Międzynarodowa konwencja sanitarna. Paryż.1912.01.17.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA SANITARNA

podpisana w Paryżu dnia 17 stycznia 1912 roku,

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 23 września 1922 r. - Dz. U. R. P. Nr. 86, poz. 772).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, JÓZEF PIŁSUDSKI,

NACZELNIK PAŃSTWA POLSKIEGO,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu siedemnastym stycznia tysiąc dziewięćset dwunastego roku podpisana została w Paryżu międzynarodowa konwencja sanitarna, o następującem brzmieniu dosłownem:

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

SANITARNA

podpisana w Paryżu dnia 17 stycznia 1912 roku.

J. C. M. Cesarz Niemiecki, król Pruski, w imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki; Prezydent Republiki Argentyńskiej; J. C. M. Cesarz Austrjacki, Król Czeski etc. i Apostolski Król Węgier; J. K. M. Król Belgów; Prezydent Republiki Boliwji; Prezydent Republiki Stanów Zjednoczonych Brazylji; J. K. M. Król Bułgarów; Prezydent Republiki Chili; Prezydent Republiki Kolumbji; Prezydent Republiki Costa-Rica; Prezydent Republiki Kuby; J. K. M. Król Danji; Prezydent Republiki Ekwadoru; J, K, M. Król Hiszpanji; Prezydent Republiki Francuskiej; J. K. M. Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji i zamorskich terytorjów brytyjskich, Cesarz Indyj; J. K. M. Król Grecji; Prezydent Republiki Gwatemali; Prezydent Republiki Haiti; Prezydent Republiki Honduras; J. K. M. Król Włoch; J. K. W. Wielki Książę Luksemburski; Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksykańskich; J. K. M. Król Czarnogóry; J. K. M. Król Norwegji; Prezydent Republiki Panamy; J. K, M. Królowa Holandji; J. C. M. Szach Persji; Prezydent Republiki Portugalskiej; J. K. M. Król Rumunji; J. C. M. Cesarz Wszechrosyjski; Prezydent Republiki Salvadoru; J. K. M. Król Serbii; J. K. M. Król Syjamu; J. K. M. Król Szwecji; Rada Związkowa Szwajcarska; J. C. M. Cesarz Turecki; J. W. Kedyw Egipski, działający w zakresie władzy, udzielonej mu przez firmany cesarskie, i Prezydent Republiki Wschodniej Urugwaju.

Zdecydowawszy poczynić w postanowieniach konwencji sanitarnej, podpisanej w Paryżu dnia 3 grudnia 1903 roku zmiany, na które pozwalają nowe dane wiedzy i praktyki profilaktycznej, ułożyć międzynarodowe przepisy, dotyczące żółtej febry, i rozszerzyć, o ile to jest możliwe, zakres zastosowania zasad, które ukształtowały międzynarodowe zarządzenia sanitarne, mianowali jako Swych Pełnomocników:

J. C. M. Cesarz Niemiecki, Król Pruski:

P. Barona de STEIN, Wyższego Radcę Tajnego Rządu, Radcę Referenta cesarskiego Urzędu Spraw Wewnętrznych, Członka Rady Sanitarnej Cesarstwa;

P. Profesora GAFFKY, Wyższego Radcę Tajnego Medycyny, Dyrektora Królewskiego Instytutu dla chorób zakaźnych w Berlinie, Członka Rady Sanitarnej Cesarstwa;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki:

P. A. BAILLY - BLANCHARD'A Ministra Pełnomocnego, Radcę Ambasady Stanów Zjednoczonych Ameryki w Paryżu;

Prezydent Republiki Argentyńskiej:

P. Doktora Francisko de VEYGA, Inspektora Generalnego Służby Zdrowia Armji Argentyńskiej, Profesora na Wydziale Medycyny i Członka narodowej rady higjeny;

P. Doktora Ezequiel'a CASTILLA, Członka Komitetu Międzynarodowego Urzędu higjeny publicznej;

J. C. M. Cesarz Austriacki, Król Czeski etc. i Apostolski Król Węgier:

P. Barona Maksymiljana de GAGERN (wielki krzyż cesarskiego orderu austriackiego Franciszka Józefa), swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Związku Szwajcarskim;

P. Kawalera François de HABERLER, Doktora prawa i medycyny, Radcę ministerialnego w c. k. Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

P. Etienne WORMS, Doktora prawa, Kawalera cesarskiego orderu austriackiego Franciszka Józefa, Radcę Wydziału w c. k. Ministerstwie Handlu;

P. Jules BÖLCS de NAGYBUDAFA, Radcę w królewsko - węgierskiem Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

P. Barona CALMAN de MÜLLER, Doktora medycyny, Radcę ministerjalnego, Profesora królewsko - węgierskiego uniwersytetu w Budapeszcie, Prezydenta Rady Zdrowia Królestwa, Członka węgierskiej Izby Panów;

Jego Królewska Mość Król Belgów:

P. O. VELGHE, Generalnego Dyrektora służby zdrowia i higjeny w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Członka - Sekretarza wyższej rady higjeny. Oficera orderu Leopolda;

P. E. Van ERMENGEM. Profesora Uniwersytetu w Gandawie, Członka wyższej rady higjeny, Komandora orderu Leopolda;

Prezydent Republiki Boliwji:

P. Ismael MONTES, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

P. Doktora CHERVIN, Kawalera orderu narodowego Legji Honorowej;

Prezydent Republiki Stanów Zjednoczonych Brazylji:

P. Doktora Henryka de FIGUEIREDO VASCONCELLOS, Szefa Służby przy Instytucie Oswaldo Cruz w Rio-de-Janeiro;

J. Królewska Mość Król Bułgarów:

P. Dimitri STANCIOFF, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

P. Doktora CHICHKOFF, Kapitana służby zdrowia Armji Bułgarskiej;

Prezydent Republiki Chili:

P. Federico Puga BORNE, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Prezydent Republiki Kolumbji:

P. Doktora Juan E. MANRIQUE, Ministra Pełnomocnego;

Prezydent Republiki Costa - Rica:

P. Doktora Alberto Alvarez CANAS, Konsula Generalnego Republiki Costa-Rica w Paryżu;

Prezydent Republiki Kuby:

P. Generała Tomas COLLAZO y TEJADA, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

J. K. M. Król Danji:

P. Hrabiego de REVENTLOW (wielki krzyż orderu Danebrog), swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Prezydent Republiki Ekwadoru:

P. Wiktora M. RENDON, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

P. E. Dorn y de ALSUA, Pierwszego Sekretarza Poselstwa Republiki Ekwadoru w Paryżu;

J. K. M. Król Hiszpanji:

P. Francisco de REYNOSO, Ministra - Rezydenta Radcę Ambasady królewsko-hiszpańskiej w Paryżu;

P. Doktora Angel PULIDO FERNANDEZ, Radcę, Sanitarnego, byłego Dyrektora Generalnego służby zdrowia, dożywotniego Senatora Królestwa;

Prezydent Republiki Francuskiej:

P. Kamila BARRÉRE, Ambasadora Republiki Francuskiej przy J. K. M. Królu Włoch, Wielki Krzyż orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Fernanda GAVARRY, Ministra Pełnomocnego I klasy, Dyrektora spraw administracyjnych i technicznych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, Oficera orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Doktora Emile'a ROUX, Prezydenta Wyższej Rady higjeny publicznej Francji, Dyrektora Instytutu Pasteur'a, Komandora orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Louis'a MIRMAN, Dyrektora Opieki i Higjeny publicznej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

P. Doktora A. CALMETTE, Dyrektora Instytutu Pasteur'a w Lille, Oficera orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Ernest'a RONSSIN, Konsula Generalnego Francji w Indjach, Oficera orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Georges'a HARISMENDY, Konsula Generalnego, pełniącego obowiązki wicedyrektora związków międzynarodowych i spraw konsularnych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, Kawalera orderu narodowego Legji Honorowej;

P. Paul'a ROUX, Wice - Dyrektora w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Kawalera orderu narodowego Legji Honorowej;

J. K. M. Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji i zamorskich terytorjów brytyjskich, Cesarz Indji:

Wielmożnego Lancelot'a Douglas CARNEGIE, Ministra Pełnomocnego, Radcę królewsko - brytyjskiej Ambasady w Paryżu, Członka królewskiego orderu Wiktorji;

P. Doktora Ralph'a William JOHNSTONE, Inspektora lekarskiego Local Government Board;

P. chirurga generalnego - Benjamina FRANKLIN, byłego Dyrektora Generalnego indyjskiej służby zdrowia i byłego Szefa służby zdrowia Indyj Brytyjskich, Kawalera - Komandora orderu Cesarstwa Indji, Kawalera honorowego orderu św. Jana Jerozolimskiego;

J. Królewska Mość Król Grecji:

P. Demetrius'a CACLAMANOS, Pierwszego Sekretarza Poselstwa królewsko - greckiego w Paryżu;

Prezydent Republiki Gwatemali:

P. Jose - Maria LARDIZABAL, Charġé d'Affaires Republiki Gwatemali w Paryżu;

Prezydent Republiki Haiti:

P. Doktora Auguste'a CASSEUS;

Prezydent Republiki Hondurasu:

P. Desire PECTOR, Generalnego Konsula Republiki Hondurasu w Paryżu, Członka Stałego Trybunału Rozjemczego w Hadze;

J. Królewska Mość Król Włoski:

P. Komandora Rocco SANTOLIQUIDO, Doktora medycyny, Deputowanego, Generalnego Dyrektora zdrowia publicznego Królestwa;

P. Doktora Adolfo COTTA, Szefa wydziału w królewskiem Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

Jego Królewska Wysokość, Wielki Książę Luksemburski:

P. E. L. BASTIN, Konsula Luksemburskiego w Paryżu;

P. Doktora PRAUM, Dyrektora Laboratorjum praktycznego bakterjologji w Luksemburgu;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksykańskich:

P. Doktora Miguel'a ZUNICA y AZCARATE;

J. Królewska Mość, Król Czarnogóry:

P. Louis'a BRUNET, Konstila Generalnego Czarnogóry w Paryżu;

P, Doktora Edwarda BINET, Naczelnego Lekarza szpitala "Quinze Vingts";

J. Królewska Mość Król Norwegji:

P. Frederic, HARTVIG, HERMAN WEDEL JARLSBERG'A, swego Posła Nadzwyczajnego, Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Prezydent Republiki Panamy:

P. Juan Antonio JIMENEZ, Chargé d'Affaires Republiki Panamy w Paryżu;

J. Królewska Mość Królowa Holandji:

P. Doktora W. P. RUYSCH, Inspektora Generalnego służby zdrowia w Holandji Południowej i Zelandji; P. Doktora C. WINKLER, emerytowanego lekarza inspektora cywilnej służby zdrowia Jawy i Madour'y;

Jego C. M. Szach Persji:

Samad Chan MOMTAZOS SALTANEH, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Prezydent Republiki Portugalskiej:

P. Doktora Antonio Augusto GONCALVES BRAGA, lekarza sanitarnego i morskiego w Lizbonie;

Jego Królewska Mość Król Rumunji:

P. Aleksandra Em. LAHOVARY, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Jego Cesarska Mość Cesarz Wszechrosyjskł:

P. Platona de WAXEL, Radcę Prywatnego, stałego Członka Rady Ministerstwa Spraw Zagranicznych i rady higjeny publicznej w cesarskiem Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;

P. Doktora FREYBERGA, Rzeczywistego Radcę Stanu, urzędnika cesarskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, przedstawiciela najwyższej komisji, ustanowionej przeciw rozszerzaniu się dżumy;

Prezydent Republiki Salvadoru:

P. Doktora S. LETONA, Konsula Generalnego Republiki Salwadoru w Paryżu;

J. Królewska Mość Król Serbji:

P. Doktora Milenko VESNITCH, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

J. Królewska Mość Król Syjamu:

P. Doktora A. MANAUD, Radcę sanitarnego Rządu Królewskiego;

J. Królewska Mość Król Szwecji:

P. hrabiego GYLDENSTOLPE, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Rada Związkowa Szwajcarska:

P. Charles Edouard LARDY, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Konfederacji Szwajcarskiej przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

J. Cesarska Mość Cesarz Turecki:

Missak EFFENDI, Ministra Pełnomocnego;

J. Wysokość Kedyw Egipski:

Joussouf Paszę SADDIK, Przedstawiciela Rządu Kedywa przy Najjaśniejszej Porcie;

i Prezydent Republiki Wschodniej Urugwaju:

P. Doktora Luis PIERA, swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Prezydencie Republiki Francuskiej;

Którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Rozdział  I.

Przepisy, obowiązujące kraje, które podpisały konwencję z chwilą gdy na ich terytorjach wystąpi dżuma, cholera lab żółta febra.

Dział  I

Notyfikacja i późniejsze informowanie innych krajów.

Art.  1.

Każdy Rząd winien niezwłocznie notyfikować innym Rządom pierwszy ustalony przypadek dżumy, cholery lub żółtej febry, który zaszedł na jego terytorjum.

Również pierwszy ustalony przypadek cholery, dżumy lub żółtej febry który zaszedł poza granicami obszarów już zakażonych, winien być niezwłocznie notyfikowany innym Rządom.

Art.  2.

Do każdej notyfikacji, przewidzianej w art. 1, należy dołączyć, albo wślad za nią jak najszybciej przesłać, następujące szczegółowe wyjaśnienia:

1. Miejscowość, w której choroba wystąpiła;

2. Data jej wystąpienia, jej pochodzenie i postać;

3. Liczba stwierdzonych przypadków choroby i zgonów;

4. Rozległość obszaru lub obszarów zakażonych;

5. W przypadku dżumy, istnienie dżumy u szczurów lub niezwykła ich śmiertelność;

6. W przypadku żółtej febry - obecność stegomya calopus;

7. Zarządzenia niezwłocznie powzięte.

Art.  3.

Notyfikacja i wyjaśnienia, przewidziane w art. 1 i 2, są kierowane do agencyj dyplomatycznych albo konsularnych w stolicy kraju zakażanego.

Rządom krajów, które w niej nie są reprezentowane, notyfikacja i wyjaśnienia winny być przesyłane bezpośrednio drogą telegraficzną.

Art.  4.

Wślad za notyfikacją i wyjaśnieniami, przewidzianemi w art. 1 i 2, są przewidziane dalsze perjodyczne komunikaty tak, ażeby Rządy stale były w posiadaniu wiadomości o przebiegu epidemji.

Komunikaty, wydawane co najmniej raz na tydzień i jak najbardziej wyczerpujące, określą w sposób więcej szczegółowy zarządzenia, powzięte w celu powstrzymania szerzenia się choroby.

W szczególności winny one wskazać: 1. zarządzenia zapobiegawcze, dotyczące inspekcji sanitarnej, albo indywidualnych oględzin lekarskich, odosobnienia i dezynfekcji; 2. zarządzenia, zastosowane do odpływających statków w celu zapobieżenia zawleczeniu choroby, a w szczególności w przypadkach, przewidzianych powyżej w art. 2 punkty 5 i 6, środki, powzięte przeciw szczurom albo komarom.

Art.  5.

Szybkie i sumienne wykonywanie powyższych przepisów ma pierwszorzędne znaczenie.

Notyfikacje mają wartość istotną tylko o tyle, o ile każdy Rząd sam zawczasu jest powiadomiony o przypadkach dżumy, cholery, żółtej febry i o przypadkach wątpliwych, zaszłych na jego terytorjum. Z tego powodu należy poszczególnym Rządom jak najusilniej zalecić, ażeby zaprowadziły obowiązkowe zgłaszanie przypadków dżumy, cholery i żółtej febry, oraz ażeby starały się posiadać wiadomości o wszelkich przypadkach niezwykłej śmiertelności wśród szczurów, szczególnie zachodzącej w portach.

Art.  6.

Pożądane jest, aby kraje sąsiadujące ze sobą zawarły specjalne porozumienia w celu zorganizowania bezpośredniej obsługi informacyjnej pomiędzy naczelnikami właściwych urzędów administracyjnych, o ile chodzi o terytorja pograniczne, albo o terytorja, utrzymujące ze sobą ścisłe stosunki handlowe.

Dział  II.

Warunki, które pozwalają ocenić, czy pewien obszar terytorjalny uważać należy za zakażony, lub już wolny od zarazy.

Art.  7.

Notyfikacja pierwszego przypadku dżumy, cholery lub żółtej febry nie pociąga za sobą stosowania do obszaru terytorialnego, na którym przypadek zaszedł, zarządzeń, przewidzianych poniżej w rozdziale II.

Jednakże, jeżeli wystąpiły dalsze niezawleczone przypadki dżumy lub żółtej febry, lub jeżeli przypadki cholery tworzą ognisko*), obszar może być uważany za zakażony.

Art.  8.

Ażeby ograniczyć zarządzenia zapobiegawcze jedynie do okolic, dotkniętych chorobą, Rządy powinny je stosować tylko do osób i przedmiotów, pochodzących z obszarów zakażonych.

Pod wyrazem "obszar" należy rozumieć część terytorjum, ściśle określoną w wyjaśnieniach, dołączonych do notyfikacji, albo wydanych wślad za nią, więc: prowincję, gubernatorstwo, powiat, departament, kanton, wyspę, gminę, miasto, dzielnicę miasta, wioskę, port, osadę, skupienie etc., bez względu na rozległość i zaludnienie tych części terytorjum.

To jednak ograniczenie do obszaru zakażonego jest dopuszczalne tylko pod wyraźnym warunkiem, że Rząd kraju zakażonego wyda zarządzenia niezbędne: 1 celem zwalczania szerzenia się epidemji, oraz 2. w przypadkach dżumy albo cholery - celem przeciwdziałania przynajmniej przez stosowanie uprzedniej dezynfekcji wywozowej przedmiotów, pochodzących z obszaru zakażonego, wymienionych W punktach 1 i 2 art. 13.

Żadne zarządzenia ograniczające nie są stosowane do osób i przedmiotów, pochodzących z obszaru zakażonego, o ile one opuściły obszar zakażony przynajmniej na pięć dni przed wybuchem epidemji.

Art.  9.

Aby pewien obszar przestał być uważany jako zakażony, niezbędne jest urzędowe stwierdzenie:

1. że nie było ani przypadku śmierci, ani nowego zachorowania na dżumę lub cholerę od pięciu dni, zaś na żółtą febrę od osiemnastu dni, licząc od chwili odosobnienia, albo od chwili śmierci lub wyzdrowienia ostatniego chorego;

2. że zostały zastosowane wszystkie środki dezynfekcyjne; nadto, że zostały wykonane w przypadku dżumy zarządzenia przeciwko szczurom, a w przypadku żółtej febry - środki ochronne przeciwko komarom.

Dział  III.

Zarządzenia w portach zakażonych, stosowane przy odejściu statków.

Art.  10.

Władza. właściwa obowiązana jest przedsięwziąć środki skuteczne:

1. ku zapobieżeniu wsiadaniu na statek osób z objawami dżumy, cholery lub żółtej febry;

2. w razie dżumy lub cholery, ku zapobieżeniu wywozowi towarów lub jakich bądź przedmiotów, uważanych przez władze za zakażone, a nie poddanych uprzednio na lądzie dezynfekcji pod nadzorem lekarza, wyznaczonego przez władzę publiczną;

3. w razie dżumy, ku zapobieżeniu przedostawaniu się na statek szczurów;

4. w razie cholery, ku czuwaniu, ażeby woda do picia, ładowana na statek, była zdrowa;

5. w razie żółtej febry, ku zapobieżeniu przenikaniu na statek komarów.

