Język postępowania: włoski(2022/C 359/63)
(Dz.U.UE C z dnia 19 września 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Tirrenia di navigazione SpA (przedstawiciele: adwokaci B. Nascimbene, F. Rossi Dal Pozzo, A. Moriconi)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
1. Uchylenie wyroku Sądu z dnia 18 maja 2022 r. w sprawie T-601/20.
2. Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2020/1411 z dnia 2 marca 2020 r. w zakresie dotyczącym art. 1 ust. 3 w związku z art. 2.
3. Posiłkowo w stosunku do pkt 2: przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania innej izbie Sądu.
4. Obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie zaskarża wyrok Sądu z dnia 18 maja 2022 r. w sprawie T-601/20, Tirrenia di Navigazione SpA/Komisja, który oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji (UE) 2020/1412 z dnia 2 marca 2020 r. w odniesieniu do art. 1 ust. 3 w związku z art. 2, w drodze której Komisja uznała za "niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc przyznaną przedsiębiorstwu Adriatica w okresie od stycznia 1992 r. do lipca 1994 r. w odniesieniu do połączenia Brindisi/Korfu/Igoumenitsa/Patras" i która "została bezprawnie wdrożona z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE".
W zarzucie pierwszym wnoszący odwołanie podnosi naruszenie o charakterze proceduralnym związane z przedawnieniem żądania zwrotu odsetek od pomocy uznanej za niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem.
Zdaniem wnoszącego odwołanie Sąd popełnił szereg błędów:
a) uznając w odniesieniu do zakwestionowania braku odzyskania odsetek za okres od 1 stycznia 2007 r. do 26 marca 2007 r., że nie upłynął dziesięcioletni termin przedawnienia;
b) stwierdzając, że brak zakwestionowania tego naruszenia, skutkujący oczywistym naruszeniem zasady kontradyktoryjności, a tym samym prawa do obrony, nie może być podnoszony przez wnoszącego odwołanie, ponieważ dotyczy zainteresowanego państwa członkowskiego.
W zarzucie drugim wnoszący odwołanie podnosi, że pomoc została błędnie zakwalifikowana jako nowa, że decyzja uznająca pomoc państwa za nową i niezgodną z rynkiem wewnętrznym była niezgodna z prawem oraz że naruszono obowiązek uzasadnienia i zasadę proporcjonalności.
Sąd nie wykazał, w jaki sposób Komisja decyzją (UE) 2020/1411 z dnia 2 marca 2020 r. usunęła uchybienie stwierdzone wyrokiem Sądu z dnia 4 marca 2009 r. w sprawach połączonych T-265/04, T-292/04 i T-504/04 w odniesieniu do decyzji z 2004 r. (2005/163/WE).
Sąd błędnie uznał, że Komisja usunęła brak uzasadnienia stwierdzony w 2009 r. i że wykazała w decyzji (UE) 2020/1411, iż dotacje przyznane przedsiębiorstwu Adriatica w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej stanowią nową pomoc.
Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo i że jego wyrok nie zawiera uzasadnienia w zakresie, w jakim stwierdził, iż Komisja prawidłowo uznała za niezgodne z rynkiem wewnętrznym dotacje przyznane przedsiębiorstwu Adriatica w ramach obowiązku świadczenia usługi publicznej za okres od stycznia 1992 r. do lipca 1994 r. w odniesieniu do połączenia Brindisi/Korfu/Igoumenitsa/Patras.
Wnoszący odwołanie uważa, że Sąd powinien był obligatoryjnie zbadać, czy Komisja w decyzji (UE) 2020/1411 a) wyraźnie określiła sytuację na rynku, b) poprawnie porównała przedmiot środka pomocy z celem kartelu, c) prawidłowo wyjaśniła, w jaki sposób zakłócenie konkurencji spowodowane przez środek pomocy zostało wzmocnione przez połączenie tego środka (w przeciwnym razie uznanego za zgodny ze wspólnym rynkiem) z udziałem w kartelu, a w konsekwencji d) czy uzasadniła związek przyczynowo-skutkowy w odniesieniu do istnienia wynikających z tego przeszkód w wewnątrzwspólnotowej wymianie handlowej.
Wnoszący odwołanie uważa również, że wnioski, do jakich doszedł Sąd, są sprzeczne z ogólną zasadą proporcjonalności.
W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie podnosi naruszenie zasad pewności prawa i dobrej administracji w odniesieniu do czasu trwania postępowania, a także zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jak również naruszenie zasady proporcjonalności.
Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo i że jego wyrok nie zawiera uzasadnienia w zakresie, w którym stwierdza, że całe postępowanie, które doprowadziło do wydania decyzji (UE) 2020/1411 z dnia 2 marca 2020 r., nie było nadmiernie długie i że w związku z tym nie zostały naruszone zasady pewności prawa, dobrej administracji i proporcjonalności.
Wnoszący odwołanie uważa również, że zgodnie z zasadą uzasadnionych oczekiwań oraz z poszanowaniem art. 16 i 17 karty praw podstawowych decyzja (UE) 2020/1411 z dnia 2 marca 2020 r. nie mogła wymagać odzyskania pomocy.
Zdaniem wnoszącego odwołanie Sąd naruszył prawo, nie stwierdzając, że Komisja naruszyła te ogólne zasady i kartę praw podstawowych.
W ramach zarzutu czwartego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi brak włączenia do akt jednego dowodu.
Wnoszący odwołanie zarzuca, że nie mógł złożyć do akt sprawy zgodnie z art. 85 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem decyzji Komisji z dnia 30 września 2021 r. w sprawie środków SA.32014, SA.32015, SA.32016 (2011/C) (ex 2011/NN) wdrożonych przez Włochy i region Sardynia na rzecz Saremar [C(2021) 6990], które otrzymał od Komisji w następstwie wniosku o dostęp do akt.
Zdaniem wnoszącego odwołanie, biorąc pod uwagę znaczenie decyzji w sprawie Saremar, brak załączenia tego dodatkowego dowodu do akt sprawy spowodował wadliwość wyroku Sądu zarówno ze względu na fakt, że miało ono miejsce z naruszeniem regulaminu postępowania samego Sądu, oraz ciążący na każdej instytucji Unii obowiązek uzasadnienia, jak i z powodu oczywistego naruszenia prawa wnoszącego odwołanie do obrony.
