WSA po rozpoznaniu skargi na decyzję SKO dotyczącej wznowienia postępowania w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2007 r. i uchylił zaskarżoną decyzję. W ocenie NSA trafnie Sąd pierwszej instancji ocenił, że zaskarżona skargą decyzja SKO oparta była na błędnej wykładni przepisów prawa podatnego - art. 1a ust. 1 i art. 7 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych - oraz prawa budowlanego - art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego . Konsekwencją błędnej wykładni było wadliwe zastosowanie w.w. przepisów do sytuacji faktycznej sprawy skarżących. Istota problemu prawnego sprowadzała się do ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych cała powierzchnia znajdująca się pod dachem, czyli zarówno altana ograniczona ścianami jak i zadaszony taras powinna być uwzględniona przy ocenie możliwości skorzystania przez skarżących ze zwolnienia podatkowego i ewentualnego określenia wysokości podatku od nieruchomości.Poszukując rozwiązania powyższego zagadnienia trafnie zarówno Sąd pierwszej instancji jak i SKO w skardze kasacyjnej powołują art. 7 ust. 1 pkt 12 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych , w myśl którego budynki położone na terenie rodzinnych ogrodów działkowych, nieprzekraczające norm powierzchni ustalonych w przepisach Prawa budowlanego dla altan i obiektów gospodarczych, z wyjątkiem zajętych na działalność gospodarczą, są zwolnione od podatku od nieruchomości. W zakresie norm powierzchniowych dla tych budynków ustawodawca odesłał do przepisów Prawa budowlanego. Stosowny przepis, do którego odsyła ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych został zawarty w art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego . W myśl tego przepisu pozwolenia na budowę nie wymaga budowa altan i obiektów gospodarczych na działkach w rodzinnych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich. W rozpoznawanej sprawie altanka skarżących znajduje się na terenie rodzinnych ogrodów działkowych poza miastem i nie służyła działalności gospodarczej w roku 2007 (którego dotyczy rozpoznawana sprawa), zatem przy powierzchni poniżej 35 m2 objęta byłaby zakresem przedmiotowym w.w. zwolnienia podatkowego, wyrażonego w art. 7 ust. 1 pkt 12 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych ). Tym samym konieczne było ustalenie metody określenia powierzchni, która potencjalnie podlega opodatkowaniu. Dopiero wówczas możliwe było stwierdzenie, czy zasadnie skarżący w toku postępowania podatkowego oraz sądowo-administracyjnego powoływali się na możliwość skorzystania z w.w. zwolnienia.W ocenie NSA, Sąd pierwszej instancji prawidłowo odwołał się na do definicji budynku zawartej w ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych . Nie budzi wątpliwości przyjęcie, że altana jest budynkiem, którego definicję zawiera art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych - budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W myśl przepisu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, do której odsyła w.w. przepis ustawy z o podatkach i opłatach , ilekroć w ustawie jest mowa o budynku, należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Jak trafnie stwierdził WSA, zestawiwszy ze sobą przepisy art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych oraz przepis art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego , można jednoznacznie stwierdzić, że aby obiekt budowlany uznać za budynek, to obiekt ten musi być wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Konkluzja taka wynika w niebudzącej wątpliwości interpretacyjnych wykładni językowej obu przepisów. W opinii NSA przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznanej sprawy, należy stwierdzić, że prawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął, że przy określaniu powierzchni altany skarżących, która potencjalnie podlegała opodatkowaniu na mocy ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych organy podatkowe mogły uwzględnić jedynie powierzchnię ograniczoną ścianami, które konstytuują budynek. Altana tylko bowiem jako budynek mogą być włączona z zakres przedmiotowy podatku. Ponieważ powierzchnia ograniczona ścianami wynosi 34,43 m2, to zasadnie skarżący podniosli prawo do w.w. zwolnienia podatkowego. Reasumując, ustalając powierzchnię budynku podległą opodatkowaniu w podatku od nieruchomości należy - zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego - uwzględnić przestrzeń wydzieloną przegrodami budowlanymi (ścianami), mierząc po ich zewnętrznych krawędziach, które wyznaczają linie graniczne pomiędzy budynkiem jako całością, a wolną przestrzenią w otoczeniu.
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.)
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.)