WSA uchylił decyzję SKO oraz poprzedzającą ją decyzję burmistrza w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej. WSA uznał, że uchwała rady miejskiej utraciła moc obowiązującą przed datą uzyskania waloru ostateczności decyzji z 2006 r. zatwierdzającej podział nieruchomości, skoro art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) otrzymał w dniu 22 września 2004 r. nowe brzmienie, w wyniku którego z tego przepisu został usunięty ust. 4, będący podstawą prawną ww. uchwały, a przepisy intertemporalne nie przedłużyły mocy obowiązywania uchwał ustalających, na podstawie art. 98 ust. 4, stawki procentowe opłat adiacenckich.

SKO wniosło o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że rada gminy nie musiała podejmować nowej uchwały na podstawie art. 98a ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) , bowiem nowelizacja tej ustawy dokonana ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami, a dokładnie ustalenie nowego brzemienia art. 98 i wprowadzenie art. 98a, nie wymagała w tym konkretnym przypadku potrzeby dostosowania dotychczasowego prawa miejscowego do aktualnego stanu prawnego, powstałego po dniu 22 września 2004 r. Powołując się na postanowienie NSA z dnia 16 listopada 2007 r., I FSK 792/07, organ wskazał, że regułę walidacyjną, zgodnie z którą, jeżeli zmieniono treść przepisu upoważniającego do wydania danego aktu w taki sposób, że zmieniono rodzaj aktu, do wydania którego jakiś podmiot uzyskał wcześniej upoważnienie, zmieniono zakres spraw, które przekazano do uregulowania, lub zmieniono wytyczne dotyczące treści aktu wykonawczego, to taki akt wykonawczy przestaje obowiązywać, należy stosować uwzględniając element materialny upoważnienia. Może ona bowiem ulec modyfikacji, jeżeli zmiana zakresu spraw przekazanych do unormowania w akcie wykonawczym nie wpłynie na dotychczasowy zakres spraw przekazanych do regulacji podustawowej. Stosowanie reguły walidacyjnej nie może odbywać się w oderwaniu od rodzaju i zakresu zmiany przepisów ustawowych, zawierających upoważnienie do wydawania przez rady gmin uchwał stanowiących przepisy prawa miejscowego. Nie każda zmiana takich przepisów pociąga za sobą utratę mocy obowiązującej przez uchwały podjęte na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów. Aby taki skutek nastąpił, owa nowelizacja musi mieć charakter istotny, przez co należy rozumieć sytuację, w której dochodzi do głębokiej zmiany przepisu upoważniającego. Taka zmiana musi ingerować znacząco w ustawową materię, którą reguluje. Jeśli zatem uzupełnienie upoważnienia ustawowego nie wpłynęło na dotychczasowy zakres spraw przekazanych do regulacji, to uchwała rady miejskiej ma obecnie zastosowanie przy ustaleniu opłaty adiacenckiej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący wnieśli o jej oddalenie.

W ocenie NSA nie można twierdzić, że uchwała rady miejskiej nie obowiązywała w dniu uzyskania waloru ostateczności decyzji burmistrza o zatwierdzeniu podziału nieruchomości należących do skarżących.

NSA podkreślił, iż reguły walidacyjne zakładają, że akt wykonawczy przestaje obowiązywać, ale jedynie wówczas, gdy przepis upoważniający do jego wydania został uchylony. W ocenie Sądu ust. 4 art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.)  nie został uchylony. Ustawą nowelizującą nadano jedynie nowe brzmienie art. 98, w którym upoważnienia dla rady gminy do wydania odpowiedniej uchwały już nie było. Upoważnienie to znalazło się natomiast w nowowprowadzonym przepisie art. 98a ust. 1. Co ważne - treść upoważnienia do podjęcia przez radę gminy uchwały w sprawie wysokości stawki procentowej pozostało praktycznie niezmienione. Uznać więc należy, że ustawą nowelizującą zredagowano jedynie treść ustawy o gospodarce nieruchomościami w zakresie przeniesienia upoważnienia do wydania aktu wykonawczego do innej jednostki redakcyjnej ustawy o gospodarce nieruchomościami. A skoro tak, to w sytuacji zgodności uchwały rady miejskiej podjętej przed nowelizacją ustawy o gospodarce nieruchomościami, z upoważnieniem obowiązującym po nowelizacji, ww. uchwała obowiązywała w dacie uzyskania waloru ostateczności decyzji zatwierdzającej plan podziału nieruchomości.

W opinii NSA oznacza to, że burmistrz ustalając opłatę adiacencką z uwagi na wzrostu wartości nieruchomości w wyniku jej podziału, działał w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.)
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.)

Zobacz orzeczenie:
Wyrok NSA z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt I OSK 1036/09