Wójt gminy ustalił na rzecz spółki lokalizację inwestycji obejmującej budowę napowietrznej dwutorowej linii elektroenergetycznej. Zdaniem wójta charakter projektowanej inwestycji, wbrew zastrzeżeniom zgłoszonym w trakcie postępowania przez jego uczestników - współwłaścicieli działek nią objętych - uzasadnia zaliczenie jej do inwestycji celu publicznego. Organ ocenił jako bezzasadne zarzuty uczestników co do zbytniego naruszenia ich prawa własności. Wskazał, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter związany i jeśli wniosek o jej wydanie czyni zadość wymaganiom formalnym oraz jest zgodny z prawem – organ nie może odmówić wydania decyzji z powodu zbytniej, zdaniem stron, ingerencji w prawo własności, bowiem ta kwestia w postępowaniu lokalizacyjnym nie jest rozpatrywana.

WSA uznał za zasadną ocenę organów administracyjnych obydwu instancji co do charakteru zamierzenia inwestycyjnego jako inwestycji celu publicznego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że sporna linia elektroenergetyczna będzie funkcjonowała w układzie sieci elektroenergetycznych jako instalacji połączonych ze sobą i ze sobą współpracujących o charakterze lokalnym, nie komercyjnym.

Postępowanie dotyczące środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji stanowi odrębne postępowanie w stosunku do postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Toczy się w oparciu o inne przepisy i przed innym organami. Dlatego wydana w nim decyzja podlega samodzielnemu zaskarżeniu, a skierowane w stosunku do tamtego postępowania zarzuty nie mogą rzutować na ocenę prawną decyzji lokalizacyjnej.

Zdaniem składu orzekającego ocena prawidłowości postępowania dotyczącego środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji nie mieści się w granicach sprawy o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, o których mowa w art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) , co wyklucza badanie prawidłowości decyzji środowiskowej przy rozpoznaniu skargi na decyzję lokalizacyjną. Z mocy art. 72 ust. 1 pkt. 3 i art. 73 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko z dnia 3.10.2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm.) uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy oraz odpowiednio decyzji o ustaleniu inwestycji celu publicznego, na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia. Zaś zgodnie z art. 86 cytowanej ustawy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organ wydający decyzje, o których mowa w art. 72 ust.1. Zatem w postępowaniu o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego (tak samo o ustalenie warunków zabudowy) organ je prowadzący nie jest uprawniony do merytorycznej, ani jakiejkolwiek innej oceny zasadności i legalności dołączonej decyzji środowiskowej. Również sąd administracyjny nie jest uprawniony w postępowaniu w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego do oceny legalności decyzji dotyczącej środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Bk 461/11

Przydatne materiały:
 Ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)
Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko z dnia 3.10.2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm.)