______

*) "ognisko" wtedy istnieje, gdy ukazanie się cholery poza środowiskiem pierwszego lub pierwszych zachorowań dowodzi że nic zdołano ograniczyć szerzenia się choroby tam, gdzie ona ukazała się początkowo.

Rozdział  II.

Zarządzenia ochronne w stosunku do terytorjów zakażonych.

Dział  I.

Ogłaszanie wydanych zarządzeń.

Art.  11.

Rząd każdego kraju jest obowiązany niezwłocznie ogłosić zarządzenia, które uważa za niezbędne wydać w stosunku do osób i przedmiotów, pochodzących z kraju lub obszaru zakażonego.

Ogłoszenie to komunikuje on niezwłocznie rezydującemu w jego stolicy agentowi dyplomatycznemu lub konsularnemu kraju zakażonego, jako też Międzynarodowym Radom Sanitarnym.

Jest on również obowiązany zawiadomić tą samą drogą o cofnięciu tych zarządzeń lub o zmianach, którym one podległy.

W braku agencji dyplomatycznej lub konsularnej w stolicy, zawiadomienia są kierowane wprost do Rządu kraju zainteresowanego.

Dział  II.

Towary. Dezynfekcja. Wwóz i przewóz. Bagaże.

Art.  12.

Niema towarów, które same przez się mogłyby przenieść dżumę, cholerę lub żółtą febrę. Stają się one niebezpieczne tylko wtedy, jeżeli zostały zanieczyszczone produktami dżumy lub cholery.

Art.  13.

Dezynfekcja może być stosowana tylko w przypadku dżumy lub cholery i tylko do towarów i przedmiotów, które miejscowa władza sanitarna uzna za zakażone.

Jednakże w przypadku dżumy lub cholery poniżej wymienione towary i przedmioty mogą być poddane dezynfekcji lub nawet niedopuszczone do wwozu niezależnie od wszelakiego stwierdzenia, czy są one lub nie są zakażone.

1. Bielizna osobista, starzyzna i odzież noszona (przedmioty użytku), pościel używana.

O ile przedmioty te są przewożone jako bagaże lub wskutek zmiany miejsca zamieszkania (sprzęty domowe), wwóz ich nie może być wzbroniony, lecz podlegają one postanowieniom artykułu 20.

Paczki, pozostałe po żołnierzach i marynarzach, odsyłane po ich śmierci, do ojczyzny, podlegają takim samym zarządzeniom, jak przedmioty, wymienione w pierwszym ustępie punktu 1.

2. Szmaty i gałgany, z wyjątkiem, w przypadku cholery, szmat prasowanych i przewożonych jako towar hurtownie w belach, ściągniętych obręczami.

Nie może być zabroniony wwóz świeżych odpadków, pochodzących bezpośrednio z zakładów przędzalnianych, tkackich, konfekcyjnych albo bielni; sztucznej wełny (Kunstwolle, Shoddy) i skrawków świeżego papieru.

Art.  14.

Nie podlegają zakazowi przewozu wymienione w punktach 1 i 2 poprzedniego artykułu towary i przedmioty, o ile są opakowane w ten sposób, że jakakolwiek manipulacja niemi w drodze jest niemożliwa.

Również przewóz towarów lub przedmiotów przez obszar zakażony nie powinien stanowić przeszkody dla ich wejścia do kraju przeznaczenia, jeżeli one są przewożone w ten sposób, że podczas drogi nie mogły stykać się z przedmiotami zanieczyszczonemi.

Art.  15.

Towary i przedmioty, wyszczególnione w punktach 1 i 2 artykułu 13, nie podlegają zarządzeniom prohibicyjnym przy wwozie, jeżeli będzie udowodnione władzy kraju przeznaczenia, że były one wysiane co najmniej na pięć dni przed wybuchem epidemji.

Art.  16.

Władza kraju przeznaczenia określi sposób i miejsce wykonania dezynfekcji oraz zarządzenia, mające zapewnić wytępienie szczurów, owadów i komarów. Czynności powyższe winny być wykonane tak, by o ile możności jak najmniej uszkodzić przedmioty. Starzyzna, stare szmaty, opatrunki zakażone, papiery i inne przedmioty małej wartości mogą być spalone.

Każde państwo ureguluje sprawę ewentualnego wynagrodzenia za szkody, powstałe wskutek dezynfekcji, jako też wskutek zniszczenia przedmiotów wyżej wymienionych, lub topienia szczurów, owadów i komarów.

Jeżeli z tytułu wykonywania zarządzeń, przedsięwziętych celem wytępienia na pokładzie statków szczurów, owadów oraz komarów, pobierane są przez władze sanitarną bezpośrednio czy też za pośrednictwem jakiegoś stowarzyszenia lub pewnej osoby opłaty, wysokość tych opłat winna być określona taryfą, ogłoszoną uprzednio, a ustaloną w ten sposób, ażeby z ogółu ich stosowania nie powstało źródło dochodu dla państwa lub dla administracji sanitarnej.

Art.  17.

Listy t korespondencje, druki, książki, dzienniki, papiery handlowe i t. d. (nie wliczając w to przesyłek pocztowych) nie podlegają żadnym zarządzeniom restrykcyjnym ani dezynfekcji.

O ile chodzi o żółtą febrę, przesyłki pocztowe nie podlegają żadnym ograniczeniom ani dezynfekcji.

Art.  18.

Towary, przybywające lądem lub morzem, nie mogą być zatrzymywane na granicach lub w portach.

Jedyne zarządzenia, dopuszczalne w stosunku do nich, wyszczególnione są powyżej w art. 13 i 16.

Wszelako, jeżeli towary, przybywające morzem bez opakowania lub w opakowaniach uszkodzonych, uległy w czasie podróży zakażeniu przez szczury, u których stwierdzono dżumę, i o ile towary te nie mogą być poddane dezynfekcji, zniszczenie zarazków może być zabezpieczone przez złożenie tych towarów na skład najwyżej na przeciąg dwóch tygodni.

Rozumie się, że zastosowanie ostatnio wspomnianego zarządzenia nie powinno pociągać za sobą żadnej straty czasu dla okrętu, ani nadzwyczajnych kosztów, spowodowanych brakiem składów w portach.

Art.  19.

O ile towary zostały odkażone w wykonaniu przepisów artykułu 13 lub złożone czasowo na skład, w myśl ustępu 3 artykułu 18, właściciel lub jego przedstawiciel ma prawo żądania od władzy sanitarnej, która zarządziła dezynfekcję lub złożenie na skład, świadectwa, stwierdzającego zastosowanie tych zarządzeń.

Art.  20.

Dezynfekcja brudnej bielizny, starzyzny, odzieży i przedmiotów, stanowiących część bagażu lub ruchomości (sprzęty domowe), pochodzących z obszaru zakażonego, jest uskuteczniana tylko w razie dżumy lub cholery j tylko o ile władza sanitarna uzna przedmioty te za zakażone.

Dział  III

Zarządzenia w portach i na granicach morskich.

A.

Klasyfikacja statków.

Art.  21.

Statek jest uważany za "zakażony", jeżeli na pokładzie jego przebywa chory na dżumę, cholerę lub żółtą febrę, lub jeżeli zaszedł na nim. jeden lub więcej przypadków dżumy, cholery lub żółtej febry w ciągu ostatnich siedmiu dni.

Statek jest uważany za "podejrzany", jeżeli zaszły na nim przypadki dżumy, cholery lub żółtej febry w chwili odjazdu lub podczas przejazdu, ale żaden nowy przypadek od dni siedmiu.

Statek jest uważany za "czysty", pomimo, że przybywa z, portu zakażonego, jeżeli na pokładzie nie zaszedł ani przypadek śmierci, ani zachorowania na dżumę, cholerę lub żółtą febrę, ani przed odjazdem, ani podczas przejazdu, ani w chwili przybycia.

B.

Zarządzenia, dotyczące dżumy.

Art.  22.

Statki, zakażone dżumą, podlegają następującym zarządzeniom:

1. Oględziny lekarskie;

2. Niezwłoczne wysadzanie na ląd i odosobnianie chorych;

3. Osoby, które miały styczność z chorymi, jak również i te, które władza sanitarna portu ma powód uważać za podejrzane, są o ile możności, wysadzane na ląd. Mogą one być poddane obserwacji*) albo nadzorowi**), lub wreszcie obserwacji z następczym nadzorem, jednak z zastrzeżeniem, że całkowity czas trwania tych zarządzeń nie może przekraczać pięciu dni, licząc od chwili przybycia. Władzy sanitarnej portu służy prawo zastosowania tego z wymienionych zarządzeń, które uzna za właściwsze, mając na względzie datę ostatniego przypadku choroby, stan statku i możliwości miejscowe.

4. Brudna bielizna, przedmioty użytku i rzeczy, należące do załogi***) i podróżnych, które według uznania władzy sanitarnej są uważane za zakażone, winny być odkażone.

5. Części statku, które były zajęte przez chorych na dżumę, lub które według uznania władzy sanitarnej uważane są za zakażone, winny być odkażone.

6. Odszczurzenie statku winno być dokonane przed lub po wyładowaniu towarów, unikając przytem o ile możności uszkodzenia towarów, blach i maszyn. Czynność ta winna być uskuteczniana jak najwcześniej i jak najszybciej, w żadnym razie nie powinna ona trwać dłużej, niż czterdzieści osiem godzin.

Na statkach, będących pod balastem, czynność ta winna być dokonana jak najwcześniej przed ich naładowaniem.

Art.  23.

Statki, podejrzane o dżumę, podlegają zarządzeniom, wskazanym w punktach 1, 4, 5 i 6 artykułu 22.

Oprócz tego załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu pięciu dni, licząc od daty przybycia statku. W ciągu tego czasu załodze może być wybronione wychodzenie na ląd, wyjąwszy powody służbowe.

Art.  24.

Statki, niezakażone dżumą, otrzymują niezwłocznie swobodę ruchu, niezależnie od brzmienia ich patentu.

Jedyne postępowanie, jakie władze portu przybycia mogą zastosować do tych statków, polegają na następujących zarządzeniach:

1. Oględziny lekarskie.

2. Dezynfekcja brudnej bielizny, przedmiotów użytku i innych rzeczy, należących do załogi i podróżnych, jednakże tylko w przypadkach wyjątkowych, o ile władza sanitarna ma szczególne podstawy do uważania ich za zakażone.

3. Władza sanitarna może poddać statki, przybywające z portu zakażonego, odszczurzeniu przed lub po wylądowaniu towarów; zarządzenie to jednakże nie może być traktowane jako przepis ogólnie obowiązujący. Czynność ta winna być dokonana jak najwcześniej i jak najszybciej, w żadnym zaś razie nie powinna ona trwać dłużej, niż dwadzieścia cztery godziny, unikając przytem tamowania ruchu podróżnych i załogi miedzy statkiem a lądem oraz, o ile możności, uszkodzenia towarów, blach i maszyn. Na statkach, bodących pod balastem, jeżeli zajdzie potrzeba, należy przystąpić do tej czynności jak najwcześniej i przeprowadzić ją jak najszybciej, a w każdym razie przed naładowaniem.

Załoga i podróżni nogą być poddani nadzorowi nie dłużej, niż w ciągu pięciu dni, licząc od daty wyjazdu statku z portu zakażonego. Załodze również ma tan sam przeciąg czasu może być wzbronione wychodzenie na ląd, wyjąwszy z powodów służbowych.

Właściwa władza portu przybycia może zawsze zażądać od lekarza statku, lub w braku lekarza od kapitana statku, wydania pod przysięgą zaświadczenia, stwierdzającego, że na statku nic zaszedł przypadek dżumy od czasu jego wyjazdu i że nie ustalono na nim niezwykłej śmiertelności wśród szczurów.

______

*) Wyraz "obserwacja" oznacza: odosobnienie podróżnych albo na pokładzie statku, albo w portowej stacji sanitarnej, zanim uzyskają prawo swobody ruchów.

**) Wyraz "nadzór" oznacza, że podróżni nie są odosobnieni, lecz otrzymują bezzwłocznie prawo swobody ruchów, jednak są zgłaszani u władz miejscowości, do których się udają, gdzie podlegają badaniu lekarskiemu dla stwierdzenia ich stanu zdrowia.

***) Wyraz "załoga" dotyczy osób, które należą lub należały do załogi lub personelu służbowego na statku, wliczając w to kucharzy, kelnerów, kawiarzy etc.

W tym sensie należy rozumieć ten wyraz, ilekroć on jest użyty w niniejszej konwencji.

Art.  25.

Jeżeli na statku niezakażonym stwierdzono drogą badania bakteriologicznego szczury, dotknięta dżuma, lub też gdy stwierdzono niezwykłą śmiertelność wśród tych gryzoniów, należy zastosować następujące zarządzenia:

I. Statki ze szczurami, dotkniętemi dżumą:

a) oględziny lekarskie;

b) odszczurzenie powinno nastąpić przed lub po wyładowaniu towarów, unikając, o ile możności, uszkodzenia towarów, blach i maszyn. Czynność ta winna być przeprowadzona jak najwcześniej i jak najszybciej, a w żadnym razie nie powinna trwać dłużej, niż czterdzieści osiem godzin. Statki, będące pod balastem, podlegają tej procedurze jak najwcześniej i jak najśpieszniej, a w każdym razie przed załadowaniem towarów;

c) części statku i przedmioty, które miejscowa władza sanitarna uzna za zakażone, podlegają odkażeniu;

d) podróżni i załoga mogą być poddani nadzorowi, który nie może przekraczać 5 dni, licząc od daty przybycia.

II. Statki, na których została stwierdzona niezwykła śmiertelność wśród szczurów:

a) oględziny lekarskie;

b) zbadanie szczurów na dżumę będzie dokonane jak najwcześniej i jak najśpieszniej;

c) jeżeli odszczurzenie jest uznane za konieczne, będzie ono dokonane na warunkach wyżej wskazanych dla statków ze szczurami, dotkniętemi dżumą;

d) do chwili usunięcia wszelkiego podejrzenia podróżni i załoga mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu 5 dni, licząc od daty przybycia.

Art.  26.

Zaleca się, aby statki poddawane były perjodycznemu odszczurzeniu przynajmniej raz na sześć miesięcy. Władza sanitarna portu, gdzie było dokonane odszczurzenie, wystawia kapitanowi, właścicielowi statku lub jego ajentowi na każdorazowe żądanie zaświadczenie, wskazujące datę tej czynności, port, w którym ona była dokonania dotyczącą technikę.

Zaleca się, by władze sanitarne portów, do których zawijają statki, stosujące perjodyczne odszczurzenie, liczyły się z zaświadczeniami wyżej wspomnianemi przy rozważaniu zarządzeń, które należy powziąć, a mianowicie co do przepisów art. 24, Nr. 3, ustęp 2.

C.

Zarządzenia, dotyczące cholery.

Art.  27.

Statki, zakażone cholerą, podlegają następującym zarządzaniom:

1. Oględziny lekarskie;

2. Niezwłoczne wysadzenie na ląd i odosobnienie chorych;

3. Pozostałe osoby mogą być również wysadzone na ląd i poddane obserwacji lub nadzorowi, których okres trwania będzie uzależniony od stanu sanitarnego statku i od daty ostatniego zachorowania, nie może jednak przekraczać pięciu dni, licząc od daty przybycia statku; pod warunkiem nieprzekroczenia powyższego terminu władza sanitarna może w miarę potrzeby wdrożyć badanie bakterjologiczne.

4. Brudna bielizna, przedmioty użytku i należące do załogi lub podróżnych rzeczy, uznane przez portową władzę sanitarną za zakażone, podlegają dezynfekcji.

5. Części statku, które były zamieszkane przez chorych na cholerę, lub które przez władzę sanitarną są uznane za zakażone, podlegają dezynfekcji.

6. Jeżeli przeznaczony do picia zapas wody na statku jest uznany za podejrzany, należy go po odkażeniu wylać i zastąpić w miarę potrzeby wodą dobrą.

Władza sanitarna może zakazać wylewania w portach wody balastowej (water-ballast), zaczerpniętej w porcie zakażonym, o ile nie została ona odkażona uprzednio.

Może być nakazane wpuszczanie albo wyrzucanie do wody portu wydalin ludzkich lub ścieków ze statku bez poprzedniego ich odkażenia.

Art.  28.

Statki, podejrzane o cholerę, podlegają zarządzeniom, zawartym, w punktach 1, 4, 5 i 6 artykułu 27.

Załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, który nie powinien przekraczać pięciu dni, licząc od dnia przybycia statku. Zaleca się, aby na ten sam przeciąg czasu wzbronione było wyładowywanie załogi, z wyjątkiem przyczyn służbowych.

Władza sanitarna może w razie potrzeby zarządzić badania bakteriologicznie, o ile przez to nie doznałyby obostrzenia zarządzenia, przewidziane w ustępie poprzednim.

Władza sanitarna może zabronić wypuszczenia w portach czerpanej w porcie zakażonym wody balastowej (water-ballast), o ile nie została ona uprzednio odkażona.

Art.  29.

Statki, niezakażone cholerą, uzyskują natychmiast swobodę ruchów niezależnie od brzmienia ich patentu.

Jedyne postępowanie, jakie może do nich zastosować władza portu przybycia, zawarte jest w zarządzeniach, przewidzianych w punktach 1, 4 i 6 artykułu 27.

Władza sanitarna może zabronić wypuszczenia w portach czerpanej w porcie zakażonym wody balastowej (water-ballast), o ile nie została ona uprzednio odkażona.

Załoga i podróżni mogą co do ich stanu zdrowia być poddani nadzorowi, który nie powinien przekroczyć pięciu dni, licząc od daty wypłynięcia statku z portu zakażonego.

Zaleca się, aby na ten sam przeciąg czasu wzbronione było wyładowywanie załogi, z wyjątkiem z przyczyn służbowych.

Właściwa władza portu przybycia może zawsze zażądać od lekarza statku, lub w braku lekarza, od kapitana statku świadectwa, stwierdzającego pod przysięgą, że od czasu wyjazdu nie zaszedł na statku przypadek cholery.

D.

Zarządzenia, dotyczące żółtej febry.

Art.  30.

Statki, zakażone żółtą febrą, podlegają następującym zarządzeniom:

1. Oględziny lekarskie.

2. Chorzy są wysadzeni na ląd w warunkach, zabezpieczających ich od ukąszeń komarów i są należycie izolowani.

3. Pozostałe osoby mogą być również wysadzone na ląd i poddane obserwacji lub nadzorowi, który nie przekroczy sześciu dni, licząc od daty przybycia.

4. Statki winny zarzucić kotwicę w miarę możności na 200 metrów od wybrzeża.

5. Jeżeli to jest możliwe, należy przystąpić do tępienia komarów na statku przed wyładowaniem towarów. Zaś w razie niemożności należy przedsięwziąć wszelkie potrzebne środki, celem uniknięcia zakażenia personelu, zajętego przy wyładowaniu. Personel ten podlega nadzorowi na okres, który nie może przekraczać sześciu dni, licząc od chwili zaprzestania pracy na statku.

Art.  31.

