Artykuł 36 ust 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości (tzw. renta planistyczna). Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Jednym z problemów przy interpretacji tego przepisu było określenie czym jest zbycie nieruchomości, a dokładnie czy wyzbycie się własności w drodze umowy darowizny również jest zbyciem nieruchomości, o którym mowa w cytowanym artykule. Rozstrzygnięcia organów administracji oraz sądów nie były jednolite.

10 grudnia 2009 r. powyższa kwestia stała się przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. II OPS 3/09), który w składzie siedmiu sędziów podjął następującą uchwałę: pobieranie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , nie obejmuje sytuacji gdy nieruchomość została darowana osobie bliskiej.

Powyższe rozstrzygnięcie powinno ujednolicić praktykę stosowania przywołanego przepisu. Co prawda NSA wypowiedział się jedynie o sytuacji dokonania darowizny na rzecz osoby bliskiej, ale wydaje się uzasadnione, by stosować tę samą regułę do wszystkich sytuacji zbycia nieruchomości w drodze darowizny.

Przydatne materiały:

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)