Do tych zagrożeń zaliczono fragmentaryzację świadczeń, odejście od modelu opieki całościowej i wszechstronnej, zatarcie granic między specjalistyką i POZ, zwiększenie liczby skierowań i wydłużenie kolejek do specjalistów wąskich dziedzin, eskalację kosztów a także zmniejszenie motywacji do specjalizowania się w medycynie rodzinnej.

Nowelizacja ustawy stwarza możliwość udzielania świadczeń w podstawowej opiece zdrowotnej szerokiej grupie lekarzy szkolonych wyłącznie w szpitalach, z I i II stopniem specjalizacji z chorób wewnętrznych lub pediatrii, a także lekarzy z I stopniem w zakresie medycyny ogólnej.

Kolegium nie zgadza się z opiniami Biura Analiz Sejmowych na ten temat, które między innymi wyjaśniają, że pojęcie „lekarza podstawowej opieki zdrowotnej” jest pojęciem zbiorczym, które łączy w swoim zakresie treściowym lekarzy o bardzo różnych specjalnościach medycznych, tak iż w rezultacie w ramach tego pojęcia mieszczą się zarówno lekarze, którzy w przepisach dyrektywy 2005/36 nazywani są „lekarzami ogólnymi”, jak też lekarze, których dyrektywa 2005/36 określa mianem lekarzy specjalistów. Kwestia tego, lekarze jakich konkretnie specjalności zostaną zaliczeni do kategorii ‘lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej’ jest w istocie kwestią wtórną, związaną z realizowaną każdorazowo przez państwo polskie polityką zdrowotną wobec ludności. W tym sensie zakres tego pojęcia może być ruchomy i ewoluować w czasie, co będzie się przejawiało chociażby poprzez włączanie do tej kategorii pojęciowej lekarzy kolejnych jeszcze specjalności”.

Opinie Biura Analiz Sejmowych są dostępne poniżej:
(1) Opinia prawna z dnia 18 listopada 2013 o projekcie ustawy (druk sejmowy nr 1849)
(2) Opinia merytoryczna z dnia 18 listopada 2013 o projekcie ustawy (druk sejmowy nr 1849)

Źródło: Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce