SKO utrzymało w mocy decyzję prezydenta miasta odmawiającą przyznania dodatku mieszkaniowego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ powołał się na przepis art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) i wskazał, że wnioskodawczyni legitymuje się zaświadczeniem powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Ustalono również, iż wnioskodawczyni mieszka sama w lokalu mieszkalnym o powierzchnia użytkowej 47,82 m2, a powierzchnia ta przekracza o ponad 30% normatywną powierzchnię przypadającą na jednego członka gospodarstwa domowego. W związku z tym dodatek nie przysługuje. Wnioskodawczyni zaskarżyła decyzję SKO do WSA, a następnie sprawa trafiła do NSA.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną, przypomniał, iż przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych stanowi, że normatywna powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny (dom jednorodzinny) w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać 35 m2 dla jednej osoby. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy normatywną powierzchnię powiększa się o 15 m2, jeżeli w lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. O wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju orzekają powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, ze zm.) .

NSA przypomniał, iż głównym celem przepisu art. 5 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych jest wyrównanie szans i możliwości skorzystania z dodatku mieszkaniowego przez wszystkie osoby do tego uprawnione, jeżeli w danym lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna albo poruszająca się na wózku inwalidzkim lub wymagająca ze względu na swoją niepełnosprawność zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. W takim bowiem przypadku istnieje konieczność wyłączenia tego pomieszczenia z korzystania przez pozostałych współlokatorów. Natomiast jak wiadomo ustawa przewiduje przyznanie dodatku mieszkaniowego od ilości osób. Jeżeli nie byłoby tego przepisu to mogłoby dojść do wyłączenia możliwości skorzystania z dodatku mieszkaniowego, gdy faktycznie współlokatorzy korzystają z mniejszej powierzchni mieszkalnej, niż to wynika z całkowitej powierzchni lokalu. Dlatego też w sytuacji kiedy lokal mieszkalny zajmuje jedna osoba, która na mocy orzeczenia wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, to nie można wyłączyć z powierzchni tego lokalu oddzielnego pokoju. Przepis ten nie został stworzony dla korzyści samego niepełnosprawnego, lecz dla wyrównania prawa wszystkich tych osób, które zamieszkują wraz z osobą niepełnosprawną, a które faktycznie mają. Dlatego powiększenie powierzchni o 15 m2 jest niezbędne dla wyrównania szansy skorzystania z dodatku mieszkaniowego. Odmienne odczytanie przepisu art. 5 ust. 3 mogłoby skutkować nierównym traktowaniem podmiotów ubiegających się o to samo świadczenie. Zdaniem NSA kluczowe w tym zakresie jest określenie "oddzielny pokój", które ma sens tylko wtedy, gdy zachodzi konieczność dzielenia lokalu mieszkalnego z innymi osobami. Pokój oddzielny to pomieszczenie, którego osoba nie musi dzielić z innymi osobami. Zatem w razie braku innych osób zamieszkujących lokal mieszkalny nie można dokonać rozróżnienia na pokoje oddzielne i nieoddzielne.

Na podstawie:
Wyrok NSA w Warszawie z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1262/10, LEX nr 744961

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.)
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, ze zm.)