(EBC/2016/44)(2016/C 481/01)
(Dz.U.UE C z dnia 23 grudnia 2016 r.)
RADA PREZESÓW EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 127 ust. 6 oraz art. 132,
uwzględniając Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, w szczególności art. 34,
uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi 1 , w szczególności art. 4 ust. 3,
uwzględniając rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego) (EBC/2014/17) 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
Instytucje kredytowe zobowiązane są do kontynuowania przygotowań do terminowego i pełnego zastosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 3 oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE 4 w wymagających okolicznościach makroekonomicznych oraz finansowych, które to okoliczności wywierają nacisk na zyskowność instytucji kredytowych, a co za tym idzie na ich zdolność do budowania bazy kapitałowej. Dodatkowo, mając na uwadze konieczność finansowania gospodarki przez instytucje kredytowe, zachowawcza polityka dystrybucji zysków jest częścią właściwego zarządzania ryzykiem i częścią zdrowego systemu bankowego. Należy wykorzystać tę samą metodę, która została wskazana w zaleceniu Europejskiego Banku Centralnego EBC/2015/49 5 ,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:
1 Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63.
2 Dz.U. L 141 z 14.5.2014, s. 1.
3 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).
4 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).
5 Zalecenie Europejskiego Banku Centralnego EBC/2015/49 z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie zasad wypłaty dywidend (Dz.U. C 438 z 30.12.2015, s. 1).
6 Wszystkie bufory powinny być osiągnięte w pełnej wysokości.
7 Instytucje kredytowe mogą mieć różną formę prawną, tj. spółki publiczne oraz podmioty niebędące spółami akcyjnymi, takie jak towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielnie lub instytucje oszczędnościowe. Wykorzystywany w niniejszym zaleceniu termin dywidenda odnosi się do każdej formy wypłaty gotówki, która podlega zatwierdzeniu przez zgromadzenie ogólne.
8 Oznacza to w praktyce, że w terminie 4 lat, począwszy od 31 grudnia 2014 r., instytucje kredytowe powinny co do zasady zatrzymywać rocznie przynajmniej 25 % z luki dzielącej je od osiągnięcia wymaganego współczynnik kapitału podstawowego Tier 1, współczynnika kapitału Tier 1 oraz całkowitego współczynnika kapitałowego, o których mowa w pkt 1 lit. d).
9 Zapotrzebowanie na kapitał oznacza wymóg filara 1 powiększony o wymóg filara 2, powiększony o bufor zabezpieczający, powiększony o wytyczne filara 2. Niezależnie od wprowadzania bufora zabezpieczającego oczekuje się od instytucji kredytowych posiadania pozytywnych wytycznych filara 2 w przyszłości.
10 Jeżeli niniejsze zalecenie zostanie zastosowane do mniej istotnych nadzorowanych podmiotów i mniej istotnych nadzorowanych grup, które będą zdania, że nie nie mają możliwości zastosowania się do niniejszego zalecenia z uwagi na przeświadczenie o ciążącym na nich prawnym obowiązku wypłaty dywidendy, instytucje te powinny skontaktować się niezwłocznie ze swoim właściwym organem krajowym.