WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, państwa członkowskie Unii Europejskiej,ODWOŁUJĄC SIĘ do aktu Rady ustanawiającego Konwencję o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej,
PRAGNĄC usprawnić współpracę sądową w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii, bez naruszania zasad chroniących wolność osobistą,
WSKAZUJĄC na wspólny interes państw członkowskich w zapewnieniu, aby wzajemna pomoc pomiędzy państwami członkowskimi była świadczona w sposób szybki i skuteczny, zgodny z podstawowymi zasadami ich prawa wewnętrznego, jak również w zgodzie z prawami osobistymi i zasadami Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 г.,
WYRAŻAJĄC swoje zaufanie do organizacji i funkcjonowania systemów prawnych państw członkowskich oraz ich zdolności do zagwarantowania sprawiedliwego procesu,
POSTANOWIŁY uzupełnić Europejską konwencję o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. oraz inne konwencje obowiązujące w tym zakresie - o Konwencję Unii Europejskiej,
UZNAJĄC, że postanowienia tych Konwencji nadal są stosowane w odniesieniu do wszelkich kwestii nieobjętych niniejszą Konwencją,
UZNAJĄC, że państwa członkowskie przywiązują wagę do wzmacniania współpracy sądowej, kontynuując jednocześnie stosowanie zasady proporcjonalności,
PRZYPOMINAJĄC, że niniejsza Konwencja reguluje pomoc prawną w sprawach karnych w oparciu o zasady Konwencji z dnia 20 kwietnia 1959 г.,
ZWAŻYWSZY jednakże, iż art. 20 niniejszej Konwencji reguluje pewne szczególne sytuacje dotyczące przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych, bez wywierania jakichkolwiek skutków na inne tego rodzaju sytuacje pozostające poza zakresem stosowania Konwencji,
ZWAŻYWSZY, że do sytuacji nieobjętych niniejszą Konwencją mają zastosowanie ogólne zasady prawa międzynarodowego,
UZNAJĄC, że niniejsza Konwencja nie wpływa na wykonywanie spoczywających na państwach członkowskich obowiązków w zakresie utrzymania porządku publicznego oraz zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego, jak również że każde państwo członkowskie samodzielnie określa, zgodnie z artykułem 33 Traktatu o Unii Europejskiej, warunki, według których będzie ono utrzymywać porządek publiczny oraz zapewniać bezpieczeństwo wewnętrzne,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
______(1) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 36.
..................................................Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
grafika
Deklaracja Rady w sprawie art. 10 ust. 9
Rozważając zastosowanie instrumentu, o którym mowa w art. 10 ust. 9, Rada uwzględnia zobowiązania państw członkowskich wynikające z Europejskiej konwencji praw człowieka.
Deklaracja Zjednoczonego Królestwa w sprawie art. 20
Niniejsza deklaracja stanowi uzgodnioną integralną część Konwencji.
Artykuł 20 będzie miał w Zjednoczonym Królestwie zastosowanie w odniesieniu do wydawanych przez Sekretarza Stanu i skierowanych do organów policji oraz Urzędu Celnego Jej Królewskiej Mości nakazów o przechwytywaniu przekazów telekomunikacyjnych, w przypadkach gdy, zgodnie z prawem krajowym dotyczącym przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych, deklarowanym celem nakazu jest wykrycie poważnego przestępstwa. Będzie miał on również zastosowanie w odniesieniu do nakazów skierowanych do Służby Bezpieczeństwa, która zgodnie z prawem krajowym udziela pomocy w postępowaniach posiadających cechy wymienione w art. 20 ust. 1.