego kanału. Ustalono natomiast, że co do zasady ceny sprzedaży nie zależały od rodzaju klienta. Nie ustalono także żadnych znaczących różnic między kanałami wykorzystywanymi przez przemysł wspólnotowy i tymi wykorzystywanymi przez producentów eksportujących. Stosownie do tego żądanie dostosowania w odniesieniu do marży importerów zostało odrzucone.
(117) Kilka stron, w tym większość producentów eksportujących, twierdziło, że ceny producentów wspólnotowych przyjęte dla obliczenia zaniżenia ceny powinny być średnią ważoną ceną na poziomie przemysłu wspólnotowego, a nie ceną na poziomie indywidualnego producenta. Twierdzono, że metodologia taka służyła sztucznemu zawyżaniu marży likwidując wszelkie negatywne zaniżenie ceny na poziomie producenta wspólnotowego. Ponadto twierdzono, że oparcie ceł antydumpingowych na metodzie obliczania, która skutkuje wyzerowaniem, stoi w sprzeczności z ostatnim orzeczeniem WTO(3).
(118) Należy zauważyć, że obliczenia zaniżenia ceny mają na celu zbadanie rzeczywistego zakresu szkody doznanej przez przemysł wspólnotowy i spowodowanej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych. W celu przedstawienia rzeczywistego obrazu sytuacji każde porównanie cen powinno odzwierciedlać rzeczywistość gospodarczą. Badanie wykazało, że konkurencja na rynku Wspólnoty ma miejsce między każdym z poszczególnych producentów eksportujących i każdym z poszczególnych producentów stanowiących część przemysłu wspólnotowego. W tym względzie zauważa się między innymi, że istnieje znaczny rozrzut cen i istotne różnice w rozmieszczeniu producentów wspólnotowych. Zatem zakres szkodliwego dumpingu spowodowanego przez producenta eksportującego na niekorzyść przemysłu wspólnotowego powinien być oceniany w odniesieniu do rzeczywistej sytuacji rynkowej i na podstawie określonych danych weryfikowanych dla każdej ze spółek.
(119) Porównywanie cen poszczególnych spółek skutkuje precyzyjną oceną całkowitego wpływu każdego przypadku szkodliwego dumpingu doznawanego przez przemysł wspólnotowy i w danym przypadku nie podwyższa sztucznie poziomu zaniżenia ceny. Stosownie do tego żądanie zostaje odrzucone.
(120) Przemysł wspólnotowy twierdził, że część mocznika przywożonego do Wspólnoty stanowiła w istocie rzeczy "tłuste" bryłki, które należałoby traktować jako oddzielny rodzaj mocznika. Twierdzono następnie, że do celów obliczenia zaniżenia ceny rodzaj ten należałoby porównywać z ceną produkowanych we Wspólnocie "tłustych" bryłek.
(121) Ustalono, że w przemyśle wspólnotowym rzeczywiście produkowano bryłki o dużej średnicy lub "tłuste" oraz wywożono je do Wspólnoty z kilku zainteresowanych krajów. Jednakże jedyna różnica w stosunku do bryłek standardowych polega na ich większej średnicy. Nie ma też podstaw do tego, by sugerować, że koszt ich produkcji jest wyższy lub że "tłuste" bryłki były sprzedawane po wyższej cenie w okresie badania. Stosownie do tego stwierdzono, że brak jest powodów dla uznawania "tłustych" bryłek za odrębny rodzaj produktu.
(122) Kilku z producentów eksportujących powtórzyło swoje żądanie o dostosowaniu w odniesieniu do jakości swych produktów. Jednakże nie dostarczyli oni żadnych dowodów na poparcie swoich żądań. Nie stwierdzono także, aby rynek zauważył problem jakości rumuńskiego mocznika. Dlatego żądanie to zostaje odrzucone.
