Wójt gminy uznał, iż jedna z mieszkanek pobrała nienależne świadczenie.
Podczas kontroli wewnętrznej ustalono, że kobieta pobrała zasiłek pielęgnacyjny w okresie kiedy nabyła prawo do dodatku pielęgnacyjnego. W związku z tym świadczenie należało uznać za nienależnie pobrane.
Kobieta wniosła odwołanie od decyzji.
Tłumaczyła, że otrzymując decyzję o przyznaniu zasiłku pielęgnacyjnego podpisywała różne papiery podsuwane jej do podpisu jednak pracownik urzędu nie wyjaśnił jej swoimi słowami jasno o co chodzi. Kobieta wyjaśniła, iż nie wiedziała, że prawo do zasiłku pielęgnacyjnego uzależnione jest od istnienia prawa do dodatku pielęgnacyjnego.
Organ upierał się, iż kobieta została poinformowana, iż zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego.
Informacja ta zawarta była bowiem we wniosku o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego. Kobieta złożyła własnoręczne podpisy zarówno pod oświadczeniem służącym ustaleniu uprawnień do zasiłku pielęgnacyjnego, jak również pouczeniem zawartym w tym wniosku.
W ocenie WSA nie sposób zgodzić się z twierdzeniem organu, iż wystarczającym jest pouczenie zawarte we wniosku o ustalenie zasiłku a także pouczenie zawarte w decyzji przyznającej stronie świadczenie.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Sąd podkreślił, iż pouczenie nie może być udostępniane stronie wyłącznie w chwili występowania z wnioskiem o przyznanie świadczenia. Taki wniosek jest pozostawiony w aktach administracyjnych, którym świadczeniobiorca nie dysponuje w okresie pobierania świadczenia.
W konsekwencji, sam podpis świadczeniobiorcy na druku wniosku o przyznanie świadczenia nie daje podstawy do domniemania, że został pouczony.
Pouczenie powinno przybierać taką formę, aby świadczeniobiorca miał bezpośredni dostęp do jego treści w każdej chwili – wyjaśnił sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Warszawie z 10 czerwca 2016 r., sygn. akt VIII SA/Wa 1031/15, nieprawomocny
