Prezydent podpisał ustawę o tzw. leczeniu transgranicznym, która zapewnia polskim pacjentom prawo do zwrotu kosztów leczenia za granicą. Prawo to będzie przysługiwało za świadczenia, na które było wydane skierowanie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (lub wykonującego zawód w innym niż Polska państwie członkowskim UE).

Prawo to dotyczy także możliwości zwrotu kosztów leczenia, które pacjent wykonał za granicą po wejściu w życie dyrektywy (czyli po 25 października 2013 r.), a przed wejściem w życie ustawy.

Według ustawy podstawę zwrotu stanowi rachunek wystawiony przez zagraniczny podmiot, który udzielił świadczenia. Zwrot kosztów jest dokonywany w wysokości odpowiadającej kwocie finansowania stosowanego w rozliczeniach NFZ w ramach umów ze świadczeniodawcami. Zwrot obejmuje także koszty leków, wyrobów medycznych zakupionych w innym kraju UE na podstawie polskiej recepty wystawionej przez uprawnioną osobę albo lekarza wykonującego zawód w innym państwie członkowskim UE, również koszty leków nabytych w polskiej aptece na podstawie recepty lekarza z innych państw Unii.

Wnioski o zwrot kosztów będą rozpatrywane przez dyrektora właściwego miejscowo oddziału wojewódzkiego NFZ (dla zamieszkałych w Polsce). Od jego decyzji przysługuje odwołanie do prezesa NFZ.

Nowelizacja ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych ma na celu wprowadzenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz. Urz. UE L 88 z 04.04.2011, str. 45).

Dotyczy ona zapewnienia realizacji swobody przepływu usług w sferze opieki zdrowotnej na terytorium UE poprzez stworzenie możliwości korzystania ze świadczeń zdrowotnych w innym państwie członkowskim UE oraz możliwości uzyskania przez pacjenta zwrotu kosztów takich świadczeń od publicznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego, któremu on podlega.

Dyrektywa zaczęła obowiązywać 25 października 2013 roku, jednak Polska z opóźnieniem przygotowała projekt wdrażającej ją ustawy. W kwietniu 2014 trafił on do sejmu. 10 października 2014 Sejm przyjął poprawki Senatu.

Ustawa dokonuje 13 zmian w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), ponadto zmiany obejmują: ustawę z dnia 19 kwietnia 1991 roku o izbach aptekarskich (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1429), ustawę z dnia 27 lipca 2001 roku o diagnostyce laboratoryjnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1384), ustawę z dnia 6 września 2001 roku – Prawo farmaceutyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.), ustawę z dnia 2 grudnia 2009 roku o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708 z późn. zm.), ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 217 z późn. zm.), ustawę z dnia 15 lipca 2011 roku o zawodach pielęgniarki i położnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1435) oraz ustawę z dnia 22 lipca 2014 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1138).

Ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od jej ogłoszenia.

Opracowanie: Magdalena Okoniewska

Źródło: www.prezydent.pl, stan z dnia 30 października 2014 r.