(C/2024/2915)Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 6 maja 2024 r.)
Sąd odsyłający
Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen Afdeling Gent
Strony w postępowaniu głównym
Oskarżeni: DRINKS 52 BVBA, NZ
Uczestnik postępowania: Minister van Financiën
Przy udziale: Openbaar Ministerie
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 42 unijnego kodeksu celnego można interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie takiemu uregulowaniu krajowemu jak to zawarte w art. 220 AWDA 1 , art. 221 §1 AWDA, art. 1382 i 1383 Burgerlijk Wetboek (kodeksu cywilnego), a także art. 44 i 50 Strafwetboek (kodeksu karnego), zgodnie z którymi zasądzenia zapłaty równowartości wyrobów akcyzowych w razie niemożności okazania skonfiskowanych wyrobów nie należy - w świetle ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, o których mowa w art. 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (zwanego dalej "TUE") - kwalifikować jako sankcji o charakterze karnym, czy też przynajmniej jako sankcji, lecz jako cywilnoprawny skutek wyroku skazującego wydanego w postępowaniu karnym?
2) Czy art. 42 unijnego kodeksu celnego można interpretować w ten sposób, że - w świetle ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, o których mowa w art. 6 ust. 3 TUE, a w szczególności w świetle wymogu proporcjonalności, który ujęto również w art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - nie stoi on na przeszkodzie takiemu uregulowaniu krajowemu jak to zawarte w art. 220 AWDA, art. 221 §1 AWDA, art. 1382 i 1383 Burgerlijk Wetboek, art. 44 i 50 Strafwetboek, zgodnie z którymi zasądzenie zapłaty równowartości wyrobów akcyzowych w razie niemożności okazania skonfiskowanych wyrobów może podlegać kumulacji z zasądzeniem zapłaty grzywny nałożonej w postępowaniu karnym, którą to grzywnę oblicza się przy wykorzystaniu mnożnika zobowiązań podatkowych, od których się uchylono?
3) Czy art. 42 unijnego kodeksu celnego można interpretować w ten sposób, że - w świetle ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, o których mowa w art. 6 ust. 3 TUE, a w szczególności w świetle wymogu proporcjonalności, który ujęto również w art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - nie stoi on na przeszkodzie takiemu uregulowaniu krajowemu jak to zawarte w art. 220 AWDA, art. 221 §1 AWDA, art. 1382 i 1383 Burgerlijk Wetboek, art. 44 i 50 Strafwetboek, zgodnie z którymi zasądzenie zapłaty równowartości wyrobów akcyzowych w razie niemożności okazania skonfiskowanych wyrobów nie wiąże się z przyznaniem sądowi krajowemu kompetencji do obniżenia [kwoty do zapłaty] po uwzględnieniu konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności sytuacji finansowej oskarżonego?
