Jednocześnie podaje się do wiadomości, że następujące państwa złożyły swoje dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia do powyższej konwencji, która weszła w życie dnia 13 grudnia 1964 r.:Kanada dnia 11 października 1961 r.
Syjam dnia 31 października 1961 r.
Maroko dnia 4 grudnia 1961 r.
Kamerun dnia 15 stycznia 1962 r.
Republika Korei dnia 13 lutego 1962 r.
Kuwejt dnia 16 kwietnia 1962 r.
Dahomej dnia 27 kwietnia 1962 r.
Wybrzeże Kości Słoniowej dnia 10 lipca 1962 r.
Syria dnia 22 sierpnia 1962 r.
Irak dnia 29 sierpnia 1962 r.
Kuba dnia 30 sierpnia 1962 r.
Jordania dnia 15 listopada 1962 r.
Izrael dnia 23 listopada 1962 r.
Republika Czad dnia 29 stycznia 1963 r.
Afganistan dnia 19 marca 1963 r.
Nowa Zelandia dnia 26 marca 1963 r.
z rozciągnięciem postanowień konwencji na Wyspy Cooka (włączając Niue) i Wyspy Tokelau, za których stosunki międzynarodowe Rząd Nowej Zelandii jest odpowiedzialny.
Niger dnia 18 kwietnia 1963 r.
Togo dnia 6 maja 1963 r.
Cejlon dnia 11 lipca 1963 r.
Burma dnia 29 lipca 1963 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżeń uczynionych przez przedstawiciela Burmy przy podpisaniu konwencji.
Jugosławia dnia 27 sierpnia 1963 r.
Argentyna dnia 10 października 1963 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżeń uczynionych przez przedstawiciela Argentyny przy podpisaniu konwencji.
Panama dnia 4 grudnia 1963 r.
Ekwador dnia 14 stycznia 1964 r.
Ghana dnia 15 stycznia 1964 r.
Senegal dnia 24 stycznia 1964 r.
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich dnia 20 lutego 1964 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżeń uczynionych przez przedstawiciela ZSRR przy podpisaniu konwencji.
Białoruska Socjalistyczna Republika Radziecka dnia 20 lutego 1964 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżeń uczynionych przez przedstawiciela BSRR przy podpisaniu konwencji.
Czechosłowacja dnia 20 marca 1964 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżenia uczynionego przez przedstawiciela Czechosłowacji przy podpisaniu konwencji.
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka dnia 15 kwietnia 1964 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżenia uczynionego przez przedstawiciela USRR przy podpisaniu konwencji.
Węgry dnia 24 kwietnia 1964 r.
potwierdzając utrzymanie w mocy zastrzeżenia uczynionego przez przedstawiciela Węgier przy podpisaniu konwencji.
Jamajka dnia 29 kwietnia 1964 r.
Brazylia dnia 18 czerwca 1964 r.
Trynidad i Tobago dnia 22 czerwca 1964 r.
Japonia dnia 13 lipca 1964 r.
Peru dnia 22 lipca 1964 r.
z wycofaniem zastrzeżeń uczynionych przez przedstawiciela Peru przy podpisaniu.
Zjednoczone Królestwo Wielkiej
Brytanii i Północnej Irlandii dnia 2 września 1964 r.
Notą otrzymaną przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 26 stycznia 1965 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa powiadomił o rozciągnięciu postanowień Jednolitej konwencji o środkach odurzających z 1961 r., zgodnie z jej art. 42, na następujące terytoria niemetropolitalne, za których stosunki międzynarodowe Zjednoczone Królestwo jest odpowiedzialne:
Antigua, Bahama, Basuto, Beczuana, Bermudy, Gujana Brytyjska, Honduras Brytyjski, Brytyjskie Wyspy Salomona, Brunei, Kajmany, Dominika, Falklandy, Fidżi, Gambia, Gibraltar, Wyspy Gilberta i Ellice, Grenada, Hongkong, Mauritius, Montserrat, Wyspa Świętej Heleny, St. Lucia, St. Christopher-Nevis-Anguilla, St. Vincent, Seszele, Rodezja, Suazi, Tonga, Wyspy Turks i Caicos oraz Wyspy Dziewicze.
