Sąd Najwyższy stwierdził (sygn. I CSK 210/09) że, decyzja o warunkach zabudowy działki oddanej w użytkowanie wieczyste nie może być dowodem na zmianę przeznaczenia gruntu decydującego o innej stawce opłaty rocznej.
Sąd tym samym rozwiązał spór powstały w czasie, gdy jedna z prywatnych uczelni wyższych, w wyniku zmiany planów inwestycyjnych, działkę oddaną jej w użytkowanie wieczyste postanowiła przeznaczyć nie, jak to zakładała w postępowaniu przetargowym, na cele biurowe, a na wzniesienie na tej działce domu studenckiego. Jest to o tyle istotne, iż w tym przypadku, na podstawie ustawy z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zmienia się znacznie opłata, jaką uczelnia powinna uiścić na rzecz budżetu miasta. Zmiana stawki opłaty rocznej z 3% na 0,3% ceny nieruchomości spowodowałaby różnicę wpływu z tego tytułu do budżetu miasta rzędu prawie 300 tyś. złotych, dlatego też sprawa swój finał znalazła w sądzie.
Stanowisko uczelni opierało się na udzielonej jej decyzji o warunkach zabudowy, co stanowić miało dowód zmiany trwałego sposobu korzystania z nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, i tym samym zmianie opłacanej stawki. Sąd Najwyższy orzekł jednak, iż samo uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy to dopiero pierwszy krok inwestora zmierzający do zabudowy nieruchomości. Jej uzyskanie nie przesądza jeszcze, że wskazaną w niej inwestycję uczelnia przeprowadzi. Tym samym, orzekając na podstawie stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, sąd nie dopatrzył się przesłanek uzasadniających zmianę stawki opłaty rocznej.