Statki, podejrzane o żółtą febrę, podlegają zarządzeniom, wskazanym w punktach 1, 4 i 5 artykułu poprzedniego.

Oprócz tego załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu sześciu dni, licząc od daty przybycia statku.

Art.  32.

Statki, niezakażone żółtą febrą, otrzymują swobodę ruchów niezwłocznie po oględzinach lekarskich, niezależnie od brzmienia ich patentu.

Art.  33.

Zarządzenia, przewidziane w art. 30 i 31, dotyczą tylko krajów, w których żyje stegomya. W innych krajach są one stosowane w zakresie, który władza sanitarna uzna za niezbędny.

E.

Postanowienia wspólne dla wszystkich trzech chorób.

Art.  34.

Przy stosowaniu zarządzeń, wskazanych w artykułach od 22 do 33, władza właściwa będzie brała pod uwagę obecność lekarza i przyrządów do odkażania (kamery dezynfekcyjne) na statkach, wymienionych powyżej trzech kategoryj.

O ile chodzi o dżumę, zwróci ona uwagę również na obecność na statku przyrządów do tępienia szczurów.

Władze sanitarne państw, któreby zechciały wejść ze sobą w dotyczące porozumienie, będą mogły zwolnić od oględzin lekarskich i od innych zarządzeń statki niezakażone, posiadające na pokładzie lekarza, delegowanego specjalnie przez ich kraje.

Art.  35.

Zarządzenia, specjalne, a o ile chodzi o cholerę, badania bakteriologiczne, mogą być stosowane do każdego statku, ujawniającego złe warunki higjeniczne, lub do statków przeładowanych.

Art.  36.

Każdy statek, który nie chce poddać się zobowiązaniom, włożonym nań przez władzę portową na podstawie postanowień niniejszej konwencji, może swobodnie powrócić na morze.

Może on otrzymać pozwolenie wyładowania towarów po zastosowaniu niezbędnych środków ostrożności, a mianowicie:

1. Odosobnienie statku, załogi i podróżnych;

2. O ile chodzi o dżumę: zażądanie informacji co do niezwykłej śmiertelności wśród, szczurów.

3. O ile chodzi o cholerę: zamianę posiadanego na statku zasobu podejrzanej wody do picia na wodę dobrą.

Również może mu być dozwolone wysadzić na ląd podróżnych, którzy tego zażądają, pod warunkiem, że poddadzą się oni zarządzeniom, wydanym przez władzę miejscową.

Art.  37.

Pochodzące z miejscowości zakażonej statki, uprzednio poddane w dostatecznej mierze zarządzeniom sanitarnym w porcie, który należy do jednego z krajów, uczestniczących w konwencji, nie będą podlegały tym zarządzeniom powtórnie po ich przybyciu do portu nowego bez względu na to, czy należy on lub nie należy do tego samego kraju, o ile od owego czasu nie zaszedł wypadek, pociągający za sobą stosowanie zarządzeń sanitarnych, powyżej przewidzianych, i o ile statki nie zawinęły do portu zakażonego.

Nie jest uważane jako zawinięcie do portu zakażonego, jeżeli statek, który się nie komunikował z lądem stałym, jedynie wysadza na ląd podróżnych i ich bagaże oraz pocztę, lub tylko przyjmuje na pokład pocztę lub podróżnych z bagażem albo bez niego, którzy nie mieli styczności ani z tym portem, ani z jakimkolwiek bądź obszarem zakażonym.

O ile chodzi o żółtą febrę, statek winien oprócz tego trzymać się możliwie daleko od brzegu, co najmniej w odległości 200 m, żeby zapobiec wtargnięciu komarów.

Art.  38.

Władza portu, która stosuje zarządzenia sanitarne, wydaje kapitanowi, właścicielowi statku lub jego agentowi, na każde żądanie świadectwo, wyszczególniające zarządzenia i powody, dla których zostały one zastosowane.

Art.  39.

Podróżni, przybywający statkiem zakażonym, mają możność żądania od portowej władzy sanitarnej świadectwa, wskazującego datę ich przybycia i zarządzenia, którym zostali oni poddani wraz z ich bagażem.

Art.  40.

Statki handlowe żeglugi przybrzeżnej będą podlegały przepisom specjalnym, ustanowionym za wspólną zgodą krajów zainteresowanych.

Art.  41.

Rządy państw nadbrzeżnych, leżących nad tem samem morzem, biorąc pod uwagę swoje specjalne położenie, oraz chcąc uczynić przewidziane przez konwencję zarządzenia sanitarne więcej skutecznemi, a jednocześnie mniej uciążliwemi, mogą zawierać między sobą układy odrębne.

Art.  42.

Pożądane jest, ażeby liczba portów, wyposażonych dostatecznie w organizację i urządzenia, wystarczające do przyjęcia statku, niezależnie od jego stanu sanitarnego, w każdem państwie odpowiadały rozmiarów jego handlu i żeglugi. W każdym razie, nie uszczuplając przysługującego Rządom prawa porozumienia się. celem zorganizowania wspólnych stacyj sanitarnych, każdy kraj powinien, zaopatrzyć przynajmniej jeden z portów wybrzeża każdego ze swych mórz w taką organizację i urządzenia.

Oprócz tego zaleca się wszystkie wielkie porty żeglugi morskiej tak wyposażyć, ażeby w nich przynajmniej statki niezakażone z chwilą ich przybycia mogły być poddane przepisanym zarządzeniom sanitarnym i nie były odsyłane w tym celu do innego portu.

Rządy ogłoszą porty, które u nich są otwarte dla osób i przedmiotów, przybywających z portów, zakażonych dżumą, cholerą lub żółtą febrą, a w szczególności porty, otwarte dla statków zakażonych i podejrzanych.

Art.  43.

Zaleca się, ażeby w wielkich portach żeglugi morskiej zostały wprowadzone:

a) regularna służba lekarsko - portowa i stały nadzór lekarski nad stanem sanitarnym załóg i ludności portu,

b) środki do przewozu chorych i pomieszczenia, przystosowane do ich odosobnienia, jak również do obserwowania osób podejrzanych,

c) urządzenia, potrzebne dla dokonywania skutecznego odkażania i pracownie bakteriologiczne,

d) urządzenia, dostarczające niepodejrzanej wody do picia na użytek portu, tudzież zastosowanie takiego systemu usuwania odpadków i śmieci, któryby dawał możliwie największą gwarancję bezpieczeństwa.

Art.  44.

Zaleca się również Państwom układającym się, ażeby przy stosowaniu zarządzeń sanitarnych do podróżnych i przedmiotów, pochodzących z danego kraju, brały pod uwagą zarządzenia, jakie kraj ów przedsięwziął celem zwalczania chorób zakaźnych i zapobieżenia ich zawleczeniu do innych krajów.

Dział  IV.

Zarządzenia na granicach lodowych. Podróżni. Koleje żelazne. Strefy pograniczne. Drogi rzeczne.

Art.  45.

Nie należy urządzać kwarantann lądowych.

Jedynie osoby z objawami dżumy, cholery lub Żółtej febry mogą być zatrzymywane na granicach.

Zasada ta nie wyklucza prawa, przysługującego każdemu państwu, zamknięcia w razie potrzeby części swoich granic.

Art.  46.

Ważne jest, aby podróżni podlegali pod względem ich stanu zdrowia dozorowi ze strony personelu kolejowego.

Art.  47.

Interwencja lekarska ogranicza się do oględzin podróżnych i do udzielenia pomocy chorym. O ile oględziny te są dokonywane, winny one być możliwie połączone z rewizją celną tak, ażeby podróżni byli zatrzymywani jak najkrócej. Jedynie osoby, widocznie niezdrowe, są poddawane dokładnemu badaniu lekarskiemu.

Art.  48.

Byłoby z największym pożytkiem, ażeby podróżni, przybywający z miejscowości zakażonej, z chwilą, gdy staną na miejscu przeznaczenia, poddawani byli nadzorowi, który, licząc od daty wyjazdu, nie powinienby przekraczać dni pięciu w przypadkach dżumy lub cholery, a dni sześciu w przypadku żółtej febry.

Art.  49.

Rządy zastrzegają sobie prawo stosowania specjalnych zarządzeń do pewnych kategoryj osób, w szczególności do cyganów i włóczęgów, jak również do emigrantów i do osób, podróżujących lub przekraczających granicę gromadnie.

Art.  50.

Wagony, przeznaczone do przewożenia podróżnych, poczty i bagażów, nie mogą być zatrzymywane na granicach. Jeżeli się zdarzy, że taki wagon uległ zakażeniu, lub że w nim przebywał chory na dżumę lub cholerę, winien on być odczepiony od pociągu, celem jak najszybszego odkażenia.

W ten sam sposób należy postępować z wagonami towarowemi.

Art.  51.

Zarządzenia, dotyczące przekraczania granicy przez personel pocztowy lub kolejowy, należą do zakresu zainteresowanych administracyj. Winny one być ujęte w sposób, niestwarzający przeszkód dla wykonywania służby.

Art.  52.

Regulowanie handlu pogranicznego i związanych z nim zagadnień, jak również stosowanie wyjątkowych środków nadzorczych, winny być pozostawione specjalnym porozumieniom Państw, graniczących ze sobą.

Art.  53.

Do rządów Państw, posiadających wspólną granicę wodną, należy regulowanie drogą porozumień specjalnych postępowania sanitarnego na drogach rzecznych.

CZĘŚĆ  II.

POSTANOWIENIA SPECJALNE DLA KRAJÓW WSCHODNICH I DALEKIEGO WSCHODU.

Dział  I.

Zarządzenia w portach zakażonych względem statków odjeżdżających.

Art.  54.

Każda osoba, wliczając w to ludzi, należących do załogi, udająca się w podróż na statku, w chwili wsiadania winna na lądzie podczas dnia, w okresie czasu do lego niezbędnym, być poddana badaniu osobistemu przez lekarza, delegowanego przez władzę publiczną. Władza konsularna, pod której opieką stoi statek, ma prawo być obecna przy tem badaniu.

Jako odchylenie od tego postanowienia dopuszczalne są w Aleksandrji i Port-Saidzie oględziny lekarskie na pokładzie, jeżeli miejscowa władza sanitarna uzna to za wskazane, z zastrzeżeniem, że podróżni 3-ej klasy nie będą już mogli opuścić pokładu. Te oględziny lekarskie mogą odbywać się i w nocy, o ile chodzi o podróżnych 1 i 2 klasy, lecz nie o ile chodzi o podróżnych 3 klasy.

Dział  II.

Zarządzenia względem zwykłych statków, przybywających z północnych portów zakażonych, przy zgłoszeniu ich wejścia do Kanału Sueskiego i do portów egipskich.

Art.  55.

Zwykłe statki niezakażone, przybywające z portu zakażonego dżumą lub cholerą z Europy lub zlewiska Morza Śródziemnego i zgłaszające się w celu przepłynięcia Kanału Sueskiego, uzyskują prawo przejścia pod kwarantanną. Odbywają one swą podróż dalej, podlegając obserwacji pięciodniowej.

Art.  56.

Zwykłe statki niezakażone, zamierzające przybić do lądu w Egipcie, mogą zatrzymać się w Aleksandrji lub Port-Saidzie, gdzie podróżni dokończą pięciodniowy okres obserwacyjny, albo na pokładzie, albo leż na stacji sanitarnej, stosownie do decyzji miejscowej władzy sanitarnej.

Art.  57.

Zarządzenia, którym będą poddane statki zakażone lub podejrzane, przybywające z portu zakażonego dżumą lub cholerą, z Europy lub z wybrzeży Morza Śródziemnego i zamierzające przybić do lądu w jednym z portów egipskich lub przepłynąć kanał Sueski, będą określone przez Radę Sanitarną Egipską, stosownie do postanowień niniejszej konwencji.

Przepisy, zawierające te zarządzenia, aby otrzymać moc wykonawczą winny być przyjęte przez Mocarstwa, reprezentowane w Radzie; ustalą one sposób postępowania względem statków, podróżnych i towarów i winny być przedłożone w możliwie jak najkrótszym czasie.

Dział  III.

Zarządzenia na Morzu Czerwonem.

A.

Zarządzania względem statków zwykłych, przybywających z Południa do portów Morzą Czerwonego lub płynących w kierunku Morza Śródziemnego.

Art.  58.

Niezależnie od przepisów ogólnych, zawartych w dziale III rozdziału 2 części I, a dotyczących klasyfikacji i przepisów dla statków zakażonych, podejrzanych lub niezakażonych, przepisy specjalne, zawarte w poniższych artykułach, mogą być zastosowane do zwykłych statków, przybywających z Południa i wpływających na Morze Czerwone.

Art.  59.

Statki niezakażone powinny wykazać, że dopełniły lub będą zmuszone dopełnić całkowitą pięciodniową obserwacje, licząc od chwili ich odjazdu z ostatniego portu zakażonego.

Będą one mogły przepłynąć Kanał Sueski pod kwarantanną i wpłynąć na Morze Śródziemne, podlegając w dalszym ciągu wyżej wspomnianej pięciodniowej obserwacji. Statki, posiadające lekarza i kamerę dezynfekcyjną, nie będą obowiązane poddać się dezynfekcji przed przepłynięciem pod kwarantanną.

Art.  60.

Statki podejrzane będą traktowane w sposób niejednolity, zależnie od tego, czy mają lub me na pokładzie lekarza i przyrząd do odkażania (kamerę dezynfekcyjną).

a) Statki posiadające lekarza i przyrząd do odkażania (kamerę dezynfekcyjną), wypełniające warunki wymagane, mogą przepłynąć przez Kanał Sueski pod kwarantanną, stosując się do regulaminu, dotyczącego przejazdu.

b) Inne statki podejrzane, niemające na pokładzie lekarza i przyrządu do odkażania (kamery dezynfekcyjnej), zanim będą dopuszczone do przepłynięcia Kanału pod kwarantanną, zostaną zatrzymane w Suezie lub u Źródeł Mojżesza przez czas, potrzebny do wykonania przepisanych zabiegów dezynfekcyjnych, oraz dla stwierdzenia stanu sanitarnego statku.

Jeśli chodzi o statki pocztowe lub statki, przeznaczone specjalnie do przewozu podróżnych, nieposiadające przyrządu do odkażania (aparat parowy), ale mające na pokładzie lekarza, to, o ile władza miejscowa upewni się na podstawie stwierdzenia urzędowego, że zarządzenia asenizacyjne i dezynfekcyjne zostały odpowiednio uskutecznione czy to w chwili wyjazdu, czy też w czasie podróży, przejazd pod kwarantanną jest dozwolony.

Jeśli chodzi o statki pocztowe lub statki, przeznaczone specjalnie do przewozu podróżnych, nieposiadające przyrządu do odkażania (kamery dezynfekcyjnej), ale mające na pokładzie lekarza, to, o ile ostatni przypadek dżumy lub cholery zaszedł wcześniej, niż przed siedmiu dniami, i jeżeli stan sanitarny statku jest zadawalający może w Suezie być udzielona swoboda ruchów, po zakończeniu przepisanych regulaminem procedur.

Jeżeli statek odbył podróż, trwającą mniej, niż siedem dni, w sianie niezakażonym, podróżni, jadący do Egiptu, są wysadzeni na ląd w zakładzie, wskazanym przez Radę Aleksandryjska i odosobnieni na przeciąg czasu, niezbędny do uzupełnienia pięciodniowej obserwacji. Ich brudna bielizna i przedmioty użytku są poddane dezynfekcji. Poczem uzyskują oni wolność ruchu.

Statki, które w stanie niezakażonym odbyły podróż, trwającą krócej niż siedem dni t które proszą o swobodę ruchu w stosunku do Egiptu, są zatrzymywane w zakładzie, wskazanym przez Radę Aleksandryjską na przeciąg czasu, potrzebny do dopełnienia pięciodniowej obserwacji; podlegają one zarządzeniom regulaminu, dotyczącego statków podejrzanych.

Jeżeli dżuma lub cholera ujawniła się wyłącznie wśród załogi, to dezynfekcji podlega tylko jej brudna bielizna, ta jednak bezwzględnie wszystka, tudzież i pomieszczenia załogi.

Art.  61.

Statki zakażone dzielą się na: statki, posiadające lekarza i przyrząd do odkażania (kamerę dezynfekcyjną), i statki bez lekarza i bez przyrządu do odkażania (kamery dezynfekcyjnej).

a) Statki bez lekarza i bez przyrządu do odkażania (kamery dezynfekcyjnej) będą zatrzymywane przy Źródłach Mojżesza*); osoby z objawami dżumy lub cholery są wysadzane na ląd i odosabniane w szpitalu. Przeprowadzona jest całkowita dezynfekcja. Inni podróżni są wysadzani na ład i podlegają odosobnieniu w grupach możliwie małych w ten sposób, ażeby całość nie dzieliła losu poszczególnej grupy w razie wystąpienia dżumy lub cholery. Brudna bielizna, przedmioty użytku, odzież załogi i podróżnych podlegają dezynfekcji zarówno jak i statek.

Rozumie się, że nie chodzi o wyładowanie towarów, lecz jedynie o dezynfekcję tej części statku, która została zakażona.

Podróżni pozostają na przeciąg pięciu dni w zakładzie, wskazanym przez morską i kwarantannową Radę Sanitarną Egiptu. Jeżeli od czasu ostatnich przypadków dżumy lub cholery upłynęło już kilka dni, okres czasu odosobnienia zostaje skrócony. Długość tego okresu będzie uzależniona od daty wyzdrowienia, śmierci lub odosobnienia ostatniego chorego. Tak więc, jeżeli ostatni przypadek dżumy lub cholery zakończył się przed sześciu dniami wyzdrowieniem lub śmiercią, albo jeżeli ostatni chory jest już odosobniony od sześciu dni, obserwacja trwać będzie jeden dzień; jeżeli upłynął tylko okres pięciu dni - obserwacja będzie trwała dwa dni; jeżeli upłynęły tylko cztery dni - obserwacja będzie trwała trzy dni; jeżeli upłynęły tylko trzy dni - obserwacja będzie trwała cztery dni; jeżeli upłynęły tylko dwa dni lub jeden dzień, obserwacja będzie trwała pięć dni.

b) Statki, mające lekarza i przyrząd do odkażania (kamerę dezynfekcyjną), zatrzymywane są a Źródeł Mojżesza. Lekarz statku winien oświadczyć pod przysięgą, które osoby na pokładzie przedstawiają objawy dżumy lub cholery. Chorzy ci są wysadzani na ląd i odosabniani.

Po wysadzeniu na ląd tych chorych brudna bielizna pozostałych podróżnych, którą władza sanitarna uzna za niebezpieczną, jak również i załogi, podlega dezynfekcji na statku.

Jeżeli dżuma lub cholera ujawniła się wyłącznie wśród załogi, dezynfekcji podlega tylko brudna bielizna załogi, oraz bielizna w pomieszczeniach załogi.

Lekarz statku winien również wskazać pod przysięgą część lub przedział statku oraz oddział szpitala, gdzie chory lub chorzy zostali przeniesieni. Winien on również pod przysięgą wskazać osoby, które się stykały z chorym na dżumę lub cholerę, poczynając od pierwszych objawów chorobowych, czy to przez zetknięcie się bezpośrednie, czy też przez zetknięcie się z przedmiotami, które mogły być zakażone. Tylko te osoby będą uważane za podejrzane.

