Rada miejska uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy.
Wojewoda zaskarżył jeden z zapisów uchwały.
Uznał, iż rada, przyjęła postanowienia, które umożliwiają faktycznie dowolne lokalizowanie dojazdów, zatok postojowych oraz ścieżek rowerowych, przejść i ciągów pieszych na gruntach rolnych, czym naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015r. poz. 199 ze zm.).
W odpowiedzi na skargę burmistrz wyjaśnił, iż ustalenia w zakresie dopuszczenia lokalizowania dojazdów, zatok postojowych oraz ścieżek rowerowych, przejść i ciągów pieszych na gruntach rolnych wynikają z potrzeb, które mogą się ujawnić dopiero w trakcie obowiązywania planu.
WSA rozpatrując sprawę, przypomniał, iż w planie miejscowym określa się obowiązkowo linie rozgraniczające tereny o rożnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.
To do zadań własnych gminy, a nie do inwestora, należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w szczególności poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Tej kompetencji gmina nie może przenosić na inne podmioty i nie może pozostawiać rozwiązań w tym zakresie w gestii inwestorów.
Uchwalając plan miejscowy rada ma obowiązek stosowania się do wymogów określonych przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie zaś kierować się zasadami urbanistyki, czy też względami praktycznymi.
W związku z tym argumentacja zawarta w odpowiedzi na skargę odnośnie stosowanej praktyki urbanistycznej, czy też potrzeb, jakie mogą się ujawnić dopiero w trakcie obowiązywania planu mają charakter argumentacji pozaprawnej – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Olsztynie z 14 lipca 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 674/16, nieprawomocny
