Język postępowania: hiszpański(2022/C 165/47)
(Dz.U.UE C z dnia 19 kwietnia 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: OG, OH, OI i OJ (przedstawiciel: adwokat: D. Gómez Fernández)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności art. 1rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2021/2288 1 z dnia 21 grudnia 2021 r. zmieniającego załącznik do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 2 w odniesieniu do okresu uznawania zaświadczeń o szczepieniu wydawanych w formacie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID wskazującego na zakończenie serii szczepień pierwotnych;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
1. Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia norm kompetencyjnych i art. 290 ust. 1 TFUE.
- W tym względzie skarżący podnoszą wykroczenie poza zakres delegacji przyznanej przez Parlament w art. 12 i w art. 5 ust. 2 rozporządzenia 2021/953, a także samych tych artykułów z tego powodu, że decyzja nie przestrzega istotnych elementów aktu zawierającego upoważnienie, a w każdym nie mieści się w ramach prawnych określonych w podstawowym akcie ustawodawczym, ponieważ zmiany nie są konieczne świetle postępów naukowych w zwalczaniu pandemii COVID-19.
2. Zarzut drugi, dotyczący naruszenia norm kompetencyjnych i art. 290 ust. 1 TFUE
- W tym względzie skarżący podnoszą wykroczenie poza zakres delegacji przyznanej przez Parlament w art. 13 i w art. 5 ust. 4 rozporządzenia 2021/953, a także samych tych artykułów. Naruszenie istotnego wymogu proceduralnego poprzez procedowanie w trybie pilnym, mimo że nie wystąpił szczególny przypadek przewidziany w tym celu, jak pojawienie się nowych dowodów naukowych lub szczególnie pilna potrzeba, która by to uzasadniała.
3. Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa podstawowego do swobodnego przemieszczania się, uznanego w art. 21 TFUE, art. 45 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 2 protokołu nr 4 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 27 dyrektywy 2004/38/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. oraz zasady proporcjonalności.
- W tej kwestii skarżący wskazują, że wprowadzone ograniczenia nie odpowiadają względom zdrowia publicznego, nie udowodniono też ani ich skuteczności, ani konieczności.
4. Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia praw podstawowych z karty praw podstawowych: równości wobec prawa (art. 20) i niedyskryminacji (art. 21) oraz ich odpowiedników z europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) poprzez wprowadzenie przez Komisję, bez podstawy naukowej, różnicy w traktowaniu między osobami w pełni zaszczepionymi i tymi, które przyjęły dawkę przypominającą.
5. Zarzut piąty, dotyczący naruszenia kompetencji w odniesieniu do dziedziny.
- W tej kwestii skarżący zarzucają naruszenie zasady przyznania kompetencji i art. 5 i 168 TFUE, ponieważ ani Komisja, ani Unia nie mają kompetencji do przyjmowania środków nakładających obowiązek szczepienia, nawet pośrednio, pod rygorem utraty zaświadczenia o szczepieniu 270 dni po zakończeniu pełnego cyklu szczepień.
6. Zarzut szósty, dotyczący naruszenia praw podstawowych zapianych w karcie praw podstawowych: do wolności (art. 6), do życia prywatnego i rodzinnego (art. 7), do godności art. 1) i do integralności (art. 3), a także odpowiedników tych praw w EKPC poprzez pośredni obowiązek szczepienia dawką przypominająca pod rygorem utraty zaświadczenia o szczepieniu.
7. Zarzut siódmy, dotyczący nadużycia władzy.
- W tej kwestii skarżący podnoszą naruszenie art. 18 EKPC, ponieważ rozporządzenie ma cel inny niż był przewidziany, to jest pośredni obowiązek szczepienia dawką przypominającą pod rygorem automatycznej utraty zaświadczenia o szczepieniu.