Część albo przedział statku i oddział szpitala, gdzie chory lub chorzy byli przeniesieni, podlegają całkowitej dezynfekcji. Pod wyrazem "część" statku rozumie się kajutę chorego, kajuty przyległe, korytarz przy tych kajutach, pokład, te części pokładu, na których chory lub chorzy przebywali.

W razie niemożności zdezynfekowania części lub przedziału statku, zajmowanego przez osoby, chore na dżumę lub cholerę, bez uprzedniego wysadzenia na ląd osób, uznanych za podejrzane, osoby te winny być umieszczone na innym okręcie, wyznaczonym specjalnie do tego celu, lub po wysadzeniu na ląd umieszczone w zakładzie sanitarnym bez zetknięcia się z chorymi, których należy umieścić w szpitalu.

Długość tego okresu czasu przebywania na statku lub na lądzie celem odkażenia winna być możliwie jak najkrótsza i nie przekraczać dwudziestu czterech godzin.

Osoby podejrzane są bądź na ich statku, bądź na statku do tego wyznaczonym poddane obserwacji, której czas trwania wahać się będzie zależnie od przypadków chorób i w myśl postanowień, przewidzianych w 3 ustępie lit. a).

Czas, zużyty na przepisane regulaminem czynności, zalicza się do okresu obserwacyjnego.

Jeżeli władza sanitarna uzna to za możliwe, przejazd pod kwarantanną może być dozwolony przed upływem wyżej wyznaczonych terminów. W każdym razie będzie on dozwolony po przeprowadzeniu dezynfekcja, jeżeli statek pozostawi oprócz swych chorych również i osoby, wyżej wymienione jako "podejrzane".

Kamera dezynfekcyjna, ustawiona na pontonie, może przybić do statku w celu przyśpieszenia czynności dezynfekcyjnych.

Statki zakażone, żądające swobody ruchu w stosunku do Egiptu, zatrzymywane są u Źródeł Mojżesza na pięć dni; podlegają one nadto tym samym zarządzeniom, jakie są stosowane do statków zakażonych, przybywających do Europy.

______

*) Chorzy są wysadzeni na ląd możliwie przy Źródłach Mojżesza; inne osoby mogą być poddane obserwacji na jednej ze stacyj sanitarnych, wyznaczonych przez morską kwarantannową Radę Sanitarną Egiptu (lazaret pilotów).

B.

Zarządzenia względem zwykłych statków, przybywających t portów zakażonych Hedżasu w okresie pielgrzymek.

Art.  62.

W okresie pielgrzymek do Mekki, jeżeli dżuma lub cholera grasuje w Hedżasie, statki, przybywające z Hedżasu lub z jakiejkolwiek innej części wybrzeża arabskiego Morza Czerwonego, nie przyjąwszy na pokład pielgrzymów lub podobnych zbiorowisk, i o ile na ich pokładzie w czasie podróży nie zaszedł żaden przypadek podejrzany, zaliczane są do kategorji zwykłych statków podejrzanych. Podlegają one zarządzeniom zapobiegawczym i postępowaniu, nakazanemu względem tych statków.

O ile płyną do Egiptu, podlegają one w zakładzie sanitarnym, wskazanym przez morską i kwarantannową Radę Sanitarną, obserwacji w przeciągu pięciu dni, licząc od daty odejścia statku zarówno w razie cholery, jak i dżumy. Nadto podlegają one wszystkim zarządzeniom, przepisanym dla statków podejrzanych (dezynfekcja etc.) i dopiero po dokonaniu oględzin lekarskich z wynikiem pomyślnym dopuszczone są do wolnej żeglugi.

Rozumie się, że o ile na statkach w czasie podróży zaszły przypadki podejrzane, obserwacja winna się odbyć u Źródeł Mojżesza i trwać będzie pięć dni niezależnie od tego, czy chodzi o dżumę, czy o cholerę.

Dział  IV.

Organizacja nadzoru i dezynfekcji w Suezie i u Źródeł Mojżesza.

Art.  63.

Oględziny lekarskie, przewidziane przez regulamin, dokonywane są na każdym statku, przybywającym do Suezu, przez jednego lub kilku lekarzy stacji; odbywają się one w porze dziennej dla osób i przedmiotów, pochodzących z portów, zakażonych dżumą lub cholerą. Mogą one odbywać się nawet nocą na statkach, które nadchodzą, celem przejazdu przez Kanał, jeżeli statki te są oświetlone elektrycznością, oraz ilekroć miejscowa władza sanitarna ma pewność, że warunki oświetlenia są dostateczne.

Art.  64.

Liczba lekarzy na stacji w Suezie wynosi najmniej siedmiu; jeden z nich jest lekarzem naczelnym, sześciu - ordynującymi. Powinni oni posiadać dyplom prawomocny i są wybierani przeważnie z pośród lekarzy, którzy odbyli specjalne praktyczne studja z epidemjologji i bakterjologji. Mianuje ich Minister Spraw Wewnętrznych na wniosek morskiej i kwarantannowej Rady Sanitarnej Egiptu. Otrzymują oni płacę, która, poczynając od ośmiu tysięcy franków, stopniowo może być podniesiona do dwunastu tysięcy franków dla wspomnianych sześciu lekarzy i od dwunastu do piętnastu tysięcy dla lekarza naczelnego.

Gdyby obsługa lekarska była jeszcze niedostateczna, można byłoby uciec się do współpracy lekarzy marynarki rozmaitych państw; lekarze ci zostaliby podporządkowani władzy lekarza naczelnego stacji sanitarnej.

Art.  65.

Oddział straży sanitarnej ma za zadanie zapewnić nadzór i wykonanie zarządzeń zapobiegawczych, stosowanych w Kanale Sueskim, w zakładzie u Źródeł Mojżesza i w Tor.

Art.  66.

Oddział ten składa się z dziesięciu strażników.

Rekrutuje się on z pomiędzy dawnych podoficerów armji i marynarki europejskich i egipskich.

Strażnicy, po stwierdzeniu ich kompetencji przez Radę, są mianowani w sposób, przewidziany w artykule 14 dekretu Kedywa z dnia 19 czerwca 1893 r.

Art.  67.

Strażnicy dzielą się na dwie klasy:

1-a klasa obejmuje czterech strażników;

2-a klasa obejmuje sześciu strażników.

Art.  68.

Roczna płaca, przyznana strażnikom, wynosi:

dla 1-ej klasy od 160 F. Eg do 200 F. Eg.;

dla 2-ej klasy od 120 F. Eg. do 168 F. Eg.,

ze stopniowem podwyższeniem aż do osiągnięcia tego maximum.

Art.  69.

Strażnicy posiadają atrybucje agentów siły publicznej z prawem pociągania do odpowiedzialności w razie przekroczenia przepisów sanitarnych.

Są oni poddani rozkazom bezpośrednim dyrektora Urzędu w Suezie lub w Tor.

Dział  V.

Przejazd przez Kanał Sueski pod kwarantanną.

Art.  70.

Władza sanitarna Suezu udziela pozwoleń na przejazd pod kwarantanną. Rada winna być o tem niezwłocznie zawiadomiona.

W przypadkach wątpliwych decyduje Rada.

Art.  71.

Z chwilą, gdy pozwolenie, przewidziane w poprzednim artykule, zostało udzielone, wysłany zostaje telegram do władzy, wyznaczonej przez każde Mocarstwo. Wysłanie telegramu dokonane jest na koszt statku.

Art.  72.

Każde Mocarstwo wyda postanowienia karne przeciw statkom, które, zbaczając z linji, wskazanej przez kapitana, przybiją nieprawidłowo do jednego z portów na terytorjum tegoż Mocarstwa. Wyjątek stanowią wypadki siły wyższej i przymusowej przerwy w podróży.

Art.  73.

Podczas wywiadu kapitan jest obowiązany oświadczyć, czy ma na pokładzie palaczy pochodzenia krajowego, lub służących za wynagrodzeniem jakiego bądź rodzaju, niewniesionych na listę załogi lub do dotyczącego specjalnego regestru.

Następujące zwłaszcza pytania zadawane są kapitanom wszystkich statków, przybywających do Suezu z Południa. Odpowiadają oni na to pod przysięgą:

"Czy ma Pan służbę pomocniczą: palaczów lub innego rodzaju służących, niewpisanych na listę załogi lub do specjalnego regestru. Jakiej są oni narodowości? Gdzie Pan ich przyjął na statek?".

Lekarze sanitarni obowiązani są upewnić się o obecności tego personelu pomocniczego i jeżeli stwierdzą, że niektórych z nich brak, winni starannie dociekać przyczyny nieobecności.

Art.  74.

Urzędnik sanitarny i dwaj strażnicy sanitarni udają się na pokład. Winni oni towarzyszyć statkowi aż do Port-Saidu, mając za zadanie zapobiegać komunikowaniu się i czuwać nad wykonaniem przepisanych zarządzeń podczas przepływania Kanału.

Art.  75.

Zabrania się dokonywania wszelkiego ładowania lub wyładowania i przeładowania z jednego statku na drugi podróżnych lub towarów podczas przepływania Kanału od Suezu do Port-Saidu.

Jednakże w Port-Saidzie podróżni mogą wsiąść na statek pod kwarantanną.

Art.  76.

Statki, przepływające pod kwarantanną, winny wykonać przejazd od Suezu do Port-Saidu bez zatrzymywania się.

W razie wpadnięcia na mieliznę lub konieczności zatrzymania się, niezbędne czynności winny być wykonane przez personel statku, unikając wszelkiej styczności z personelem Towarzystwa Kanału Sueskiego.

Art.  77.

Transporty wojsk na statkach podejrzanych lub zakażonych, przepływających pod kwarantanną, obowiązane są przebywać Kanał jedynie podczas dnia. Jeżeli zmuszone są one przebywać na Kanale w porze nocnej, winny zarzucić kotwicę, na jeziorze Timsah lub na Wielkiem Jeziorze.

Art.  78.

Zatrzymywanie się przepływających pod kwarantanną statków w porcie Port-Saidu jest zabronione, z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w art. 75, ustępie 2 i art. 79.

Czynności aprowizacyjne winny być dokonywane środkami statku.

Ładujący i wszystkie inne osoby, które weszły na pokład, winny być odosobnione na pontonie kwarantannowym. Odzież ich. podlega tamże przepisanej dezynfekcji.

Art.  79.

Jeżeli statki, przepływające pod kwarantanną, znajdą się w położeniu przymusowem nabrania węgla w Port - Saidzie, winny one dokonać tej czynności w miejscu, dającem potrzebną gwarancję co do odosobnienia i nadzoru sanitarnego, wskazanego przez Radę Sanitarną. Statkom, na których skuteczny nadzór nad temi czynnościami jest możliwy i na których może być uniknięta wszelka styczność z ludźmi, pozostającymi na pokładzie statku, ładowanie węgla przez robotników portowych jest dozwolone. W nocy miejsce, w którem odbywa się ta czynność, winno być oświetlone elektrycznością,

Art.  80.

Piloci, elektrotechnicy, agenci Towarzystwa i strażnicy sanitarni są wysadzeni na ląd w Port-Saidzie poza obrębem portu, pomiędzy groblami portowemi, a stąd bezpośrednio odprowadzeni do pontonu kwarantannowego, gdzie ich odzież podlega dezynfekcji, o ile to będzie uznane-za konieczne.

Art.  81.

Poniżej oznaczone statki wojenne korzystają co do przejazdu przez Kanał Sueski z następujących postanowień:

Będą one uznane przez władzę kwarantannową za niezakażone za okazaniem wystawionego przez lekarza okrętowego zaświadczenia, kontrasygnowanego przez dowódcę statku i stwierdzającego pod przysięgą:

a) że nie zaszedł na statku ani w chwili wyjazdu, ani podczas podróży żaden przypadek dżumy lub cholery,

b) że szczegółowe badanie znajdujących się na pokładzie wszystkich osób bez wyjątku odbyło się na mniej, niż dwanaście godzin przed przybyciem do portu egipskiego i że badanie to nie wykazało żadnego przypadku powyższych chorób.

Statki te nie podlegają oględzinom lekarskim i otrzymują niezwłocznie swobodę ruchu pod warunkiem dopełnienia okresu pełnych pięciu dni od chwili wypłynięcia iż ostatniego portu zakażonego.

Te zaś z pośród wymienionych wyżej statków, które nie dopełniły wymaganego okresu czasu, mogą przebyć Kanał pod kwarantanną bez poddawania się oględzinom lekarskim, o ile wykażą się władzy kwarantannowej wyżej wspomnianem zaświadczeniem.

Władza kwarantannowa ma jednakże prawo polecić swoim agentom przeprowadzenie oględzin lekarskich na pokładzie statków wojennych, ilekroć uzna to za niezbędne.

Statki wojenne podejrzane lub zakażone podlegają przepisom obowiązującym.

Za statki wojenne uważane są jedynie jednostki bojowe; statki transportowe, statki szpitalne zaliczane są do kategorji statków zwykłych.

Art.  82.

Rada Sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu jest upoważniona do organizowania przewozu przez terytorjum egipskie koleją żelazną worków pocztowych i zwykłych podróżnych, przybywających z krajów zakażonych w pociągach kwarantannowych, pod warunkami, określonemi w załączniku I.

Dział  VI.

Przepisy sanitarne, stosowane w Zatoce Perskiej.

Art.  83.

Te same przepisy sanitarne., jakie ustanowione zostały przez artykuły konwencji niniejszej, będą stosowane do statków, wpływających do Zatoki Perskiej przez władze sanitarne portów przybycia.

Przepisy te, o ile chodzi o klasyfikację okrętów, jak również co do postępowania z niemi w Zatoce Perskiej, podlegają następującym trzem zastrzeżeniom:

1. Nadzór nad pasażerami i nad załogą będzie zawsze zastępowany przez obserwację, tyle czasu trwającą;

2. Statki niezakażone uzyskują w Zatoce Perskiej swobodę ruchu tylko pod warunkiem dopełnienia obserwacji całkowitych pięciu dni od chwili ich wyjazdu z ostatniego portu zakażonego;

3. O ile chodzi o statki podejrzane, termin pięciodniowy dla obserwacji załogi i pasażerów będzie liczony od tej chwili, kiedy na pokładzie nie było już żadnego przypadku dżumy lub cholery.

CZĘŚĆ  III.

POSTANOWIENIA SPECJALNE, DOTYCZĄCE PIELGRZYMEK.

Przepisy ogólne.

Art.  84.

Postanowienia art. 54 części II, o ile chodzi o osoby i przedmioty, kierujące się do Hedżasu lub do Irak-Arabi i mające być przejęte na pokład statku dla pielgrzymów, stosowane są nawet wtedy, jeżeli port wsiadania nie byłby zakażony dżumą lub cholerą.

Art.  85.

W razie istnienia w porcie przypadków dżumy lub cholery, przyjęcie na pokład statku dla pielgrzymów może być dokonane tylko gdy uprzednio zebrane w grupy osoby zostały poddane obserwacji, pozwalającej upewnić się, że żadna z nich nie jest dotknięta dżumą lub cholerą.

Rozumie się, że dla wykonania tego zarządzenia każdy rząd może brać pod uwagę okoliczności i możliwości miejscowe.

Art.  86.

O ile miejscowe warunki na to pozwalają pielgrzymi obowiązani są złożyć dowody z posiadania środków, niezbędnych do odbycia pielgrzymki, specjalnie biletu na przejazd tam i zpowrotem.

Art.  87.

Jedynie statki parowe dopuszczane są do przewożenia pielgrzymów na daleką odległość. Przewóz tego rodzaju na innych statkach jest zabroniony.

Art.  88.

Statki do przewożenia pielgrzymów, obsługujące wybrzeża, przeznaczone do podróży krótkotrwałych, zwanych "podróżami przybrzeżnemi", podlegają przepisom, stosowanym względem pielgrzymek do Hedżasu, zawartym w specjalnym regulaminie, który zostanie ogłoszony przez Radę Sanitarną w Konstantynopolu, zgodnie z zasadami, ustanowionemi w niniejszej konwencji.

Art.  89.

Nie jest uważany za "statek dla pielgrzymów" taki statek, który prócz zwykłych pasażerów, pomiędzy którymi mogą być pielgrzymi klas wyższych, przyjmie pielgrzymów najniższej klasy w stosunku mniejszym, niż jeden pielgrzym na sto tonn pojemności brutto.

Art.  90.

Każdy statek dla pielgrzymów, znajdujący się na wodach tureckich, winien stosować się do przepisów, zawartych w specjalnym regulaminie, stosowanym względem pielgrzymek do Hedżasu, który zostanie opublikowany przez Radę Sanitarną w Konstantynopolu, zgodnie z zasadami, ustanowionemi w niniejszej konwencji.

Art.  91.

Kapitan obowiązany jest uiścić w całości opłaty sanitarne, wymagane od pielgrzymów. Winny one być zawarte w cenie biletu.

Art.  92.

Pielgrzymi, którzy opuszczają statek lub wsiadają nań na stacjach sanitarnych, o ile możności nie powinni mieć żadnej styczności między sobą w punktach wylądowania.

Pielgrzymi, którzy wyszli na ląd, powinni być rozmieszczeni w obozie grupami, o ile możności jak najmniejszemu.

Niezbędne jest dostarczenie im dobrej wody do picia, bądź znalezionej na miejscu, bądź otrzymanej zapomocą destylacji.

Art.  93.

Jeżeli w Hedżasie panuje dżuma lub cholera, żywność, zabrana stamtąd przez pielgrzymów, ulega zniszczeniu, o, ile władze sanitarne uważają to za niezbędne.

Rozdział  II

Statki dla pielgrzymów. Urządzenia sanitarne.

Dział  I.

Ogólne przepisy dla statków.

Art.  94.

Statek powinien mieć możność umieszczenia pielgrzymów w przestrzeniach między pokładami.

Prócz załogi, statek winien dostarczyć dla każdej osoby, niezależnie od jej wieku, 1¹/₂ m kw powierzchni, t. j. 16 angielskich stop kwadratowych, przy wysokości przestrzeni międzypokładowej około 1 m 80 cm.

Co do statków żeglugi przybrzeżnej, każdy pielgrzym winien rozporządzać przestrzenią co najmniej 2 metrów szerokości wzdłuż bocznych ścian statku.

Art.  95.

Z każdej strony statku na pomoście winno być zostawione miejsce ukryte i zaopatrzone w ręczną pompę w sposób, umożliwiający dostarczenie morskiej wody na potrzeby pielgrzymów. Jedno pomieszczenie tego rodzaju winno być wyznaczone wyłącznie dla kobiet.

Art.  96.

Oprócz ustępu do użytku załogi, statek winien posiadać ustępy spłókiwane wodą lub zaopatrzone w kran, w liczbie przynajmniej jednego ustąp u na każde sto osób, będących na statku. Dla kobiet winny być wyznaczone oddzielne ustępy.

Nie należy urządzać ustępów ani pomiędzy pokładami, ani na dnie statku.

Art.  97.

Statek winien posiadać dwa pomieszczenia, wyznaczone wyłącznie na kuchnie dla pielgrzymów. Zabrania się pielgrzymom wzniecać ogień gdzie indziej, szczególnie na pokładzie.

Art.  98.

Dla umieszczenia chorych winny być przewidziane lecznice, odznaczające się dobrem warunkami bezpieczeństwa i zdrowotności.

