Język postępowania: niemiecki(2016/C 419/37)
(Dz.U.UE C z dnia 14 listopada 2016 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: mobile.de GmbH, dawniej mobile.international GmbH (przedstawiciel: T. Lührig, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Rezon OOD
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżony wyrok narusza art. 57 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 1 w związku z zasadami 22 ust. 2 i 40 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 2 , ponieważ interpretuje utrwalone pojęcie "dowodu używania", zawarte w art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 i w zasadach 22 ust. 2 i 40 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 w sposób różny, co jest sprzeczne z ogólnie uznanymi zasadami wykładni metodologii prawnej. Ta różna wykładnia tego samego terminu zawartego w rozporządzeniu nr 207/2009 i w rozporządzeniu nr 2868/95 jest niezgodna z zasadą pewności prawa i jasności prawa. Ponadto Sąd pominął fakt, że zasady 40 ust. 6 i 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 wykluczają możliwość opóźnionego przedstawienia dowodu używania w postępowaniu o unieważnienie prawa do znaku oraz że EUIPO nie posiada w tej kwestii żadnego zakresu uznania. Artykuł 57 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 nie ma zastosowania i EUIPO nie powołał się na ten przepis, a tym samym izba odwoławcza w swej decyzji ani Sąd w swym orzeczeniu nie mogą się na nim opierać.
Zaskarżony wyrok narusza także art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie, w jakim Sąd naruszył prawo poprzez założenie, że art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie, nawet jeśli zasady 40 ust. 6 i 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 wykluczają możliwość zastosowania tego przepisu do postepowań w sprawie unieważnienia na mocy systemowej wykładni zasady 50 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 2868/95.
Ponadto, nie zostały spełnione wymogi ustanowione w art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ interwenient na żadnym etapie postępowania nie przedstawił żadnego uzasadnionego powodu, dla którego z opóźnieniem przedłożył faktury, którymi dysponował od początku. Sąd zatem nieprawidłowo zastosował art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/ 2009, ponieważ - uwzględniając etap, na jakim znajdowało się postępowanie, oraz okoliczności sprawy - nie można było w żadnym wypadku uwzględnić dowodu, który został przedłożony z opóźnieniem. Poza tym Sąd przeinaczył fakty poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, a w rezultacie faktury przedłożone na etapie postępowania odwoławczego nie stanowiły "dodatkowego" lub "wyjaśniającego" dowodu w tym zakresie.
Sąd nie zbadał również fonetycznych ani koncepcyjnych różnic pomiędzy faktycznie używanymi oznaczeniami, a ogólniej nie oparł się na ogólnym wrażeniu, jakie stwarzają te oznaczenia, lecz uwzględnił jedynie indywidualne elementy, a tym samym nieprawidłowo zastosował art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.
Sąd uwzględnił dowody, które są w sposób oczywisty nieistotne, nawet jeśli dowody te nie były opatrzone datą lub pochodziły z czasu nieobjętego właściwym okresem. W ten sposób Sąd nieprawidłowo zastosował art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 22 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 2868/95.
Sąd naruszył prawo poprzez założenie, że nie ma obowiązku zbadania zarzutu nadużycia prawa. Sąd nie zbadał w ogóle zarzutu przedawnienia.
Wreszcie, zaskarżony wyrok narusza art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ Sąd pominął fakt, że izba odwoławcza w sposób logiczny powinna była uchylić decyzje Wydziału Unieważnień i przekazać sprawę tylko w odniesieniu do usług polegających na "reklamie odnoszącej się do pojazdów", a w odniesieniu do pozostałych usług, w przypadku których używanie nie zostało udowodnione, powinna była wydać ostateczną decyzję i częściowo oddalić żądania unieważnienia w oparciu o brak dowodu używania na mocy rozstrzygnięcia, które może stać się prawomocne.