(123) Należy zauważyć, że dla obliczenia niepowodującej szkody ceny na etapie tymczasowym wykorzystano 8 % marżę w stosunku do kosztów, a nie 8 % w stosunku do obrotu, jak stwierdzono to w akapicie 222 rozporządzenia tymczasowego. Niektóre ze współpracujących stron argumentowały, że marża zysku powinna zostać ograniczona do 5 %, jak było w przypadku poprzednich postępowań dotyczących nawozów azotowych, jak i w postępowaniu dotyczącym mocznika z Rosji(4). Ze swojej strony przemysł wspólnotowy zmienił swoje stanowisko uznając, że właściwsza byłaby marża zysku w wysokości 15 % zwrotu w stosunku do zaangażowanego kapitału (ZZK).
(124) Potwierdza się, że ustalanie odpowiedniej marży zysku w tym postępowaniu jest oparte na ocenie marży zysku, na jaką przemysł wspólnotowy mógłby w sposób uzasadniony liczyć w warunkach niezakłóconej konkurencji, przy braku przywozu po cenach dumpingowych. Dlatego jest ono oparte na ocenie stanu faktycznego w danym przypadku, a nie na ocenie stanu faktycznego w innym postępowaniu dotyczącego innych produktów i/lub innych okresów badania.
(125) Z powodów określonych w akapicie 223 rozporządzenia tymczasowego żądanie, aby rentowności była oparta na ZZK zostaje odrzucone.
(126) Zgodnie z powyższym oraz wobec braku dowodów na to, że ustalenie 8 % marży zysku jest nieprawidłowe, wnioski w akapitach 221-227 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
(127) Ostatecznie, informacje otrzymane i dane zweryfikowane po opublikowaniu rozporządzenia tymczasowego, w tym także zweryfikowane informacje od dwóch dalszych wspólnotowych producentów, zostały także uwzględnione w obliczeniach, gdy było to właściwe.
2. Poziom i postać ceł
(128) W świetle powyższego uznaje się, że zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cła antydumpingowe na poziomie ustalonych marginesów szkody lub marginesów dumpingu na przywóz mocznika pochodzącego z Białorusi, Bułgarii, Chorwacji, Estonii, Libii, Litwy, Rumunia i z Ukrainy, przyjmując poziom niższego z nich.
(129) W odniesieniu do pozostałych ceł, jakie należy zastosować wobec niewspółpracujących producentów eksportujących, pozostałe cło zostało ustalone na podstawie najwyższej stawki celnej ustanowionej dla eksporterów współpracujących w każdym kraju.
(130) Jeden z producentów eksportujących twierdził, że w celu zachowania zgodności z poprzednim postępowaniem cło powinno mieć postać minimalnej ceny importowej, jak w przypadku mocznika z Rosji.
(131) Jednakże, jak stwierdzono to w akapicie 231 rozporządzenia tymczasowego, w celu zapewnienia skuteczności tych środków i dla zniechęcenia do dokonywania manipulacji cenowych, co zaobserwowano w przypadku kilku poprzednich postępowań związanych z tą samą ogólną kategorią produktów, tj. nawozów sztucznych, ostateczne cła powinny przyjąć formę określonej kwoty za tonę. Dlatego żądanie to zostaje odrzucone.
