Czechosłowacja-Polska. Konwencja Sanitarna. Praga.1925.09.05.

KONWENCJA SANITARNA

pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką, podpisana w Pradze dnia 5 września 1925 roku.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 30 lipca 1926 r. - Dz. U. R. P. № 89 poz. 500).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia piątego września tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku, w Pradze podpisana została pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką Konwencja Sanitarna, która słowo w słowo brzmi, jak następuje:

Konwencja Sanitarna pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką.

Rzeczpospolita Polska i Republika Czeskosłowacka, dążąc do zabezpieczenia zdrowia publicznego na swych terytorjach, postanowiły zawrzeć Konwencję Sanitarną.

W tym celu mianowali swymi pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

p. D-ra Zygmunta Lasockiego,

Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Rzeczypospolitej Polskiej w Pradze.

Prezydent Republiki Czeskosłowackiej:

p. D-ra Wacława Girsę,

Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Pełnomocnicy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

I.

Zobowiązania stron, zawierających umowę, na wypadek pojawienia się. na ich terytorjum chorób zakaźnych.

Artykuł  1.

Każda ze stron zawierających umowę, będzie zawiadamiała możliwie drogą telegraficzną drugą stronę o każdym pierwszym wypadku cholery lub dżumy, które pojawiły się na jej terytorjum, jak również o wypadkach, co do których zachodzi uzasadnione podejrzenie.

W ten sam sposób każda ze stron zawiadomi drugą stronę także o każdym pierwszym wypadku cholery lub dżumy, który zaszedł poza obrębem już zakażonym.

Obie strony umawiające się będą zawiadamiały się również wzajemnie o epidemicznem szerzeniu się tyfusu plamistego i powrotnego.

Komunikaty będą zawierały:

1) nazwę i rodzaj choroby;

2) miejsce i datę wypadku;

3) pochodzenie i źródło choroby;

4) liczbę zachorowań i zgonów;

5) nazwę zakażonego miasta lub administracyjnego okręgu;

6) środki przedsięwzięte.

Choroba będzie określona łacińską nazwą kliniczną, uznaną przez naukę.

Artykuł  2.

Niezależnie od komunikatów, omawianych w art. 1, obie strony powiadamiają się okresowo co najmniej raz na tydzień o dalszym przebiegu epidemji, o przedsięwziętych środkach i wszelkich okolicznościach, które mogą mieć znaczenie epidemjologiczne.

Komunikaty tygodniowe będą zawierały również sprostowania wszelkich błędów i niedokładności, dotyczących poprzednich komunikatów.

Artykuł  3.

Prócz komunikatów, omawianych w art. 1 i 2, każda ze stron, zawierających umowę, zobowiązuje się udzielać stronie drugiej wszelkich publikacyj urzędowych władz centralnych, dotyczących stanu zdrowia publicznego, w szczególności zaś, dotyczących ruchu chorób zakaźnych.

Jeżeli na terytorjum jednej ze stron pojawi się lub zacznie szerzyć epidemicznie jakakolwiek choroba zakaźna, która na danem terytorjum nie występuje zazwyczaj wcale, albo też nie występuje w postaci nagminnej, to właściwa strona obowiązana jest bezzwłocznie zakomunikować stronie drugiej wszelkie posiadane szczegóły o danej chorobie.

Artykuł  4.

Jeżeli jedno z Państw zawierających umowę wyda u siebie na zasadzie posiadanych wiadomości zarządzenia sanitarne, mające na celu ochronę, od zawleczenia jednej z chorób wymienionych w art. 1 z miejscowości nie należącej do żadnego z Państw, zawierających umowę, lecz sąsiadujących z niemi, lub z któremkolwiek z nich, to zobowiązane jest zawiadomić natychmiast drugą stronę zarówno o przedsięwziętych środkach, jak i okolicznościach, które skłoniły je do wydania tych zarządzeń.

Artykuł  5.

