Burmistrz zwrócił się z wnioskiem do Wojewody o uzgodnienie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zespołu sportowo-rekreacyjnego. Dyrektor parku krajobrazowego, działając z upoważnienia Wojewody wydał postanowienie, którym nie uzgodnił projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podnosząc kwestię walorów przyrodniczych terenów planowanej inwestycji oraz ich położenia na obszarze Natura 2000. Na skutek złożonego przez Burmistrza zażalenia Minister Środowiska stwierdził, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest prawidłowe z uwagi na to, że planowana inwestycja będzie miała negatywny wpływ na walory przyrodnicze rejonu oraz zaburzenia w funkcjonowaniu systemu ekologicznego powodowane fragmentacją siedlisk leśnych.
Powyższe postanowienie stało się przedmiotem skargi Burmistrza do WSA. Skarżąca Gmina nie zgodziła się z twierdzeniem Ministra Środowiska, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji podyktowane było nowymi argumentami natury przyrodniczej związanymi ze zgłoszeniem tego obszaru do Sieci Natura 2000. Zdaniem skarżącej Gminy realizacja inwestycji celu publicznego na terenie parku krajobrazowego jest w świetle przepisów ustawy o ochronie przyrody możliwa, bowiem nawet w sytuacji, gdy na terenie parku krajobrazowego zostałby wprowadzony zakaz realizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, to nie będzie on dotyczył realizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym .
WSA stwierdził, że zaskarżonym postanowieniem zasadnie odmówiono uzgodnienia realizacji w zakresie zmian w strukturze przestrzennej i przyrodniczej w związku z projektowanym zagospodarowaniem narciarsko - rekreacyjnym (koleje krzesełkowe, wyciągi orczykowe, tor saneczkowy, narciarskie trasy zjazdowe wraz z urządzeniami towarzyszącymi). Inwestycje te należą bowiem do kategorii przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, w rozumieniu art. 51 Prawa ochrony środowiska i w związku z tym ich realizacja na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 Prawa ochrony przyrody jest zakazana. Zakaz ten nie dotyczy jednak realizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym .
WSA wskazał, iż stosownie do definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym) stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami . Pojęcie celu publicznego, z etymologicznego punktu widzenia, oznacza cel dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony (dostępny) dla wszystkich. WSA podkreślił, iż zastosowanie zasad i trybu przewidzianego dla lokalizacji inwestycji celu publicznego zależy więc od tego, czy zamierzenia inwestycyjne, wymagające uzyskania stosownej decyzji, posiadają "pierwiastek publiczny". Pojęcie celu publicznego nie jest dowolne i przy jego interpretacji nie można się odwoływać do potocznego, czy ogólnego jego znaczenia. Ustawodawca w art. 6 ustalił katalog celów publicznych o charakterze konkretnym i zamkniętym, w tym sensie, że może celem publicznym być tylko cel expressis verbis wyrażony w art. 6 pkt 1-9 albo, zgodnie z art. 6 pkt 10, cel określony jako publiczny w innej ustawie. Zdaniem WSA inwestycje tj. trasy narciarskie, bobslejowe, wyciągi narciarskie oraz urządzenia towarzyszące nie mogą być uznane za inwestycje celu publicznego, bowiem nie mieszczą się w katalogu wymienionych w art. 6 pkt1-10 ustawy o gospodarce nieruchomościami , ale również nie służą zaspokajaniu powszechnych potrzeb. Nie są inwestycją nakierowaną na urzeczywistnienie interesu publicznego istotnego dla zbiorowości. WSA uznał, iż realizacja budowy przedmiotowej inwestycji nie należy do spraw najpowszechniej spotykanych, służących zaspokajaniu bieżących potrzeb ludności i niezbędnych do funkcjonowania wspólnoty samorządowej.
WSA uznał, iż skarga złożona w przedmiotowej sprawie nie może zostać uwzględniona, ponieważ zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.
Pobierz orzeczenie:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2037/06
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.)
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2009 r. Nr 151, poz. 150 ze zm.)
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.)