Burmistrz miasta ustalił warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego. Od tej decyzji wniesiono odwołanie. Strona skarżąca podniosła między innymi, że nie wiadomo, w oparciu o jaki sposób ustalono wskaźniki projektowanego zamierzenia inwestycyjnego.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż wskaźniki te ustalane są na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, póz. 1588) .
WSA zwrócił uwagę, iż w sporządzonej analizie urbanistyczno-architektonicznej określono wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej na wysokość 9,5 metra lub 12,5 metra. Wprawdzie powołano się przy sporządzaniu analizy, że ustalenia tego parametru dokonano na podstawie § 7 ust. 4 rozporządzenia wskazując jedynie, że ustalenie tego parametru na ok. 9,5 metra lub 12,5 metra spełnia wymogi zachowania ładu przestrzennego i harmonii. Taki sam zapis znalazł się w wynikach analizy dołączonych do decyzji organu I instancji. Taki sposób ustalenia tego parametru nie spełnia wymogów zawartych w rozporządzeniu. Po pierwsze, wskaźnik ten nie został ustalony dokładnie, tylko w przybliżeniu. Po drugie, analiza wskazuje na dwie wysokości 9,5 metra i 12,5 metra nie wskazując, dlaczego wyznacza taki alternatywny (lub ewentualny) sposób ustalenia tego parametru. Organ I instancji przyjął zaś jeden z tych wskaźników określając go na 12,5 metra. Po trzecie, z treści analizy wynika, że wysokość gzymsów budynków w obszarze tejże analizy oscyluje w przedziale 3-12 metrów. Zgodnie zaś z powołanym 7 ust. 1 i 3 rozporządzenia wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza się dla nowej zabudowy jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich, a jeżeli wysokość ta na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas przyjmuje się jej średnią wielkość występującą na obszarze analizowanym. W tym przypadku nie nastąpiło nawiązanie do wysokości gzymsu w budynku sąsiednim ani średniej wysokości budynków z obszaru analizy. Powołanie się zaś na § 7 ust. 4 rozporządzenia , który dopuszcza wyznaczenie innej wysokości w oparciu o analizę oznacza, że to w samej analizie musi być wykazane, dlaczego dokonano odstępstwa od podstawowych metod wyznaczania tego parametru. Sama analiza jest w tym zakresie niekonsekwentna. Wskazuje się bowiem w niej, że przedstawiona do analizy propozycja usytuowania okapu dachu na wysokości ok. 12,5 metra z czytelnym podziałem elewacji na wysokości odpowiadającej wysokości okapu budynku przyległego spełnia wymogi zachowała ładu przestrzennego i harmonii i w następnym zdaniu wskazuje się również, że ustalenie górnej krawędzi elewacji frontowej (okapu dachu) na wysokości ok. 9,5 metra lub 12,5 metra z zastrzeżeniem podziału elewacji na wysokości odpowiadającej wysokości okapu budynku przyległego spełnia wymogi § 7 ust. 4 rozporządzenia . Z takiej treści analizy wynika, że zarówno wysokość 9,5 metra jak i 12,5 metra spełnia wymogi zachowała ładu przestrzennego i harmonii, a w tej sprawie są to dwa dość znacząco różne od siebie parametry. Ponadto samo wskazanie na zachowanie ładu przestrzennego i harmonii bez określenia, na czym ten ład przestrzenny na tym obszarze polega oraz na czym polega zachowanie harmonii w tym zakresie jest zbyt ogólne i nie pozwala na ustalenie prawidłowości wyznaczania tego parametru. WSA zakwestionował, że w analizie nie wyjaśniono, dlaczego wyznaczono ten parametr w sposób odbiegający od podstawowych zasad jego wyznaczania i wbrew obowiązkowi zawarcia (opisania) tego wyjątku w analizie.

Na podstawie: Wyrok WSA w Krakowie z 18 stycznia 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 759/10

Przydatne materiały:
 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, póz. 1588)