Inspektor nadzoru budowlanego zawiadomił o wszczęciu postępowania w sprawie budowy ogrodzenia działki bez dokonania zgłoszenia. Inwestor wyjaśnił, że przed wykonaniem ogrodzenia uzyskał ustną informację w urzędzie gminy, że ulica nie jest drogą gminną, wobec tego wykonał ogrodzenie bez dokonywania zgłoszenia. Organ I instancji ustalił, że działka leży w obszarze objętym planem miejscowym, który dla terenu dróg wewnętrznych KDW, które nie zostały graficznie wyznaczone na rysunku planu, w przypadku ich wydzielenia przewiduje m. in. nakaz zachowania szerokości linii rozgraniczających ustalanych indywidualnie, nie mniej niż 5 m.
Inspektor nadzoru budowlanego nakazał właścicielowi działki dokonać rozbiórki ogrodzenia wykonanego od strony drogi wewnętrznej.

WSA rozpoznając skargę przypomniał, iż budowa ogrodzeń co do zasady została zwolniona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 23 Prawa budowlanego . W ograniczonym zakresie budowa ogrodzeń została poddana reżimowi prawa budowlanego na podstawie regulacji art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego . Przepis ten przewiduje dokonanie zgłoszenia właściwemu organowi zamiaru budowy ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Należy podkreślić, że ustawodawca nie zakazał wykonywania ogrodzeń od strony miejsc publicznych, w tym dróg, ulic, placów czy torów kolejowych, lecz jedynie przewidział konieczność dokonania zgłoszenia zamiaru wykonania takiego ogrodzenia. Regulacja ta umożliwia monitorowanie przez organy administracji powstawania ogrodzeń od strony tego rodzaju miejsc.

WSA podkreślił, że określenie "inne miejsca publiczne" nie zostało zdefiniowane i nie jest precyzyjne. Przepis art. 30 ust. 1 pkt 3 ma charakter generalny i abstrakcyjny. Ogólność przepisu nie oznacza, że zostały w nim przez ustawodawcę antycypowane różne stany faktyczne, do których przepis, zgodnie z zamiarem ustawodawcy, ma się odnosić. Interpretacja przepisów nie polega także na zastępowaniu przez interpretatora użytych w przepisie zwrotów innymi wyrażeniami, uznawanymi przez interpretatora za synonimy określeń ustawowych. Ogólność przepisu powoduje, że powstające stany faktyczne mogą być poddawane kwalifikacji z punktu widzenia celów i wartości chronionych przepisem. Zdaniem WSA uznanie publicznego charakteru jakiegoś miejsca nie jest zależne od spełniania jakichś standardów normatywnych, lecz jest pochodną stanu faktycznego. O publicznym charakterze miejsca, o jakim mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego decyduje w przekonaniu Sądu jego komunikacyjna funkcja oraz względnie powszechna dostępność w celu korzystania z tej właśnie funkcji. Ponieważ przepis stanowi o "miejscach" a nie "obiektach" publicznych, nie jest konieczne istnienie w tym zakresie jakichś urządzeń i obiektów budowlanych. W rozpatrywanej sprawie WSA uznał, iż działka jest faktycznie wykorzystywana jako trakt komunikacyjny, służący dojazdowi. Taki stan faktyczny potwierdza zarówno wypis z ewidencji gruntów, jak i dokumenty znajdujące się w aktach. W ewidencji gruntów działka została zaliczona do użytku gruntowego oznaczonego symbolem właściwym dla dróg. O takim też sposobie jej wykorzystywania świadczą także pisma właścicieli nieruchomości przyległych, monitujących w sprawie powstałego ogrodzenia jak i wyniki oględzin i zgromadzone plany i mapy. Wynika z nich, że działka ta służy obsłudze komunikacyjnej terenów doń przyległych, także skarżący uzyskał pozwolenie na budowę ze względu na fakt posiadania dostępu do drogi publicznej dzięki przedmiotowej działce, taki sposób obsługi komunikacyjnej wynika ze złożonych dokumentów związanych z prowadzoną budową domu. Jednocześnie brak jest podstaw do przyjęcia, że działka ta zapewnia obsługę komunikacyjną tylko na zasadzie ustanowionych służebności i służy jedynie właścicielom działek uprawnionych. Z tego względu należy przyjąć, że dostępna jest ona bez ograniczeń. Z tego względu podlega ochronie przewidzianej w art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego i zamiar wzniesienia ogrodzenia od jej strony wymaga dokonania zgłoszenia. Kwestie własnościowe, akcentowane przez stronę skarżącą, w przekonaniu Sądu nie mają konstytutywnego znaczenia dla uznania publicznego charakteru terenu, działki o nieuregulowanym stanie prawnym, jeżeli są dostępnymi powszechnie terenami służącymi komunikacji, także podlegają reżimowi z art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego .

Na podstawie: Wyrok WSA w Gliwicach z 20 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 1064/10

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)