Powinny one być rozmieszczone w taki sposób, żeby zależnie od rodzaju choroby umożliwić izolację osób, dotkniętych chorobami zaraźliwemu.

Lecznica winna posiadać pojemność, umożliwiającą przyjęcie przynajmniej 5% liczby pielgrzymów, znajdujących się na statku, licząc po trzy metry kwadratowe powierzchni na osobę.

Art.  99.

Każdy statek winien mieć na pokładzie leki, środki dezynfekcyjne i przedmioty, niezbędne do pielęgnowania chorych. Przepisy, wydawane dla tego rodzaju statków przez poszczególne rządy, winny wyszczególniać rodzaj i ilość leków *).

Pomoc lekarska i lekarstwa są dostarczane pielgrzymom bezpłatnie.

Art.  100.

Każdy statek, przyjmujący pielgrzymów, winien mieć na pokładzie lekarza przepisowo dyplomowanego, delegowanego przez Rząd kraju, do którego statek należy, lub przez Rząd portu, w którym statek przyjmuje pielgrzymów. Drugi lekarz powinien być przyjęty na statek z chwilą, gdy liczba pielgrzymów na statku przekroczy tysiąc.

Art.  101.

Kapitan obowiązany jest umieścić na statku w widocznem i dostępnem dla zainteresowanych miejscu obwieszczenia w głównych językach krajów, zamieszkałych przez pielgrzymów, udających się w podróż, wskazujące:

1. miejsce, dokąd statek wyrusza;

2. ceny biletów;

3. dzienną normę żywności i wody, udzielanych każdemu pielgrzymowi;

4. ceny środków żywności, niewłączonych w dzienną normę, które przeto należy opłacać oddzielnie.

______

^*) Pożądane jest, aby każdy statek zaopatrzony był w główne środki uodporniające (przeciwdżumowa surowica, szczepionka Haffkine'a etc.).

Art.  102.

Wielkie bagaże pielgrzymów są rejestrowane, numerowane i umieszczone na dnie okrętu. Pielgrzymi mogą zostawić przy sobie tylko przedmioty bezwarunkowo niezbędne. Regulaminy, wydawane przez poszczególne rządy dla swoich statków, określają rodzaj, liczbę i rozmiar tych przedmiotów.

Art.  103.

Przepisy rozdziału I, II (dział I, II i III), również rozdziału lii niniejszej części, w języku narodowości, do której należy statek, jak również w językach krajów, zamieszkałych przez pielgrzymów, które zamierza przyjąć, winny być obwieszczone w formie regulaminu w miejscu widocznem i dostępnem na każdym pokładzie i między pokładami wszelkich statków, przewożących pielgrzymów.

Dział  II

Zarządzenia, stosowane przed wyjazdem.

Art.  104.

Kapitan lub w braku jego właściciel albo ajent każdego statku, przewożącego pielgrzymów, obowiązany jest złożyć właściwej władzy portu odjazdu oświadczenie o zamiarze przyjmowania na statek pielgrzymów, co najmniej na trzy dni przed wyjazdem. W portach, w których statek zatrzymuje się dla postoju, kapitan lub w braku jego właściciel albo ajent każdego statku dla przewozu pielgrzymów obowiązany jest złożyć takież oświadczenie na dwanaście godzin przed odpłynięciem statku. Oświadczenie to winno wskazywać dzień projektowanego odpłynięcia i miejsce, dokąd statek zdąża.

Art.  105.

Na skutek oświadczenia, przepisanego w poprzednim artykule, władza właściwa zarządza na koszt kapitana oględziny i pomiary statku. Władza konsularna, pod której opieką statek pozostaje, może być obecna przy tych oględzinach.

Dokonywa się samych tylko oględzin, o ile kapitan już posiada świadectwo o pomiarze statku, wydane przez władzę właściwa swojego kraju, o ile niema podejrzenia, że dokument już nie odpowiada obecnemu stanowi statku*).

______

*) Władzą właściwą jest obecnie: w Indiach Angielskich - funkcjonariusz (urzędnik), wyznaczony w tym celu przez rząd miejscowy (Native passenger Ships Act. 1887 art. 7) ; w Indjach Holenderskich - naczelnik portu: w Turcji - władza sanitarna; w Austro-Węgrzech - władza portowa; we Włoszech - kapitan portu; we Francji, Tunisie i Hiszpanji - władza sanitarna; w Egipcie - władza sanitarna, kwarantannowa etc.

Art.  106.

Właściwa władza zezwala na odjazd statku, przewożącego pielgrzymów, dopiero po upewnieniu się:

a) że statek został doskonale oczyszczony i w razie potrzeby odkażony;

b) że statek jest doprowadzony do stanu, pozwalającego mu wyruszyć w podróż bezpiecznie, że jest on dobrze wyposażony, zaprowiantowany, należycie przewietrzany, zaopatrzony w dostateczną liczbę szalup, że nie posiada niczego, coby było lub mogło stać się szkodliwem dla zdrowia i bezpieczeństwa podróżnych, że posiada pokład drewniany lub żelazny, pokryty drzewem;

c) że na statku znajduje się, oprócz prowiantu dla załogi, odpowiednio umieszczona żywność i opał, wszystko w dobrym gatunku i dostateczne; ilości dla wszystkich pielgrzymów i na cały deklarowany czas trwania podróży;

d) że zabrana woda do picia jest w dobrym gatunku i pochodzi ze źródła, zabezpieczonego od wszelkiego zakażenia, że ilość jej jest wystarczająca, że zbiorniki wody do picia na statku są zabezpieczone od wszelkiego zanieczyszczenia i tak zamknięte, ażeby rozdzielanie wody mogło odbywać się jedynie z pomocą kranów lub pomp Przyrządy do rozdzielania, tak zwane "rurki do ssania", są bezwarunkowo zabronione;

e) że statek posiada przyrząd destylacyjny, mogący dostarczyć najmniej pięć litrów wody na osobę dziennie dla wszystkich, znajdujących się na statku z załogą włącznie;

f) że na statku znajduje się przyrząd do odkażania (kamera dezynfekcyjna), którego bezpiczeństwo i skuteczność zostały stwierdzone przez władzę sanitarną portu, w którym pielgrzymi wsiadają na statek;

g) że do załogi należy lekarz dyplomowany, delegowany*) bądź przez rząd kraju, do którego statek należy, bądź przez rząd portu, w którym statek przyjmuje pielgrzymów, oraz że statek posiada leki" a to wszystko stosownie do artykułów 99 i 100;

h) że pokład statku jest wolny od wszelkich towarów i przedmiotów zawadzających;

i) urządzenie statku umożliwia wykonanie zarządzeń, przepisanych poniżej w dziale III.

______

*) Wyjątek zrobiony jest dla rządów, które nie posiadają lekarzy delegowanych.

Art.  107.

Kapitan statku nie może odpłynąć, zanim nie otrzyma do ręki:

1. listy, poświadczonej przez właściwą władzę, wskazującej imię, płeć i ogólną liczbę pielgrzymów, których wolno mu jest przyjąć na statek;

2. świadectwa zdrowia, stwierdzającego nazwę, przynależność państwową i pojemność statku, nazwisko kapitana, lekarza, ścisłą liczbę osób, znajdujących się na statku (załogi, pielgrzymów i innych podróżnych), rodzaj ładunku i miejsce odejścia.

Właściwa władza zaznacza w świadectwie, czy przepisana liczba pielgrzymów została osiągnięta lub nie, a w razie gdyby nie została osiągnięta, liczbę uzupełniającą podróżnych, którą wolno statkowi przyjąć w późniejszych miejscach postoju.

Dział  III.

Zarządzenia, stosowane w czasie podróży.

Art.  108.

Pokład podczas podróży winien być wolny od przedmiotów zawadzających, winien on być zarezerwowany dniem i mocą dla osób, przyjętych na statek i bezpłatnie oddany na ich użytek.

Art.  109.

Codziennie pomieszczenia pomiędzy pokładami winny być starannie oczyszczane i szorowane suchym piaskiem z domieszką środków dezynfekcyjnych, w czasie gdy pielgrzymi przebywają na pokładzie.

Art.  110.

Ustępy, przeznaczone dla podróżnych, jak również ustępy dla załogi, winny być czysto utrzymywane, oczyszczane i odkażane trzy razy dziennie.

Art.  111.

Wydzieliny i wypróżnienia osób, przedstawiających objawy dżumy lub cholery, winny być zbierane do naczyń z rozczynem dezynfekcyjnym. Naczynia te są opróżniane do ustępów, które powinny być ściśle odkażane po każdem wrzuceniu ich zawartości.

Art.  112.

Pościel, dywany, odzież, które były w zetknięciu z chorymi, wymienionymi w poprzednim artykule, winny być niezwłocznie odkażone. Przestrzeganie tego przepisu zaleca się szczególnie w stosunku do odzieży osób, stykających się z tymi chorymi, i która mogła ulec zanieczyszczeniu.

Te z wyżej wymienionych przedmiotów, które są bezwartościowe, należy bądź wrzucać do morza, jeżeli statek nie znajduje się w porcie lub w Kanale, bądź też spalić. Inne zaś przedmioty należy przenieść do kamery dezynfekcyjnej w nieprzemakalnych workach, obmytych roztworem dezynfekcyjnym.

Art.  113.

Pomieszczania, zajęte przez chorych, wskazanych w artykule 98, winny być dokładnie odkażone.

Art.  114.

Siatki dla pielgrzymów podlegają obowiązkowemu odkażaniu, zgodnie z przepisami, mającemi w tym względzie moc w kraju, którego flagę noszą.

Art.  115.

Ilość wody do picia, wydzielana codzień bezpłatnie do rozporządzenia każdego pielgrzyma, niezależnie od jego wieku, winna wynosić przynajmniej 5 litrów.

Art.  116.

Jeżeli zajdzie wątpliwość co do jakości wody do picia lub co do możliwości jej zakażenia, czy to u źródła, czy to w podróży, wówczas wodę należy przegotować lub w inny sposób wyjałowić; kapitan zaś obowiązany jest wylać ją do morza w pierwszym porcie postoju, w którym będzie miał możność zaopatrzenia się w wodę lepszą.

Art.  117.

Lekarz bada pielgrzymów, dogląda chorych i baczy, ażeby na statku przepisy higjeny były przestrzegane.

Winien on w szczególności:

1. upewnić się, że żywność, wydawana pielgrzymom, jest w dobrym gatunku, że ilość jej odpowiada przyjętym zobowiązaniom, że jest odpowiednio przyrządzana;

2. upewnić się, że przepisy artykułu 115-go co do rozdzielenia wody są przestrzegane;

3. o ile zachodzi wątpliwość co do jakości wody do picia, przypomnieć na piśmie kapitanowi przepisy artykułu 116;

4. upewnić się" że statek utrzymywany jest stale w czystości, a w szczególności, że ustępy są oczyszczane w myśl przepisów artykułu 110;

5. upewnić się, że pomieszczania pielgrzymów są utrzymywane w czystości i że w razie zakaźnej choroby odkażenie odbywa się stosownie do artykułów 113 i 114;

6. prowadzić dziennik wszystkich wypadków z dziedziny sanitarnej, zaszłych podczas podróży i okazać ten dziennik władzy właściwej w porcie przybycia.

Art.  118.

Jedynie osoby, obowiązane do pielęgnowania chorych, dotkniętych dżumą lub cholerą, mogą mieć do nich dostęp i nie powinny one mieć żadnej styczności z innymi osobami na statku.

Art.  119.

W razie przypadku śmierci, zaszłego podczas podróży, kapitan powinien zanotować zejście obok nazwiska zmarłego na liście, poświadczonej przez władze portu odjazdu i oprócz tego wpisać do dziennika okrętowego nazwisko osoby zmarłej, jej wiek, miejscowość, skąd pochodziła, przypuszczalną przyczynę śmierci podług świadectwa lekarza i datę zejścia.

W razie zgonu z choroby zakaźnej, ciało uprzednio owinięte w całun, zmoczony w rozczynie dezynfekcyjnym, winno być wrzucone do można.

Art.  120.

Kapitan winien baczyć, ażeby Wszelkie czynności zapobiegawcze, dokonane podczas podróży, były wpisane do księgi okrętowej. Księga ta jest przedstawiana przezeń właściwej władzy portu przybycia.

W każdym porcie postoju statku kapitan winien przedstawić władzy właściwiej do poświadczenia listę, prowadzoną w myśl artykułu 107.

O ile ktokolwiek z pielgrzymów opuszcza statek w trakcie podróży, kapitan winien uczynić wzmiankę na tej liście obok nazwiska pielgrzyma.

Nazwiska osób, przyjętych na statek, winny być wniesione na listę w myśl artykułu 107, lista zaś uprzednio przedstawiana winna być na nowo poświadczona przez władzę właściwą.

Art.  121.

Zaświadczenie, wydane w porcie odjazdu, nie powinno być zmieniane w czasie podróży.

Winno ono być poświadczone przez, władze sanitarne każdego portu, w którym statek się zatrzymuje. Ta władza wpisuje doń:

1. liczbę wysadzonych i przyjętych w tym porcie pasażerów;

2. wypadki, zaszłe na morzu, dotyczące zdrowia lub życia, przyjętych osób;

3. stan sanitarny portu, w którym statek się zatrzymuje.

Dział  IV.

Zarządzenia, stosowane z chwilą przybycia pielgrzymów na Morze Czerwone.

A.

Zarządzenia sanitarne, stosowane względem statków, przewożących pielgrzymów muzułmańskich, przybywających z portu zakażonego i udających się z Południa do Hedżasu.

Art.  122.

Statki, przewożące pielgrzymów, przybywające z Południa i udające się do Hedżasu, winny Uprzednio zatrzymać się na stacji sanitarnej w Kamaranie i podlegają zarządzeniom, ustalonym w artykułach 123 i 125.

Art.  123.

Statki, które według wyniku oględzin lekarskich uznane są za zdrowe, otrzymują swobodę ruchu po dokonaniu następujących czynności:

Pielgrzymi są wysadzeni na ląd, otrzymują kąpiel natryskową lub morską, ich brudna bielizna oraz część ich przedmiotów użytku i ich bagaży, która może być podejrzana, ulegają odkażeniu według uznania władzy sanitarnej. Czas trwania tych czynności wraz z wylądowaniem i wsiadaniem na statek nie powinien przekraczać czterdziestu ośmiu godzin.

Jeżeli żaden sprawdzony lub podejrzany przypadek dżumy lub cholery nie został stwierdzony podczas tych czynności, pielgrzymi będą niezwłocznie przyjęci zpowrotem na statek, a ten skieruje się ku Hedżasowi.

Co do dżumy, to przepisy artykułów 24 i 25, dotyczące szczurów, przez wzgląd na możliwą ich obecność na statku, winny być stosowane.

Art.  124.

Statki podejrzane, na których zaszły przypadki dżumy lub cholery w chwili wyjazdu, lecz od siedmiu dni żaden świeży przypadek dżumy lub cholery nie zaszedł, podlegają następującemu postępowaniu:

Pielgrzymi są wysadzeni na ląd i otrzymują natrysk lub kąpiel morską; ich brudna bielizna oraz część ich przedmiotów użytku i bagaży, mogąca być podejrzaną, ulega odkażeniu według uznania władzy sanitarnej.

W czasie cholery woda na dnie statku jest zmieniana.

Części statku, zamieszkanie przez chorych, są odkażane. Czas trwania tych czynności, włączając w to wysadzanie na ląd i wsiadanie zpowrotem na statek, nie powinien przekraczać czterdziestu ośmiu godzin.

Jeżeli podczas tych czynności żaden ustalony lub podejrzany przypadek dżumy lub cholery nie został stwierdzony, pielgrzymi wracają niezwłocznie na statek i ten ostatni jest kierowany do Djeddy, gdzie powtórne badanie lekarskie odbywa się na statku. W razie pomyślnego wyniku oraz biorąc pod uwagę pisemne deklaracje lekarzy statku, złożone pod przysięgą, że nie było przypadków dżumy lub cholery w czasie przejazdu, pielgrzymi są wysadzeni na ląd niezwłocznie.

Jeżeli przeciwnie, jeden lub kilka przypadków, ustalonych lub podejrzanych dżumy lub cholery stwierdzono podczas podróży lub w chwili przyjazdu, to statek odesłany jest do Kamaranu, gdzie znowu podlega regulaminowi, obowiązującemu względem statków zakażonych.

Co się tyczy dżumy, to przepisy artykułu 22 punkt 6 stosowane są przez wzgląd na możliwą obecność szczurów na statkach.

Art.  125.

Statki zakażone, to znaczy mające na pokładzie przypadki dżumy lub cholery, lub statki, na których obserwowano przypadki dżumy lub cholery w ciągu ostatnich siedmiu dni, podlegają następującemu regulaminowi:

Osoby, dotknięte dżumą lub cholerą, są wysadzone na ląd i odosobnione w szpitalu. Inni pasażerowie są wysadzeni i odosobnieni w grupach możliwie małych w ten sposób, ażeby ogół nie był związany z losem poszczególnej grupy w razie, gdyby wśród niej wybuchła dżuma lub cholera.

Bielizna brudna, przedmioty użytku, odzież załogi i podróżnych są odkażone również, jak i statek. Odkażenie należy wykonać całkowicie.

Jednakowoż miejscowe władze sanitarne mogą zadecydować, że wyładowanie wielkich bagaży i towarów nie jest niezbędne i że tylko część statku powinna ulec odkażeniu.

Podróżni pozostają pięć dni w zakładzie Kamaran. Jeżeli od czasu wystąpienia przypadków dżumy lub cholery upłynęło kilka dni, czas trwania odosobnienia może być skrócony. Długość tego czasu może ulegać zmianom, zależnie od czasu wystąpienia ostatniego przypadku i zależnie od orzeczenia władzy sanitarnej.

Statek następnie jest kierowany do Djeddy, gdzie dokonywane są indywidualne i szczegółowe badania lekarskie. W razie pomyślnego wyniku statek otrzymuje swobodę ruchu. Jeżeli przeciwnie ujawniły się na statku w podróży lub w chwili przybycia ustalone przypadki dżumy lub cholery, statek zostaje odesłany zpowrotem do Kamaranu, gdzie znów podlega zarządzeniom, stosowanym do statków zakażonych.

Co do dżumy, stosowany jest regulamin, przewidziany w artykule 22, dotyczący szczurów, przez wzgląd na możliwą ich obecność na statku.

Art.  126.

Każda stacja sanitarna, przeznaczona do przyjmowania pielgrzymów, winna być zaopatrzona w personel wyszkolony, doświadczony i dostatecznie liczny, jako też we wszelkie budynki i materjalne urządzenia, niezbędne do stosowania w całej rozciągłości zarządzeń, którym podlegają ci pielgrzymi.

B.

Regulamin sanitarny, stosowany do statków dla pielgrzymów muzułmańskich, przybywających z Północy i kierujących się ku Hedżasowi.

Art.  127.

Jeżeli nie została stwierdzona obecność dżumy lub cholery ani w porcie odjazdu, ani w jego okolicach i żaden przypadek dżumy lub cholery nie zaszedł w czasie przejazdu, statek niezwłocznie otrzymuje swobodę ruchu.

Art.  128.

Jeżeli zostanie stwierdzona obecność dżumy lub cholery w porcie odjazdu lub w jego okolicach, lub jeśli zaszedł przypadek dżumy lub cholery w czasie podróży, statek podlega w El-Tor przepisom, ustanowionym dla statków, przybywających z Południa i zatrzymujących się w Kamaranie. Statki te następnie otrzymują swobodę ruchu.