Zawiadomienia wymienione w art.: 1, 2, 3 i 4, przesyłane będą niezależne od drogi dyplomatycznej bezpośrednio przez Centralną Władzę Sanitarną jednej Strony Centralnej Władzy Sanitarnej strony drugiej.

Zawiadomienia tę będą przesyłane przez stronę chorobą nawiedzoną również do Sekcji Higjeny Ligi Narodów w Genewie.

Artykuł  6.

Działanie niniejszej umowy może być rozciągnięte na zasadzie porozumienia kontrahentów, również na inne choroby zakaźne nie wymienione w art. 1.

Artykuł  7.

Na wypadek, gdyby jedna ze stron zawierających umowę uważała za stosowne dodać do personelu swego dyplomatycznego zastępstwa w stolicy drugiej strony lekarskiego attaché, Centralna Władza Sanitarna właściwej strony ma zapewnić temu funkcjonarjuszowi wszelkie ułatwienia, aby mu umożliwić zaznajomienie się ze stosunkami epidemjologicznemi kraju i wszystkiemi innemi kwestjami, przedstawiającemi interes dla higjeny publicznej jego Państwa.

II.

Zarządzeń i a stosowane względem terytorjum zakażonego.

Artykuł  8.

Każda ze stron zawierających umowę, ma prawo stosować względem miejscowości zakażonej jedną z chorób wymienionych w artykule 1-szym zarządzenia wymienione w art. 10 do 18, z zastrzeżeniem, że środki te mogą być stosowane jedynie do osób i towarów, pochodzących z terytorjum zakażonego i z zachowaniem warunków przewidzianych w artykule 9.

Artykuł  9.

Za zakażoną można ogłosić tylko jednostkę administracyjną: powiat, "okres" i gminę, miejską lub wiejską.

Dane terytorjum może być uznane za zakażone, jeżeli w wypadku cholery wystąpi miejscowe ognisko, odnośnie do tyfusu plamistego i powrotnego, w razie szerzenia się nagminnego tych chorób, w wypadku zaś dżumy w razie stwierdzenia jednego lub kilku niezawleczonych wypadków choroby.

Artykuł  10.

Zawiadomienie strony drugiej o tem, że dany powiat, "okres" lub gmina uznane są za zakażone, jak również zawiadomienie o środkach przedsięwziętych celem zapobieżenia zawleczeniu chorób z terytorjum zakażonego drugiej strony, odbywa się w sposób przewidziany w art. 5.

Artykuł  11.

Powiat, "okres" i gmina wiejska lub miejska, które były uznane za zakażone na zasadzie art. 9. przestają być uważane za zakażone: w wypadku cholery lub dżumy, jeżeli zostanie urzędowo stwierdzone, że w przeciągu dni 5 od chwili zgonu lub izolacji ostatniego zachorowania, nie zaszedł żaden nowy wypadek, zaś odnośnie do tyfusów: plamistego i powrotnego, jeżeli zmniejszenie liczby zachorowań i występowanie jedynie pojedynczych wypadków wskazuje, że choroba nie ma więcej charakteru epidemicznego.

Artykuł  12.

Zarządzenia dopuszczalne przez niniejszą Konwencję celem zapobiegania przenoszeniu chorób zakaźnych wymienionych w artykule 1, są następujące:

1) oględziny i badanie lekarskie przez lekarza urzędowego;

2) usuniecie i odosobnianie chorych i podejrzanych o chorobę;

3) dezynfekcja i dezynsekcja osób i bagaży;

4) dezynfekcja towarów a w przypadku dżumy również deratyzacja;

5) zakaz wjazdu osób nieszczepionych;

6) propaganda sanitarna.

Artykuł  13.

Indywidualnym oględzinom i badaniu lekarskiemu poddane będą na granicy osoby przybywające z miejscowości zakażonych lub okazujące objawy jednej z chorób wymienionych w art. 1., albo też zdradzające symptomy, budzące podejrzenie o jedną z tych chorób.

Osoby, przechodzące granice w partjach, albo w grupach znajdujących się w złych warunkach higjenicznych, mogą być poddane przez władne Państwa przeznaczenia masowo oględzinom i badaniu lekarskiemu.

