(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie środków finansowych - Powaga rzeczy osądzonej - Prawo do skutecznego środka prawnego - Błąd w ocenie - Prawo do obrony - Prawo własności - Proporcjonalność)Język postępowania: angielski
(2016/C 392/44)
(Dz.U.UE C z dnia 24 października 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: National Iranian Tanker Company (Teheran, Iran) (przedstawiciele: T. de la Mare, QC, M. Lester, J. Pobjoy, barristers, R. Chandrasekera, S. Ashley i C. Murphy, solicitors)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo N. Rouam i M. Bishop, następnie M. Bishop i A. Vitro, pełnomocnicy)
Przedmiot
Tytułem żądania głównego, żądanie oparte na art. 263 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/236 z dnia 12 lutego 2015 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2015, L 39, s. 18) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/230 z dnia 12 lutego 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2015, L 39, s.3) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącej, oraz, tytułem żądania ewentualnego, żądanie oparte na art. 277 TFUE mające na celu stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. 2010, L 195, s. 39; sprostowanie: Dz.U. 2010, L 197, s. 19) oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz. U. 2012, L 88, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2012, L 332, s. 31; Dz. U. 2014, L 93, s. 85) nie mają zastosowania wobec skarżącej z uwagi na ich niezgodność z prawem.
Sentencja
