Rada gminy posiada uprawnienie do zaliczenia dróg do kategorii dróg publicznych . (sygn. akt I OSK 481/11, LEX nr 862582)

Ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, którego ustalenia muszą być zgodne z ustaleniami studium. Nie mają one wpływu na kompetencje organów gminy wynikające z art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. To samo dotyczy braku planu zagospodarowania przestrzennego.

Spółka wniosła skargę na uchwałę rady gminy, mocą której zaliczyła drogę wewnętrzną do kategorii dróg gminnych. Spółka kwestionowała między innymi, że droga ta nie została uwzględniona zarówno w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Brak było także - zdaniem spółki - obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym uwzględniono by jej przebieg.

W odpowiedzi na skargę gmina wniosła o jej oddalenie. Gminna stwierdziła, iż podjęcie uchwały o zaliczeniu drogi do kategorii dróg gminnych nie jest uzależnione od spełniania przez tę drogę warunków technicznych określonych w rozporządzeniu, podobnie nie można uzależniać podjęcia uchwały od uwzględnienia drogi w planie zagospodarowania przestrzennego czy też studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania.

WSA oddalił skargę. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji wskazał w pierwszym rzędzie, że w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że przed podjęciem kwestionowanej przez skarżącą spółkę uchwały, zapadła uchwała rady powiatu, w której pozytywnie zaopiniowano zaliczenie drogi do kategorii dróg gminnych. Wymóg zatem współdziałania przez radę gminy został wyczerpany. Zdaniem WSA nie ma znaczenia zarzut braku uwzględnienia tej drogi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czy planie zagospodarowania przestrzennego. W ocenie Sądu, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego i wiąże organy gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, co wynika z ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną podkreślił, iż w myśl art.7 ust.1 i art.8 ustawy o drogach publicznych do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych. Służą one lokalnym potrzebom. Stanowią własność gminy, która ma obowiązek łożenia na ich utrzymanie. Uprawnienie do zaliczenia do tej kategorii dróg ma rada gminy, która dokonuje tego w formie uchwały po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. Skorzystanie przez radę gminy z uprawnienia do zaliczenia drogi do kategorii dróg gminnych nie jest uzależnione od spełnienia przez nią warunków technicznych określonych w rozporządzeniu ministra transportu i gospodarki morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U nr 43, poz.430 z późn. zm.) . Te przepisy są przepisami wykonawczymi do prawa budowlanego i mają zastosowanie tylko do budowy drogi publicznej. NSA podkreślił, iż zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, którego ustalenia muszą być zgodne z ustaleniami studium. Nie mają one wpływu na kompetencje organów gminy wynikające z art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych . To samo dotyczy braku planu zagospodarowania przestrzennego.

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.)
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Rozporządzenie ministra transportu i gospodarki morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U nr 43, poz.430 z późn. zm.)