Sprawa T-240/16: Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2016 r. - Klujew/Rada.

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2016 r. - Klujew/Rada

(Sprawa T-240/16)

Język postępowania: angielski

(2016/C 270/56)

(Dz.U.UE C z dnia 25 lipca 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Andrij Klujew (Donieck, Ukraina) (przedstawiciele: B. Kennelly i J. Pobjoy, barristers, R. Gherson i T. Garner, bolicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/ WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, w zakresie, w jakim akt te dotyczą skarżącego;

- ewentualnie, stwierdzenie niemożności stosowania wobec skarżącego art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami), ze względu na niezgodność z prawem;

- obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności twierdzi, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawnej w odniesieniu do podważanych środków.

- Skarżący podnosi, że art. 29 TUE nie stanowi właściwej podstawy prawnej dla decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r., ponieważ w skardze wniesionej przeciwko niemu nie został on zidentyfikowany jako osoba, która zagraża demokracji na Ukrainie lub pozbawia społeczeństwo ukraińskie korzyści płynących z trwałego rozwoju kraju (w rozumieniu art. 23 TUE i postanowień ogólnych przewidzianych w art. 21 ust. 2 TUE). Ponieważ - jak twierdzi skarżący - trzecia decyzja zmieniająca była nieważna, Rada nie mogła oprzeć się na art. 215 ust. 2 TFUE w celu przyjęcia rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r.

2. Zarzut drugi, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła jego prawa gwarantowane na mocy art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez przyjęcie założenia, że postępowanie sądowe prowadzone na Ukrainie jest zgodne z podstawowymi prawami człowieka.

3. Zarzut trzeci, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności twierdzi, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione kryterium umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie, przewidziane w art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (ze mianami).

4. Zarzut czwarty, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła jej prawo do obrony, prawo do dobrej administracji i prawo do skutecznej kontroli sądowej. W szczególności zdaniem skarżącego Rada nie zbadała w pełni i bezstronnie, czy domniemane powody mające uzasadniać ponowne umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie są zasadne w świetle oświadczeń złożonych przez skarżącego przed ponownym umieszczeniem jego nazwiska w wykazie.

5. Zarzut piąty, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła, bez uzasadnienia lub w sposób nieproporcjonalny, jego prawa podstawowe, w tym jego prawo do ochrony własności i reputacji. Zdaniem skarżącego wpływ podważanych środków na skarżącego jest daleko idący, zarówno w odniesieniu do jego własności jak i reputacji na całym świcie. Rada nie wykazała, że zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych skarżącego jest związane z jakimkolwiek słusznym celem lub takim celem uzasadnione, a tym bardziej, że jest do takiego celu proporcjonalne.

6. Zarzut szósty, w którym skarżący w uzasadnieniu zarzutu dotyczącego niezgodności z prawem twierdzi, że jeśli - wbrew argumentom przedstawionym w zarzucie trzecim - art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (po zmianach) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (po zmianach), należy interpretować w ten sposób, że obejmują one (a) wszelkie dochodzenia prowadzone przez organy ukraińskie, niezależnie od istnienia jakiegokolwiek orzeczenia lub postępowania sądowego, które miałyby na celu potwierdzenie lub skontrolowanie tego dochodzenia albo zapewnienia nad nim nadzoru lub (b) wszelkie rodzaju "wykorzystywanie stanowiska przez osobę piastującą funkcję publiczną, aby uzyskać nieuzasadnione korzyści", niezależnie od istnienia zarzutu defraudacji funduszy państwowych, to kryterium umieszczenia w wykazie - biorąc pod uwagę jego arbitralny zakres, jaki wynikałby z tej wykładni - nie posiadałoby właściwej podstawy prawnej lub byłoby nieproporcjonalne do celów określonych w art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. Przepisy te byłyby zatem niezgodne z prawem.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2016.270.48/2
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa T-240/16: Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2016 r. - Klujew/Rada.
• Data aktu: 25/07/2016
• Data ogłoszenia: 25/07/2016