U osób podejrzanych o cholerę albo dżumę mogą być w miarę potrzeby dokonywane badania bakterjologiczne dla celów rozpoznawczych.

Artykuł  14.

Osoby uznane podczas oględzin lekarskich za chore lub podejrzane o chorobę, podlegają odosobnieniu i są kierowane przez władze sanitarne Państwa przeznaczenia do specjalnie w tym celu urządzonych i odpowiednio wyposażonych pomieszczeń, gdzie pozostają do chwili wyzdrowienia lub ścisłego rozpoznania choroby.

Zatrzymanie osób zdrowych celem obserwacji jest niedopuszczalne.

Osoby jadące z miejscowości zakażonych lub osoby, które stykały się z chorym na jedną z chorób wymienionych w artykule 1, mogą podlegać dozorowi sanitarnemu po przybyciu na miejsce przeznaczenia: przez 5 dni w wypadku cholery lub dżumy, przez dni 14-w wypadku duru plamistego i przez 8 dni - w wypadku duru powrotnego, licząc od chwili wyjazdu z miejscowości zakażonej lub od chwili-stwierdzenia chorego na granicy.

W tym celu osobom tym może być nakazane stawienie się, po przybyciu na miejsce przeznaczenia u właściwych władz sanitarnych.

Artykuł  15.

Personel służby sanitarnej, kolejowej, żeglugi, pocztowej, telegraficznej i cłowej podlega zarządzeniom sanitarnym jedynie w razie ujawnionego zachorowania na jedną z chorób wymienionych w artykule 1.

Postanowienia pierwszego punktu niniejszego artykułu rozciągają się również na osoby, przekraczające granicę na zasadzie paszportu dyplomatycznego lub służbowego jednej z umawiających się stron.

Artykuł  16.

Osobisty bagaż podróżny, jadących z terytorjów zakażonych, z wyjątkiem bagażu osób wymienionych w artykule 15, może być poddany dezynfekcji i dezynsekcji, jeżeli władze sanitarne będą uważały to w danym wypadku za konieczne.

Względem osób przybywających w partjach lub grupach stosownie do wyniku oględzin lekarskich, może być zastosowana masowa dezyfekcja i dezynsekcja, a w wypadkach tyfusu plamistego lub powrotnego również specjalne oczyszczenie ciała (kąpiel i strzyżenie) oraz odzieży.

Artykuł  17.

Towary mogą być poddawane dezynfekcji tylko w razie stwierdzenia przez władzę sanitarną jawnych oznak zakażenia towaru lub jego opakowania.

Niżej wymienione towary, pochodzące z miejscowości zakażonych jedną z chorób wymienionych w art. 1, można poddawać dezynfekcji, albo też zakazać ich wwozu, o ile nie zostały poddane dezynfekcji:

1) noszone ubranie, używana bielizna osobista i pościel.

Nie można zakazać przywozu powyższych przedmiotów w wypadku przesiedlania się albo też, gdy stanowią one bagaż. W wypadkach tych należy z nimi postąpić zgodnie z przepisami artykułu 16.

2) szmaty i gałgany, z wyjątkiem szmat prasowanych, przewożonych w belach obciągniętych obręczami.

Nie podlegają zakazowi przywozu:

1) świeże odpadki, pochodzące wprost z przędzalni, tkalni, szwalni i bielników (blichowni), sztuczna wełna i okrawki świeżego papieru;

2) listy, korespondencja, druki, książki, pisma, papiery handlowe i t. p., z wyjątkiem jednak paczek pocztowych, zawierających przedmioty wymienione w punkcie 1 i 2 drugiego ustępu niniejszego artykułu.

Miejsce i sposób dezynfekcji ustalają Urzędy Państwa przeznaczenia. Dezynfekcja winna być przeprowadzona w sposób zapewniający możliwie najmniejsze uszkodzenie przedmiotów dezynfekowanych.

