1. Skoro w postępowaniu "zwykłym" uznawano, że wydawana decyzja będzie wpływać na prawa i obowiązki innych podmiotów, to również w postępowaniu nadzwyczajnym zmierzającym do zmiany pierwotnej decyzji winny uczestniczyć te same podmioty. O takim rozumieniu przepisu art.155 Kodeksu postępowania administracyjnego świadczy jego redakcja, która nie pozwala na ponowne badanie przymiotu strony w rozumieniu art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego . Korzyści jakie powstają w sferze prawa materialnego dla strony, która nabyła prawo w sensie faktycznym, z drugiej strony mają wpływ i dają podstawę do domagania się od określonych podmiotów określonych zachowań.

2. Zgoda na zmianę decyzji w trybie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego musi być wyrażona przez wszystkie strony, a nie tylko tę, która nabyła na podstawie rozstrzygnięcia prawa.

WSA w Opolu oddalił skargę na decyzję SKO w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy terenu.

Strona skarżąca zarzuciła organowi naruszenie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez uznanie, iż zgodę na zmianę decyzji ostatecznej powinny wyrazić wszystkie osoby będące stronami postępowania, podczas gdy z przepisu tego wynika, iż zgoda na zmianę decyzji ostatecznej wymagana jest jedynie od stron, które na podstawie decyzji ostatecznej nabyły prawa. Decyzja zmieniająca przyznawała prawa jedynie skarżącemu. WSA, oddalając skargę, nie podzielił zarzutów skargi.

WSA wskazał, że wszczęte postępowanie administracyjne w trybie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym zmierzającym do ustalenia zaistnienia przesłanek wymienionych tym przepisem, a zatem reguły zachowania się organu w tej nowej sprawie, wyznacza omawiany przepis. Dlatego też, możliwość uchylenia lub zmiany decyzji administracyjnej na podstawie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego uzależniona jest od zgody strony oraz uznania przez organ rozstrzygający sprawę w tym trybie, że za uchyleniem lub zmiana decyzji ostatecznej przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Sąd podkreślił, iż o ile w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej brała udział więcej niż jedna strona, to nie jest konieczne wykazanie, że każda ze stron nabyła prawo z decyzji. W takiej sytuacji wystarczy stwierdzenie, że decyzja tworzy prawo tylko dla jednej ze stron postępowania, gdyż przepis art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego nie ustanawia warunku, aby każda ze stron nabyła prawo na mocy decyzji ostatecznej, a postępowanie w trybie omawianego przepisu prowadzi się z udziałem tych samych stron postępowania podstawowego (zwykłego), w którym zapadła decyzja ostateczna.

Strona złożyła skargę kasacyjną od wyroku WSA.

NSA rozpatrując skargę, podkreślił, iż postępowanie prowadzone na podstawie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego stanowi nadzwyczajny tryb weryfikacji decyzji ostatecznej. Zgoda strony stanowi podstawową przesłankę stosowania przepisu art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego ., a jej brak lub wadliwość prowadzi do rażącego naruszenia prawa. Zgoda stron nie może być ani dorozumiana, ani domniemana i winna być udzielona wprost i wyraźnie przez stosowne oświadczenie złożone organowi administracji państwowej. Z tych powodów należy wyraźnie wskazać, że wpływ na wadę postępowania prowadzonego w trybie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego miał organ dopuszczając możliwość zastosowania dorozumianej zgody. Mimo tej wady decyzji zawinionej przez organ, nie można podzielić zarzutów skargi kasacyjnej, że na skutek decyzji zmieniającej decyzję o warunkach zabudowy adresatem nabycia praw z decyzji jest wyłącznie inwestor. Skoro w postępowaniu "zwykłym" uznawano, że wydawana decyzja będzie wpływać na prawa i obowiązki innych podmiotów, to również w postępowaniu nadzwyczajnym zmierzającym do zmiany pierwotnej decyzji winny uczestniczyć te same podmioty. O takim rozumieniu przepisu art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego świadczy jego redakcja, która nie pozwala na ponowne badanie przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Korzyści jakie powstają w sferze prawa materialnego dla strony, która nabyła prawo w sensie faktycznym, z drugiej strony mają wpływ i dają podstawę do domagania się od określonych podmiotów określonych zachowań.

Skoro wyraźna zgoda strony (stron) stanowi podstawową przesłankę stosowania art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego , skarga kasacyjna wadliwie zarzuca Sądowi I instancji błędną interpretację art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego , gdyż zarówno brak zgody strony jak i wadliwie uzyskaną zgodę kwalifikują jako rażące naruszenie prawa.

W opinii NSA Sąd I instancji trafnie wywiódł, że zgoda na zmianę decyzji musi być wyrażona przez wszystkie strony, a nie tylko tę, która nabyła na podstawie rozstrzygnięcia prawa. Takie rozumienie przepisu jak przedstawiono w skardze kasacyjnej uniemożliwiałoby zmianę w trybie art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego w sytuacji, kiedy decyzja nakłada na stronę (strony) tylko obowiązki, i wpływa na jej sytuację prawną.


Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.)

Pobierz orzeczenie:
Wyrok NSA w Warszawie z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 787/09