Wójt określił właścicielom nieruchomości wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.
Organ, odwołując się do definicji miejsca zamieszkania zawartej w art. 25 Kodeksu cywilnego, ustalił, że należąca do nich nieruchomość była zamieszkana przez 4 osoby.
Właściciele nieruchomości złożyli skargę do sądu administracyjnego.
Ich zdaniem organ błędnie ustalił ilość osób zamieszkujących jego nieruchomość.
WSA zwrócił uwagę, że zamieszkanie w rozumieniu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach ma wyłącznie faktyczny charakter i nie należy go utożsamiać z miejscem zamieszkania w rozumieniu Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
W przypadku zamieszkania w rozumieniu przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie ma znaczenia, czy dana osoba ma zamiar i wolę stałego pobytu na danej nieruchomości.
Istotne jest jedynie, że dana nieruchomość w danym miesiącu jest miejscem, w którym koncentruje się jej aktywność życiowa.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Założenie takie wynika z celu regulacji ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, którym jest zapewnienie odbioru odpadów komunalnych z tych nieruchomości, na których faktycznie przebywają ludzie, a w związku z tym przebywaniem powstają odpady komunalne.
W ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach celowo nie posłużono się więc kategorią "miejsce zamieszkania˝, lecz posłużono się wyłącznie pojęciem ˝zamieszkiwania˝.
Użycie tego pojęcia jest świadomym zabiegiem legislacyjnym, wskazującym, że na gruncie tej ustawy żadnego znaczenia nie ma zamiar stałego pobytu, a znaczenie ma wyłącznie faktyczne przebywanie danej osoby na nieruchomości – podkreślił sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gliwicach z 8 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1160/16, nieprawomocny
