Policja zabezpieczyła pojazd, który następnie przekazała na parking depozytowy.

Prowadzący parking na podstawie art. 130a ust 4 Prawa o ruchu drogowym i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133 ze zm.) zawiadomił o nieodebraniu pojazdu przez uprawnioną osobę i przekazał pojazd do dyspozycji naczelnika urzędu skarbowego, wzywając go do uregulowania należności za przechowywanie. Naczelnik odmówił przyznania zwrotu koniecznych wydatków związanych z przechowywaniem pojazdu. W uzasadnieniu wskazał, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/06 orzekł, że art. 130a ust. 10 i art. 130a ust 11 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym oraz § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów są niezgodne z Konstytucją. Trybunał zauważył co prawda, iż przedmiotowy przepis rozporządzenia utracił już moc obowiązującą na skutek wejścia w życie nowego rozporządzenia z 2007r. Niemniej został zastąpiony identycznej treści przepisem § 8 ust .1 nowego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007r. w sprawie usuwania pojazdów ( Dz. U. nr 191 , poz. 1377) . Wskazane powyżej przepisy utraciły moc z dniem 11 czerwca 2009 r., a zatem w ocenie organu pierwszej instancji po tym dniu brak jest podstaw do wydania orzeczenia w sprawie przejścia przedmiotowego pojazdu na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy i brak jest również przepisów wskazujących, w jakim trybie ma następować tzw. "likwidacja ruchomości", obejmująca porzucone pojazdy i przez kogo ma być prowadzona.

WSA rozpatrując skargę podkreślił, iż w rozpoznawanej sprawie skarżący w terminie, wypełnił obowiązek ciążący na nim według ówczesnego stanu prawnego, co do zawiadomienia odpowiednich organów o nieodebraniu pojazdu z parkingu. Właściwy organ podjął próbę wszczęcia postępowania likwidacyjnego i wydania decyzji deklaratoryjnej o przejęciu pojazdu przez Skarb Państwa, lecz nie zdołał ustalić miejsca pobytu właściciela pojazdu celem powiadomienia go zgodnie z wymogami § 8 rozporządzenia wykonawczego. W konsekwencji nie doszło w sprawie do wydania tej decyzji i w ogóle do wszczęcia tego etapu postępowania. Stan taki trwał do daty wydania postanowienia naczelnika urzędu skarbowego. Było to wynikiem niewątpliwej opieszałości organu skarbowego i niewykorzystania wszystkich możliwości wynikających z kodeksu postępowania administracyjnego. Opisane działania skarżącego i organów skarbowych miały jednak miejsce już po wyroku Trybunału Konstytucyjnego i upływie określonego tym wyrokiem dwunastomiesięcznego terminu. Nie ulega wątpliwości, że do sytuacji w jakiej znalazł się skarżący, którego słuszne co do zasady żądania nie były zaspokojone, przyczyniła się także opieszałość ustawodawcy. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie został bowiem wykonany w zakreślonym terminie, gdyż stosowną nowelizację ustawy o prawie drogowym uchwalono dopiero w dniu 22 lipca 2010 r., a weszła ona w życie z dniem 4 września 2010 r. W okresie od 12 czerwca 2009 r. do 3 września 2010 r. nie było więc podstaw prawnych do orzekania w takich przypadkach jak rozpoznawany w niniejszej sprawie. Oczywistym jest, że skarżący nie może ponosić negatywnych konsekwencji opieszałości organów państwowych. Właściciel prywatnej firmy, prowadzącej parking strzeżony i wykonujący zlecone mu zadanie publiczne nie może być pozbawiony należnego mu wynagrodzenia i zwrotu poniesionych kosztów.

W obecnym stanie prawnym realizacja żądań finansowych skarżącego nastąpić może tylko w trybie przewidzianym w ustawie nowelizacyjnej z 2010 r. Według nowej treści art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) organy skarbowe utraciły bowiem nie tylko prawo do orzekania w kwestii odjęcia własności pojazdu ale wszelkie poprzednio posiadane uprawnienia w postępowaniach związanych z usunięciem pojazdu z drogi. W nowym stanie prawnym ciężar obowiązków związanych z inicjowaniem stosownego postępowania w tym przedmiocie i wykonania orzeczenia sądu przypisany został staroście .Przepisy przejściowe ustawy nowelizacyjnej przewidują jednak w jakim trybie należy przeprowadzić postępowania ( w tym likwidacyjne ) niezakończone przed dniem wejścia w życie nowej ustawy. W odniesieniu do przypadku skarżącego zastosowanie będzie miał tryb z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizacyjnej. Przewiduje on , że " W przypadkach , w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, przepis art. 10 stosuje się odpowiednio". Z przepisu art. 10 ustawy nowelizacyjnej wynika natomiast, że w takich przypadkach starosta ma obowiązek wystąpić do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu. W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że upłynął już sześciomiesięczny termin, wymagany w poprzednim stanie prawnym w art. 130a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym  jako przesłanka wszczęcia postępowania kończącego się decyzją deklaratoryjną o przejęciu własności pojazdu na Skarb Państwa . Bezsporne jest też, że decyzja taka nie była wydana. Okoliczności te nie mogą stanowić przeszkody do przyznania skarżącemu należnych kwot. Orzekanie w tym przedmiocie nie należy jednak do organów skarbowych, które - jak wyżej wskazano- utraciły kompetencje w nowym stanie prawnym.

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. 2007 r. Nr 125, poz.874 ze zm.)
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133 ze zm.)
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007r. w sprawie usuwania pojazdów ( Dz. U. nr 191 , poz. 1377)