Dział  V.

Zarządzenia, stosowane przy powrocie pielgrzymów.

A.

Statki dla pielgrzymów, powracające na Północ.

Art.  129.

Każdy statek, kierujący się do Suezu lub do Jednego z portów na Morzu Śródziemnem, mający na pokładzie pielgrzymów lub masy analogiczne i przybywający z Hedżasu lub każdego innego portu wybrzeża arabskiego Morza Czerwonego, winien skierować się do El-Tor, ażeby tam poddać się obserwacji i zarządzeniom sanitarnym, wskazanym w artykułach 133 - 135.

Art.  130.

Statki, odwożące zpowrotem pielgrzymów muzułmańskich ku Morzu Śródziemnemu, przepływają Kanał nie inaczej, jak pod kwarantanną.

Art.  131.

Ajenci Towarzystw żeglugi i kapitana są uprzedzeni, że po zakończeniu obserwacji na stacji sanitarnej w El-Tor jedynie pielgrzymom z Egiptu będzie dozwolone ostatecznie opuścić statek w celu powrotu do domu.

Jako Egipcjanie lub zamieszkali w Egipcie będą uznani tylko pielgrzymi, okaziciele karty pobytu, wydanej przez władze egipskie i zgodnej z ustalonym wzorem, Egzemplarze takiej karty (świadectwa) będą złożone u władz konsularnych i sanitarnych w Djeddah i Yambo, gdzie ajenci i kapitani statków będą je mogli badać.

Pielgrzymi nie Egipcjanie, jako to Turcy, Rosjanie, Persowie, Tunizyjczycy, Algierczycy, Marokańczycy i t. p., po wyjeździe z El-Tor nie mogą być wysadzeni na ląd w porcie egipskim; wskutek tego ajenci żeglugi i kapitani są uprzedzeni, że przesadzanie ze statku na statek obcych pielgrzymów bądź to w Tor, w Suezie, Port-Saidzie lub w Aleksandrji, celem udania się do Egiptu jest zabronione.

Statki, które miałyby na swym pokładzie pielgrzymów, należących do narodowości, wymienionych w poprzednim ustępie, podlegają warunkom, dla tych pielgrzymów ustanowionym, i nie zostaną przyjęte do żadnego portu egipskiego na Morzu Śródziemnem.

Art.  132.

Pielgrzymi egipscy podlegają trzechdniowej obserwacji i badaniu lekarskiemu bądź w El-Tor, bądź w Suakim, albo na innej stacji, wyznaczonej przez Radę Sanitarna Egiptu, zanim otrzymają swobodę ruchu.

Art.  133.

Jeżeli została stwierdzona obecność dżumy lub cholery w Hedżasie lub w porcie, skąd statek pochodzi, albo też stwierdzono ją w Hedżasie w czasie pielgrzymki, statek podlega w El-Tor przepisom, ustanowionym w Kamaranie względem statków zakażonych.

Osoby, dotknięte dżumą lub cholera, są wysadzone na ląd i odosobnione w szpitalu. Inni podróżni są wysadzeni na ląd i odosobnieni w grupach możliwie małych w taki sposób, ażeby ogół podróżnych nie był związany losem jakiej grupy poszczególnej w razie, gdyby wśród niej wystąpiła dżuma lub cholera.

Bielizna brudna, przedmioty użytku, odzież załogi i podróżnych, bagaże oraz towary, podejrzane o zakażenie, są wyładowane celem dezynfekcji. Dezynfekcja tych przedmiotów, jak również i statku, jest dokonana w sposób zupełny.

Jednakowoż miejscowe władze sanitarne mogą zdecydować, że wyładowanie wielkich bagaży i towarów nie jest niezbędne i że tylko część statku powinna być poddana odkażeniu.

Regulamin, przewidziany w artykułach 22 i 25, dotyczący szczurów, stosowany jest przez wzgląd na możliwa ich obecność na statku.

Licząc od dnia ukończenia czynności dezynfekcyjnych, czy chodzi o dżumę, czy o cholerę, wszyscy pielgrzymi podlegają obserwacji w przeciągu pełnych siedmiu dni. Jeżeli w jakiej sekcji zaszedł przypadek dżumy lub cholery, to okres siedmiodniowy dla tej sekcji liczy się dopiero od dnia stwierdzenia ostatniego przypadku.

Art.  134.

W wypadku, przewidzianym w poprzednim artykule, pielgrzymi egipscy podlegają nadto dodatkowej obserwacji w ciągu trzech dni.

Art.  135.

Jeżeli nie stwierdzono obecności dżumy lub cholery ani w Hedżasie, ani w porcie, skąd statek pochodzi, i nie stwierdzono jej także w Hedżasie w okresie pielgrzymki, statek podlega w El-Tor przepisom, ustanowionym w Kamaranie dla statków niezakażonych.

Pielgrzymi są wysadzani na ląd, otrzymują natrysk lub kąpiel morską, ich brudna bielizna lub ta część przedmiotów użytku i bagaży, która może być podejrzana, podlega odkażeniu wedle orzeczenia władzy sanitarnej. Czas trwania tej czynności, wraz i wylądowaniem i powrotem na statek, nie powinien przekraczać siedemdziesięciu dwóch godzin.

Jednakowoż, jeżeli statek dla pielgrzymów, należący do jednej z narodowości, które przystąpiły do postanowień niniejszej oraz poprzednich konwencyj, nie miał chorych na dżumę lub cholerę w drodze z Djeddy do Yambo i do El-Tor i jeżeli indywidualne badanie lekarskie, wykonane w El-Tor po wyjściu na ląd pozwoli stwierdzić, że statek nie ma takich chorych, może on otrzymać od Rady Sanitarnej Egiptu pozwolenie na przebycie Kanału Sueskiego pod kwarantanną, a to nawet nocą, jeśli odpowiada wszystkim czterem poniżej wymienionym warunkom:

1. pomoc lekarska na statku jest zapewniona obecnością jednego lub kilku lekarzy, delegowanych przez rząd, do którego należy statek;

2. statek zaopatrzony jest w kamerę dezynfekcyjną i stwierdzono, że brudna bielizna została odkażona podczas podróży;

3. ustalono, że liczba pielgrzymów nie przewyższa dozwolonej regulaminem dla pielgrzymek;

4. kapitan obowiązuje się udać bezpośrednio do jednego z portów kraju, do którego statek należy.

Badanie lekarskie po wysadzeniu na ląd w El-Tor winno być wykonane w możliwie krótkim terminie.

Opłata sanitarna, uiszczana administracji kwarantanny, jest taką samą, jaką wpłaciliby pielgrzymi, gdyby pozostali w kwarantannie w przeciągu trzech dni.

Art.  136.

Statek, na którym zaszedłby przypadek podejrzany w drodze z El-Tor do Suezu, będzie zwrócony do El-Tor

Art.  137.

Przesadzanie pielgrzymów ze statku na statek w portach egipskich jest ściśle wzbronione.

Art.  138.

Statkom, odpływającym z Hedżasu i mającym na pokładzie pielgrzymów, zdążających do jednego z portów wybrzeża afrykańskiego na Morzu Czerwonem, dozwolone jest udać się wprost do Suakim względnie do innego takiego miejsca, które wskaże Rada Sanitarna w Aleksandrji, aby tam poddać się temu samemu, jak w El-Tor, regulaminowi kwarantannowemu.

Art.  139.

Statki, przybywające z Hedżasu lub z jakiego bądź portu wybrzeża arabskiego na Morzu Czerwonem ze świadectwem, stwierdzającem stan niezakażony, o ile nie mają na pokładzie pielgrzymów lub grup analogicznych i nie zaszedł na nich żaden podejrzany przypadek w drodze, otrzymują w Suezie, po pomyślnem badaniu lekarskiem, swobodę ruchu.

Art.  140.

Gdy zostanie stwierdzona dżuma lub cholera w Hedżasie:

1. W razie dżumy lub cholery, karawany, składające się z pielgrzymów egipskich, winny przed udaniem się do Egiptu poddać się surowej siedmiodniowej kwarantannie w El-Tor; następnie winny one przebyć trzydniową obserwację w El-Tor, po której jednakowoż otrzymują oni swobodę ruchu tylko w wyniku pomyślnego badania lekarskiego i po dokonaniu dezynfekcji bagaży.

2. Karawany, składające się z pielgrzymów obcokrajowych, zmuszonych udać się lądem do swych miejsc zamieszkania, podlegają tym samym zarządzeniom, co i karawany egipskie i winny być konwojowane przez strażników sanitarnych aż do granic pustyni.

Art.  141.

Jeżeli nie zgłoszono dżumy lub cholery w Hedżasie, karawany pielgrzymów, przybywające z Hedżasu drogą Akaby lub Moila po przybyciu do Kanału lub do Nakhely, podlegają oględzinom lekarskim, a ich bielizna brudna i przedmioty użytku odkażeniu.

B.

Pielgrzymi, powracający na Południe.

Art.  142.

W portach odjazdu w Hedżasie winny znajdować się o tyle kompletne urządzenia sanitarne, aby umożliwić zastosowanie względem pielgrzymów, kierujących się na Południe do ojczyzny, zarządzeń obowiązujących w myśl artykułów 10 i 54, w chwili wyjazdu tych pielgrzymów do portów, położonych poza cieśniną Bab-el-Mandeb.

Zastosowanie tych zarządzeń jest warunkowo obowiązujące, to znaczy, że są one stosowane o tyle tylko, o ile władze konsularne kraju przynależności pielgrzyma lub lekarz statku, na którym pielgrzym ma udać się w podróż, uznają to za niezbędne.

Rozdział  III.

Przepisy karne.

Art.  143.

Każdy kapitan, któremu zostanie udowodnione, że nie zastosował się do przyjętych zobowiązań co do rozdawnictwa wody, żywności lub opału, ulega grzywnie 2 funtów tureckich*). Kara powyższa jest wypłacana na rzecz pielgrzyma, który ucierpiał z tego braku i udowodnił, że upominał się bez skutku o wykonanie przyjętego zobowiązania.

Art.  144.

Każde naruszenie artykułu 101 ulega karze 30 funtów tureckich.

Art.  145.

Każdy kapitan, który popełnił lub świadomie dopuścił do popełnienia jakiego bądź oszustwa, dotyczącego listy pielgrzymów lub świadectwa sanitarnego, wymienionych w artykule 107, ulega grzywnie 50 funtów tureckich.

______

*) Funt turecki ma wartość 22 fr 50 c.

Art.  146.

Każdy kapitan statku, przybywający bez świadectwa sanitarnego, wystawionego przez port odjazdu, lub bez poświadczenia portów, w których się zatrzymywał, albo nieposiadający przepisanej i należycie prowadzonej w myśl artykułów 107, 120 i 121 listy, ulega w każdym przypadku grzywnie 12 funtów tureckich.

Art.  147.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że ma albo miał na statku więcej, niż stu pielgrzymów beż lekarza, delegowanego w myśl przepisów artykułu 100, ulega grzywnie 300 funtów tureckich.

Art.  148.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że ma lub miał na pokładzie więcej pielgrzymów ponad liczbę, do której przyjęcia jest upoważniony w myśl artykułu 107, ulega grzywnie 5 funtów tureckich za każdego pielgrzyma ponad normę.

Wysadzenie na ląd pielgrzymów, przekraczających liczbę ustaloną, dokonywane jest na pierwszej stacji, będącej siedzibą władzy właściwej, przyczem kapitan obowiązany jest dostarczyć wysadzonym na ląd pielgrzymom niezbędnej kwoty pieniędzy na odbycie podróży do miejsca przeznaczenia.

Art.  149.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że wysadził pielgrzymów nie w miejscu ich przeznaczenia, z wyjątkiem uzyskania ich zgody lub wypadku siły wyższej, ulega grzywnie 20 funtów tureckich za każdego pielgrzyma nieprawidłowo wysadzonego.

Art.  150.

Wszelkie inne naruszenia przepisów, dotyczących statków dla pielgrzymów, karane są grzywną od 10 do 100 funtów tureckich.

Art.  151.

Wszelkie wykroczenia, stwierdzone w podróży, są notowane w świadectwie zdrowia, jako też na liście pielgrzymów. Władza właściwa sporządza protokół w tej sprawie w celu złożenia go gdzie należy.

Art.  152.

Wszyscy ajenci, powołani do współdziałania przy wykonaniu przepisów niniejszej konwencji w przypadkach popełnienia przez nich uchybień przy stosowaniu pomienionych przepisów, o ile chodzi o statki dla pielgrzymów, ulegają karom, zgodnie z prawodawstwem, obowiązującem w ich krajach przynależności.

CZĘŚĆ  IV.

NADZÓR I WYKONANIE.

I.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu.

Art.  153.

Zatwierdza się postanowienia, zawarte w załączniku III konwencji sanitarnej weneckiej z dnia 30 stycznia 1892 roku, dotyczące składu, atrybucyj i działalności Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu w brzmieniu dekretów J. W. Kedywa pod datą 19 czerwca 1893 roku i 25 grudnia 1894 r., oraz w brzmieniu rozporządzenia ministerjalnego z dnia 19 czerwca 1893 roku.

Pomienione dekrety i rozporządzenia załącza się do niniejszej konwencji (załącznik II).

Art.  154.

Wydatki zwyczajne, wynikające z postanowień niniejszej konwencji, odnoszące się w szczególności do powiększenia personelu, podległego Radzie sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu, są pokrywane z rocznej dodatkowej wypłaty, uiszczanej przez Rząd egipski w kwocie czterech tysięcy funtów egipskich, którą można zaczerpnąć z przewyżki sum, przeznaczonych na obsługę latarni morskich, będących w rozporządzeniu rzeczonego rządu.

Z tej sumy jednak potrącać należy dochód z dodatkowej taksy kwarantannowej w wysokości 10 P. T. (taryfa piastrowa), od każdego pielgrzyma, pobieranej w El-Tor.

O ileby Rząd egipski napotkał trudności w ponoszeniu tej części wydatków, Mocarstwa, reprezentowane w Radzie sanitarnej, porozumieją się z Rządem Kedywa, w celu zapewnienia jego udziału w wydatkach przewidzianych.

Art.  155.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu jest obowiązana uzgodnić z postanowieniami niniejszej konwencji przepisy, przez nią obecnie stosowane względem dżumy, cholery i żółtej febry, jak również przepisy, dotyczące osób i przedmiotów, pochodzących z portów arabskich Morza Czerwonego w okresie pielgrzymki.

W razie potrzeby podda ona przejrzeniu w tym samym celu obecnie obowiązujące przepisy ogólne policji sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Przepisy rzeczone, aby uzyskać moc obowiązującą, powinny być przyjęte przez poszczególne Mocarstwa, reprezentowane w Radzie.

II.

Rada Sanitarna Międzynarodowa w Tangerze.

Art.  156.

Umawiające się Wysokie Strony uchwalają w interesie zdrowia publicznego, że ich przedstawiciele w Marokku zwrócą ponownie uwagę Międzynarodowej Rady Sanitarnej w Tangerze na konieczność stosowania postanowień konwencyj sanitarnych.

III.

Postanowienia różne.

Art.  157.

Dochód z opłat i z grzywien sanitarnych w żadnym razie nie może być użyty na inne cele jak na te, o których decyduje Rada sanitarna.

Art.  158.

Umawiające się Wysokie Strony obowiązują się polecić swym administracyjnym władzom sanitarnym ułożenie instrukcji celem umożliwienia, o ile chodzi o dżumę, cholerę i żółtą febrę, kapitanom okrętów, zwłaszcza w razie braku lekarza na statku, stosowania przepisów, zawartych w niniejszej konwencji.

CZĘŚĆ  V.

PRZYSTĄPIENIA I RATYFIKACJE.

Art.  159.

Rządy, które nie podpisały niniejszej konwencji, są dopuszczone do przystąpienia do niej na ich prośbę. Przystąpienie to będzie notyfikowane w drodze dyplomatycznej Rządowi Republiki Francuskiej i przezeń innym rządom, które podpisały konwencję.

Art.  160.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w możliwie najkrótszym czasie w Paryżu.

Konwencja zacznie być wykonywaną z chwilą ogłoszenia jej, zgodnie z ustawodawstwem Państw, które ją podpisały. Zastąpi ona we wzajemnych stosunkach Mocarstw, które ją ratyfikują, lub do niej przystąpią, międzynarodowe konwencje sanitarne, podpisane 30 stycznia 1892 r., 15 kwietnia 1893 r., 3 kwietnia 1894 r., 19 marca 1897 r. i 3 grudnia 1903 r.

Wymienione powyżej porozumienia dawniejsze pozostaną obowiązującemi względem tych Mocarstw, które po podpisaniu lub po przystąpieniu do nich nie zaratyfikowałyby aktu niniejszego, lub do niego nie przystąpiły.

NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy odnośni podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w Paryżu siedemnastego stycznia roku tysiąc dziewięćset dwunastego w jedynym egzemplarzu, który zostanie złożony w Archiwum Rządu Republiki Francuskiej, a którego uwierzytelnione odpisy zostaną doręczone w drodze dyplomatycznej Państwom układającym się.

(L. S.) Lancelot D. Carnegie

(L. S.) Ralph W. Johnstone

(L. S.) Benjamin Franklin

(L. S.) Frhrr υon Stein

(L. S.) Gaffky

(L. S.) A. Bailly-Blanchard

(L. S.) Francisco de Veyga

(L. S.) Ezequiel Castilla

(L. S.) Gagern

(L. S.) Haberler

(L. S.) Worms

(L. S.) Bölcs

(L. S.) Bastin

(L. S.) Dr. Praum

(L. S.) Miguel Zuniga y Azcarate

(L. S.) O. Velghe

(L. S.) Dr. Van Ermengen

(L. S.) Ismael Montes

(L. S.) Dr. Cherυin

(L. S.) Dr. Figueiredo de Vasconcellos

(L. S.) Stancioff

(L. S.) Dr. G. Chichcoff

(L. S.) F. Puga Borne

(L. S.) J. E. Manrique

(L. S.) Müller

(L S.) F. Reυentlow

(L. S.) Victor M. Rendon

(L. S.) E. Dorn y de Alsua

(L. S.) J. de Reynoso

(L. S.) Angel Pulido

(L. S.) Camille Barrère

(L. S.) Gaυarry

(L. S.) Dr. E. Roux

(L. S.) Mirman

(L. S.) Dr. A. Calmette

(L S.) Ed. Ronssin

(L. S.) Harismendy

(L. S.) Paul Roux

(L. S.) D. Caclamanos

(L. S.) J. M. Lardizabal

(L. S.) Dr. Casseus

(L S.) Desiré Pector

(L. S.) Rocco Santoliquido

(L. S.) Adolfo Cotta

{L. S.) Dr. A. Alυarez Canas

(L. S.) Tomas Collazo

(L. S.) Brunet

(L. S.) Dr. Binet

(L. S.) F. Wedel Jarlsberg

(L. S.) J. A. Jimenez

(L. S.) Dr. W. P. Ruysch

(L. S.) Dr. C. Winkler

(L. S.) M. Samad

(L. S.) Antonio Augusto Gonçalυes Braga

(L. S.) Louis Piera

(L. S.) Alexandre Em. Lahoυary

(L. S.) Platon de Waxel

(L. S.) Nicolas Freyberg

(L. S.) Dr. S. Letona

(L. S.) Mil. R. Vesnitch

(L. S.) Dr. Manaud

(L. S.) Gyldenstolpe

(L. S.) Lardy

(L. S.) Missak

(L. S.) Y. Saddik

ZAŁĄCZNIKI

Załącznik 

(do artykułu 82).

