Na wstępie należy zauważyć, iż wysokość i sposób wyliczania świadczeń za czas podróży służbowych pracownika zatrudnionego poza sferą budżetową zależy przede wszystkim od regulacji wewnętrznych obowiązujących w zakładzie pracy. Dopiero przy braku zapisów wewnętrznych stosować należy przepisy rozporządzeń ogólno-obowiązujących. W przypadku zaś pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej przepisy rozporządzeń stosuje się obowiązkowo - zob. art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - dalej k.p.
Zakładając, iż w sytuacji określonej w pytaniu należy stosować przepisy ogólno-obowiązujące, sięgnąć należy do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) - dalej r.n.p.s.p.g. Zgodnie z § 4 ust. 3 r.n.p.s.p.g. dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży. Oznacza to, że nawet w przypadku nocowania w innym państwie, diety przysługują w wysokości przewidzianej dla państwa docelowego.
W myśl zaś § 9 r.n.p.s.p.g. za nocleg przysługuje pracownikowi zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym, w granicach ustalonego na ten cel limitu określonego w załączniku do r.n.p.s.p.g. - w tym przypadku przepisy nie przewidują, iż limit należy ustalać według państwa docelowego, wobec czego należy uznać, iż wielkość limitu należy ustalać dla państwa noclegu. Nie ma to zresztą większego znaczenia, gdyż w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg w hotelu, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit dla danego państwa, a tym samym zwrot w takich okolicznościach wywołuje takie skutki, jakie są przy zachowaniu limitu.