Nie może być zabroniony tranzyt przez terytorjum jednej z układających się stron towarów idących w należytem opakowaniu. Towary takie nie podlegają również dezynfekcji.

Artykuł  18.

Od osób jadących z miejscowości zakażonych cholerą można zażądać poddania się obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu przeciw cholerze. Osobom nieszczepionym można zabronić wjazdu. Ma dowód szczepienia może być przedstawione świadectwo, wydane przez lekarza urzędowego właściwego kraju.

W razie pojawienia się cholery pośród przybywających na granicę partij albo grup, wchodzące w ich skład osoby mogą być poddane dwukrotnemu szczepieniu przeciw cholerze. W tym celu mogą być osoby te zatrzymane na pogranicznej stacji w kraju przeznaczenia.

Osobom nie chcącym poddać się szczepieniu może być zabroniona dalsza podróż.

Artykuł  19.

Państwa zawierające umowę uznają, że pomyślne przeprowadzenie ochrony sanitarnej możliwe jest jedynie wtedy, gdy zainteresowane warstwy ludności, a specjalnie personel kolejowy i personel żeglugi zdaje sobie sprawę z ich doniosłości.

Wobec tego strony obowiązują się zaznajamiać personel służbowy z właściwościami chorób zakaźnych i drogami ich szerzenia się oraz zapoznawać go z niezbędnemi praktycznemi sposobami postępowania w wypadku choroby zakaźnej, jak również rozpowszechniać pośród podróżnych i ludności rejonów pogranicznych wiadomości wyjaśniające znaczenie wydanych zarządzeń sanitarnych.

III.

Koleje i inne środki komunikacji.

Artykuł  20.

Względem podróżnych przybywających na granicę kolejami i ich bagażu stosuje się środki wymienione w artykule 12 niniejszej Konwencji. Wykonywanie dotyczących zarządzeń sanitarnych winno się odbywać bez zatrzymania ruchu pociągów. W tym celu strony zawierające umowę postarają się o utworzenie na stacjach pogranicznych kolejowych odpowiednich punktów sanitarno-nadzorczych.

Artykuł  21.

Strony zawierające umowę zobowiązują się:

1. Utrzymywać w niezbędnej czystości materjał kolejowy, służący do przewozu w kierunku granicy, a w razie potrzeby poddawać go dezynfekcji, dezynsekcj lub deratyzacji.

2. Roztaczać ścisły dozór w rejonie pogranicznym nad stanem sanitarnym dworców kolejowych i linij kolejowych w obrębie stacyj kolejowych, czuwać nad zaopatrzeniem dworców w dobrą wodę do picia, nad czystością wychodków w pociągach, na dworcach jak również nad utrzymaniem bufetów i restauracyj w należytym stanie, a w okresie panowania cholery zakazać sprzedaży produktów mogących szerzyć zarazę.

3. Zarządzić, aby na podległem ich władzy terytorjum pogranicznem osoby chore na jedną i chorób wymienionych w artykule 1. były we właściwym czasie usuwane z pociągów, oraz aby przedsięwzięto Środki sanitarne konieczne w danym wypadku.

O wydarzeniach takich strony zawierające umowę zobowiązują się powiadamiać wzajemnie w sposób przewidziany w artykule 28.

Artykuł  22.

W wypadku ujawnienia w pociągu, który przebył granice osoby chorej na jedną z chorób wymienionych w artykule 1., dotyczący wagon albo przedział poddany będzie przez władze kraju przeznaczenia dezynfekcji, a w razie potrzeby wagon ten może być odczepiony.

Podróżni, którzy stykali się z chorym, podlegają oględzinom lekarskim. Osób uznanych za zdrowe nie zatrzymuje się, jednakże bagaż ich może być poddany dezynfekcji. W przypadku tyfusu plamistego lub powrotnego, osoby te i ich bagaż mogą być poddane dezynfekcji.

Artykuł  23.

Przepisy niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie z właściwemi zmianami względem podróżnych i ich bagażu oraz towarów przybywających drogami lądowemi, wodnemi i powietrzem.

