Czy istnieją przepisy szczegółowo określające kompetencje lekarzy zatrudnionych w szpitalnym oddziale ratunkowym, oprócz ogólnikowego rozporządzenia w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego?
Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 z późn. zm.) – dalej u.p.r.m., nie określa kompetencji lekarzy zatrudnionych w szpitalnych oddziałach ratunkowych, ani nie przewiduje określenia tych kompetencji w drodze rozporządzenia. W związku z tym należy przyjąć, że kompetencje lekarzy udzielających świadczeń w szpitalnym oddziale ratunkowym są wyznaczone przez zadania szpitalnego oddziału ratunkowego określone w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U. Nr 55, poz. 365) – dalej r.s.r.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 9 u.p.r.m., szpitalny oddział ratunkowy to komórka organizacyjna szpitala w rozumieniu przepisów o zakładach opieki zdrowotnej (a więc obecnie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej; tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.), stanowiąca jednostkę systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, udzielająca świadczeń opieki zdrowotnej osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, spełniająca wymagania określone w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Za stan nagłego zagrożenia zdrowotnego ustawa uznaje stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogorszenia zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagającym podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia (art. 3 pkt 8 u.p.r.m.).
Szpitalny oddział ratunkowy ma za zadanie udzielać niezbędnych świadczeń opieki zdrowotnej pacjentowi urazowemu (tj. osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego spowodowanego działaniem czynnika zewnętrznego, którego następstwem są ciężkie, mnogie lub wielonarządowe obrażenia ciała, jak stanowi art. 3 pkt 12 u.p.r.m.) albo osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego (art. 33 ust. 1 u.p.r.m.), a mianowicie udziela on świadczeń opieki zdrowotnej polegających na wstępnej diagnostyce oraz podjęciu leczenia w zakresie niezbędnym do stabilizacji funkcji życiowych osób, które znajdują się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego (§ 2 ust. 1 r.s.r.).
O zakresie zadań lekarza mogą także świadczyć przepisy rozporządzenia mówiące o wyposażeniu poszczególnych obszarów szpitalnego oddziału ratunkowego, które pośrednio wskazują czynności jakie lekarz wykonuje (przy użyciu określonych w rozporządzeniu wyrobów medycznych), np. wśród wyposażenia sali zabiegowej obszaru terapii natychmiastowej musi znajdować się m.in. stół operacyjny z lampą operacyjną i aparat do znieczulania z wyposażeniem stanowiska do znieczulania (§ 9 ust. 3 pkt 1 i 2 r.s.r.).
Małgorzata Brzozowska
Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 z późn. zm.) – dalej u.p.r.m., nie określa kompetencji lekarzy zatrudnionych w szpitalnych oddziałach ratunkowych, ani nie przewiduje określenia tych kompetencji w drodze rozporządzenia. W związku z tym należy przyjąć, że kompetencje lekarzy udzielających świadczeń w szpitalnym oddziale ratunkowym są wyznaczone przez zadania szpitalnego oddziału ratunkowego określone w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U. Nr 55, poz. 365) – dalej r.s.r.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 9 u.p.r.m., szpitalny oddział ratunkowy to komórka organizacyjna szpitala w rozumieniu przepisów o zakładach opieki zdrowotnej (a więc obecnie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej; tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.), stanowiąca jednostkę systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, udzielająca świadczeń opieki zdrowotnej osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, spełniająca wymagania określone w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Za stan nagłego zagrożenia zdrowotnego ustawa uznaje stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogorszenia zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagającym podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia (art. 3 pkt 8 u.p.r.m.).
Szpitalny oddział ratunkowy ma za zadanie udzielać niezbędnych świadczeń opieki zdrowotnej pacjentowi urazowemu (tj. osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego spowodowanego działaniem czynnika zewnętrznego, którego następstwem są ciężkie, mnogie lub wielonarządowe obrażenia ciała, jak stanowi art. 3 pkt 12 u.p.r.m.) albo osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego (art. 33 ust. 1 u.p.r.m.), a mianowicie udziela on świadczeń opieki zdrowotnej polegających na wstępnej diagnostyce oraz podjęciu leczenia w zakresie niezbędnym do stabilizacji funkcji życiowych osób, które znajdują się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego (§ 2 ust. 1 r.s.r.).
O zakresie zadań lekarza mogą także świadczyć przepisy rozporządzenia mówiące o wyposażeniu poszczególnych obszarów szpitalnego oddziału ratunkowego, które pośrednio wskazują czynności jakie lekarz wykonuje (przy użyciu określonych w rozporządzeniu wyrobów medycznych), np. wśród wyposażenia sali zabiegowej obszaru terapii natychmiastowej musi znajdować się m.in. stół operacyjny z lampą operacyjną i aparat do znieczulania z wyposażeniem stanowiska do znieczulania (§ 9 ust. 3 pkt 1 i 2 r.s.r.).
Małgorzata Brzozowska