Spółka wniosła skargę na uchwałę rady gminy, mocą której zaliczyła drogę wewnętrzną do kategorii dróg gminnych. Spółka kwestionowała między innymi, że droga ta nie została uwzględniona zarówno w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Brak było także - zdaniem spółki - obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym uwzględniono by jej przebieg.

W odpowiedzi na skargę gmina wniosła o jej oddalenie. Gminna stwierdziła, iż podjęcie uchwały o zaliczeniu drogi do kategorii dróg gminnych nie jest uzależnione od spełniania przez tę drogę warunków technicznych określonych w rozporządzeniu, podobnie nie można uzależniać podjęcia uchwały od uwzględnienia drogi w planie zagospodarowania przestrzennego czy też studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania.

WSA oddalił skargę. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji wskazał w pierwszym rzędzie, że w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że przed podjęciem kwestionowanej przez skarżącą spółkę uchwały, zapadła uchwała rady powiatu, w której pozytywnie zaopiniowano zaliczenie drogi do kategorii dróg gminnych. Wymóg zatem współdziałania przez radę gminy został wyczerpany. Zdaniem WSA nie ma znaczenia zarzut braku uwzględnienia tej drogi w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czy planie zagospodarowania przestrzennego. W ocenie Sądu, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego i wiąże organy gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, co wynika z ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną podkreślił, iż w myśl art.7 ust.1 i art.8 ustawy o drogach publicznych do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych. Służą one lokalnym potrzebom. Stanowią własność gminy, która ma obowiązek łożenia na ich utrzymanie. Uprawnienie do zaliczenia do tej kategorii dróg ma rada gminy, która dokonuje tego w formie uchwały po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. Skorzystanie przez radę gminy z uprawnienia do zaliczenia drogi do kategorii dróg gminnych nie jest uzależnione od spełnienia przez nią warunków technicznych określonych w rozporządzeniu ministra transportu i gospodarki morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U nr 43, poz.430 z późn. zm.) . Te przepisy są przepisami wykonawczymi do prawa budowlanego i mają zastosowanie tylko do budowy drogi publicznej. NSA podkreślił, iż zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, którego ustalenia muszą być zgodne z ustaleniami studium. Nie mają one wpływu na kompetencje organów gminy wynikające z art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych . To samo dotyczy braku planu zagospodarowania przestrzennego.

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.)
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Rozporządzenie ministra transportu i gospodarki morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U nr 43, poz.430 z późn. zm.)