IV.

Pograniczne punkty dozoru sanitarnego.

Artykuł  24.

Celem przeprowadzenia środków sanitarnych przewidzianych w niniejszej Konwencji będą urządzone punkty dozoru sanitarnego zaopatrzone w urządzenia niezbędne do odosobnienia i leczenia chorych oraz dezynfekcji, dezynsekcji i kąpieli.

Urządzenia punktów dozoru sanitarnego winne odpowiadać rozmiarom ruchu osób i towarów przez daną miejscowość, aby stosowanie środków sanitarnych przez władze kraju przeznaczenia nie powodowało zatrzymania ruchu.

Artykuł  25.

Strony zawierające umowę, oznaczają na zasadzie wzajemnego porozumienia Centralnych Władz Sanitarnych na granicy lub w jej pobliżu punkty, w których w razie epidemji winne być urządzane stacje dozoru sanitarnego, podległe władzy tego Państwa, na którego terytorjum się znajdują.

Strony zawierające umową zastrzegają sobie prawo zamykania czasowego dla ruchu podróżnych i towarów z terytorjum drugiego Państwa, albo czyści tego terytorjum tych punktów granicznych, w których urządzenie stacji dozoru sanitarnego będzie przedstawiało istotne trudności.

Zarządzenie to może być stosowane jedynie w wypadku groźnego szerzenia się jednej z wymienionych w artykule 1 epidemji. Strony zobowiązują się do notyfikowania swojego zamiaru zamknięcia danych punktów co najmniej na 8 dni przed wprowadzeniem w czyn tego zamierzenia.

Strony zobowiązują się jednak zapewnić swobodny ruch podróżnych i towarów przez pozostałe punkty sanitarne.

Artykuł  26.

Pobieranie opłat od pasażerów i podróżnych za pomoc lekarską, udzieloną na zasadzie niniejszej konwencji na pogranicznych stacjach dozoru sanitarnego, za utrzymanie ich podczas izolacji w szpitalach z powodu podejrzenia o jedną z chorób wymienionych w artykule 1, jak również za wydatki połączone ze stosowaniem innych środków sanitarnych przewidzianych w niniejszej Konwencji nie jest dopuszczalne. Powyższe wydatki obciążają Skarb tego Państwa, na którego terytorjum środki te są stosowane, o ile do pokrycia tych wydatków nie są zobowiązane według miejscowych ustaw samorządy względnie inne osoby prawne lub fizyczne.

Pobieranie opłaty za przeprowadzenie dezynfekcji, dezynsekcji lub deratyzacji dopuszczalne jest jedynie względem towarów, co do których środki te mają być stosowane na zasadzie niniejszej Konwencji, a to w wysokości rzeczywistych wydatków za zużyte do tych celów materjały. Strony zawierające urnowe powiadamiają się wzajemnie we właściwym czasie o wysokości opłat wyznaczonych.

V.

Zarządzenia w miejscowościach pogranicznych.

Artykuł  27.

Jako miejscowości pograniczne uważa się powiaty i "okresy", przylegające do granicy lub odległe od niej nie dalej nad 5 kilometrów.

Strony dostarczają sobie wzajemnie w przeciągu miesiąca od wejścia w życie niniejszej Konwencji wykazów pogranicznych powiatów i "okresów" ze wskazaniem właściwych dla nich władz sanitarnych.

Artykuł  28.

Niezależnie od komunikatów wymienianych między stronami zawierającemi umowę na zasadzie art.: 1, 2, 3 i 4 niniejszej Konwencji, władze sanitarne pogranicznej miejscowości każdej ze stron zawiadamiać będą bezpośrednio władzę sanitarną przylegającej pogranicznej miejscowości drugiej strony o stanie sanitarnym podległego sobie terytorjum.

Zawiadomienia te będą obejmować:

1. doniesienie o pierwszym wypadku każdego zachorowania na jedną z chorób, wymienionych w art. 1 niniejszej Konwencji;

2. perjodyczne, co najmniej tygodniowe komunikaty o dalszym przebiegu zgłoszonej choroby zakaźnej;

3. przedsięwzięte środki.

