Starosta nałożył karę pieniężną na przedsiębiorstwo transportowe za zatrzymywanie się poza przystankami, jak też korzystanie z przystanków nie objętych rozkładem jazdy w czasie realizacji kursu autobusu.
Właściciel firmy transportowej odwołał się do SKO, a następnie do WSA. W skardze wskazał, że kontrolowany przewóz był realizowany na linii komunikacyjnej, na którą zezwolenia udzielił mu wójt.

NSA rozpatrując skargę stwierdził, iż podstawę prawną decyzji wydanej w sprawie stanowi art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym , zgodnie z którym: uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 89 ust. 1, mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja wydawana jest w imieniu organu właściwego ze względu na miejsce przeprowadzonej kontroli. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazał, że skarżący naruszył warunki zezwolenia, zatrzymując się w miejscu nie wyznaczonym na przystanek. Na zmianę stanowiska nie mogła wpłynąć treść zezwolenia udzielonego przez wójta, przedłożonego dopiero w skardze w skardze do WSA. W trakcie postępowania przed organem I instancji ani w odwołaniu skarżący nie wykazał żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, co więcej jego twierdzenia pozostawały w sprzeczności z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy. W ocenie NSA Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił rozstrzygnięcia organów administracji. Zgodnie z art. 77  Kodeksu postępowania administracyjnego  organ administracji publicznej jest zobowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzeć cały materiał dowodowy, co nie oznacza, że jest on zobowiązany do poszukiwania dowodów w nieskończoność. Strona powinna współdziałać z organem w zakresie gromadzenia dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli strona nie przedstawi dowodów na poparcie swoich twierdzeń, wówczas organ administracji publicznej może zażądać od strony, aby ta przedstawiła dowody na poparcie swoich twierdzeń. NSA podkreślił, iż skarżący nie może negatywnych skutków wykazywanej przez siebie bierności w postępowaniu przenosić na organ, który podjął wszelkie działania w celu wyjaśnienia sprawy.

W ocenie NSA zasadnie Sąd I instancji przyjął, że w trakcie realizacji kontrolowanego przewozu doszło do naruszenia zasady wykonywania przewozu osób określonej w art. 18 b ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym , tj. zabranie pasażerów poza przystankiem, za które to naruszenie przewidziana jest kara w kwocie 3 000 złotych.

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.)
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.)