Rada gminy podjęła uchwałę w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy. Skargę na uchwałę wnieśli współwłaściciele nieruchomości leżących w granicach objętych zaskarżoną uchwałą. Skarżący stwierdzili między innymi brak zamieszczenia w projekcie planu załącznika graficznego określającego granice obszaru objętego uchwałą o zmianie planu oraz brak określenia stawek procentowych renty planistycznej.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną uznał, iż trafnie w skardze kasacyjnej zarzuca się, że skoro przedmiotem zaskarżonej uchwały była zmiana części tekstowej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to nie było konieczne uchwalanie nowego załącznika graficznego. Brak podstaw do przyjęcia, że obowiązek uchwalenia nowego załącznika wynikał z tego, iż poprzedni, uchwalony pod rządami ustawy z 7 lipca 1994 r., o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 15 z 1999 r., poz. 139 ze zm.), nie odpowiadał wymogom określonym w art. 16 ust. 1, obowiązującej w chwili podjęcia zaskarżonej uchwały, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Słusznie zwrócono uwagę na to, że ustawodawca zdecydował o zachowaniu mocy obowiązującej planów miejscowych uchwalonych pod rządami ustawy z 7 lipca 1994 r. Oznacza to, że także obowiązują załączniki graficzne do tych planów, mimo że nie odpowiadają one obecnie obowiązującym wymogom prawa w zakresie skali planu. Istotne jest przy tym, że ustawodawca, mimo zmiany wymogów formalnych co do załączników graficznych, nie nałożył na gminy obowiązku dostosowania dotychczasowych do obecnego stanu prawnego. Zatem, brak załącznika graficznego do zaskarżonej uchwały nie stanowi naruszenia prawa.

Zdaniem NSA zasadnie również w skardze kasacyjnej stwierdzono, że w zaskarżonej uchwale nie trzeba było określać stawki procentowej, na podstawie których ustala się rentę planistyczną. Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stawka taka winna być obowiązkowo określona w planie. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, zmienianego zaskarżoną uchwałą, określono stawkę procentową renty planistycznej. Zaskarżona uchwała tego przepisu nie zmienia. W związku z tym wymóg określony w art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest spełniony - plan miejscowy zawiera stawkę procentową, na podstawie której ustala się rentę planistyczną. Faktem jest, że rentę planistyczną, jak wynika z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , pobiera się wtedy, gdy wrośnie wartość nieruchomości zarówno w związku z uchwaleniem planu miejscowego, jak i jego zmianą. Ten zapis mógłby wskazywać, że stawka renty planistycznej musi być określana także w uchwale o zmianie planu miejscowego. Jednakże z gramatycznej wykładni art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że obowiązek ten jest spełniony, gdy stawka procentowa jest określona w planie. Oznacza to, że stawka renty planistycznej ustalona w planie miejscowym wiąże także wówczas, gdy plan ten zostanie zmieniony i na skutek tej zmiany powstaną warunki do ustalenia renty planistycznej. W związku z tym argumenty Sądu pierwszej instancji, dotyczące pięcioletniego terminu do pobrania renty planistycznej, nie przekonują. W przypadku zmiany planu miejscowego bieg terminu przedawnienia pobrania renty planistycznej biegnie od wejścia w życie tej zmiany i w tak liczonym terminie wójt (burmistrz, prezydent miasta) mogą ustalić opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, powstałego w związku z tą zmianą, na podstawie stawki procentowej ustalonej w chwili uchwalenia zmienionego planu. Zaskarżona uchwała nie narusza zatem także art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym .

 

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)