Łuszczyca jest jedną z najczęściej występujących chorób skóry. Szacuje się, że dotyka ona około 5 procent populacji europejskiej, w równym stopniu kobiet i mężczyzn. Najczęściej uaktywnia się w wieku 8-12 lat. Pacjenci, u których zdiagnozowano tę chorobę, poza długotrwałym leczeniem, borykać się muszą z problemami natury społecznej, ponieważ bardzo często zmiany widoczne na skórze wywołują negatywne skojarzenia i odrzucenie ze strony osób znajdujących się w otoczeniu chorego.
29 października obchodzony jest Światowy Dzień Chorego na Łuszczycę. Ta globalna inicjatywa ma na celu zwrócenie uwagi społeczeństwa na problemy pacjentów cierpiących na tę niezakaźną chorobę dermatologiczną. W Polsce wydarzeniu temu towarzyszą liczne konferencje z udziałem ekspertów oraz przedstawicieli organizacji pacjenckich. Również w ramach obchodów Światowego Dnia Chorego na Łuszczycę, odbywają się szkolenia „Derma Friendly - W trosce o skórę”, skierowane do pracowników zakładów kosmetycznych i fryzjerskich.
Przyczyny łuszczycy wciąż pozostają nieznane, a na jej ujawnienie mają wpływ czynniki immunologiczne, genetyczne i środowiskowe (między innymi palenie papierosów, picie alkoholu, przewlekły stres). Jej „znakiem rozpoznawczym” są czerwone grudki, pokryte srebrzystą łuską. Zmiany łuszczycowe pojawiają się na łokciach, dłoniach, kolanach, stopach, w fałdach skórnych i okolicach o wzmożonej potliwości (pachy, pachwiny, pępek). Jednak u większości pacjentów pierwszą występującą lokalizacją choroby jest owłosiona skóra głowy (50-80 procent). Rzadziej objawy widoczne są na paznokciach - 30-50 procent chorych, twarzy lub w okolicach narządów płciowych - po około 30 procent chorych.
Całkowite i trwałe wyleczenie łuszczycy nie jest możliwe, a regułą są nawroty choroby, które mają bardzo różny przebieg. Czasem poszczególne wykwity utrzymują się latami, czasem nowe wykwity zastępują stare. W okresie zaostrzenia zmian 67-95 procent chorych odczuwa świąd. Ponieważ łuszczyca jest chorobą układową, pacjenci narażeni są na zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy czy nadciśnienia tętniczego. Wszystko to powoduje, że choroba w znaczący sposób obniża jakość życia, zaburza codzienne funkcjonowanie i stosunki międzyludzkie u ponad 80 procent chorych. Zmieniona chorobowo skóra wywołuje wśród pacjentów silne negatywne emocje, między innymi poczucie winy, odrzucenia i wstydu, które w skrajnych przypadkach mogą doprowadzić do depresji.
Ze względu na zróżnicowany przebieg choroby i mnogość dostępnych metod leczenia, należy każdego pacjenta traktować indywidualnie. Postępowanie w łuszczycy obejmuje leczenie miejscowe i ogólne. Z całej gamy leków stosowanych miejscowo, najczęściej przepisywanymi w Europie są analogi witaminy D, kortykosteroidy, kwas salicylowy i retinoidy. W terapii ogólnej stosuje się balneoterapię, fototerapię, klasyczne leki systemowe (metotreksat i cyklosporyna) i leki biologiczne. Pomocne są także psychoterapia, leczenie sanatoryjne i klimatyczne. Celem tych wszystkich działań jest utrwalenie remisji, ustąpienie zmian klinicznych oraz zapobieganie powikłaniom, prowadzącym do rozwoju ciężkich postaci choroby.
W Polsce upowszechnianiem wiedzy na temat łuszczycy i kompleksowym wsparciem chorych zajmują się organizacje pacjentów, skupiające osoby dotknięte tą stygmatyzującą chorobą. Z okazji Światowego Dnia Chorego na Łuszczycę w tym roku organizowanych jest kilka konferencji - w Zamościu (29 października), w Warszawie (31 października) oraz Szczecinie (20 listopada). W ramach Ogólnopolskiego Programu „Derma Friendly - w trosce o skórę” przeprowadzone zostanie szkolenie 9 listopada w Warszawie, którego celem jest przeciwdziałanie dyskryminacji chorych dermatologicznie w salonach pielęgnacji urody. Szczegóły na www.dermafriendly.pl.
Opracowanie: Magdalena Okoniewska
Opublikowano: www.zdrowie.abc.com.pl , stan z dnia 29 października 2015 r.