Język postępowania: szwedzki(2016/C 305/53)
(Dz.U.UE C z dnia 22 sierpnia 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk, N. Otte Widgren, C. Meyer-Seitz, U. Persson i L. Swedenborg)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu:
Zarzuty i główne argumenty
Komisja naruszyła art. 52 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 oraz art. 11 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW, w ten sposób, że w komunikacie, który należy przekazać państwu członkowskiemu na podstawie tych przepisów, ani nie określa bliżej nieprawidłowości, która zarzucana jest skarżącemu w niniejszej sprawie, ani nie wskazuje działań naprawczych, które miałyby zapewnić w przyszłości przestrzeganie właściwych przepisów unijnych. Dlatego komunikat ten nie może stanowić podstawy nałożenia na Szwecję spornej korekty ryczałtowej.
Komisja oparła zaskarżoną decyzję na błędnych wnioskach dotyczących różnic w liczbie błędów wykrytych przy zastosowaniu teledetekcji w porównaniu do liczby błędów wykrytych przy zastosowaniu metody klasycznej kontroli na miejscu. Komisja ani nie była w stanie wykazać, na czym mają polegać podnoszone nieprawidłowości, ani w jaki sposób mogłyby prowadzić do ryzyka strat dla EFGR. Szwecja dokonała wyboru próby kontrolnej i przeprowadziła w istotnym zakresie analizę ryzyka, które są wymagane na podstawie art. 31 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/ 2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina, i w konsekwencji nie naraziła EFGR na ryzyko, na które powołuje się Komisja. Tym samym decyzja Komisji o zastosowaniu ryczałtowej korekty w wysokości 2 % jest sprzeczna z art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej i z art. 52 rozporządzenia nr 1306/2013.
Na wypadek gdyby Sąd doszedł do wniosku, że analiza ryzyka nie była skuteczna zgodnie z art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1122/2009, skarżący podnosi w drugiej kolejności, że Komisja nie miała powodu, żeby zastosować ryczałtową korektę w wysokości 2 %. Ani zakres zarzucanego naruszenia, uwzględniwszy jego rodzaj i rozmiary, ani strata gospodarcza, którą naruszenie mogłoby wyrządzić Unii, nie uzasadniają kwoty 8 811 286,44 EUR, która zostaje wyłączona z finansowania przez Unię. Kwotę, która odpowiada ryzyku, które ewentualnie spowodowane zostało naruszeniem, można ustalić przy nakładach, które nie są nieproporcjonalnie wysokie. Zastosowanie spornej korekty ryczałtowej jest więc sprzeczne z art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1306/2013, wytycznymi dotyczącymi obliczania skutków finansowych podczas przygotowania decyzji o rozliczaniu rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR den (dokument nr VI/5330/97) i z zasadą proporcjonalności. Kwotę ustaloną w drodze korekty ryczałtowej należy więc obniżyć.
