Spór kompetencyjny powstał na tle stosowania art. 90 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej  według którego, pomocy pieniężnej na usamodzielnienie i pomocy pieniężnej na kontynuowanie nauki udziela starosta powiatu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed umieszczeniem w rodzinie zastępczej lub skierowaniem do placówki, o której mowa w art. 88 ust. 1. Sporną kwestią w sprawie było ustalenie, czy w cytowanym przepisie ustawodawca związał właściwość starosty z miejscem zamieszkania dziecka przed pierwszym umieszczeniem w rodzinie zastępczej, czy też z miejscem zamieszkania dziecka przed umieszczeniem w rodzinie zastępczej, w której dziecko uzyskało pełnoletniość.

NSA zwrócił uwagę, iż pojęcie "miejsca zamieszkania dziecka przed jego umieszczeniem w pierwszej formie opieki zastępczej" użyte zostało przez ustawodawcę w art. 86a ustawy o pomocy społecznej, w którym właśnie z tą okolicznością ustawodawca związał ustalanie właściwego powiatu w ponoszeniu wydatków na dziecko umieszczone w całodobowej placówce opiekuńczo-wychowawczej lub w rodzinie zastępczej. Zatem art. 86a nie znajduje więc zastosowania do sytuacji określonej w art. 90 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej . Skoro bowiem w art. 90 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej  ustawodawca nie doprecyzował pojęcia "miejsca zamieszkania" dziecka w taki sam sposób, jak uczynił to w art. 86a tej ustawy, to brak jest podstaw do uznania, aby pojęcie użyte w art. 90 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej należało rozumieć tak samo, jak pojęcie użyte w art. 86a tej samej ustawy. W konsekwencji, za miejsce zamieszkania dziecka określone w art. 90 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej należy przyjąć miejsce właściwe przed umieszczeniem w tej rodzinie zastępczej, w której dziecko uzyskało pełnoletniość prowadzącą do usamodzielnienia się w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej .

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.)