Prócz tego władze sanitarne miejscowości pogranicznych będą sobie przysyłały wzajemnie w okresach co najmniej tygodniowych wykazy innych chorób zakaźnych, stwierdzonych w danej miejscowości pogranicznej, podając o nich szczegóły wymienione w artykule 1 Konwencji.

Artykuł  29.

W przypadku pojawienia się w miejscowości pogranicznej cholery, tyfusu plamistego i powrotnego lub dżumy, bądź też epidemicznego szerzenia się jakiejś innej choroby zakaźnej, władza dotyczącej miejscowości zezwoli władzy sanitarnej przylegającej miejscowości pogranicznej drugiej strony na zaznajomienie się ze stanem rzeczy na miejscu przez swego funkcjonariusza.

W tych wypadkach zainteresowane pograniczne władze administracyjno-sanitarne przedstawią pogranicznej władzy administracyjno-sanitarnej strony drugiej szczegółowo wydarzenie, z którem pragnie się zaznajomić bezpośrednio. Na tej podstawie władza pograniczna wyznaczy termin zjawienia się funkcjonarjusza sanitarnego strony drugiej, z którym zostanie przeprowadzony przegląd tych wydarzeń.

Pograniczne władze administracyjno - sanitarne obu stron winne z sobą współdziałać w zakresie Spraw zdrowia publicznego, a szczególnie w zakresie zwalczania chorób zakaźnych i na żądanie udzielać sobie w tym przedmiocie wzajemnej pomocy.

Artykuł  30.

Środki sanitarne przewidziane w niniejszej Konwencji dla komunikacji kolejami i innemi drogami mogą być zastosowane również do lokalnego ruchu kolejowego oraz do miejscowej komunikacji drogowej i wodnej.

Wszelako strony zawierające umowę zobowiązują się według możności ułatwiać ruch pograniczny. Stosując jedynie te zarządzenia przewidziane w Konwencji, które okażą się bezwzględnie konieczne.

Artykuł  31.

W razie pojawienia się w miejscowościach pogranicznych cholery, zakazowi może również podlegać przywóz surowych owoców i jarzyn oraz nabiału z zakażonego terytorium pogranicznego.

Artykuł  32.

Strony zawierające umowę zobowiązują. się w razie epidemji cholery, tyfusu brzusznego i czerwonki odkażać ścieki z miejsc zaludnionych, fabryk i zakładów przemysłowych przed wpuszczeniem ich do rzek granicznych lub innych granicznych zbiorników wód, służących do zaopatrywania ludności i zwierząt domowych w wodę.

W tym celu każda ze stron zawierających umowę wyda odpowiednie przepisy w porozumieniu z druga stroną.

Artykuł  33.

Celem załatwienia w sposób przyjacielski wszelkich różnic, mogących powstawać przy tłumaczeniu lub stosowaniu niniejszej Konwencji w razie nieosiagnięcia porozumienia. Obie Strony zobowiązują się zwracać się za wspólną zgodą o pośrednictwo do Sekcji Higjeny Ligi Narodów, co jednak nie może uszczuplić praw każdego z Państw do obrania innej drogi, celem załatwienia sprawy spornej.

Artykuł  34.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie w czasie możliwie najkrótszym.

Konwencja zacznie obowiązywać w 8 dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Po wypowiedzeniu przez jedną ze stron Konwencja będzie obowiązywała jeszcze przez rok od dnia wymówienia.

Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy Konwencję niniejszą podpisali i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Pradze w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach w języku polskim i czeskosłowackim dnia 5 września roku tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 20 października 1926 r.

• Identyfikator: Dz.U.1926.107.629
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Czechosłowacja-Polska. Konwencja Sanitarna. Praga.1925.09.05.
• Data aktu: 05/09/1925
• Data ogłoszenia: 30/10/1926
• Data wejścia w życie: 30/10/1926