Notą otrzymaną przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 27 maja 1965 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa powiadomił o stosowaniu wymienionej konwencji do terytoriów Adenu i Protektoratu Południowej Arabii, za których stosunki międzynarodowe Zjednoczone Królestwo jest odpowiedzialne.
Notą otrzymaną przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 3 maja 1966 r. Rząd Zjednoczonego Królestwa powiadomił, iż terytorium Barbados, za którego stosunki międzynarodowe Zjednoczone Królestwo jest odpowiedzialne, po konsultacji przewidzianej art. 42 konwencji, wyraziło zgodę na stosowanie Jednolitej konwencji o środkach odurzających z 1961 r. do tego terytorium.
Tunezja dnia 8 września 1964 r.
Dania dnia 15 września 1964 r.
Kenia dnia 13 listopada 1964 r.
India dnia 13 grudnia 1964 r.
z rozciągnięciem postanowień powyższej konwencji na Sikkim, zgodnie z art. 42 konwencji, oraz zgłoszeniem następujących zastrzeżeń:
"W oparciu o zastrzeżenia wymienione w art. 49 konwencji ustęp 1 (a), (b), (d) i (e), Rząd Indii zastrzega sobie prawo do czasowego zezwolenia w którymkolwiek ze swych terytoriów na:
(a) używanie opium do celów quasi-leczniczych,
(b) palenie opium,
(d) używanie konopi indyjskich, żywicy konopi indyjskich, wyciągów i nalewek z konopi indyjskich do celów nieleczniczych oraz
(e) zbiór i wyrób środków odurzających oraz obrót środkami odurzającymi, wymienionymi w lit. (a), (b) i (d), dla celów wspomnianych w tych ustępach."
Mali dnia 15 grudnia 1964 r.
Szwecja dnia 18 grudnia 1964 r.
Algieria dnia 7 kwietnia 1965 r.
z następującymi zastrzeżeniami:
"Demokratyczna i Ludowa Republika Algierii nie aprobuje obecnego brzmienia art. 42, który może utrudniać zastosowanie konwencji do «niemetropolitalnych» terytoriów".
"Demokratyczna i Ludowa Republika Algierii nie uważa się za związaną postanowieniami art. 48 ustęp 2, który przewiduje obowiązek przedłożenia każdego sporu Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości do rozstrzygnięcia; oświadcza ona, że przy wszelkich sporach, które mają być przedłożone Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości do rozstrzygnięcia, konieczna będzie w każdym poszczególnym wypadku zgoda wszystkich państw w sporze".
Liban dnia 23 kwietnia 1965 r.
Etiopia dnia 29 kwietnia 1965 r.
Malawi dnia 8 czerwca 1965 r.
Finlandia dnia 6 lipca 1965 r.
Pakistan dnia 9 lipca 1965 r.
z następującymi zastrzeżeniami:
"Rząd Pakistanu zastrzega sobie prawo do czasowego zezwolenia w którymkolwiek ze swych terytoriów na:
(I) używanie opium do celów quasi-leczniczych,
(II) używanie konopi indyjskich, żywicy konopi indyjskich, wyciągów i nalewek z konopi indyjskich do celów nieleczniczych oraz
(III) zbiór i wyrób środków odurzających oraz obrót środkami odurzającymi, wymienionymi wyżej pod (I) i (II)."
Holandia dnia 16 lipca 1965 r.
ze stwierdzeniem w dokumencie ratyfikacyjnym, że ratyfikacja konwencji odnosi się do Królestwa w Europie, Surinam i Antyli holenderskich.
Zambia dnia 12 sierpnia 1965 r.
Hiszpania dnia 1 marca 1966 r.
Zjednoczona Republika Arabska dnia 20 lipca 1966 r.