(132) Na podstawie powyższego, ostateczne cło antydumpingowe jest następujące:
| Kraj |
Spółka |
Podstawa cła antydumpingowego (%) |
Ostateczne cło antydumpingowe (w euro za tonę) |
| Białoruś |
Jedna marża ogólnokrajowa |
8,0 |
7,81 |
| Bułgaria |
Chimco AD |
24,2 |
21,43 |
|
Pozostałe |
24,2 |
21,43 |
| Chorwacja |
Petrokemija d.d. |
9,4 |
9,01 |
|
Pozostałe |
9,4 |
9,01 |
| Estonia |
JSC Nitrofert |
11,4 |
11,45 |
|
Pozostałe |
11,4 |
11,45 |
| Libia |
National Oil Corporation |
12,5 |
11,55 |
|
Pozostałe |
12,5 |
11,55 |
| Litwa |
Joint Stock Company Achema |
10,0 |
10,05 |
|
Pozostałe |
10,0 |
10,05 |
| Rumunia |
S.C. Amonil S.A., Slobozia |
6,7 |
7,20 |
|
Petrom S.A. Sucursala Doljchim Craiova, Craiova |
5,7 |
6,18 |
|
Sofert S.A., Bacau |
7,6 |
8,01 |
|
Pozostałe |
7,6 |
8,01 |
| Ukraina |
Open Joint Stock Company Cherkassy Azot, Cherkassy |
18,7 |
16,27 |
|
Joint Stock Company DniproAzot, Dniprodzerzinsk |
9,2 |
8,85 |
|
Pozostałe |
19,5 |
16,84 |
(133) Antydumpingowe stawki celne dla indywidualnych spółek wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń tego badania. Dlatego odzwierciedlają one sytuację ustaloną podczas tego badania w odniesieniu do tych spółek. Zatem te stawki celne (w przeciwieństwie do cła ogólnokrajowego stosowanego do "wszystkich pozostałych spółek") są stosowane wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z zainteresowanego kraju i wyprodukowanych przez te spółki, a zatem przez wymienione określone osoby prawne. Przywożone produkty wyprodukowane przez każdą inną spółkę niewymienioną konkretnie wraz nazwą i adresem w części operacyjnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z jednostkami powiązanymi z tymi konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce celnej stosowanej wobec "wszystkich pozostałych spółek".
(134) Wszelkie wnioski z żądaniem zastosowania antydumpingowych stawek celnych dla indywidualnych spółek (np. wskutek zmiany nazwy jednostki lub wskutek zakładania nowych jednostek produkcyjnych lub jednostek prowadzących sprzedaż) należy zgłaszać niezwłocznie Komisji(5), wraz z wszystkimi istotnymi informacjami, w szczególności zmianami w działalności spółki związanymi z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową połączonych np. ze zmianą nazwy lub zmianą nazwy jednostek produkcyjnych lub jednostek prowadzących sprzedaż. Komisja, gdy będzie to właściwe, po konsultacji z Komitetem Doradczym, odpowiednio zmieni rozporządzenie poprzez zaktualizowanie wykazu spółek korzystających zindywidualnych stawek celnych.
3. Pobór ceł tymczasowych
(135) Wobec ustalonych rozmiarów marginesów dumpingu i w świetle szkody spowodowanej dla przemysłu wspólnotowego uznano za konieczne, aby kwoty zabezpieczone tymczasowymi cłami antydumpingowymi, nałożonymi przez rozporządzenie tymczasowe, zostały ostateczne pobranie w wysokości stawki cła ostatecznie nałożonego. W przypadku gdy ostateczne cła są wyższe od ceł tymczasowych, należy ostatecznie pobrać tylko kwoty zabezpieczone na poziomie ceł tymczasowych.
4. Zobowiązania
(136) W związku z nałożeniem środków tymczasowych producenci eksportujący na Białorusi, w Chorwacji, Libii, Rumunii i na Ukrainie zaoferowali zobowiązania cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Producenci eksportujący w Estonii i na Litwie odnowili swoje oferty dotyczące zobowiązań złożone na etapie tymczasowym, które jednak odrzucono z powodów określonych w akapicie 236 i 237 rozporządzenia tymczasowego.
(137) Przypomina się, że Komisja już zaakceptowała zobowiązanie od bułgarskiego producenta eksportującego na etapie tymczasowym niniejszego postępowania (patrz akapit 236 rozporządzenia tymczasowego). Jak wspomniano w akapicie 128, włączenie nowych danych w ostatecznej kalkulacji marginesu szkody miało wpływ na ustalony poziom likwidacji szkody. Dlatego cena minimalna zobowiązania została odpowiednio dostosowana.