PRZEPISY

dotyczące przewozu przez terytorjum egipskie pasażerów i przesyłek pocztowych z krajów zakażonych w pociągach pod kwarantanną.

Art. 1.

Egipskie władze wykonawcze kolei żelaznych w razie potrzeby posiadania pociągu kwarantannowego dla bezpośredniego połączenia ze statkami, przybywającemi z portów zakażonych, winny zgłosić odnośne żądania miejscowej władzy kwarantannowej przynajmniej na 2 godziny przed odejściem pociągu.

Art.  2.

Pasażerowie winni wylądować w miejscu, wyznaczonem przez władze kwarantanny za zgodą władzy wykonawczej kolejowej i Rządu egipskiego i winni skierować się, z nikim mię mając styczności, wprost ze statku do pociągu, pod nadzorem nadzorcy przewozu i dwóch lub więcej strażników sanitarnych.

Art.  3.

Przewóz przedmiotów, należących do pasażerów, bagaży etc., winien być uskuteczniony pod kwarantanną, środkami statku.

Art.  4.

Służba drogi żelaznej we wszystkiem, co dotyczy kwarantanny, podlega urzędowi nadzorującemu przewóz (officier de transit).

Art.  5.

Wagony, używane w tym celu, winny być systemu korytarzowego. W każdym takim wagonie znajdować się ma strażnik sanitarny, którego obowiązkiem winno być czuwanie nad pasażerami. Służba kolejowa nie powinna mieć styczności z pasażerami.

W pociągu winien znajdować się lekarz służby kwarantannowej.

Art.  6.

Większy bagaż pasażerów winien być ulokowany w specjalnym przedziale, opieczętowanym przez urzędnika, nadzorującego przewóz (officier de transit), przed wyruszeniem pociągu. Po przybyciu pieczęcie winny być usunięte przez tegoż urzędnika.

Przesadzanie pasażerów do innego pociągu, lub przyjęcie pasażerów w czasie podróży jest wzbronione.

Art.  7.

Ustępy winny być zaopatrzone w kubły, zawierając« pewne ilości środka antyseptycznego, dla odchodów pasażerów.

Art.  8.

Nikt, z wyjątkiem bezwzględnie mię zbędnej służby, nie powinien być dopuszczony na rampy kolejowe, przy których pociąg musi się zatrzymywać.

Art.  9.

W każdym pociągu winien się znajdować wagon restauracyjny. Resztki obiadu winny być zniszczone. Służba wagonu restauracyjnego i inna służba kolejowa, która mogła mieć styczność z różnych powodów z pasażerami, winna być poddana tym samym zarządzeniom, jak sternicy i elektrotechnicy w Port-Saidzie lub Suezie, lub zarządzeniom, uznanym jako niezbędne przez Radę.

Art.  10.

Pasażerom zabrania się bezwzględnie wyrzucania czegokolwiek przez okna, drzwi etc.

Art.  11.

W każdym pociągu winien znajdować się próżny przedział infirmeryjny, dla umożliwienia odosobnienia chorego w razie, gdyby się zdarzył wymagający tego przypadek zachorowania.

W razie przypadku cholery lub dżumy między pasażerami, chory niezwłocznie winien być przeniesiony do lazaretu kwarantannowego. Pozostali pasażerowie odbywają dalszą podróż pod kwarantanną.

Art.  12.

W razie przypadku dżumy lub cholery wśród pasażerów w czasie podróży, pociąg winien być odkażony przez władać kwarantannowe.

W każdym razie przedziały iż bagażem i pakami pocztowemi winny być niezwłocznie zdezynfekowane po przybyciu pociągu.

Art.  13.

Przejście i przenoszenie pasażerów, bagaży etc. z pociągu na statek winno być dokonane w ten sam sposób, jak i przy przybyciu statku. Statek, który przyjmuje pasażerów, winien być niezwłocznie wzięty pod kwarantannie i wszelki przypadek, któryby się zdarzył iw czasie podróży, winien być zanotowany w świadectwie zdrowia, specjalnie wskazując osoby, które miały styczność z chorym.

Art.  14.

Wydatki, poczynione przez administrację kwarantannową, obowiązują zamawiającego pociągi pod kwarantanną.

Art.  15.

Prezydent Rady lub jego zastępca ma prawo czuwania nad pociągiem przez całą drogę.

Prezydent może nadto powierzyć wykonanie czuwania nad pociągiem wyższemu urzędnikowi (prócz urzędnika, nadzorującego przewóz, i strażników sanitarnych).

Urzędnik ten winien mieć dostęp do pociągu po przedstawieniu rozkazu na piśmie z podpisem Prezydenta.

Załącznik  II.

Dekret Kedywa z dnia 19 czerwca 1893 r.

My, Kedyw Egiptu,

Na wniosek Naszego Ministra Spraw Wewnętrznych i stosownie do przychylnej temuż wnioskowi opinji Naszej Rady Ministrów,

Uznając konieczność wprowadzenia różnych zmian w Dekrecie Naszym z dnia 3 stycznia 1881 roku (2 Safer 1298),

Postanawiamy:

Art.  pierwszy.

Rada Sanitarna morska i kwarantannowa obowiązana jest zarządzać środki, niezbędne do zapobieżenia zawleczeniu do Egiptu lub przeniesienia zagranicę chorób epidemicznych i epizoocyj.

Art.  2.

Liczbę delegatów egipskich zmniejsza się do 4-ch członków:

1. Prezesa Rady, mianowanego przez Rząd Egipski i głosującego jedynie w wypadkach rozbieżności głosów;

2. Doktora medycyny europejskiego, jako inspektora generalnego służby sanitarnej, morskiej i kwarantannowej;

3. Inspektora sanitarnego miasta: Aleksandrii albo pełniącego jego obowiązki;

4. Inspektora weterynaryjnego administracji służby sanitarnej i higjeny publicznej.

Delegaci winni być powoływani z liczby lekarzy prawnie dyplomowanych bądź przez europejski Wydział Lekarski, bądź przez państwo, lub z urzędników zawodowych czynnych najmniej w kategorii wicekonsula, lub jej odpowiadającej. Warunek ten nie stosuj« się do osób, obecnie pełniących funkcje powyższe.

Art.  3.

Rada Sanitarna morska i kwarantannowa wykonywa nadzór stały nad stanem sanitarnym Egiptu, oraz osobami i towarami, przybywającemi z krajów obcych.

Art.  4.

Co się tyczy Egiptu, Rada Sanitarna, morska i kwarantannowa otrzymywać będzie co tydzień od Rady zdrowia i higjeny publicznej biuletyny sanitarne z miast Kairu i Aleksandr ja, co miesiąc zaś biuletyny sanitarne z prowincji. Biuletyny te będą przesyłane w odstępach częstszych, o ile z powodów specjalnych Rada Sanitarna morska i kwarantannowa tego zażąda.

Nawzajem Rada Sanitarna morska i kwarantannowa zawiadamiać będzie Radę Zdrowia i higjeny publicznej o powziętych decyzjach swych oraz o danych, otrzymanych z zagranicy.

Rządy przesyłają Radzie według swego uznania biuletyny sanitarne swych krajów i zawiadamiają ją o epidemjach i epizoocjach z chwila ich powstania.

Art.  5.

Rada Sanitarna morska i kwarantannowa, czuwa nad stanem sanitarnym kraju i deleguje komisje inspekcyjne wszędzie, gdzie uważa je za niezbędne.

Rada zdrowia i higjeny publicznej ma być powiadamiana o delegowaniu rzeczonych komisyj i ułatwi im wykonanie poleceń.

Art.  6.

Rada stosuje środki zapobiegawcze celem niedopuszczenia zawilec z e ni a do Egiptu przez granice morskie lub granice z pustynią chorób epidemicznych i epizoocyj, oraz oznacza punkty, w których urządzane być mają prowizoryczne obozy kwarantannowe lub zakłady stałe.

Art.  7.

Formułuje ona adnotacje do wpisania w patencie, wydawanym przez urzędy sanitarne statkom odpływającym.

Art.  8.

W razie pojawienia się chorób epidemicznych lub epizoocyj w Egipcie, Rada nakazuje zastosowanie środków zapobiegawczych celem, niedopuszczenia zawleczenia chorób tych zagranicę.

Art.  9.

Rada czuwa nad wykonaniem i dopilnowuje wykonania środków kwarantannowych przez nią nakazanych.

Wydaje ona wszelkie przepisy, odnoszące się do kwarantann oraz czuwa nad ścisłem ich wykonaniem zarówno pod względem zabezpieczenia kraju, jak dopełnienia gwarancyj, wymienionych w konwencjach sanitarnych międzynarodowych.

Art.  10.

Zastrzega ona warunki sanitarne do wykonania względem przewozu pielgrzymów, udających się do Hedżas lub powracających stamtąd, i czuwa nad ich stanem zdrowia w czasie pielgrzymki.

Art.  11.

Decyzje Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej komunikują się Ministerstwu Spraw Wewnętrznych; również zawiadamia się o nich Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które w razie potrzeby zawiadamia poselstwa i konsulaty jeneralne.

Prezes Rady atoli Upoważniony jest do znoszenia się bezpośrednio z władzami konsularne mi miast morskich w sprawach bieżących służby.

Art.  12.

Prezes, a w razie nieobecności jego lub innych przeszkód, inspektor jeneralny służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej, obowiązany jest dopilnować wykonania postanowień Rady.

W tym celu znosi się bezpośrednio z wszelkimi funkcjonariuszami służby sanitarnej morskiej i kwarantannowe i z różnemi władzami krajowemi. Ustanawia on według wskazówek Rady policję sanitarną portów, zakładów morskich, kwarantannowych i stacyj kwarantannowych pustyni.

Wreszcie załatwia sprawy bieżące.

Art.  13.

Inspektora jeneralnego sanitarnego, dyrektorów służby sanitarnej, lekarzy stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych powołuje się z liczby lekarzy, mających dyplom właściwy, wydany przez europejski Wydział Lekarski lub przez państwo.

Delegatem Rady w Djeddah może być lekarz dyplomowany w Kairze.

Art.  14.

Do wszelkich czynności i na wszelkie stanowiska w zakresie służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej Rada, za pośrednictwem swego Prezesa, przedstawia swych kandydatów Ministrowi Spraw Wewnętrznych, który posiada wyłączne prawo mianowania ich.

Podobny sposób obowiązuje względem zwalniania, translokacji i awansów.

Do prezesi wszelako należy mianowanie wszelkich pracowników pomocniczych, robotników, służby niższej i t. p.

Mianowanie personelu straży zdrowia należy do Rady.

Art.  15.

Dyrektorów urzędów sanitarnych jest siedmiu, rezydujących w Aleksandrii, Damiecie, Port-Saidzie, Suezie, Torze, Suakimie i Koisseirze.

Urząd sanitarny w Torze musi być czynny jedynie w okresie pielgrzymki lub podczas epidemii.

Art.  16.

Dyrektorowie urzędów sanitarnych są przełożonymi wszystkich funkcjonarjuszy, na obszarze swej działalności i są odpowiedzialni za należyte wykonywanie służby.

Art.  17.

Przełożony agencji sanitarnej w El-Arisz posiada takie same atrybucje, jak dyrektorzy w myśl artykułu poprzedniego.

Art.  18.

Dyrektorzy stacji sanitarnej i obozów kwarantannowych są zwierzchnikami wszystkich funkcjonariuszy służby lekarskiej i administracyjnej zakładów, któremi zarządzają.

Art.  19.

Inspektor Generalny sanitarny ma nadzór nad wszystkiemi służbami, należącymi do kompetencji Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Art.  20.

Delegat Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej w Djaddy obowiązany jest dostarczać Radzie wiadomości o stanie sanitarnym Hedżasu, zwłaszcza w okresie pielgrzymki.

Art.  21.

Komitet dyscyplinarny, złożony z prezesa, inspektora jeneralnego służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej, oraz z trzech delegatów, powołanych przez Rade, obowiązany jest rozważać wpływające skargi na agentów służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

O każdej sprawie składa on raport, który rozważa Rada w pełnym składzie, Delegaci obieram są na rok jeden, mogą być atoli wybrani ponownie.

Decyzję Rady przedstawia Prezes Ministrowi Spraw Wewnętrznych do zatwierdzenia.

Komitet Dyscyplinarny może bez odnoszenia się do. Rady wymierzać kary następujące: 1) naganę, 2) zawieszenie poborów na czas ido jednego miesiąca,

Art.  22.

Do kar dyscyplinarnych należą:

1. nagana,

2. zawieszenie poborów na czas od ośmiu dni do trzech miesięcy,

3. degradacja bez odszkodowania,

4. uwolnienie ze służby.

Wszystkie wymierzają się niezależnie od pociągania do odpowiedzialności za zbrodnie lub przestępstwa, przewidziane w prawie ogólnym.

Art.  23.

Opłaty sanitarne i kwarantannowe ściągają się przez agentów służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

We wszystkiem, co dotyczy rachunkowości i księgowania, stosują się oni do przepisów ogólnych, wydanych przez Ministerstwo Finansów.

Agenci rachunkowi składają rachunki oraz wpływy Prezydjum Rady.

Agent rachunkowy (buchalter), przełożony biura centralnego rachuby, kwituje ich na zasadzie dekretacji Prezesa Rady.

Art.  24.

Rada Sanitarna morska i kwarantannowa rozporządza swemi finansami.

Administrację dochodów i wydatków powierza się Komitetowi, złożonemu z Prezesa, Inspektora generalnego służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej oraz trzech delegatów mocarstw, wybranych przez Radę. Posiada on nazwę "Komitetu Finansowego". Trzej delegaci mocarstw obierają się na. roik jeden, mogą atoli być wybrani ponownie.

Komitet ustala do zatwierdzenia Rady wynagrodzenie urzędników wszelkiego stopnia, decyduje w sprawie wydatków stałych i nieprzewidzianych. Co trzy miesiące na sesji specjalnej składa Radzie sprawozdanie szczegółowe ze swych czynności. W trzy miesiące po ukończeniu się roku budżetowego, Rada, na wniosek Komitetu, sporządza bilans ostateczny i składa go za pośrednictwem Prezesa Ministerstwu Spraw Wewnętrznych.

Rada sporządza budżet swych dochodów i wydatków, który zatwierdza Rada Ministrów jednocześnie z budżetem ogólnym państwa, jako budżet dodatkowy. O ile suma wydatków przewyższa ogół dochodów, deficyt pokrywa się z funduszów ogólnych Państwa. W każdym razie Rada winna niezwłocznie rozważyć sposoby doprowadzenia dochodów i wydatków do równowagi Propozycje jej składają się za pośrednictwem Prezesa Ministrowi Spraw Wewnętrznych. O ile zaś istnieje przewyżka dochodów pozostaje ona w kasie Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej i przeznacza się ma podstawie decyzji, zatwierdzonej przez Radę Ministrów, na utworzenie funduszu zapasowego dla potrzeb nieprzewidzianych.

Art.  25.

Prezes winien przestrzegać. aby głosowanie tajne odbywało się w każdym wypadku na żądanie trzech członków Rady. Tajne głosowanie obowiązuje zawsze przy wyborach delegatów mocarstw do Komitetu Dyscyplinarnego lub finansowego oraz przy nominacji, uwolnieniu, degradacji, awansowaniu personelu.

Art.  26.

Gubernatorzy, prefekci policji oraz Mudirowie odpowiedzialni są za wykonanie przepisów sanitarnych w zakresie swych kompetencyj. Obowiązani są oni zarówno, jak i wszystkie władze cywilne i wojskowe, udzielać pomocy agentom służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej za zgłoszeniem ich uprawnionych żądań celem zapewnienia szybkiego wykonania zarządzań w sprawach zdrowia publicznego.

Art.  27.

Wszystkie dekrety i przepisy, poprzedzające dekret niniejszy, odwołują się w tem, co jest sprzeczne z przepisami powyższemi.

Art.  28.

Naszemu Ministrowi Spraw Wewnętrznych poleca się wykonanie niniejszego Dekretu, który obowiązywać będzie od dnia 1 listopada, 1893 roku.

Sporządzono w Pałacu Ramleh dnia 19 czerwca 1893.

Abbas Hilmi

W imieniu Kedywa:

Prezes Rady, Minister Spraw Wewnętrznych

Riaz

DEKRET KEDYWA

z dnia 25 grudnia 1894 r.

My, Kedyw Egiptu,

Na wniosek Naszego Ministra Finansów i na skutek zgodnej z nim opinji Naszej Rady Ministrów;

Wobec przychylnego wniosku p.p. Komisarzy - Dyrektorów Kasy długu publicznego w tem, co dotyczy artykułu 7;

Za zgodą Mocarstw postanawiamy:

Art.  pierwszy.

Począwszy od roku finansowego 1894 przeznacza przeznacza się z wpływów bieżących, przez widzianych w przepisach o latarniach morskich suma 40.000 f. e. do wydatkowania według brzmienia artykułów następujących.

Art.  2.

Suma, przypadająca w roku 1894, będzie użyta: 1) na pokrycie ewentualnego deficytu Rady Kwarantannowej z roku 1894, o ile deficyt ten nie mógłby znaleźć pokrycia w dochodach, pochodzących z kapitału zapasowego rzeczonej Rady, jak o tem będzie mowa w artykułach następnych, 2) na niezbędne wydatki nadzwyczajne, połączone z utrzymaniem zakładów sanitarnych w El-Tor, Suezie i Źródłach Mojżesza.

Art.  3.

Obecny kapitał zapasowy Rady Kwarantannowej może być użyty na pokrycie deficytu za rok 1894 z warunkiem atoli, iż pozostałość kapitału tego nie może być niniejsza, jak 10.000 f. e.

O ile deficyt nie został pokryty w całości, wówczas reszta pokrywa się z dochodów, wskazanych w art. 1.

Art.  4.

Z sumy 80.000 f. e., pochodzącej z lat 1895 i 1896, przeznaczyć należy: 1) sumę równą tej, jaka będzie wypłacona w roku 1894 z tych samych dochodów na pokrycie deficytu tegoż roku 1894 w ten sposób, ażeby sumy, niezbędne na wydatki nadzwyczajne, przewidziane w artykule pierwszym dla El-Toru, Suezu i Źródeł Mojżesza, doprowadzana były do 40.000, 2) sumy niezbędne do pokrycia deficytu w budżecie Rady Kwarantannowej na rok budżetowy 1895 i 1896.

Nadwyżka pozostała po wykonaniu powyższego, będzie użyta na budowę nowych latarń morskich na Morzu Czerwonem.

Art.  5.

Począwszy od roku budżetowego 1897, rzeczona suma roczna 40,000 f. e. używana będzie na pokrycie ewentualnych deficytów Rady Kwarantannowej. Wysokość sumy na ten, cel niezbędnej będzie określona ścisłe na podstawie wyników wykonania budżetu Rady z lat 1894 i 1895.