(138) Po ujawnieniu ustaleń tymczasowych skarżący przemysł wspólnotowy zgłosił sprzeciw wobec decyzji Komisji akceptującej zobowiązanie od bułgarskiego producenta eksportującego. W tym względzie argumentowano, że zainteresowana spółka była powiązana - lub też miała bliskie powiązania techniczne i przemysłowe - z innymi eksporterami i/lub producentami nawozów azotowych, w tym mocznika, położonymi w Bułgarii, na Białorusi i na Ukrainie, co stanowiłoby duży potencjał dla uzgodnień wyrównawczych. Ponadto przemysł wspólnotowy wyrażał wątpliwości w odniesieniu do zdolności tego producenta eksportującego do wywiązania się z obowiązków wynikających ze zobowiązania.
(139) Na płaszczyźnie bardziej ogólnej przemysł wspólnotowy twierdził, że zobowiązania, a zatem i ceny minimalne, byłyby niewłaściwym środkiem w odniesieniu do nawozów azotowych, w tym mocznika.
(140) Należy zauważyć, że przemysł wspólnotowy nie mógł wesprzeć dostatecznymi dowodami zarzutów poczynionych w odniesieniu do producenta eksportującego w Bułgarii. Ponadto badanie Komisji nie potwierdziło tych zarzutów i dlatego musiały być one odrzucone. W zakresie, w jakim dotyczy to właściwości zastosowania zobowiązań, to należy zauważyć, że taka ocena powinna skupić się w pierwszym rzędzie na konkretnej sytuacji spółki. Zatem ustalono, że zainteresowana spółka produkuje i wywozi wyłącznie mocznik i że w tym przypadku jest w pełni możliwe skuteczne monitorowanie zobowiązania.
(141) W każdym razie w przypadku podejrzenia naruszenia, faktycznego naruszenia lub wycofania się ze zobowiązania może zostać nałożone cło antydumpingowe na podstawie art. 8 ust. 9 i 10 rozporządzenia podstawowego.
(142) Szczegółowo przeanalizowano także wszystkie inne oferty zobowiązania. Z tego badania wyniknęły dwie główne przeszkody dla możliwości zaakceptowania tych ofert zobowiązania.
(143) Zainteresowani producenci eksportujący na Litwie, w Rumunii, Chorwacji, na Ukrainie i w Libii są producentami różnego rodzaju nawozów i/lub innych produktów chemicznych i stale przywozili w przeszłości te produkty do wspólnych klientów (przeważnie podmiotów gospodarczych) we Wspólnocie. Praktyki te stwarzają poważne ryzyko krzyżowego kompensowania, tj. że wszystkie ceny objęte zobowiązaniem byłyby formalnie przestrzegane, ale ceny na produkty nim nie objęte byłyby obniżane. Wszystko to czyniłoby zobowiązanie przestrzegania ceny minimalnej na mocznik łatwym do obejścia i nadzwyczaj trudnym do skutecznego monitorowania.
(144) Ponadto niektórzy producenci (np. Estonia, Ukraina, Białoruś) twierdzili, że nie mają kontroli, ani nawet wiedzy na temat, nad miejscem przeznaczenia i/lub warunkami sprzedaży prowadzonego przez nich wywozu mocznika, podczas gdy z oficjalnych statystyk wynikało jasno, że produkt był w okresie badania wywożony w wielkich ilościach do Wspólnoty. Przypomina się, że w sytuacji, gdy spółki te nie dostarczały wystarczających informacji w tym względzie, Komisja nie miała innego wyboru, jak wykorzystać dostępne fakty zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego w celu ustalenia cen eksportowych. Ponadto niektórzy eksporterzy (Libia, Estonia) zapewnili ogólnie niewystarczający stopień współpracy podczas badania. Uważano, że fakty te czynią ryzyko zaakceptowania zobowiązania nadmiernej nierozsądnie wysokim, a gwarancje odpowiedniego monitorowania niezadowalającymi.
(145) Dlatego z przyczyn określonych powyżej stwierdzono, że nie powinny być akceptowane żadne oferty zobowiązań zgłoszone po ujawnieniu ustaleń ostatecznych.
(146) Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane, a powody, dla których oferty zobowiązań nie mogły być zaakceptowane, zostały w szczegółach ujawnione zainteresowanym eksporterom. Skonsultowano się z Komitetem Doradczym,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