Przewyżka używana będzie na zmniejszenie opłat latarń morskich, przyczem opłaty te będą zmniejszone w jednakowym stosunku na Morzu Czerwonem i Śródziemnemi.

Art.  6.

Wobec pobierania i przekazywania opłat powyższych Rząd, począwszy od roku 1894, zwolniony zostaje ze wszystkich zobowiązań, bądź zwyczajnych, bądź nadzwyczajnych Rady Kwarantannowej.

W każdym razie atoli wydatki, ponoszone do dziś dnia przez Rząd Egipski, będą go obowiązywać i nadal.

Art.  7.

Począwszy od roku budżetowego 1894, po uregulowaniu rachunku przewyżki z Kasą Długu Publicznego, część nadwyżki, przypadająca Rządowi, będzie zwiększana corocznie o 20,000 f. e.

Art.  8.

Na zasadzie porozumienia Rządu Egipskiego z Rządami Niemieckim, Belgijskim, Wielko-Brytańskim i Włoskim, suma, przeinaczona do zmniejszenia opłat za latarnie morskie, w myśl art. 5 niniejszego dekretu, będzie odjęta od sumy 40,000 f. e., przewidzianej w odezwach, dołączonych do konwencyj Handlowych pomiędzy Egiptem a wzmiankowanemi Rządami.

Art.  9.

Naszemu Ministrowi Finansów poleca się wykonanie niniejszego Dekretu.

Sporządzono w Pałacu Koubbeh 25 grudnia 1894.

Abbas Hilmi

W imieniu Kedywa:

Prezydent Rady Ministrów:

N. Nubar

Minister Finansów:

Ahmer Mazlum

Minister Spraw Zagranicznych:

Boutros Ghali

ROZPORZĄDZENIE MINISTERJALNE

Z dnia 19 czerwca 1893 r.,

dotyczące działalności służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej,

Minister Spraw Wewnętrznych,

na zasadzie dekretu z dnia 19 czerwca 1893 roku zarządza;

CZĘŚĆ  I.

O RADZIE SANITARNEJ MORSKIEJ I KWARANTANNOWEJ.

Art.  pierwszy.

Prezes zwołuje Radę Sanitarną morską di kwarantannową na sesje zwyczajne w pierwszy wtorek każdego miesiąca.

Zwołać on również winien posiedzenie na żądanie trzech członków.

Winien również zwoływać Radę na posiedzenia nadzwyczajne w wypadkach, wymagających natychmiastowego ustalenia spraw wielkiej wagi.

Art.  2.

W wezwaniach na posiedzenia wymieniać należy sprawy, postawione na porządku dziennym. Z wyjątkiem wypadków nagłych uchwały ostateczne mogą być powzięte jedynie względem spraw, wymienianych w wezwaniach.

Art.  3.

Sekretarz Rady redaguje protokół posiedzeń.

Protokóły przesyła się do podpisu wszystkim członkom, którzy uczestniczyli w posiedzeniu.

Z protokółów należy sporządzać dokładne odpisy, które przechowują się w archiwach razem z oryginałem protokółów.

Odpisy prowizoryczne protokółów są udzielane każdemu z członków Rady na żądanie.

Art.  4.

Komisja stała, złożona z Prezesa, Inspektora jeneralnego - służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej i 2-ch delegatów Mocarstw, obranych przez Radę, przeznaczona, jest do decydowania spraw i przedsiębrania środków nadzwyczajnych.

Delegat Państwa zainteresowanego zapraszany jest zawsze na sesję i posiada prawo głosu.

Prezes głosuje tylko w wypadkach podzielenia się głosów.

Uchwały są podawane do wiadomości wszystkim członkom Rady niezwłocznie i na piśmie.

Skład Komisji rzeczonej odnawia się co trzy miesiące.

Art.  5.

Prezes, a w razie jego nieobecności Inspektor jeneralny służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej kieruje obradami nią sesjach Rady; głosuje zaś jedynie w wypadkach podziału głosów.

Prezes sprawuje zarząd ogólny służby i jest obowiązany dopilnowywać wykonania postanowień Rady.

Sekretarjat.

Art.  6.

Sekretarjat, znajdując się pod zarządem. Prezesa, ześrodkowuje korespondencję zarówno, z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, jak i z różnymi agentami służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Prowadzi on statystykę i zarządza archiwami. W skład jego wchodzą ajenci pomocniczy (commis) i tłumacze w liczbie, dostatecznej do załatwiania spraw.

Art.  7.

Sekretarz Rady, Kierownik Sekretariatu, uczestniczy w posiedzeniach Rady i redaguje protokóły.

Pod jego kierownictwem znajdują się kierownictwem i służba niższa Sekretariatu.

Zarządza on i kontroluje ich pracę z ramienia Prezesa.

Do niego też należy piecza nad archiwum i odpowiedzialność za nie.

Biuro rachunkowe.

Art.  8.

Kierownikiem biura centralnego rachuby jest "księgowy" (buchalter).

Nie może on objąć służby przed złożeniem kaucji, której wysokość oznacza Rada Sanitarna morska i kwarantannowa.

Prowadzi on pod dyrekcją Komitetu Finansowego kontrole czynności urzędników, którym powierzono przyjmowanie opłat sanitarnych i kwarantannowych.

Sporządza on budżety i rachunki, które przesyła Ministerstwu Spraw Wewnętrznych po uchwaleniu przez Komitet Finansowy i zaakceptowaniu przez Radę.

O inspektorze jeneralnym sanitarnym

Art.  9.

Inspektor jeneralny sanitarny czuwa nad całokształtem służby, zależnej od Rady. Nadzór ten wykonywa on w warunkach, przewidzianych w art. 19 Dekretu z dnia 19 czerwca 1893 r.

Zwiedza on co najmniej raz na rok wszystkie urzędy, agencji sanitarne.

Nadto na wniosek Rady i w miarę potrzeb służby Inspektor jeneralny zarządza wizytacje, wyznaczone przez Prezesa.

W razie przeszkód w czynności Inspektora jeneralnego. Prezes w porozumieniu z Radą wyznacza jego zastępcę.

We wszystkich wypadkach dokonania oględzin urzędu agencji, posterunku sanitarnego, stacji sanitarne lub obozu kwarantannowego Inspektor sanitarny zdaje sprawę Prezydium Rady w specjalnym raporcie o wynikach rzeczonych oględzin.

W przerwach pomiędzy wyjazdami. Inspektor jeneralny bierze udział z ramienia Prezesa w zarządzie służby ogólnej. Zastępuje on Prezesa w razie nieobecności jego lub innych przeszkód w czynnościach.

CZĘŚĆ  II-A

SŁUŻBA PORTOWA, STACJE KWARANTANNOWE, STACJE SANITARNE.

Art.  10.

Policja sanitarna morska i kwarantannowa wzdłuż brzegów Morza Śródziemnego i Czerwonego w Egipcie, jak również na granicach lądowych z, pustynią, powierza się dyrektorom urzędów zdrowia, dyrektorom stacyj sanitarnych lub obozów kwarantannowych, przełożonemu agencyj sanitarnych lub prze łożonym posterunków sanitarnych oraz urzędnikom pod władzą tych organów pozostającym.

Art.  11.

Dyrektorzy urzędów zdrowia sprawują zarząd i są odpowiedzialni zarówno za działalność urzędów, na czele których są postawieni, jak i posterunków sanitarnych, od nich zależnych.

Mają oni czuwać nad ścisłem wykonaniem przepisów policji sanitarnej morskiej i kwarantannowej. Stosują się do instrukcyj, otrzymywanych od Prezydjum Rady i wydają rozporządzenia i instrukcje urzędnikom swego urzędu, oraz posterunków sanitarnych, do niego należących.

Do obowiązków ich należą rewizje okrętów i pertraktacje z nimi zastosowanie środków kwarantannowych oraz dokonywanie w wypadkach, w przepisach przewidzianych, oględzin lekarskich i wnioskowanie w sprawach przekroczeń kwarantannowych.

Znoszą się oni w sprawach administracyjnych bezpośrednio z Prezydjum, któremu udzielają wszelkich informacyj sanitarnych w wyniku wykonywania swych czynności służbowych.

Art.  12.

Dyrektorzy urzędów zdrowia pod względem wynagrodzenia dzielą się na dwie klasy: urzędów pierwszej klasy jest cztery, a mianowicie:

Aleksandrja,

Port-Said,

Zagłębie Suezu i Obóz przy Źródłach Mojżesza.

Tor.

Urzędy drugiej klasy w liczbie trzech są:

Damietta,

Suakim,

Kosseir.

Art.  13.

Przełożeni agencyj sanitarnych mają w stosunku do nich takie same atrybucie, jak dyrektorzy w stosunku do swych urzędów.

Art.  14.

Istnieje jedna tylko agencja sanitarna w El-Arisz.

Art.  15.

Przełożeni posterunków sanitarnych są naczelnikami urzędników posterunku, do ich zarządu należącego. Są oni podwładni dyrektorowi jednego z urzędów zdrowia.

Do obowiązków ich należy zastosowanie środków sanitarnych i kwarantannowych, wymienionych w przepisach.

Nie mogą oni wydawać żadnych patentów, poświadczać zaś mogą tylko patenty statków, mających wolny przejazd.

Wzywają oni okręty przybywając ze złym patentem lub w warunkach nieprawidłowych do zawinięcia do portu, w którym znajduje się urząd sanitarny.

Nie mogą oni przedsiębrać sami badań (ankiet) sanitarnych, lecz winni zawezwać w tym celu dyrektora urzędu przełożonego.

Z wyjątkiem wypadków nagłych w najściślejszem znaczeniu znoszą się oni wyłącznie z dyrektorem wie wszystkich sprawach administracyjnych. W nagłych sprawach sanitarnych i kwarantannowych, do jakich należy stosowanie środków względem okrętu przybywającego, lub wpisanie adnotacji do patentu okrętu odpływającego, korespondują oni bezpośrednio z Prezydjum Rady, obowiązani są atoli zawiadomić niezwłocznie o tej korespondencji dyrektora przełożonego.

Obowiązani są oni w sposób jak najszybszy zawiadomić Prezydium Rady o zatonięciach, o których mieliby wiadomość.

Art.  16.

Posterunków sanitarnych jest sześć, a mianowicie:

Posterunki w Nowym-Porcie, Abukirze, Brullos i Rozecie należą do urzędu w Aleksandrji.

Posterunki w Kantarze i porcie wewnętrznym Ismailia należą do urzędu w Port-Saidzie.

Rada może, w razie konieczności oraz w miarą posiadania odpowiednich środków, zakładać nowe posterunki sanitarne.

Art.  17.

Służba stała i prowizoryczna stacyj sanitarny di i obozów kwarantannowych powierza się dyrektorom, pod których władzą znajdują się urzędnicy sanitarni, strażnicy, robotnicy i posługacze.

Art.  18.

Dyrektorzy obowiązani są poddawać kwarantannie osoby, przysłane do stacji sanitarnej lub obozu; czuwają oni w porozumieniu z lekarzami nad izolacją różnych kategoryj osób, odbywających kwarantannę, i zapobiegają wykroczeniom. Po upływie określonego czasu udzielają zwolnienia lub zawieszają je stosownie do przepisów; zarządzają wykonanie dezynfekcji towarów i przedmiotów użytku i poddają kwarantannie osoby, użyte do rzeczonych czynności.

Art.  19.

Wykonywują oni nadzór stały nad stosowaniem środków nakazanych, tudzież nad zdrowiem odbywających kwarantannę i personelu zakładu.

Art.  20.

Odpowiedzialni są za bieg służby, z którego w raportach codziennych zdają sprawę Prezydjum Rady Sanitarnej morskiej, i kwarantannowej.

Art.  21.

Lekarze stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych są podwładnymi dyrektorom rzeczonych zakładów, oraz przełożonymi aptekarza i pielęgniarzy.

Czuwają oni nad stanem zdrowia osób, odbywających kwarantannę, i personelu zakładu, zarządzają infirmerją stacji sanitarnej lub obozu.

Zwolnienie osób, odbywających kwarantannie, może nastąpić jedynie po zbadaniu przez lekarza i na skutek jego przychylniej opinji.

Art.  22.

W urzędach sanitarnych, stacjach sanitarnych i obozach kwarantannowych dyrektor jest zarazem "buchalterem".

Wyznacza on pod osobistą swoją odpowiedzialnością urzędnika do inkasowania opłat sanitarnych i kwarantannowych.

Przełożeni agencyj lub posterunków sanitarnych są zarazem buchalterami; obowiązani są oni osobiście pobierać opłaty.

Agenci, przeznaczeni do pobierania opłat, winni stasować się do przepisów, wydawanych przez Ministerstwo Skarbu w sprawach, dotyczących gwarancji, księgowości, terminów składania gotówki i wogóle we wszystkich sprawach finansowych, do ich urzędu należących.

Art.  23.

Wydatki służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej uskuteczniają się z własnych środków Rady lub za zgodą Ministerstwa Skarbu przez kasy, które ono do tego przeznaczony.

Kair, 19 czerwca 1893.

Riaz

PROTOKÓŁ

o złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, dotyczących konwencji sanitarnej międzynarodowej, podpisanej w Paryżu w dniu 17 stycznia 1912 roku.

W wykonaniu art. 160 konwencji sanitarnej międzynarodowej, podpisanej w Paryżu w dniu 17 stycznia 1912 r. przez Niemcy, Stany Zjednoczone Ameryki, Republikę Argentyńską, Austro-Wegry, Beilgiję, Boiliwję, Brazylję, Bułgarię, Chili, Kolumbję, Costa-Rica, Kubę, Danję, Ekwador, Hiszpanję, Francję, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanji i Irlandji, Grecję, Gwatemalę, Haiti, Honduras, Włochy, Luksemburg, Meksyk, Czarnogórę, Norwegją, Panamę, Holandję, Persję, Portugalję, Rumunję, Rosję, Salwador, Serbję, Sjam, Szwecję, Szwajcarię, Turcję, Egipt, Urugwaj, niżej podpisani zgromadzili się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Paryżu, alby przystąpić do pierwszego złożenia, na warunkach niżej wymienionych, na ręce Rządu Republiki Francuskiej, dokumentów ratyfikacyjnych wymienionej konwencji rządów przez nich reprezentowanych.

Przedstawiciel Rządu Brytyjskiego oświadczył, że:

"Klauzule konwencji tej nie będą stosowane do żadnej z kolonij, posiadłości lub protektoratów. Jego Brytyjskiej Mości, włączając Cesarstwo Indyjskie. W każdym razie Rząd Brytyjski zastrzega dla każdej ze swoich kolonij i posiadłości oraz dla każdego ze swoich protektoratów, łącznie z Cesarstwem Indyjskiem, prawo przystąpienia do konwencji z chwilą, gdy którykolwiek z tych rządów ujawni pragnienie odnośne, jak również możność oddzielnego wypowiedzenia, nie krępując się postanowieniami Rządu Brytyjskiego, odnoszącymi się do Królestwa Zjednoczonego. Za każdym razem, gdy która z kolonij lub posiadłości, albo protektoratów przystąpi do konwencji lub ją wypowie, przedstawiciel Jego Królewskiej Mości Brytyjskiej w Paryżu prześle notyfikację o tam Ministrowi Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej w imieniu tej kolonji, tej posiadłości, lub tego protektoratu.

Rząd Brytyjski zgadza się, że prawo wypowiedzenia konwencji niniejszej, jak również prawo mocarstw porozumiewania się celem wprowadzenia zmian w tekście konwencji. pozostaje nadal w mocy zgodnie z przepisami konwencji Weneckiej iż roku 1897 i Paryskiej z roku 1903".

Przedstawiciel Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki oświadczył, że Rząd jego ratyfikował konwencję z zastrzeżeniem, że treść jej art. 9 nie będzie uważana, jako wzbraniająca Stanom Zjednoczonym przedsiębrania specjalnych zarządzeń kwarantannowych przeciwko zarażeniu ich portów, które mogłyby być wymagane przez nadzwyczajnie warunki sanitarne. Czyniąc to zastrzeżenie, Rząd Stanów Zjednoczonych nie ma zamiaru kwestionowania w jaki bądź sposób przepisów zasadniczych konwencji.

Przedstawiciel Rządu Hiszpańskiego oświadczył, że Rząd jego zastrzega sobie prawo komentowania w sensie jak najszerszym i stosownie do zasad naukowych nowoczesnej higjeny paragrafu 2 artykułu 9, celem uniknięcia w granicach możności zawleczenia dżumy i febry żółtej do portów hiszpańskich, oświadcza wszakże zarazem, iż nie chodzi mu o odmówienie przyjęcia czegokolwiek bądź, dotyczącego wymagań zasadniczych konwencji.

Przedstawiciel Rządu Panamy oświadczył, że Rząd jego dokonał ratyfikacji z zastrzeżeniem, że postanowienia artykułu 9 nie przeszkodzą Rządowi Panamy lub Stanów Zjednoczonych, zgodnie z Traktatem, podpisanym przez obydwa kraje w dniu 18 listopada 1903, nakazać w portach strefy Kanału i w portach podległych jurysdykcji Republiki Panamskiej zarządzeń kwarantannowych, których wymagałyby okoliczności.

Niżej podpisani przyjmują do wiadomości zastrzeżenia powyżej wyrażone i oświadczają że ich kraje odnośne zastrzegają sobie prawo skorzystania z przywileju w stosunku do osób i towarów, przybywających ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, Hiszpanji i Panamy.

Dokumenty ratyfikacyjne w dniu dzisiejszym przedstawione uznane po zbadaniu za dobre i należyte co do formy, powierzone zostały Rządowi Republiki Francuskiej, celem złożenia w archiwach Departamentu Spraw Zagranicznych.

Co się tyczy dokumentów ratyfikacyjnych mocarstw, które konwencję podpisały, lecz nie były w stanie w dniu dzisiejszym złożenia ich dokonać, Rząd Republiki Francuskiej otrzymuje późnej i zawiadomić tem wszystkiem mocarstwa układające się.

Na dowód czego spisano niniejszy protokół, którego jednia kopja uwierzytelniona za zgodność zostanie przesłania staraniem Rządu Republiki Francuskiej każdemu z mocarstw, które podpisały konwencję sanitarną z dnia 17 stycznia 1912 r.

Sporządzone w Paryżu 7 października 1920.

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

Hugh C. Wallace

ZA BELGJĘ:

E. de Gaiffier

ZA DANJĘ:

H. A. Bernhoft

ZA EKWADOR:

Dorn y de Alsua

ZA HISZPANJĘ:

J. Quinones de Leon

ZA FRANCJĘ:

Georges Leygues

ZA WIELKĄ BRYTANJE:

Derby

ZA WŁOCHY:

Bonin

ZA NORWEGJĘ:

Fr. Jakhelln

ZA REPUBLIKĘ PANAMY:

R. A. Amador

ZA HOLANDJĘ:

J. London

ZA PERSJĘ:

M. Samad

ZA PORTUGALJĘ:

Alf. de Mesquita

ZA SZWECJĘ:

G. de Reuterskiöld

ZA SZWAJCARJĘ:

Dunant

ZA EGIPT:

Derby

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 25 października 1922 r.

• Identyfikator: Dz.U.1933.17.113
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Międzynarodowa konwencja sanitarna. Paryż.1912.01.17.
• Data aktu: 17/01/1912
• Data ogłoszenia: 20/03/1933
• Data wejścia w życie: 20/03/1933